วันจันทร์ที่ 18 กรกฎาคม 2016

สัปดาห์ที่ 16 เทศกาลธรรมดา

มีคา 6:1-4, 6-8……………….

1จงฟังสิ่งที่พระยาห์เวห์ตรัสเถิด
จงลุกขึ้นแก้คดีของท่านต่อหน้าภูเขา
จงให้เนินเขาฟังเสียงของท่าน

2ภูเขาทั้งหลายเอ๋ย จงฟังคดีของพระยาห์เวห์เถิด
รากฐานถาวรของแผ่นดินเอ๋ยจงฟังเถิด
เพราะพระยาห์เวห์ทรงมีคดีความกับประชากรของพระองค์
พระองค์จะทรงสู้ความกับอิสราเอล
3ประชากรของเราเอ๋ย เราได้ทำอะไรกับท่าน
เราได้ทำให้ท่านขุ่นข้องหมองใจในเรื่องใด จงตอบซิ
4เพราะเราได้นำท่านออกมาจากแผ่นดินอียิปต์
และไถ่ท่านจากการเป็นทาส
เราใช้โมเสส อาโรน และมีเรียม
ให้นำหน้าท่าน

6 “ข้าพเจ้าจะต้องนำสิ่งใดเมื่อเข้ามาเฝ้าพระยาห์เวห์
และกราบนมัสการพระเจ้าผู้สูงสุด
ข้าพเจ้าจะต้องนำเครื่องเผาบูชา
โคหนุ่มอายุหนึ่งปีหลายตัวเข้ามาเฝ้าพระองค์หรือ
7พระยาห์เวห์จะพอพระทัยแกะเพศผู้นับพันตัว
พอพระทัยลำธารน้ำมันนับหมื่นสายหรือ
ข้าพเจ้าจะต้องถวายบุตรคนแรกเพื่อชดเชยความผิดของข้าพเจ้า
ถวายบุตรจากกายของข้าพเจ้าเพื่อชดเชยบาปที่ข้าพเจ้าได้ทำหรือ”

8“มนุษย์เอ๋ย พระองค์ทรงบอกท่านไว้แล้วว่าอะไรดี
และพระยาห์เวห์ทรงประสงค์สิ่งใดจากท่าน
คือให้ท่านปฏิบัติความยุติธรรมและรักความดีงาม
และดำเนินชีวิตอย่างถ่อมตนกับพระเจ้าของท่าน”

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง

• “ใช้โทษบาป ทำอย่างไร”

• หลายครั้งในชีวิตเมื่อพ่อทำผิดอะไรต่อใครบางคน พ่อมีประสบการณ์ว่าเมื่อพ่อทำผิดอะไรต่อใคร หรือมีความรู้สึกว่าได้ผิดไป
o เมื่อได้มีโอกาสสำนึกและได้รับการอภัย หรือความเข้าใจ เมื่อพ่อเสียใจ และอยากขอโทษ...
o พ่อบอกตรงๆว่า พ่ออยากจะขอโทษนับร้อยๆ ร้อยๆ ครั้ง แบบที่รู้สึกว่าขอโทษเท่าไรก็ไม่รู้สึกว่าเพียงพอเลยกับสิ่งผิดที่เราได้กระทำ
o รู้สึกว่า เราอยากจะให้เขารู้ ให้เขารู้จริงๆเลยว่า เราเสียใจ เราอยากขอโทษ เราอยากชดใช้ เราอยากจะชดใช้ให้มากที่สุดเท่าที่เราจะสามารถทำได้
o ถ้ามีอะไรก็อยากเทให้หมดใจเลย อยากจะเทให้เกิน ให้เกินความผิดที่เราได้กระทำ ประสบการณ์ของพ่อนะ
o พ่อเคยเห็นคนที่รู้สึกผิดจริงๆ เสียใจจริงๆ เขาจะสำนึกและแก้ไข และกระทำทุกอย่างที่สามารถ ไม่รู้จักเพียงพอเลย อยากบอกขอโทษ อยาก บอกเสียใจ อยากให้รู้ แม้รู้แล้ว ได้ยินแล้ว ก็อยากบอกอีก... แบบนี้พ่อจะเรียบความรู้สึกหรือประสบการณ์แบบนี้ว่าอะไรดี...

• พ่อเคยคิดเล่นๆเพลินว่า ถ้าเวลาเราแก้บาป และถ้าสิ่งที่เราสารภาพ และเราตั้งใจจะคืนดีกับพระเจ้านั้น เป็นความจริง พ่อเองเคยทั้งฟังแก้บาป และขอรับศีลอภัยบาปเอง พ่อชอบเวลาที่ได้แก้บาปดีๆ หรือเห็นพี่น้องที่มาสารภาพบาปได้สารภาพอย่างดีๆ ได้ประกาศตนและแสดงออกอย่างลึกซึ้งถึงความเสียใจ... เป็นเวลาที่น่ารักมากครับ

• บ่อยครั้ง ผู้สารภาพบาปร้องไห้ เสียน้ำตา และประกาศความเสียใจต่อความผิดที่ได้กระทำต่อพระเจ้า.... พ่อชอบเวลาไหนมากที่สุดอย่างนั้นหรือ
o คำตอบคือเวลาที่สวยบทแสดงความทุกข์ ถ้าได้สวดดีๆ พี่น้องเคยสวดทุกครั้งในการแก้บาปใช่ไหมครับ .... คิดดีๆ ตระหนักดีๆ สิครับ ว่าเราได้ภาวนาอย่างไรในการสวดบทแสดงความทุกข์.... พ่อขอทวนความจำนะครับ พ่อชอบมาก ขอใช้แบบเดิมก่อนนะครับ วันนี้พ่ออนุญาตชำแหละบทภาวนาบทนี้นะครับ....

o “ข้าแต่พระเป็นเจ้า ข้าพเจ้าเป็นทุกข์เสียใจที่ได้กระทำบาป” เราประกาศกับพระเจ้าและกับพระสงฆ์ผู้แทนของพระองค์ และกับตัวเราว่า เราเสียใจจริงๆกับบาป กับการทำบาปที่เราได้ทำ ได้ละเมิดความดีและความรักของพระเจ้า เราร้องหาพระเจ้าและประกาศว่า “ลูกเสียใจ” ที่ได้ทำบาป ทำผิดต่อพระองค์

o “เพราะบาปเรียกร้องอาชญา(การลงโทษ)ของพระองค์” แน่นอน บาปคือการละเมิดความดี ละเมิดความรัก ของพระเจ้า และเรียกร้องการลงโทษอย่างแน่นอน แลสมควรที่จะได้รับการลงโทษ เพราะความผิดบาปที่เราได้กระทำ... เป็นความติธรรมที่สุดที่เราต้องได้รับการลงโทษ ถูกต้อง และยุติธรรมที่เราต้องได้รับอย่างแน่นอน

o “แต่เป็นต้น เพราะมันทำเคืองพระทัยพระองค์ ซึ่งดีและน่ารักยิ่งนัก” ใช่แล้วบาปเรียกร้องการลงโทษอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ที่เรารู้สึกผิด ไม่ใช่เพราะเราได้ทำบาปที่สมแก่การลงโทษเท่านั้น แต่ทว่า เราสำนึกถึงความจริงว่า บาปที่เราได้ทำนั้น ทำให้เคืองพระทัย กระทบทำลายและทำให้เสียหายซึ่งความรักของพระเจ้าผู้ทรงรักเราเหลือเกิน และกระทบความจริงของพระองค์ที่ทรงเป็นผู้เปี่ยมด้วยพระทัยดีที่สุด และน่ารักยิ่งนัก... เราเสียใจมาก เพราะพระองค์แสนดีจริงๆ และเราทำผิดกับพระองค์ได้อย่างไรเช่นนี้

o “เดชะพระหรรษทานช่วย ข้าพเจ้าตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ทำบาปอีกเลย” พ่อชอบตอนนี้มากๆ เพราะเราไม่มีทางอื่นเลย การแก้บาป การเสียใจของเราก็ไม่เพียงพอ ไม่เหมาะสมกับบาปและความผิดที่เราได้กระทำ
o แต่ “พระหรรษทาน” ขอพระหรรษทานของพระเจ้าช่วยจริงๆ พระองค์ใจดีจริงๆ และเรา (ตรงนี้ชอบมากที่สุดเลย ถ้าตรงนี้เป็นความจริงนะ สุดยอด) คือ “ข้าพเจ้าตั้งใจแน่วแน่ว่า จะไม่ทำบาปอีกเลย”
o สุดยอดเลยครับ นี่คือความตั้งใจจริงๆ (ใช่ไหม) แต่จำได้ว่าเมื่อเรากลับไป และเมื่อกลับมาสารภาพบาปอีก... เวลามาแก้บาปอีก ก็บาปเดิมๆ ทุกที พ่อฟังแก้บาป ก็จำได้ว่า บาปเดิมทุกทีไป แต่ก็ประกาศ “ข้าพเจ้าตั้งใจแน่วแน่ว่า.... จะไม่ทำบาปอีกเลย....!!!!) นี่แหละน้า ความตั้งใจของเรามนุษย์ครับ....

o “ทั้งจะอุตส่าห์ใช้โทษ” นี่คือคำสัญญาที่สองครับ ตั้งใจและพยายามที่จะใช้โทษบาปด้วยความสำนึกเสมอ ไม่หยุดหย่อน พยายามชดเชยใช้โทษบาป ตลอดไปไป

o “ขอทรงพระกรุณายกบาปแก้ข้าพเจ้าด้วยเถิด อาแมน” สุดท้าย เราขอพระเจ้ากรุณายากบาปแก่เราด้วย เพราะมีแต่พระองค์เท่านั้น ผู้ทรงเป็นเจ้าของชีวิตของเรา ทรงเป็นความรักและเป็นเจ้าของความรักและความดีที่เราได้ละเมิด ดังนั้น มีแต่พระองค์เท่านั้นที่จะให้อภัยแก่เราได้อย่างสมที่ทรงเป็นความรักต่อเรา...เพราะทรงรักเรา และเราสำนึกไม่เสื่อมคลายที่ทรงรักเราถึงเพียงนี้

• พี่น้องพ่อเอาประสบการณ์เกี่ยวกับศีลอภัยบาป ความสำนึกถึงบาป และความเสียใจที่เราได้มีกันอยู่เสมอกับความรักของพระเจ้า เพื่อนำมาประกอบการอ่านพระคัมภีร์ประกาศกมีคาห์วันนี้ อ่านมีคาห์ดีๆสิครับและจะเข้าใจ
o เข้าถึงความรักและความดีของพระเจ้าจริงๆ
o ซึ่งเรามักจะคิดว่า เมื่อทำผิด ทำบาป และเราก็จะพยายามทำการแก้ไข ไถ่โทษ ไม่รู้จักจบ ไม่รู้จักพอ

• แต่ที่สุด พระเจ้าไม่ได้ต้องการของกำนัล หรือของถวายบูชาชดเชยบาปเลยสักน้อย
o เพราะอันที่จริงสิ่งที่พระองค์ต้องการ คือ “มนุษย์เอ๋ย พระองค์ทรงบอกท่านไว้แล้วว่าอะไรดี และพระยาห์เวห์ทรงประสงค์สิ่งใดจากท่าน
1. คือให้ท่านปฏิบัติความยุติธรรมและ
2. รักความดีงาม และ
3. ดำเนินชีวิตอย่างถ่อมตนกับพระเจ้าของท่าน”
o จริงทีเดียวเราไม่ต้องสารภาพบาปและทำอะไรมากมายก่ายกองเพื่อประกาศว่าเราเสียใจ แต่สิ่งสำคัญคือให้เราต้องปฏิบัติความยุติธรรมและรักความดีงาม และดำเนินชีวิตอย่างถ่อมตนกับพระเจ้าของเรา....
o มาถึงตอนนี้ก็ใสแจ๋วเลยครับ ทะลุปรุโปร่งเลยครับ
1. ไม่ใช่เพียงคำสารภาพ
2. ไม่ใช่คำขอโทษไม่รู้จักหยุดหย่อน หรือการถวายบูชา
3. ไม่ใช่การทำกิจใช้โทษบาปด้วยการทำบุญมากมายจนเป็นสายธารของเครื่องบูชาบาป
4. แต่ แต่ แต่ เราจะต้องหันกลับไปและต้องไปเจริญชีวิต ถูกต้อง เที่ยงธรรม และรักความดีงาม สุภาพถ่อมตน...เสมอไป
5. ขอพระเจ้าอวยพร อ่านพระคัมภีร์ประกาศกมีคาห์นะครับ.... อ้อ และเวลาไปรับศีลอภัยบาป สวยบทแสดงความทุกข์ดีๆ นะครับ จะมีพลังมากเลยครับ...