วันเสาร์ที่ 26 สิงหาคม 2017
สัปดาห์ที่ยี่สิบ เทศกาลธรรมดา
มธ 23:1-12 …
1ครั้งนั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่ประชาชนและบรรดาศิษย์ว่า 2“พวกธรรมาจารย์และชาวฟาริสีนั่งบนธรรมาสน์ของโมเสส 3ถ้าเขาสั่งสอนเรื่องใด ท่านจงปฏิบัติตามเถิด แต่อย่าปฏิบัติตามพฤติกรรมของเขา เพราะเขาพูด แต่ไม่ปฏิบัติ 4เขามัดสัมภาระหนักวางบนบ่าคนอื่น แต่เขาเองไม่ปรารถนาแม้แต่จะขยับนิ้วไปยกขึ้น 5เขาทำกิจการทุกอย่างเพื่อให้คนเห็น เช่น เขาขยายกลักบรรจุพระวาจาให้ใหญ่ขึ้น ผ้าคลุมของเขามีพู่ยาวกว่าของคนอื่น 6เขาชอบที่นั่งมีเกียรติในงานเลี้ยง ชอบนั่งแถวหน้าในศาลาธรรม 7ชอบให้ผู้คนคำนับตามลานสาธารณะ ชอบให้ทุกคนเรียกว่า ‘รับบี’

8“ส่วนท่านทั้งหลาย อย่าให้ผู้ใดเรียกว่า ‘รับบี’ เพราะอาจารย์ของท่านมีเพียงผู้เดียวและทุกคนเป็นพี่น้องกัน 9ในโลกนี้อย่าเรียกผู้ใดว่า ‘บิดา’ เพราะว่าพระบิดาของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระบิดาในสวรรค์ 10อย่าให้ผู้ใดเรียกท่านว่า ‘อาจารย์’ เพราะพระอาจารย์ของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระคริสตเจ้า 11ในกลุ่มของท่าน ผู้ใดเป็นใหญ่จะต้องเป็นผู้รับใช้ผู้อื่น 12ผู้ใดที่ยกตนขึ้น จะถูกกดให้ต่ำลง ผู้ใดถ่อมตนลง จะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว พ่อมีโอกาสไปที่เมืองโคราซิน เมืองโบราณในอิสราเอล ใกล้กับทะเลสาบกาลิลี เป็นอุทยานแห่งชาติไปแล้วในอิสราเอล ปกติทัวร์ก็ไม่ค่อยได้พาไปเพราะอันที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรมาก มีแต่เพียงซากเมืองที่พังทลายไปแล้วเพราะแผ่นดินไหวในอดีต และก็มีลักษณะของเมืองเล็กๆที่มีประชาชนชาวยิวในสมัยอดีตอยู่ และแน่นอนเมื่อเป็นชุมชนชาวยิวในอดีตที่รวมกันอยู่เป็นหมู่บ้านยิว ก็ยอมต้องมีศาลาธรรมอยู่ตรงกลางชุมชน... ความจริงสภาพก็คล้ายๆ กับชุมชนวัดของเรานั่นแหละที่มีวัดอยู่เป็นศูนย์กลางและรายล้อมไปด้วยชุมชนนั่นเอง

• ประเด็นที่พ่อกล่าวถึงนี้คือเรื่องซาศาลาธรรม หรือ “ซีนาก๊อก” ในเมืองโคราซินนี้เองที่พ่อได้ไปเยือนเยี่ยมมา...
o พ่อได้เข้าไปเดินในซากศาลาธรรมโบราณ ที่นั่นเราไม่ได้เห็นอะไรมากนอกจากที่โล่งๆ สิ่งต่างๆ ถูกเก็บค้นพบก็นำไปไว้ที่พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติอิสราเอลหมดแล้ว...
o แต่แน่นอนสิ่งที่พ่ออยากเน้นคือเขาได้ทำ “ที่นั่ง” หรืออาสนะจำลองไว้ในที่ศาลาธรรมดังกล่าว เป็นที่นั่งที่เป็นเครื่องหมายของอำนาจสั่งสอน เรียกว่า “ที่นั่งของโมเสส” นี่คือประเด็นที่พ่ออยากกล่าวถึงในวันนี้

• สำหรับศาสนายิว... บทบัญญัติสำคัญที่สุด บัญญัติของโมเสสที่ได้รับมาจากพระเจ้า โดยเฉพาะอย่ายิ่งบัญญัติสิบประการ อำนาจการสอนนั้นยกให้โมเสสเป็นบุคคลสำคัญที่สุด... โดยในศาลาธรรมนั้นจะต้องมีเก้าอี้จำลองที่ทำไว้อย่างดี เป็นดังที่นั่งของโมเสส คือ อำนาจการสอนของโมเสส มีไว้เพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งอำนาจการสอนให้ดำเนินชีวิตตามกฎหมายหรือบัญญัติของพระเจ้าเป็นหลักที่สำคัญ

• สรุปว่า “ที่นั่ง” ก็เป็นเครื่องหมายถึงอำนาจจริงๆ อันที่จริงประเทศไทยของเราก็มีที่นั่ง อาสนะ หรือมี “พระที่นั่ง” “พระเก้าอี้” ตั้งหรือประดิษฐานไว้ที่ได้ ก็มีความหมายถึงอำนาจอยู่ ณ ที่นั้นๆ ดังนั้น พ่อคิดว่า เรื่องที่นั่งของโมเสสเป็นเครื่องหมายขออำนาจที่สอนนั่นเอง การฟังโมเสส คือการฟังอำนาจการสอน คำสั่งหรือบัญญัติของพระเจ้า
o ใช่ครับ... ที่เมืองโคราซินก็เป็นครั้งแรกที่พ่อได้เห็นการทำที่นั่งจำลองไว้ในศาลาธรรมโบราณ เวลาที่พ่อเข้าไปในศาลาธรรมนั้น แม้เมืองนี้เป็นเมืองร้างไปนานแล้ว แต่ที่นั่งของโมเสส ก็เป็นที่น่าสนใจและเป็นจุดสำคัญของศาลาธรรมในซากเมืองโบราณนั้น
o พ่อก็มีโอกาสขึ้นไปนั่งถ่ายรูปเล่นกันบนที่นั่งของโมเสสเหมือนกัน ใครๆ ไปที่นี่ก็จะขึ้นไปนั่งถ่ายรูปกันเป็นที่ระลึกเก็บไว้ ยอมรับว่าที่นั่งของโมเสสนี้มีความหมายถึงอำนาจทางศาสนาจริงๆ สำหรับศาสนายิว

• แต่พระวาจาวันนี้ พ่ออ่านแล้วพ่อรู้สึกจับใจและต้องเอาใจจับสดับตรับฟังอย่างระมัดระวังจริงๆ พระวาจาที่พระองค์ตรัสตำหนิบรรดาธรรมาจารย์และฟาริสี ผู้นำศาสนาของชาวยิวทุกสมัยเสมอ โดยเฉพาะในสมัยพระเยซูเจ้า พระวาจาวันนี้พ่อส่วนตัวคิดว่าบาดใจพ่อจริงๆครับ.. เรามาทบทวนพระวาจาของพระเยซูเจ้ากันครับ...

• พระเยซูเจ้าตรัสเป็นเสียงตำหนิเตือนชีวิตจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อเองในฐานะพระสงฆ์ ในฐานะอาจารย์ และสอนพระคัมภีร์ที่พวกเพื่อนพระสงฆ์รุ่นพี่รุ่นน้องเรียกกันเล่นๆแซวๆว่า “อาจารย์ หรือ คัมภีราจารย์” โอยพ่อไม่ใช่นะครับ แต่ก็โดนไปเต็มๆ สอนให้คิดเลยพระวาจาวันนี้ ทบทวนกันครับ... “ครั้งนั้น พระเยซูเจ้าตรัสแก่ประชาชนและบรรดาศิษย์ว่า...
o “พวกธรรมาจารย์และชาวฟาริสีนั่งบนธรรมาสน์ของโมเสส
o ถ้าเขาสั่งสอนเรื่องใด ท่านจงปฏิบัติตามเถิด แต่อย่าปฏิบัติตามพฤติกรรมของเขา เพราะเขาพูด แต่ไม่ปฏิบัติ
o เขามัดสัมภาระหนักวางบนบ่าคนอื่น แต่เขาเองไม่ปรารถนาแม้แต่จะขยับนิ้วไปยกขึ้น
o เขาทำกิจการทุกอย่างเพื่อให้คนเห็น
o เขาขยายกลักบรรจุพระวาจาให้ใหญ่ขึ้น ผ้าคลุมของเขามีพู่ยาวกว่าของคนอื่น
o เขาชอบที่นั่งมีเกียรติในงานเลี้ยง ชอบนั่งแถวหน้าในศาลาธรรม
o ชอบให้ผู้คนคำนับตามลานสาธารณะ ชอบให้ทุกคนเรียกว่า ‘รับบี’”

• อ่านอีกรอบ พ่อรู้สึกคันไปทั้งตัวเหมือนโดนพระวาจาวันนี้ตำหนิเข้ากับตัวไปเต็มๆ ใช่ๆ พ่อเป็นพระสงฆ์พ่อสอน พ่อนั่งในที่มีเกียรติที่สุดในวัด ในพิธีกรรม ในงานต่างๆ พ่อมีเสื้อพิเศษ มีผ้าคลุมตามพิธีรรมอย่างพิเศษ
o พ่อไม่มีกลักพระธรรมติดหน้าผาก แต่ก็มีเสื้อผ้ารุงรังใช้ได้ ก็มีหน้าที่เทศน์สอนพระคัมภีร์ ใครๆก็ทักทาย ให้เกียรติ รักว่า “คุณพ่อ” เรียกว่า “อาจารย์”
o พ่อก็แปลกใจตนเองว่าตนเองกำลังแก่มากๆขึ้นจังเลย... มองไป พระสงฆ์หนุ่มบวชสิบกว่าปีลงมา นับร้อยๆ เคยเรียนพระคัมภีร์กับพ่อหมดทุกคน... และรุ่นพี่ๆอีกนับร้อยก็เคยผ่านการอบรมจากพ่อในพักภารกิจฟื้นฟูชีวิตสงฆ์
o โอๆ อาการหนักเสียแล้วพ่อยิ่งโดนคำสอนและคำเตือนตำหนิของพระเยซูเจ้าเข้าแล้วหรือนี่...

• ยิ่งอ่านคำเตือนถึงธรรมจารย์และฟาริสี ที่กล่าวข้างบนนี้ พ่อยิ่งเสียวสันหลังจริงๆต้องพิจรณาตัวพ่อเองจริงๆครับ
o “ถ้าเขาสั่งสอนเรื่องใด ท่านจงปฏิบัติตามเถิด แต่อย่าปฏิบัติตามพฤติกรรมของเขา เพราะเขาพูด แต่ไม่ปฏิบัติ” อ่านประโยคนี้แล้วหนาวจริงๆครับ พระองค์ตำหินชีวิตที่ไม่สอดคล้องกับคำสอน สอนอย่างปฏิบัติอีกอย่าง โอยอ่านแล้วบาดเจ็บ กลัวจะเกิดกับตัวพ่อเอง...
o พ่อต้องระวังมากกว่าใครๆในการดำเนินชีวิตจริงๆ เพราะบังเอิญชีวิตสงฆ์ของพ่อถูกลิขิตโดยพระประสงค์ขอพระเจ้าให้เดินมาทางนี้ ให้มาเป็นผู้ให้การอบรม อบรมพระสงฆ์ อบรมสามเณร สอน อบรมมากมาย... พ่อยิ่งต้องนั่งบนที่นั่งแบบนี้ “จะเรียกว่าตกบนที่นั่งของโมเสส ก็คงไม่ผิดนัก หรือจะเรียกว่าตกที่นั่งลำบาก ก็ไม่ค่อยจะพลาดจากความจริงมากนัก” พ่อคิดว่าเรื่องนี้เป็นคำสอนที่เตือนพ่อเองให้ต้องไม่ประมาทกับการดำเนินชีวิตสงฆ์ของพ่อจริงๆ

• สิ่งที่ชีวิตสงฆ์ขอพ่อต้องระวัง บรรดาพระสงฆ์หรือคนศาสนา หรือผู้ที่เป็นนักบวชพระสงฆ์ หรือคนที่เป็นผู้ใหญ่ ผู้สอนต้องระวังมากๆคือ... การไม่ “สองมาตรฐาน หรือไม่หน้าซื่อใจคด” ภาษาที่พระเยซูเจ้าตำหนิฟาริสีธรรมาจารย์บ่อยคือแบบนี้ นั่นคือ “หน้าซื่อใจคด” “หน้าอย่าหลังอย่าง” “หน้าไหว้หลังหลอก” พ่ออยากจะเรียนให้ทราบว่า ชีวิตของเราพระสงฆ์ ชีวิตของเราคนศาสนาหรือผู้นำในรูปแบบต่างๆ ที่มีหน้าที่สอน หรือเตือนสอนหรือเป็นผู้นำนั้น ต้องเป็นคนตรงไม่คด ต้องหน้าใสใจจริงๆ ไม่หน้าซื่อใจคด...

• พี่น้องที่รัก พ่ออยากเชิญชวนพี่น้อง ให้พ่อเอง และพี่น้องพระสงฆ์ ได้ไตร่ตรองคำสอนเตือนของพระเยซูเจ้าที่สะท้อนชีวิตของฟาริสีในพระวรสารวันนี้ พ่อยากให้คำสอนนี้เป็นไม้บรรทัดวัดชีวิตเรา เป็นมาตรวัดที่ทาบลงบนชีวิตเราแต่คน พระสงฆ์แต่ละองค์ นักบวชทุกคน เราคริสตชนที่ทำงานช่วยการอภิบาล ครูคำสอน สภาอภิบาล หรือเราทุกคนเลยครับ... ชีวิตเราต้องถือบัญญัติของพระเจ้าที่พ่อเน้นไปเมื่อวาน “บัญญัติแห่งความรัก รักพระเจ้าสุดดวงใจ และรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง” กฎหมายนี้สำคัญที่สุด และสำคัญที่สุดคือปฏิบัติจากจิตใจของเรา การกระทำของเรา ต้องไม่เป็นแบบสองมาตรฐานหรือหน้าซื่อใจคดเด็ดขาด ขอให้พระวาจาวันนี้สอนพ่อและสอนเราทุกคนนะครับ

• พ่อกลัวจัง กลัวจะโดนแบบเดียวกันกลัวเสียงปรารภหรือคำสอนเช่นนี้... “พ่อเกียรติเขาสอนดีนะ แต่อย่าไปทำตามชีวิตเขานะ พ่อเขาเก่งนะ แต่ไม่ดีเลยเนอะ พ่อเขาดูศักดิ์สิทธิ์เนอะแต่เฟค..ว่ามะ”
o พี่น้องที่รัก... นี่บทเทศน์วันนี้พ่อว่าน่าจะยอดเยี่ยมมากเพราะมีเครื่องบูชาที่ถูกฆ่าหลั่งเลือดเป็นเหมือนลูกแกะถูกฆ่าบูชายัญเลย... และเครื่องบูชาเจ้าวัวหรือเจ้าแกะอ้วนพีตัวนั้นคือ...พ่อเองหรือนี่.... เขียนบทเทศน์วันนี้ พ่อเหมือนเสนอตัวเป็นเครื่องบูชาเสียแล้ว
o ยอมครับ พ่อยอมละครับ เพราะอันที่จริง นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตสงฆ์ผู้เทศน์สอน หรืออาจารย์ แบบที่พระเยซูเจ้าเรียกร้อง.. ทำให้พ่อต้องหลีกเลี่ยงจากการเป็นแบบฟาริสีหน้าซื่อใจคด แต่ต้องพยายามเป็นเหมือนพระเยซูเจ้าเสมอไป และพวกเราทุกคนด้วยครับ เราต้องดำเนินชีวิตบนความจริงที่เราสอนเช่นเดียวกับพระเยซูพระอาจารย์เจ้าของเราเสมอไป

• พ่อขอให้เรานั่งบนที่นั่งถูกที่และเป็นจริงกันทุกคน...
o ในฐานะพระสงฆ์ ก็ต้องเป็นพระสงฆ์ที่เหมาะสมจริงๆ นักบวชเช่นกัน... คริสตชน.. พ่อบ้าน แม่บ้าน ลูก เด็ก เยาวชน ทุกฐานะ เราสามารถฟังคำสอนของพระเยซูเจ้าวันนี้.. เราเป็นตามที่เราพึงเป็นครับ “ตรง จริงๆ สัตย์ซื่อ ไม่สองมาตรฐาน แต่เป็นจริงในฐานะชีวิตของเรา” พ่อคิดว่าพวกเราพระสงฆ์ก่อนอื่นใดเลย ชีวิตต้องสอนทุกคนมิใช่ด้วยคำพูด แต่ด้วยกิจการและคำพูดที่สอดคล้องกัน...
o สำหรับบรรดาพระสังฆราช... พ่อก็ไม่อยากเน้นหรอกแต่ไม่เน้นไม่ได้ “พระสังฆราช” คือบุคคลแรกเลยครับ... พวกท่านเหมือนผู้ที่นั่งบนที่นั่งของโมเสส คือ นั่งบนที่นั่งของอัครสาวก.. พวกท่านเท่านั้นที่มี “อาสนวิหาร” มี “อาสนะ” และสมัยหลังๆ วัดต่างๆของพระสังฆราชก็มีอาสนะชัดเจนตามแบบของท่านพร้อมตราประจำ บางท่านไปฉลองที่ไหน หรือไปบวชพระสงฆ์ที่ไหนๆ เจ้าหน้าที่พิธีกรรมก็ยกอาสนะของท่านไปด้วยเป็นเครื่องหมายถึงอาสนะของท่าน... แต่พ่อก็ขอให้คำสอนของพระเยซูเจ้าพระอาจารย์เจ้าสอนพวกเราพระสงฆ์ พระสังฆราชให้หนักหน่วงที่สุดเป็นพวกแรกเลยครับ...
o สำหรับบรรดาเจ้าอาวาส จำเป็นมากๆ เลยครับ ทำหน้าที่สอน เทศน์สอน อภิบาล ประกาศข่าวดี... พ่อคิดว่าชีวิตพระสงฆ์ตามวัด คือ เครื่องหมายประกาศคำสอนของเราที่ดังกว่าคำพูดด้วยนะครับ เรื่องนี้ สำคัญเหลือเกินจริงๆ

• ที่สุด คำสอนของพระเยซูเจ้าสอนพวกเรา ให้ดำเนินชีวิตแตกต่างจากบรรดาธรรมาจารย์และฟาริสี คือ เราทุกคนที่เป็นศิษย์พระเยซูเจ้า.. “ส่วนท่านทั้งหลาย
o อย่าให้ผู้ใดเรียกว่า ‘รับบี’ เพราะอาจารย์ของท่านมีเพียงผู้เดียวและทุกคนเป็นพี่น้องกัน ในโลกนี้
o อย่าเรียกผู้ใดว่า ‘บิดา’ เพราะว่าพระบิดาของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระบิดาในสวรรค์
o อย่าให้ผู้ใดเรียกท่านว่า ‘อาจารย์’ เพราะพระอาจารย์ของท่านมีเพียงพระองค์เดียวคือพระคริสตเจ้า

• คำสอนของพระเยซูเจ้า.. สูงสุด ที่สำคัญที่สุดคือ
o “ถ่อมตน ถ่อมตน ถ่อมตน” และ
o คนที่เป็นใหญ่ต้อง “รับใช้ รับใช้ รับใช้”

• พ่อย้ำสามครั้งละครับ... นี่คือจิตตารมณ์ของเราจริงๆเลยนะครับ พ่อพอละครับ.. ชีวิตไม่ต้องมีอะไรมาก...สุภาพ ถ่อมตน คือชีวิตตามคำสอนขอพระเยซูเจ้า

• ยิ่งถ้าพวกเราพระสงฆ์พระสังฆราชหรือผู้นำที่ได้ชื่อว่า... “นั่งบนที่นั่งของโมเสส” ยิ่งต้องถ่อมตน เพราะในพระคัมภีร์พันธสัญญาเดิม โมเสส ได้ชื่อว่าเป็นคนที่ถ่อมตนที่สุดในพันธสัญญาเดิมเลยครับ

• พวกเราพระสงฆ์ พระสังฆราช คริสตชน ที่ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์พระเยซูหนักหน่วงกับความสุภาพถ่อมตนจริงๆ เพราะพระเยซูเจ้าทรงถ่อมตนและอ่อนโยนที่สุดแล้วครับ...

• ขอพระเจ้าอวยพรครับ ถ่อมตน สุภาพกันทั่วหน้านะครับ