วันอังคารที่ 4 กรกฎาคม 2017
สัปดาห์ที่ 13 เทศกาลธรรมดา
บทอ่าน ปฐก 19:15-29 / มธ 8:23-27
              ในพระวรสารนักบุญมัทธิว “ลมพายุ”หมายถึงประสบการณ์ที่รุนแรง ของกลุ่มคริสตชน ที่บรรดาอัครสาวกของพระเยซูเจ้าเป็นตัวแทน กำลังอยู่ในเรือ และกำลังติดตามพระเยซูเจ้า พระวาจาของพระองค์ที่ทรงเตือนว่า “ทำไมจึงตกใจกลัวเล่า?พวกท่านช่างเชื่อน้อยเหลือเกิน” แสดงให้เห็นว่าความเชื่อเป็นสิ่งสำคัญ และถ้าพวกอัครสาวกของพระองค์มีความเชื่อแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องหวั่นไหวแต่อย่างใด เหมือนอย่างความเชื่อของนายร้อย ทหารโรมันซึ่งได้ขอให้พระองค์ ไปรักษาคนใช้ที่นอนป่วยเป็นอัมพาต         

 

              อัศจรรย์เรื่องการระงับคลื่นลม ไม่ใช่เป็นเพียงอัศจรรย์เกี่ยวกับธรรมชาติ แต่ว่าเป็นเรื่องราวที่ชี้ให้เห็นว่า พระเยซูเจ้านั้น สามารถที่จะควบคุมพายุพายุชีวิตของเราด้วย บรรดาอัครสาวกได้ลืมมอบความไว้วางใจในพระเยซูเจ้า แม้ดูเหมือนว่าพระองค์สงบนิ่ง แต่พระองค์ก็ยังคงอยู่ในเรือพร้อมกับพวกเขา บ่อยๆพระเป็นเจ้าดูเหมือนว่านอนหลับ และสงบเงียบในชีวิตของเรา เป็นต้นเมื่อเราพบตัวเองกำลังประเชิญหน้า กับอันตรายและความกลัว สิ่งที่สำคัญสำหรับเรา ที่เราต้องจดจำก็คือ บรรดาอัครสาวกนั้นลืมว่าพระเยซูเจ้านั้นอยู่กับพวกเขาตลอดเวลา ที่จริงพระองค์อยู่ภายในตัวเรานั่นเอง ความเชื่อและความรักของพระเป็นเจ้า จะต้องช่วยนำเราให้ผ่านเวลาวิกฤติจนกระทั่งเราได้ถูกนำไปยังที่ปลอดภัย และมีสันติสุขที่แท้จริงบนชายฝั่งทะเล.                                     
      
        ท่านมีทีท่าอย่างไร ในขณะที่ต้องเผชิญกับพายุชีวิต?...ท่านอย่าปล่อยให้พายุชีวิตเสียไปเปล่าๆหมายความว่า นั่นเป็นโอกาสดี ที่ท่านจะทำสิ่งที่ท่านคิดว่า ท่านไม่สามารถทำได้มาก่อน..ขณะเผชิญกับพายุชีวิต... คนที่เข้มแข็งจะถอยหลังออกมา...และจะใช้เท้าของตัวเอง เดินให้ทำงาน ด้วยความรับผิดชอบในงานที่ทำ และถือว่านั่นคืองานของตัวเอง…ฉันไม่มีการติดต่อกับใครในเวลานั้น...ดังนั้นฉันจึงพึ่งพาพระเจ้าอย่างสิ้นเชิง และพระองค์ไม่เคยทำให้ฉันล้มเหลว..

. “คนนี้เป็นคนอย่างไรหนอ ทั้งลมและทะเลจึงได้เชื่อฟัง?”