วันอังคารที่ 20 มิถุนายน 2017
สัปดาห์ที่สิบเอ็ด เทศกาลธรรมดา
มธ 5:43-48…
43“ท่านทั้งหลายได้ยินคำกล่าวว่า จงรักเพื่อนบ้าน จงเกลียดศัตรู 44แต่เรากล่าวแก่ท่านว่า จงรักศัตรู จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน 45เพื่อท่านจะได้เป็นบุตรของพระบิดาเจ้าสวรรค์ พระองค์โปรดให้ดวงอาทิตย์ของพระองค์ขึ้นเหนือคนดีและคนชั่ว โปรดให้ฝนตกเหนือคนชอบธรรมและคนอธรรม

46ถ้าท่านรักแต่คนที่รักท่าน ท่านจะได้บำเหน็จรางวัลอะไรเล่า บรรดาคนเก็บภาษีมิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ 47ถ้าท่านทักทายแต่พี่น้องของท่านเท่านั้น ท่านทำอะไรพิเศษเล่า คนต่างศาสนามิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ 48ฉะนั้น ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ของท่าน ทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• คำสอนที่ยากเกินหยั่งแต่ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้... สำหรับความรัก มีศาสนาไหนสอนแบบนี้ มีศาสดาไหนสอนแบบนี้... “จงรักศัตรู” รักเพื่อนบ้านก็ยากอยู่แล้ว ขนาดครอบครัวเดียวกัน “รักกันในครอบครัวก็ยังยาก” พ่อเองยอมรับว่า หวั่นใจ สงสัย และห่วงใยความรักในครอบครัวด้วย...

• พ่อมีประสบการณ์ และเห็นประสบการณ์มามาก... สมัยเป็นเด็ก... บ้านยายพ่อคือที่รวมของชีวิตญาติๆมากมายเหลือเกิน นับร้อยมารวมกัน บ้านใหญ่โตที่สุดก็ว่าได้... เวลาผ่านไป เมื่อยายจากไป บ้านก็ เริ่มเหลือแต่อาคาร ไม่มีชีวิตหลานลูกเดินวิ่งเล่นในบ้านยายอีกต่อไป และที่สุด ก็ค่อยๆ ผุพังและปล่อยทิ้ง ร้าง ไปตามกาลเวลา... ความรักที่มีอยู่ก็ค่อยๆ ห่างไป เลือนลางหายไปอย่างที่เห็นได้ชัด... ไม่เหลืออะไรไว้นอกจากภาพความทรงจำเก่าๆ ส่วนตัวบ้านยายก็ผุพัง แทบจะตั้งอยู่ได้ยากอีกต่อไป...

• ไม่แปลกครับ เพราะต่างคนต่างก็ไปมีครอบครัว มีลูกหลานของตนเอง แยกกันไป เจอกันบ้างก็เวลามีงานเช่นงานศพนี่แหละครับ พ่อรู้ว่า แม้ความรักพี่น้องยังรักษาไว้ได้ยากจริงๆ แล้ว แล้ว แล้ว คำสอนที่ว่า “จงรักเพื่อนบ้าน จงเกลียดศัตรู” แบบที่เราเห็นในพระวรสารเล่า
o รักเพื่อนบ้านหรือ... รักพี่น้องสำหรับหลายๆ ครอบครัว ยังยากเหลือเกิน มรดกเลือด มรดกที่ทำให้พี่น้องต้องห้ำหั่นชำแหละกันก็มาก ยอมกันไม่ได้ ต้นไม้ปลูกไว้ก็ยังต้องห้ำหั่นให้ตัด เพราะแม้ปลูกในที่ของเธอ แต่อนาคต กิ่งมันต้องข้ามนานฟ้ามายังบ้านฉันแน่ๆ แค่นี้ก็ยอมไม่ได้แล้ว.. เออ อาจต้องขุดราก (เหง้า) ขึ้นมาดูไหมว่ามันหยั่งในที่ใคร เขตใคร พ่อเห็นมามากจริงๆครับ หลายบ้าน หลายครอบครัว หลายวงศ์ตระกูล... จนอณาเขตในโลกใบนี้จึงต้องจุดที่เขาเรียกว่า “โนแมนส์แลนด์” คือเขตที่ทั้งสองฝ่ายห้ามรุกเข้าใกล้กัน... เพื่อจะได้ไม่ตีกัน... กฎหมายก็กันไว้ บ้านติดกำแพง เจาะหน้าต่างไม่ได้ เดี๋ยวเปิดแล้วล้ำน่านฟ้า ฮาๆๆๆ นี่แหละชีวิต
o “รักเพื่อนบ้าน” ก็ยิ่งยากส์มากขึ้น บ้านข้างเคียง บ้านเหนือบ้านใต้ บ้านบนบ้านล่าง บ้านติดกัน ร้านอาหารติดกัน เสริฟสั่งข้ามกันไม่ได้เด็ดขาด อยากกินข้าวหมูแดง มานั่งร้านก๋วยเตี๋ยวเรือที่ติดกันก็ไม่ได้... ยากยิ่งนัก... รักเพื่อนบ้าน จงรักเพื่อนบ้าน... ฝันจริงๆ คงยากจริงๆ ในประวัติศาสตร์ ติดกันก็ต้องมีพื้นที่ทิ้งระยะห่างกัน กันไฟลามมาติดกัน กันโคลนที่สาดใส่กัน...

• “จงรักศัตรู” คำสอนอะไรนี่... ปัจจุบันเขายังเห็นกันเป็นศัตรู สงคราม การฆ่าฟัน บ้า คลั่ง ไร้มนุษยธรรม โหดกว่าสัตว์ป่า... สัตว์ป่ายังไม่กัดกินกันเอง ไม่ฆ่ากันเอง นอกเสียจากการเลือกสรรทางธรรมชาติที่ไม่ต้องใช้ความคิด เพราะสัตว์ป่ามันไม่มีปรีชาญาณและปัญญา เพราะมันทำไปนั้นเป็นเพียงกฎธรรมชาติที่เลือกสรรเพื่ออยู่รอดเท่านั้น... ถ้าสัตว์มันคิดได้ คิดเป็นมันไม่ทำ

• แต่มนุษย์เราสิ... ทำได้อย่างร้ายกาจที่สุด ฆาตกรรม ฆ่ากันเพราะความโลภ โกรธ หลง เตรียมการไว้ก่อน ทำเหมือนเป็นพิธีฆาตกรรมทางศาสนาประกาศศรัทธา... ทำได้อย่างไรกัน... เห็นคนอื่นเป็นศัตรูและต้องทำลาย... “รักพี่น้อง เกลียดศัตรู” คือ ชอบธรรมแล้วละหรือ ความเป็นจริง พี่น้องแค้นฝังหุ่นกลายเป็นศึกสายเลือดก็เยอะ... การทำลายศัตรูเพื่อบูชาศรัทธาก็บ้าคลั่งไร้ความรักที่สุด... นี่คือสิ่งที่เราเห็น เราได้ตระหนัก.. แต่แค่ตระหนักจะรอดได้หรือ

• พระเยซูเจ้าสอน “แต่เรากล่าวแก่ท่านว่า จงรักศัตรู จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน เพื่อท่านจะได้เป็นบุตรของพระบิดาเจ้าสวรรค์” คำสอนอะไรจะขนาดนี้ คำสอนอะไรจะเกินกำลังขนาดนี้เชียวหรือ “รักศัตรู” เลยหรือพระเจ้าข้า... พ่ออ่าน ไตร่ตรอง พ่อเห็นมหัศจรรย์ที่พ่อได้มารู้จักพระเยซู ได้รักพระเยซู... พ่อไม่เสียใจเลย ดีใจที่สุด ที่ได้เป็นคริสตชน...

o “จงรักศัตรู” พ่อรู้ว่ายากที่สุด แต่ “ความรักก็เช่นกัน” (สำนวนนี้ได้มาจากไลน์เจ้าจระเข้ตัวน้อยมันร้องว่า “ความรักก็เช่นกัน”) ความรักแท้เป็นแบนี้ ความรัก ทำให้เราสามารถรัก แม้ยากที่สุดที่จะรัก คือ รักศัตรู เพราะความเกลียดก็เป็นบาป ถ้าเราเกลียดเราก็ทำบาป ใจเราก็ขุ่นมัว มโนธรรมก็ไม่สงบ พ่อเห็นชัดว่าคำสอนนี้ไม่เกินจริงๆ แต่ดีจริงๆ และเกินมาตรฐานธรรมดาของมนุษย์เพราะเป็นมาตรฐานของพระเจ้าที่เรียกร้อง เรียกร้องให้เราก้าวออกจากความจำกัด เพื่อรักมากขึ้น เพราะพระองค์เสด็จมารับความตายเพื่อเราคนบาป “เพราะทรงรักเรา”

• พระเยซูเจ้าสอนชัด ว่า เราต้องรักในมาตรฐานของพระองค์ (เงื่อนไข “ถ้า” สองประการต่อไปนี้ พิจารณาดีๆ)
1. ถ้าท่านรักแต่คนที่รักท่าน ท่านจะได้บำเหน็จรางวัลอะไรเล่า บรรดาคนเก็บภาษีมิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ
2. ถ้าท่านทักทายแต่พี่น้องของท่านเท่านั้น ท่านทำอะไรพิเศษเล่า คนต่างศาสนามิได้ทำเช่นนี้ดอกหรือ

• แต่ถ้าเราถือตามคำสอนใหม่ของพระเยซูเจ้า “จงรักศัตรู จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน” พระองค์ยืนยันว่า...
o “เพื่อท่านจะได้เป็นบุตรของพระบิดาเจ้าสวรรค์” พ่ออยากเป็นลูกพระ พ่อไม่อยากเป็นลูกผี พ่อดีใจที่พ่อได้ศีลล้างบาป ได้ชื่อว่าเป็นลูกของพระเจ้าในองค์พระจิตเจ้า พ่อไม่ขอเป็นลูกผีที่มีแต่โกรธเกลียด อาฆาต พยาบาท แค้นๆๆๆ ฝั่งหุ่น ตอกปิดฝาโลง ไม่ฝังไม่เผากัน.. พ่อไม่อยากเป็นลูกผีที่มีนิสัย (ถาวร) นิสัยที่เกลียดชังต่อกัน พ่ออยากเป็นลูกพระ รัก รัก รัก ให้อภัย รักแม้แต่ศัตรู เพราะเกลียดเป็นนิสัยผีพ่อไม่เอาดีกว่า เพราะเราเป็นลูกพระเจ้านะครับ
o “ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ของท่าน ทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด” ลูกของพระเจ้า ต้องดี น่ารัก ดังพระบิดาเจ้าสวรรค์ ทรงรักเมตตา และให้อภัยทุกคน...

• “จงรักศัตรู” พ่อรู้ว่ายากครับ... พี่น้องที่รัก และเราเป็น “ลูกของพระเจ้าใช่เปล่าเอ่ย” “พระเจ้าเป็นพระบิดาใช่หรือเปล่าเอ่ย” จงรู้ไว้ว่า
o การเกลียดชัง แม้แต่เกลียดศัตรู สำหรับเราคริสตชน ก็เป็นบาปนะครับ บาปที่ใจเรากำลังหล่อหลอมด้วยนิสัยปีศาจครับ กำลังเผาตัวเองด้วยไฟของความเกลียดโกรธ
o การไม่รู้หนาวรู้ร้อน คือ “ไม่ได้เกลียดนะ แต่เฉยๆ” สำหรับเราคริสตชน ก็เป็นบาปนะครับ “การละเลย ไม่แยแส” พระเจ้าทรงสนพระทัยเสมอ พระองค์ไม่มองข้าม แต่รักเมตตาเสมอ ออกตามหาแกะตัวที่หลงทาง “รู้นะ รู้นะ ว่าแกหนีฉัน ไปแอบอยู่หลังก้อนหิน” เจ้าแกะน้อยแสนฉลาดและเจ้าเกเรแต่น่ารัก ประเภทตาใสจริงใจใสซื่อดื้อนิดๆ แต่พระบิดาก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้แต่ทรงรู้ทุกอย่าง เพียงแต่ทำให้เจ้าแกะน้อยได้สุขที่ได้คิดว่าตนเองหลบพ้น หาไม่เจอ ที่สุด ก็กลายเป็นความรักที่สุดของพระบิดาอีกนั่นแหละที่โผเข้าไป “โป้ง” เหมือนเล่นโป้งแปะอะไรทำนองนี้ เพื่อให้เจ้าตัวน้อยได้รู้สึกเหนือนิดๆ...”

• พี่น้องที่รักครับ เป็นคริสตชนหลายคนบอกว่าลำบาก เพราะต้องไปวัดทุกอาทิตย์... “ต้องรักศัตรู” ยิ่งลำบาก... เอาอย่างนี้ ลองเลิกเป็นคริสตชน เลิกไปวัด และเกลียดๆๆๆ แค้นๆๆๆ ทำร้ายๆๆๆ ทำลายๆๆๆ ที่สุด ก็จะ “เหนื่อย” และจะรู้ว่าเป็นลูกพระเจ้า เป็นคริสตชนน่ะ ดีเหลือเกินจริงๆ

• รักเถอะครับเพราะความรัก เป็นนิรันดร์ ไม่มีที่สิ้นสุด ความรัก ทำให้เราสุข สงบ และ “ปิติ” มีอะไรงดงามกว่าความรัก บอกมาหน่อยสิ... ความเกลียดชังหรือ... ถ้าคิดว่าเกลียดเพื่อบ้าน ชังพี่น้อง อาฆาตกัน ทำร้ายกัน แล้วมีความสุข ก็ทำไปเถอะ... พ่อขอเลือกคำสอนของพระคริสตเจ้า ขอพยายามรัก เป็นลูกพระดีกว่า...

• ขอพระเจ้าอวยพรครับ