ปัญหาเรื่องความรุ่งเรืองของคนชั่ว^a

12 ¹ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงเที่ยงธรรม

เกินกว่าที่ข้าพเจ้าจะโต้เถียงพระองค์

ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็ยังอยากถามพระองค์เรื่องความยุติธรรม

ทำไมวิถีชีวิตของคนชั่วร้ายจึงเจริญขึ้น

เหตุไฉนผู้ทรยศทุกคนจึงอยู่อย่างเป็นสุข

²พระองค์ทรงปลูกเขาทั้งหลายและเขาก็หยั่งรากลง

เติบโตขึ้นและเกิดผล

พระองค์ทรงอยู่ใกล้ปากของเขา

แต่ทรงอยู่ไกลจากใจ

³ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงรู้จักข้าพเจ้า

ทรงเห็นข้าพเจ้า

ทรงทดสอบว่าใจของข้าพเจ้าอยู่กับพระองค์

โปรดทรงฉุดเขาทั้งหลายออกมาเหมือนแกะที่จะต้องถูกฆ่า

และแยกเขาไว้ต่างหากสำหรับวันฆ่า

⁴นานเท่าใดที่แผ่นดินจะต้องไว้ทุกข์ และหญ้าตามท้องทุ่งทุกแห่งจะต้องเหี่ยวแห้งไป สัตว์และนกต้องตายเพราะความชั่วร้ายของผู้อาศัยอยู่บนแผ่นดิน   

เพราะเขาพูดว่า

“พระเจ้า^bจะไม่ทรงเห็นวาระสุดท้ายของพวกเรา”

⁵ถ้าท่านวิ่งแข่งกับมนุษย์ ท่านก็ยังเหนื่อยแล้ว

แล้วท่านจะวิ่งแข่งกับม้าได้อย่างไร

ถ้าท่านยังไม่รู้สึกปลอดภัยในแผ่นดินที่สงบ

ท่านจะทำอย่างไรในป่า^cลุ่มแม่น้ำจอร์แดน

⁶“แม้แต่พี่น้องและครอบครัวของบิดาของท่านก็ยังทรยศท่าน เขาทั้งหลายส่งเสียงดังขับไล่ท่านไป ท่านก็อย่าเชื่อเขาเลยเมื่อเขาพูดดีกับท่าน”

พระยาห์เวห์ทรงทอดทิ้งประชากรของพระองค์

            ⁷เราได้ละทิ้งบ้านของเรา

เราได้ทอดทิ้งมรดกของเรา

เราได้มอบผู้ที่ใจของเรารัก

ไว้ในมือของศัตรู

⁸มรดกของเรากลายเป็นเหมือนสิงโตในป่ากับเรา

เขาส่งเสียงคำรามเข้าใส่เรา เราจึงเกลียดเขา

⁹มรดกของเราเป็นเหมือนนกกินเหยื่อที่มีขนสีงดงาม

นกกินเหยื่ออื่นๆ จึงเข้ามาโจมตีเขาทุกด้าน^d

จงไปรวบรวมสัตว์ป่าทั้งหลาย

พามากินนกกินเหยื่อนี้ด้วย

¹⁰ผู้เลี้ยงแกะจำนวนมากทำลายสวนองุ่นของเรา

เหยียบย่ำแปลงที่ดินของเรา

เขาทั้งหลายทำให้ที่ดินแปลงที่เรารัก

กลายเป็นถิ่นทุรกันดารที่ร้าง

¹¹เขาทั้งหลาย^eทำให้ที่ดินแปลงนี้เป็นที่ร้าง

ที่ร้างนี้ร้องคร่ำครวญต่อหน้าเรา

แผ่นดินทั้งหมดถูกทิ้งร้าง

ไม่มีผู้ใดเอาใจใส่เลย

¹²บรรดาผู้ทำลายขึ้นมาบนที่สูงโล่งเตียนทุกแห่งในถิ่นทุรกันดาร

เพราะดาบของพระยาห์เวห์ทำลาย

จากปลายแผ่นดินด้านหนึ่งไปถึงปลายอีกด้านหนึ่ง

ไม่มีผู้ใดเอาตัวรอดได้

¹³เขาทั้งหลายหว่านข้าวสาลี แต่เก็บเกี่ยวได้หนาม

เขาทำงานเหน็ดเหนื่อย แต่ไร้ประโยชน์

เขาจะต้องละอายจากผลการเก็บเกี่ยวของตน^f

เพราะพระยาห์เวห์ทรงพระพิโรธอย่างรุนแรง

พระวาจาเกี่ยวกับชนชาติเพื่อนบ้านของอิสราเอล

            ¹⁴พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า “เพื่อนบ้านที่ชั่วร้ายของเราได้โจมตีส่วนมรดกที่เราได้ให้เป็นกรรมสิทธิ์แก่อิสราเอลประชากรของเรา ดูซิ เราจะถอนเขาออกจากแผ่นดินของตน และยังจะถอนพงศ์พันธุ์ยูดาห์จากพวกเขาอีกด้วย ¹⁵เมื่อเราถอนเขาทั้งหลายออกไปแล้ว เราจะเมตตากรุณาเขาอีก และจะนำเขากลับมา แต่ละชาติจะกลับมายังมรดกของตน และแต่ละชาติจะกลับมายังแผ่นดินของตน ¹⁶ถ้าเขาทั้งหลายจะเอาใจใส่เรียนรู้วิถีทางของประชากรของเราที่จะปฏิญาณในนามของเราว่า ‘พระยาห์เวห์ทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด’ อย่างที่เขาเคยสอนประชากรของเราให้ปฏิญาณในนามของพระบาอัล เขาจะตั้งหลักแหล่งอย่างมั่นคงในหมู่ประชากรของเรา ¹⁷แต่ถ้าเขาทั้งหลายไม่ยอมเชื่อฟัง เราจะถอนชนชาตินั้นออกไปและจะทำลายเขาจนหมดสิ้น พระยาห์เวห์ตรัส”                             

12 a ที่นี่เป็นครั้งแรกที่ปัญหาเรื่องนี้ถูกยกมาพิจารณาในพันธสัญญาเดิม (ดู “ความรู้เกี่ยวกับวรรณกรรมประเภทปรีชาญาณ ข้อ 3)

^b “พระเจ้า” แปลตามต้นฉบับภาษากรีก ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “พระองค์”

^c “ป่า” แปลตามตัวอักษรว่า “ที่สูง” ซึ่งหมายถึงตลิ่งของแม่น้ำจอร์แดนที่มีป่าไม้ปกคลุม (ในสมัยนั้น) จึงเป็นที่อันตรายเพราะเป็นที่อาศัยของสัตว์ป่าต่างๆ ยังมีผู้แปลอีกว่า “น้ำท่วม” (น้ำบ่า) แต่ เทียบ 49:19; 50:44 *** แทนที่จะทรงลงโทษศัตรูตามที่ประกาศกทูลวอนขอ พระดำรัสตอบของพระยาห์เวห์กลับกล่าวทำนายว่าประกาศกจะได้รับการเบียดเบียนมากขึ้น และปัญหาเรื่องความเที่ยงธรรมของพระเจ้านี้ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ กลับถูกทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาต่อไป (เทียบ โยบ 38:1ฯ; 40:1-5; 42:1-6)

^d เป็นการกล่าวพาดพิงถึงการบุกรุกของชาวโมอับ ชาวอัมโมน และชาวเอโดม เข้ามาในปาเลสไตน์หลังปี 602 ก่อน ค.ศ. (2 พกษ 24:1-2)

^e “เขาทั้งหลาย” แปลตามสำนวนแปลโบราณต่างๆ ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เขา” (เอกพจน์)

^f “ของตน” แปลโดยคาดคะเน ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ของท่าน”