วันพุธที่ 31 มกราคม 2024  
ระลึกถึง นักบุญยอห์น บอสโก พระสงฆ์
บทอ่านจากหนังสือซามูเอล ฉบับที่สอง (2 ซมอ 24:2,9-17)             

        ในครั้งนั้น กษัตริย์จึงรับสั่งแก่โยอาบและบรรดาผู้บังคับบัญชากองทัพซึ่งอยู่กับเขาว่า “จงไปทั่วอิสราเอลทุกเผ่า ตั้งแต่เมืองดานจนถึงเบเออร์เชบาเพื่อสำรวจจำนวนประชากร เราอยากจะรู้ว่ามีคนเท่าไร” โยอาบทูลรายงานกษัตริย์ถึงจำนวนประชากร ชายที่ออกศึกได้ในอิสราเอลมีจำนวนแปดแสนคน ส่วนในยูดาห์มีห้าแสนคน
หลังจากสำรวจจำนวนประชากรแล้ว กษัตริย์ดาวิดทรงรู้สึกผิดจึงทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ข้าพเจ้าทำบาปมากที่ได้ทำเช่นนี้ บัดนี้ ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงอภัยความผิดของผู้รับใช้ของพระองค์ เพราะข้าพเจ้าทำไปโดยโง่เขลา” เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อกษัตริย์ดาวิดตื่นบรรทมแล้ว องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบัญชาให้ประกาศกกาด ผู้ทำนายของกษัตริย์ดาวิดว่า “จงไปทูลกษัตริย์ดาวิดว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ เราให้ท่านเลือกการลงโทษจากสามประการนี้ เราจะทำตามที่ท่านเลือก’” ประกาศกกาดจึงเข้าเฝ้ากษัตริย์ดาวิดทูลตามพระบัญชาขององค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “พระองค์จะทรงเลือกอย่างไหน ให้แผ่นดินของพระองค์กันดารอาหารเป็นเวลาสามปี หรือให้พระองค์ต้องทรงหนีศัตรูเป็นเวลาสามเดือน หรือให้เกิดโรคระบาดในแผ่นดินเป็นเวลาสามวัน ขอทรงใคร่ครวญให้ดี แล้วตัดสินพระทัยบอกข้าพเจ้า เพื่อจะนำคำตอบไปทูลผู้ทรงส่งข้าพเจ้ามา” กษัตริย์ดาวิดตรัสตอบประกาศกกาดว่า “เรารู้สึกลำบากใจมาก ขอให้องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงลงโทษเราดีกว่าจะให้มนุษย์ลงโทษ เพราะพระเมตตาของพระองค์นั้นยิ่งใหญ่” ดังนั้น องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบันดาลให้เกิดโรคระบาดขึ้นในอิสราเอลตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาที่ทรงกำหนด มีผู้คนล้มตาย ตั้งแต่เมืองดานจนถึงเบเออร์เชบาถึงเจ็ดหมื่นคน เมื่อทูตสวรรค์กำลังจะทำลายกรุงเยรูซาเล็ม องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเปลี่ยนพระทัย ไม่ทรงปรารถนาให้ภัยพิบัติลุกลามต่อไป จึงตรัสห้ามทูตสวรรค์ที่กำลังจะคร่าชีวิตผู้คนว่า “พอแล้ว หยุดเถิด” ทูตสวรรค์ขององค์พระผู้เป็นเจ้ากำลังยืนอยู่ที่ลานนวดข้าวของอาราวนาห์ชาวเยบุส

             กษัตริย์ดาวิดทอดพระเนตรเห็นทูตสวรรค์กำลังจะฆ่าผู้คน ก็ทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า “ข้าพเจ้าทำบาป ข้าพเจ้าผู้เดียวกระทำผิด แต่คนใต้ปกครองของข้าพเจ้าเหล่านี้ได้ทำผิดอะไร พระองค์น่าจะทรงลงโทษข้าพเจ้ากับครอบครัวมากกว่า”

บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก (มก 6:1-6)
          เวลานั้น พระเยซูเจ้าเสด็จออกจากที่นั่นกลับไปยังถิ่นกำเนิดของพระองค์ บรรดาศิษย์ติดตามไปด้วย ครั้นถึงวันสับบาโต พระองค์ทรงเริ่มสั่งสอนในศาลาธรรม ผู้ฟังจำนวนมากต่างประหลาดใจ และพูดว่า “เขาเอาเรื่องทั้งหมดนี้มาจากไหน ปรีชาญาณที่เขาได้รับมานี้คืออะไร อะไรคืออัศจรรย์ที่สำเร็จด้วยมือของเขา คนนี้เป็นช่างไม้ ลูกนางมารีย์ เป็นพี่น้องของยากอบ โยเสท ยูดาและซีโมนไม่ใช่หรือ พี่สาวน้องสาวของเขาก็อยู่ที่นี่กับพวกเรามิใช่หรือ” คนเหล่านั้นรู้สึกสะดุดใจและไม่ยอมรับพระองค์ พระเยซูเจ้าตรัสแก่เขาว่า “ประกาศกย่อมไม่ถูกเหยียดหยามนอกจากในถิ่นกำเนิด ท่ามกลางวงศ์ญาติ และในบ้านของตน” พระองค์ทรงทำอัศจรรย์ที่นั่นไม่ได้ นอกจากทรงปกพระหัตถ์รักษาผู้เจ็บป่วยบางคนให้หายจากโรคภัย พระองค์ทรงแปลกพระทัยที่เขาเหล่านั้นไม่มีความเชื่อ