วันอังคารที่ 24 ตุลาคม 2017
สัปดาห์ที่ยี่สิบเก้า เทศกาลธรรมดา
ลก 12:-35-38…
    35“ท่านทั้งหลายจงคาดสะเอว และจุดตะเกียงเตรียมพร้อมไว้ 36จงเป็นเสมือนผู้รับใช้ที่กำลังคอยนายกลับจากงานมงคลสมรส เมื่อนายมาและเคาะประตูจะได้เปิดรับ 37ผู้รับใช้เหล่านั้นเป็นสุข ถ้านายกลับมาพบเขากำลังตื่นเฝ้าอยู่ เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า นายจะคาดสะเอวพาผู้รับใช้เหล่านั้นไปนั่งโต๊ะและจะรับใช้เขาด้วย 38ไม่ว่านายจะมาเวลาสองยามหรือสามยาม ถ้าพบผู้รับใช้กำลังทำเช่นนี้ ผู้รับใช้เหล่านั้นก็เป็นสุข

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• พระดำรัสต่อเนื่อง.... “จงเตรียมพร้อมไว้” พร้อมต้อนรับนายกลับมา พ่อคิดว่าชีวิตของเราถ้าเรามีนายที่เรารัก มีคนที่เรารัก มีคนที่เราชื่นชม เราก็มีความใจจดใจจ่ออย่างมากเป็นเรื่องปกติทีเดียวว่าเราจะพร้อมต้อนรับเสมอ ดีใจเสมอที่จะมีคนพิเศษคนที่เรารักกลับมาเยี่ยมเรา

• พ่อคิดถึงบรรยากาศของพ่อสมัยพ่อเป็นเด็กๆ
o พ่ออยู่วัดเจ้าเจ็ด บ้านนอกมากๆ เรียกว่า จากกรุงเทพฯไปเจ้าเจ็ดต้องนั่งรถนั่งเรือหลายต่อ ใช้เวลาอย่างน้อยห้าหกชั่วโมง นั่งเรือกันหัวบานเพราะกระแสลมหรือเปียกหน่อยเพราะกระแสกระเซ็นของน้ำที่กระเด็นเข้ามาในเรือ นั่งเรือด่วนกันเป็นหลายชั่วโมง
o พี่ป้าน้าอาที่ไปปักหลักทำมาหากินที่กรุงเทพฯ หรือไปเรียนที่นั่น พวกเราเรียกพวกเขาว่า “ชาวกรุงเทพฯ” สำหรับพ่อคือป้าๆพี่ๆน้าๆที่พวกเขาไปทำงานที่กรุงเทพฯ ไปเรียน ปีหนึ่งๆจะกลับมาสักครั้ง จะมีโทรเลขมาก่อนเพื่อให้ส่งเรือใหญ่ไปรับ... ผู้ใหญ่ก็นำเรือไปรับที่ตลาดบ้านแพน รับจากเรือด่วนเจ้าพระยาที่มาจากท่าเตียน
o ส่วนที่บ้านก็แม่ทำกับข้าว เตรียมอาหาร ตำเครื่องแกง พ่อก็ป้วนเปี้ยนไปมาบริเวณครัวช่วยแม่ ช่วยยายทำโน่นนี่นั่น หยิบของเสียเป็นส่วนใหญ่ และขณะที่ช่วยวุ่นๆในครัว แต่พ่อจะทำให้วุ่นเพิ่มเสียมากกว่า หูของพ่อและทุกคนจะฟังเสียงเรือ (เสียงเรือดังมาก) เมื่อเสียงเรือได้ยินมาแต่ไกลๆ ทุกลำ ที่ผ่านวิ่งมาพอได้ยิน พ่อก็จะวิ่งจากหลังบ้านในครัวไปดูที่หน้าบ้านริมคลอง... วิ่งอย่างเร่งด่วนเพื่อไปดู และชะเง้อตั้งแต่เรือยังอยู่ไกล ใจพ่อก็เต้นตุ้บๆๆ ใช่ไหมหนอ ใช่หรือเปล่า
o เรือแล่นเสียงดังแต่ไกล และผ่านมา ถ้าไม่ใช่ ก็แล่นผ่านไป เราก็คิดว่าใช่ แต่พอเห็นว่าไม่ใช่พ่อก็เดินคอตกกลับไปช่วยแม่ช่วยยายทำงานเหมือนเดิม.. ยายกับแม่น่ะนั่งเงียบ ทำงาน เตรียมอาหารพวกเขาไม่ตื่นเต้นแสดงออกมาเลย แต่เราสิตื่นเต้นรอคอย และก็ได้ยินเสียงเรือทีไร ฝีเท้าก็สตาร์ททันที ดีใจ ถ้าใช่ละก็สิ่งที่ตามมาคือพ่อกับพี่ชาย พ่อตัวดีสุดแสบสุดๆ พ่อจะแหกปากตะโกนร้อง “มาแล้วๆ” แล้วพลันก็วิ่งไปยืนที่แพหน้าบ้านยายลงไปที่ท่าน้ำ... ตื่นเต้นมาก เห็นพี่น้องแต่ไกล ดีใจสุด “มาแล้ว” และก็ยืนๆเต้นๆ กระโดดๆ ด้วยความดีใจ พอเรือจอดพ่อก็ได้แต่จรดมือสองข้างหากันร้อง “สวัสดีครับ” แล้วก็ช่วยยกข้าวยกของกระเป๋าสิ่งของต่างๆ ที่ขนกันมาก (แน่นอนมีของฝากแน่ๆ แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมายใหญ่) แต่ดีใจนี่สิ คือความสุขที่ได้รอ ได้รับ ลงไปต้อนรับ และหิ้วของตัวเอียงแบกจากแพขึ้นบ้าน ปากก็ยังร้องต่อไป “มาแล้ว”
o พ่อจำได้ เวลาที่ป้าๆน้าๆอาๆ มาบ้านเรา พวกเขามาจากรุงเทพฯ พวกเขาไม่เหมือนเรา เขากินดีกว่าเราหน่อยแบบชาวกรุง เราก็พลอยได้กินดีไปด้วยแน่ๆ เป็นเรื่องปกติเลยครับ แต่ส่วนใหญ่พวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่เนอะ เราเด็กๆ ก็ได้แต่นั่งรับใช้ นั่งคอยช่วยเหลือ ยิ้มย่องผ่องใส และพ่อก็ชอบป้วนเปี้ยนแถวๆนั้น ที่พวกผู้ใหญ่เขานั่งคุยกัน พ่อซึ่งเป็นเด็กน้อยก็จะนั่งอยู่ใกล้ป้าที่มาจากรุงเทพฯ ป้าใจดีที่สุด พ่อก็จะนั่งใกล้ๆฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เขาคุยกัน เราก็นั่งฟัง รอรับคำสั่งไปเอาน้ำ ไปเอาน้ำแข็ง ไปเติมข้าว ไปหยิบแก้ว ฯลฯ พ่อก็นั่งฟังอยู่แถวนั้นแหละครับ... มีความสุข ได้ฟังผู้ใหญ่คุยกัน แม้สิ่งที่เขาดื่มเราไม่มีสิทธิ์ สิ่งที่เขาสูบเราไม่แตะต้อง แต่เราก็ชื่นชมที่ได้รับใช้ได้เห็นพวกเขามากบ้านยาย... ความสุขครับ

• พี่น้องที่รัก ที่พ่อเล่ามาซึ่งประสบการณ์เล็กๆของพ่อ พ่อเล่าเพื่อจะบอกว่าใจเรายินดีตื่นเต้นเพราะมีคนพิเศษ เราชื่นชม ยินดี และให้การตอนรับ ทุกวันนี้พ่อกลับไปบ้าน พ่อเป็นพระสงฆ์พี่ๆ พ่อน้องพ่อหลานพ่อก็ยินดีเสมอ พี่สาวน้องสาวจะเตรียมน้ำให้ดื่ม เตรียมอาหารให้ทานอย่าดีที่สุด และก็มีผ้าเช็ดหน้าในน้ำเย็นให้พ่อเช็ดหน้าเช็ดตา...

• อย่าว่าเลย แม้แต่เจ้าขนุนเวลาพ่อกลับบ้าน เจ้าขนุนจะวิ่ง เห่า ดีใจมาก วิ่งวุ่นมาก มาวุ่นอยู่กับขาพ่อตอนก้าวเข้าบ้าน ขนุนยังดีใจที่ได้มีแขกมาบ้าน... เวลาพ่อเห็นขนุนดีใจ พ่อคิดถึงตัวเองตอนเป็นเด็กที่พ่อวิ่งไปต้อนรับ ดีใจ เพียงแต่พ่อยังช่วยถือข้าวของได้บ้าง แต่ขนุนได้แต่วิ่งป่วนวนรอบขาพ่อจนเกะกะแบบน่ารักไปหมด

• พี่น้องที่รัก... พระเยซูเจ้าเตือนเราวันนี้
o “จงเตรียมพร้อมไว้” พระองค์จะมาในเวลาที่เราไม่ได้คิด และถ้าเราพร้อม เราก็มีความสุข ไม่มีความทุกข์เพราะความไม่พร้อมของเรา
o ชีวิตคริสตชนต้องเตรียมพร้อมเสมอสำหรับชีวิตครับ เราไม่รู้วันเวลาที่เราจะต้องกลับไปหาพระเจ้าจริงๆ แม้เราจะบอกว่าเรารักพระเจ้า เราอยากได้พบพระองค์ที่สุด อยากไปสวรรค์นิรันดรที่สุด แต่เราไมทราบวันเวลาเลยจริงๆ สำหรับชีวิตนี้นะครับ

• โลกของเราไม่แน่นอน ชีวิตของเราไม่แน่นอนเลยจริงๆ เรารู้ว่าพระเจ้าจะทรงเรียกเรากลับไปสักวัน “แน่นอน” แต่เมื่อใด อย่างไร เราไม่อาจรู้ได้เลย ระบบประเทศของเรา การเดินทางและทุกๆอย่าง สุขภาพ จริงๆภายในของเรา แม้ดูดีเช็คดี แต่ก็นะ หัวใจของเราจะหยุดเต้นวันใดก็ไม่ทราบปุบปับเราก็อาจจะจากไปได้อย่างง่ายดาย แม้แต่ยังวัยเด็ก... ใครจะรู้ได้หนอ เด็กหนุ่ม สามเณรหนุ่มของเรา ยังเกิดหัวใจวายและจากไปได้อย่างกระทันหัน... หรือพระสงฆ์หนุ่มของเราก็เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ได้เช่นกัน พ่อว่า อ่านพระคัมภีร์คำสอนของพระเยซูเจ้าวันนี้ดีๆนะครับ
o “ท่านทั้งหลายจงคาดสะเอว และจุดตะเกียงเตรียมพร้อมไว้
o จงเป็นเสมือนผู้รับใช้ที่กำลังคอยนายกลับจากงานมงคลสมรส เมื่อนายมาและเคาะประตูจะได้เปิดรับ
o ผู้รับใช้เหล่านั้นเป็นสุข ถ้านายกลับมาพบเขากำลังตื่นเฝ้าอยู่ เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า นายจะคาดสะเอวพาผู้รับใช้เหล่านั้นไปนั่งโต๊ะและจะรับใช้เขาด้วย

• พี่น้องที่รัก
o ขอพระเจ้าโปรดดูแลเราทุกคน
o ขอพระเจ้าโปรดคุ้มครองดูแลเราทุกคน
o ขอให้เราได้พร้อมเสมอในวันที่พระองค์จะทรงเรียกเรา จะต้อนรับ และรับใช้พระองค์ในเพื่อนพี่น้องผู้ยากไร้ของเราเสมอนะครับ
o ณ เวลาใดก็ตามที่ทรงต้องการเรากลับบ้านพระบิดา ขอพระองค์โปรดให้เราพร้อมสรรพและพร้อมเสมอสำหรับพระองค์ครับ ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่านครับ