วันอาทิตย์ที่ 30 เมษายน 2017
สัปดาห์ที่ 3 เทศกาลธรรมดา
บทอ่าน กจ 2:14,22-33 / 1ปต 1:17-21 / ลก 24 :13-35
ในพระวรสารวันนี้ เราจะเห็นสานุศิษย์ 2 คนของพระเยซูเจ้า กำลังเดินออกจากกรุงเยรูซาเล็ม เป็นสถานที่พวกเขายังคงมีความทรงจำจากการสูญเสีย
ความเจ็บปวด การทรยศ ความตาย และการเมือง เพราะที่กรุงเยรูซาเล็มนี้เอง ที่พระอาจารย์เจ้าของพวกเขาได้ถูกประหารชีวิต
ทำให้ความฝันของพวกเขาพินาศลง พวกเขายังไม่สามารถจำพระองค์ได้ ขณะที่พระองค์กำลังเดินทางไปพร้อมกับพวกเขา
ซึ่งได้เชิญชวนให้พระองค์พักอยู่กับพวกเขา และในโอกาสนั้นเอง ที่พระองค์ได้สอนให้พวกเขาเข้าใจรหัสธรรม
ที่พวกเขาเคยมีประสบการณ์มาก่อน
พร้อมกับได้ประกอบพิธีปัสกาพร้อมกับพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง ด้วยการหยิบขนมปัง โมทนาพระคุณ บิออก และหยิบยื่นให้พวกเขา
จนทำให้ใจของพวกเขาร้อนรนขึ้น และความเชื่อได้ถูกจุดประกายขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
เราจะติเตียนการกระทำของพวกเขาได้หรือไม่?
คงจะไม่ได้ เนื่องจากว่าในเวลานั้น พวกเขายังไม่เข้าใจในสิ่งที่พระเยซูเจ้าได้เคยสอนไว้ เราก็เช่นเดียวกันที่บางครั้ง เคยมีแนวโน้มที่จะเดินหนีจากสถานการณ์หรือสถานที่ ซึ่งเราเคยมีประสบการณ์ที่เจ็บปวด การหลบหนีใช่การแก้ปัญหาหรือไม่?
เราสามารถที่จะเรียนรู้ว่าจะมีมรสุมใดเกิดขึ้นในชีวิตเรา
จากประสบการณ์ของจากสานุศิษย์ 2 ท่านที่เดินทางไปเอมมาอุส
การที่เปโตรได้ตอบพระเยซูเจ้า 3 ครั้งว่า
“พระเจ้าข้า พระองค์ทรงทราบแล้วว่าข้าพเจ้ารักพระองค์"
หลังคำถามว่า “ซีโมน บุตรของยอห์น เจ้ารักเรา มากกว่าคนเหล่านี้ไหม?”
และพระองค์จะตรัสว่า “จงเลี้ยงดูลูกแกะของเราเถิด”...
"อย่ากลัวว่าชีวิตของท่านจะพบจุดจบ แต่จงกลัวว่าชีวิตท่านจะไม่มีโอกาสเริ่มต้น"...
การโต้ตอบระหว่างพระเยซูเจ้าและเปโตรสะท้อนให้เห็นการเรียนรู้และการปฏิบัติ...
คนมีความกังวล 3 อย่าง คือ
เมื่อไม่ได้รับรู้สิ่งที่ดี เขาจะรู้สึกกังวลจนกว่าจะได้รับรู้
เมื่อได้รับรู้แล้วเขาก็เริ่มกังวลว่าจะไม่ได้เรียนรู้
เมื่อได้เรียนรู้แล้ว เขาก็เริ่มกังวลว่าจะไม่สามารถปฏิบัติตามที่ได้เรียนรู้มา"
