(ไฟล์ "เสียงวรสาร" โดย วัดแม่พระกุหลาบทิพย์ กรุงเทพฯ)
พระเยซูเจ้าทรงเรียกศิษย์สี่คนแรกa
5 1วันหนึ่ง พระเยซูเจ้าทรงยืนอยู่บนฝั่งทะเลสาบเยนเนซาเรท ขณะที่ประชาชนเบียดเสียดรอบพระองค์เพื่อฟังพระวาจาของพระเจ้า 2พระองค์ทอดพระเนตรเห็นเรือสองลำจอดอยู่ริมฝั่ง ชาวประมงกำลังซักอวนอยู่นอกเรือ 3พระองค์จึงเสด็จลงเรือลำหนึ่งซึ่งเป็นของซีโมน ทรงขอให้เขาถอยเรือออกไปจากฝั่งเล็กน้อย แล้วประทับสั่งสอนประชาชนจากเรือนั้น
4เมื่อตรัสสอนเสร็จแล้ว พระองค์ตรัสแก่ซีโมนว่า “จงแล่นเรือออกไปที่ลึกและลงอวนจับปลาเถิด” 5ซีโมนทูลตอบว่า “พระอาจารย์ พวกเราทำงานหนักมาทั้งคืนแล้ว จับปลาไม่ได้เลย แต่เมื่อพระองค์มีพระดำรัส ข้าพเจ้าก็จะลงอวน” 6เมื่อทำดังนี้แล้ว พวกเขาจับปลาได้จำนวนมากจนอวนเกือบขาด 7เขาจึงส่งสัญญาณเรียกเพื่อนในเรืออีกลำหนึ่งให้มาช่วย พวกนั้นก็มาและนำปลาใส่เรือเต็มทั้งสองลำ จนเรือเกือบจม
8เมื่อซีโมนเปโตรbเห็นดังนี้ จึงกราบลงที่พระชานุของพระเยซูเจ้า ทูลว่า “โปรดไปจากข้าพเจ้าเสียเถิด พระเจ้าข้า เพราะข้าพเจ้าเป็นคนบาป” 9เพราะเขาและคนอื่นๆ ที่อยู่กับเขาต่างประหลาดใจมากที่จับปลาได้มากเช่นนั้น 10ยากอบและยอห์นบุตรของเศเบดีซึ่งเป็นผู้ร่วมงานกับซีโมนcก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน พระเยซูเจ้าจึงตรัสแก่ซีโมนว่า “อย่ากลัวเลย ตั้งแต่นี้ไป ท่านจะเป็นชาวประมงหามนุษย์” 11เมื่อพวกเขานำเรือกลับถึงฝั่งแล้ว ก็ละทิ้งทุกสิ่งและติดตามพระองค์ไป
พระเยซูเจ้าทรงรักษาผู้ป่วยโรคเรื้อน
12วันหนึ่ง ขณะที่พระเยซูเจ้าประทับอยู่ในเมืองหนึ่ง ชายคนหนึ่งเป็นโรคเรื้อนเต็มตัว เมื่อเห็นพระองค์ ก็กราบพระบาทอ้อนวอนว่า “พระเจ้าข้า ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” 13พระเยซูเจ้าทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” 14พระองค์ทรงกำชับเขามิให้บอกผู้ใด แต่ “จงไปแสดงตนแก่สมณะ และถวายเครื่องบูชาตามที่โมเสสกำหนด เพื่อเป็นหลักฐานแก่คนทั้งหลายว่าท่านหายจากโรคแล้ว”
15ข่าวเกี่ยวกับพระองค์กลับกระจายออกไปมากขึ้น ประชาชนจำนวนมากต่างมาฟังพระองค์และรับการรักษาโรค 16แต่พระองค์เสด็จไปยังที่สงัดและทรงอธิษฐานภาวนา
พระเยซูเจ้าทรงรักษาคนอัมพาต
17วันหนึ่ง ขณะที่พระเยซูเจ้ากำลังทรงสั่งสอน บรรดาชาวฟาริสีและนักกฎหมายซึ่งมาจากทุกหมู่บ้านในแคว้นกาลิลีและจากกรุงเยรูซาเล็มนั่งอยู่ที่นั่นด้วย องค์พระผู้เป็นเจ้าdประทานพระอานุภาพให้พระเยซูเจ้าทรงรักษาโรคได้ 18ขณะนั้น มีผู้หามคนอัมพาตนอนบนแคร่เข้ามา พยายามหาช่องนำคนอัมพาตมาวางไว้เฉพาะพระพักตร์ 19แต่เมื่อหาช่องนำคนอัมพาตเข้ามาไม่ได้เพราะมีคนมาก เขาจึงขึ้นไปบนหลังคา แล้วหย่อนคนอัมพาตนั้นพร้อมทั้งที่นอนลงมาตามช่องกระเบื้องeตรงกลางห้องเฉพาะพระพักตร์พระเยซูเจ้า 20เมื่อพระองค์ทรงเห็นความเชื่อของเขาเหล่านั้น จึงตรัสว่า “เพื่อนเอ๋ย บาปของท่านได้รับการอภัยแล้ว” 21บรรดาธรรมาจารย์และชาวฟาริสีคิดว่า “คนนี้เป็นใครกัน จึงกล่าวดูหมิ่นพระเจ้า ใครเล่าอภัยบาปได้ นอกจากพระเจ้าเท่านั้น” 22พระเยซูเจ้าทรงทราบความคิดของเขา จึงตรัสตอบว่า “ท่านทั้งหลายคิดเช่นนี้ในใจทำไม 23อย่างใดง่ายกว่ากัน การบอกว่า ‘บาปของท่านได้รับการอภัยแล้ว’ หรือบอกว่า ‘ลุกขึ้นเดินไปเถิด’ 24แต่เพื่อให้ท่านรู้ว่าบุตรแห่งมนุษย์มีอำนาจอภัยบาปได้บนแผ่นดินนี้ พระองค์ตรัสแก่คนอัมพาตว่า ‘เราสั่งท่าน จงลุกขึ้น แบกแคร่กลับไปบ้านเถิด’” 25ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นต่อหน้าคนทั้งปวง แบกแคร่ที่ตนนอนอยู่กลับไปบ้าน พลางสรรเสริญพระเจ้า 26ทุกคนต่างประหลาดใจถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าและมีความกลัวมาก พูดกันว่า “วันนี้ เราได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างยิ่ง”
พระเยซูเจ้าทรงเรียกเลวี
27หลังจากนั้น พระองค์เสด็จออกไป ทอดพระเนตรเห็นคนเก็บภาษีคนหนึ่งชื่อเลวีนั่งอยู่ที่ด่านภาษี จึงตรัสสั่งเขาว่า “จงตามเรามาเถิด” 28เลวีก็ลุกขึ้น ละทิ้งทุกสิ่ง แล้วตามพระองค์ไป
พระเยซูเจ้าเสวยพระกระยาหารร่วมกับคนบาปในบ้านของเลวี
29เลวีจัดเลี้ยงใหญ่ในบ้านของตนเป็นเกียรติแด่พระองค์ คนเก็บภาษีและคนอื่นๆ จำนวนมากมาร่วมโต๊ะด้วย 30บรรดาชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ของเขาเหล่านั้นกล่าวด้วยความไม่พอใจกับบรรดาศิษย์ของพระองค์ว่า “ทำไมท่านทั้งหลายจึงกินอาหารและดื่มกับคนเก็บภาษีและคนบาป” 31พระเยซูเจ้าตรัสตอบเขาว่า “คนสบายดีย่อมไม่ต้องการหมอ แต่คนป่วยต้องการ 32เราไม่ได้มาเพื่อเรียกคนชอบธรรม แต่มาเพื่อเรียกคนบาปให้กลับใจ”
การโต้เถียงเรื่องจำศีลอดอาหาร
33มีผู้ทูลพระเยซูเจ้าว่า “ศิษย์ของยอห์นจำศีลอดอาหารและอธิษฐานภาวนาบ่อยๆ ศิษย์ของชาวฟาริสีก็ทำเช่นเดียวกัน ส่วนศิษย์ของท่านกินและดื่ม” 34พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ท่านจะให้ผู้รับเชิญมาในงานแต่งงานจำศีลอดอาหารได้หรือขณะที่เจ้าบ่าวยังอยู่ด้วย 35แต่จะมีวันหนึ่งที่เจ้าบ่าวถูกแยกจากไป วันนั้นผู้รับเชิญจะจำศีลอดอาหาร”
36พระองค์ยังตรัสอุปมาให้เขาฟังอีกว่า “ไม่มีใครฉีกผ้าจากเสื้อใหม่ไปปะเสื้อเก่า เพราะเสื้อใหม่จะขาด และผ้าจากเสื้อใหม่จะไม่เข้ากับเสื้อเก่าอีกด้วย
37ไม่มีใครใส่เหล้าองุ่นใหม่ลงในถุงหนังเก่า เพราะเหล้าใหม่จะทำให้ถุงหนังขาด เหล้าจะรั่ว และถุงหนังก็จะเสีย 38แต่ต้องใส่เหล้าใหม่ลงในถุงหนังใหม่ 39ไม่มีใครที่ดื่มเหล้าองุ่นเก่าแล้วอยากดื่มเหล้าใหม่ เพราะเขาย่อมกล่าวว่า ‘เหล้าเก่านั้นดีกว่า’”f
5 a ลูกาเล่าเรื่องทรงเรียกศิษย์นี้ โดยรวมเรื่องราวต่อไปนี้ไว้ด้วยกัน (1) คำอธิบายเรื่องสถานที่และการเทศน์สอนของพระเยซูเจ้า (ข้อ 1-3) ตอนนี้คล้ายกับ มก 1:16, 19; และ 4:1-2; (2) เรื่องการจับปลาอย่างอัศจรรย์ (ข้อ 4-10ก) ซึ่งเหมือนกับ ยน 21:1-6 และ (3) การเรียกซีโมน (ข้อ 10ข-11) ซึ่งคล้ายกับ มก 1:17, 20 ลูกาได้เล่าถึงการเทศน์สอนและอัศจรรย์ของพระเยซูเจ้าไว้ก่อนการเรียกศิษย์กลุ่มแรก เพื่อให้ผู้อ่านไม่แปลกใจที่บรรดาศิษย์ได้ตอบสนองการเรียกของพระเยซูเจ้าโดยไม่ลังเลใจ
b ลูกาจะเล่าว่าพระเยซูเจ้าทรงให้สมญา “เปโตร” แก่ซีโมนใน 6:14 การเรียก “ซีโมนเปโตร” ที่นี่จึงชวนให้คิดว่า ลก นำเหตุการณ์การจับปลาอย่างอัศจรรย์ซึ่งจะเกิดขึ้นในภายหลัง (เทียบ ยน 21) มาเล่าก่อน เพราะนอกจากข้อนี้ใน ลก และ มธ 16:16 แล้ว ชื่อ “ซีโมนเปโตร” พบได้เฉพาะใน ยน (รวม 17 ครั้ง)
c “ผู้ร่วมงาน” หมายถึง “เพื่อน” ในข้อ 7 ชื่อของอันดรูว์ไม่ปรากฏในเรื่องนี้ เพราะเขาอยู่ในเรือของเปโตรอยู่แล้ว (สังเกตคำสรรพนามพหูพจน์ในข้อ 5, 6, 7)
d แปลตามตัวอักษร “พระอานุภาพขององค์พระผู้เป็นเจ้าทำให้พระองค์รักษาโรคได้” “องค์พระผู้เป็นเจ้า” ในที่นี้หมายถึง พระเจ้าพระบิดา (เทียบ กจ 2:22; 10:38)
e มก 2:4 กล่าวถึงหลังคาบ้านเป็นดาดฟ้าตามแบบบ้านในปาเลสไตน์ ส่วน ลก กล่าวถึงหลังคากระเบื้องของบ้านแบบกรีก-โรมัน
f ชาวยิวผู้ดื่มเหล้าองุ่นเก่าซึ่งหมายถึงธรรมบัญญัติมองไม่เห็นคุณค่าของ “เหล้าองุ่นใหม่” ที่พระเยซูเจ้าทรงจัดหามาให้ ข้อสังเกตประการสุดท้ายนี้ ซึ่งมีเฉพาะใน ลก บางทีสะท้อนให้เห็นประสบการณ์ของลูกาเองซึ่งเป็นศิษย์ของเปาโล ลูกาทราบดีว่าชาวยิวรับข่าวดีของพระคริสตเจ้าได้ยาก (ดู กจ 13:5 เชิงอรรถ e)
