วันพฤหัสบดีที่ 5 ตุลาคม 2017
สัปดาห์ที่ 26 เทศกาลธรรมดา
ลก 10:1-12
        1ต่อจากนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงแต่งตั้งศิษย์อีกเจ็ดสิบสองคน และทรงส่งเขาล่วงหน้าพระองค์ เป็นคู่ๆ ไปทุกตำบลทุกเมืองที่พระองค์จะเสด็จ 2พระองค์ตรัสกับเขาว่า “ข้าวที่จะเกี่ยวมีมาก แต่คนงานมีน้อย จงวอนขอเจ้าของนาให้ส่งคนงานมาเก็บเกี่ยวข้าวของพระองค์เถิด 3จงไปเถิด เราส่งท่านทั้งหลายไปดุจลูกแกะในฝูงสุนัขป่า 4อย่านำถุงเงิน ย่ามหรือรองเท้าไปด้วย อย่าเสียเวลาทักทายผู้ใดตามทาง 5เมื่อท่านเข้าบ้านใด จงกล่าวก่อนว่า “สันติสุขจงมีแก่บ้านนี้เถิด”

6ถ้ามีผู้สมควรจะรับสันติสุขอยู่ที่นั่น สันติสุขของท่านจะอยู่กับเขา มิฉะนั้น สันติสุขของท่านจะกลับมาอยู่กับท่านอีก 7จงพักอาศัยในบ้านนั้น กินและดื่มของที่เขาจะนำมาให้ เพราะว่าคนงานสมควรที่จะได้รับค่าจ้างของตน อย่าเข้าบ้านนี้ออกบ้านโน้น 8เมื่อท่านเข้าไปในเมืองใดและเขาต้อนรับท่าน จงกินของที่เขาจะนำมาตั้งให้ 9จงรักษาผู้เจ็บป่วยในเมืองนั้นและบอกเขาว่า “พระอาณาจักรของพระเจ้าอยู่ใกล้ท่านทั้งหลายแล้ว” 10แต่ถ้าท่านเข้าไปในเมืองใดและเขาไม่ต้อนรับ ก็จงออกไปกลางลานสาธารณะ และกล่าวว่า 11”แม้แต่ฝุ่นจากเมืองของท่านที่ติดเท้าของเรา เราจะสลัดทิ้งไว้กล่าวโทษท่าน จงรู้เถิดว่า พระอาณาจักรของพระเจ้าใกล้เข้ามาแล้ว” 12เราบอกท่านทั้งหลายว่า ในวันพิพากษา ชาวเมืองโสโดมจะรับโทษเบากว่าชาวเมืองนั้น

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “พระศาสนจักรเป็นธรรมทูตโดยธรรมชาติ” คือ
o พระศาสนจักรต้องมีชีวิตเพื่อการประกาศข่าวดี
o ทุกคนจะถือว่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก็ต่อเมื่อ “เราแต่ละคนสามารถก้าวออกไปประกาศข่าวดี”

• ประสบการณ์ของพ่อครั้งแรกที่ออกจากบ้าน.... ตอนเป็นเด็กครั้งแรกที่ออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นจริงๆ
o ครั้งแรกที่ต้อง “ออกจากบ้าน” ไปเข้าบ้านเณร แม้ว่าตอนนั้นใจอยากไปที่สุด ก็เพราะรู้สึกว่าอยากเป็นพระสงฆ์ อยากเข้าบ้านเณร ใจรักและต้องการไป อีกทั้งรอคอยและนับวันที่จะไป...เตรียมทุกอย่างที่บ้านเณรสมัยนั้น เรียกร้อง เสื่อ หมอน เสื้อผ้า ชุดนักเรียน 4 ชุด ชุดบ้านเณร 1 ชุด
o พ่อได้ทำทุกอย่างตามคู่มือ อยากไปบ้านเณรจังเลย.. (ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าบ้านเณรเป็นอย่างไร อยู่ที่ไหนแน่ๆ เพราะไม่เคยไป แต่เห็นพี่ๆ ที่เป็นเณร บราเดอร์ เขาดูดีมาก น่าศรัทธา และน่าไปจังเลย อยากเป็นเหมือนพวกเขา....
o แต่....แต่...แต่...พอถึงวันที่ต้องจริงๆ.... ไมง่ายอย่างที่คิด... ติดหนึบ... แอบนอนร้องไห้ก่อนไป...ไปไหว้ลายาย ตอนเด็กๆเรากับพี่ชายเรานอนกับยาย นอนเป็นเพื่อนยายมาตลอดเป็นปี โห...ยายร้องไห้.... ไปลาป้าพี่สาวแม่... ลาแม่และจา โอแม่เจ้า “น้ำตาตกใน” ก็ไหนว่าอยากไปใจจะขาด.... พอจะไปจริงๆ ก็ไม่ง่าย “อนาคตจะเป็นเช่นไรหนอ”....

• ผลที่ตามมาคือ...จะอยู่ได้ไหม จะต้องไปไกลแค่ไหน ที่นั่นจะเจอใครไม่สำคัญในความคิดเท่ากับว่าตอนนี้จะต้องจากใครบ้างเนี่ย...เยอะเหลือเกิน...

• ที่สำคัญ “ไม่มีใครไปส่งเราเลย ต้องลงเรือไปกับบราเดอร์รุ่นพี่เวลานั้น คุณพ่อสุพจน์ หรือพ่อป้อม พ่อจำภาพตอนที่เรือมันวิ่งจากบ้าน...ยิ่งทีเรือก็ยิ่งแล่นไกลออกไป ไกลออกไป ดวงตาจับที่บ้านยาย...จนเรือมันค่อยวิ่งเข้าโค้งจนภาพของบ้านยายที่โดดเด่นค่อยๆ หายลับตาไป... ไม่เห็นอีกแล้ว จากนี้ไปกว่าจะได้กลับมาก็ต้องรอ เจ็ดเดือน....ไม่เคยจากบ้านนานเกินสัปดาห์เลยในชีวิต............

• ครับพ่อเล่าเรื่องส่วนตัวสมัยเด็กๆ ให้ฟัง เท่าทีความทรงจำดีๆจะจำความได้ ไว้มีโอกาสจะเล่าต่อครับ...
o การเป็นศิษย์พระเยซู ต้องถูกส่งออกไป จำเป็นต้องถูกส่งออกไป
o สิ่งที่พ่อต้องการจะสื่อ คือ โตแล้ว ถึงเวลาแล้วก็ต้องไป จะทำตัวเป็นเด็กไม่ได้”
o ต้องกล้าและก้าวออกไปสู่อนาคตของตัวเองที่พระเจ้าทรงเรียกและทรงต้องการ

• คำสอนของวันนี้ที่พ่ออยากให้พระวาจานี้มาสู่พวกเราทุกคนคือ......
o “พระศาสนจักร คือเราทุกคน และพระศาสนจักรโดยรวม ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ครับ”
o คือ ต้องออกไป ไปเพื่อประกาศข่าวดี จะอยู่กันเหนียวแน่นติดหนึบแต่ภายใน เป็นกลุ่ม เป็นชุมชน ตลอดไปไม่ได้.... ความเหนียวแน่นเป็นหนึ่งเดียวก็ดีแน่ แต่จะบรรลุวุฒิภาวะจริงๆ ต้องมีการออกไป ออกไป ออกไปสู่ภายนอก (Ad Gentes) ไปยังคนต่างความเชื่อ ต่างชาติ ต่างศาสนา เพื่อประกาศความดี ข่าวดีของพระเยซูเจ้า ประกาศให้พวกเขาได้ยินความรักของพระเยซูเจ้า จะเก็บความรู้สึกดีๆ กันแต่ภายในไม่ได้ ถ้าไม่ออกไปก็ไม่โต ไม่เป็นผู้ใหญ่ หรือไม่เป็นพระศาสนจักรที่มีวุฒิภาวะนะครับ
o ต้อง “ออกไป” ไปประกาศข่าวดี และนี่คือสิ่งที่เราเรียกว่า “กระแสเรียก เพื่อประประกาศข่าวดี ไปเป็นธรรมทูต” เพราะพระศาสนจักร ต้องเป็น “ธรรมทูตโดยธรรมชาติ” ของพระศาสนจักรเอง คือ ต้องไปประกาศและแบ่งปันข่าวดีเสมอครับ
o คำว่า “อัครสาว” (Apostle) มาจากรากภาษากรีก คือ “Apostello อ่านว่า อาโปสแตลโล คือ Apo+Stello: Apo แปลว่า “ข้างหน้า” และ Stello: แปลว่า “ส่งไปข้างหน้าหรือส่งออกไป” ดังนั้น คำว่า อัครสาวกที่เราใช้อันที่จริงคือคำโบราณที่เราเคยใช้ว่า “อาโปสโตโล” คือ ธรรมทูต หรืออัครสาวก คือ ผู้ที่พระเจ้าส่งไป ถูกส่งไปข้างหน้าเพื่อประกาศข่าวดี
o คำว่า “ศิษย์” คือ อัครสาวกและอีกเจ็ดสิบสองคนรวมกัน ทุกคนที่ติดตามพระเยซู ต้องถูกส่งออกไปประกาศข่าวดีครับ

วันนี้อ่านกฤษฎีสมัชชาข้อนี้หน่อยนะครับ เราควรเป็น “ศิษย์ธรรมทูต” ด้วยกันครับ
“ศิษย์ธรรมทูต” ชีวิตใหม่เพื่อการประกาศข่าวดี
13. โดยทางศีลล้างบาป คริสตชนแต่ละคนเป็น “ศิษย์ธรรมทูต” (Missionary Disciple) คือเป็นทั้งศิษย์และธรรมทูตด้วยชีวิตความเป็นอยู่ของตนทั้งครบ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานภาพใดในพระศาสนจักร หรือมีความรู้ความเข้าใจเรื่องความเชื่อในระดับใด ดังนั้นทุกคนจำเป็นต้องได้รับการอภิบาลช่วยเหลือให้เจริญชีวิตในอารยธรรมแห่งความรัก ด้วยวิถีชีวิตชุมชนคริสตชนย่อย อันเป็นวิถีทางหลักที่พระศาสนจักรคาทอลิกประเทศไทยเลือกใช้เป็นแนวการดำเนินชีวิตใหม่ของคริสตชนคาทอลิกไทย เป็นทั้งแนวทางหลักในการฟื้นฟูชีวิตและการอบรมปลูกฝังความเชื่อคริสตชน รวมทั้งยังเป็นแนวทางหลักในการนำคริสตชนทุกคนผู้เป็นทั้งศิษย์และธรรมทูต ก้าวออกไปสู่การประกาศข่าวดีแรกเริ่ม (kerygma) และการฟื้นฟูการประกาศข่าวดีสู่ปวงชน (ad Gentes) ขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง เป็นการร่วมสร้างพระอาณาจักรพระเจ้าขึ้นในโลก พระอาณาจักรแห่งความจริง ความยุติธรรม ความรัก ความเมตตาและสันติสุข เพราะนี่คือการเปิดขอบฟ้าใหม่ เป็นขอบฟ้าที่กว้างไกลของงานประกาศข่าวดีสู่ปวงชนทั้งมวล โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวไทยอีกจำนวนมากที่กำลังรอรับฟังข่าวดีนี้อยู่