วันพฤหัสบดีที่ 6 กรกฎาคม 2017
สัปดาห์ที่สิบสาม เทศกาลธรรมดา
มธ 9:1-8…
1พระเยซูเจ้าเสด็จลงเรือข้ามฝั่งกลับมายังเมืองของพระองค์ 2ทันใดนั้น มีผู้หามคนอัมพาตคนหนึ่งนอนบนแคร่มาเฝ้าพระองค์ เมื่อพระเยซูเจ้าทรงเห็นความเชื่อของเขา จึงตรัสแก่คนอัมพาตว่า “ทำใจดีๆ ไว้เถิด ลูกเอ๋ย บาปของท่านได้รับการอภัยแล้ว” 3ธรรมาจารย์บางคนคิดในใจว่า “คนนี้กล่าวดูหมิ่นพระเจ้า”
4พระเยซูเจ้าทรงทราบความคิดของเขา จึงตรัสว่า “ท่านคิดร้ายในใจทำไม 5อย่างใดง่ายกว่ากัน การบอกว่า ‘บาปของท่านได้รับการอภัยแล้ว’ หรือบอกว่า ‘ลุกขึ้น เดินไปเถิด’ 6แต่เพื่อให้ท่านทราบว่า บุตรแห่งมนุษย์มีอำนาจอภัยบาปได้บนแผ่นดินนี้”พระองค์จึงตรัสสั่งคนอัมพาตว่า “จงลุกขึ้น แบกแคร่ กลับบ้านเถิด” 7เขาก็ลุกขึ้นกลับไปบ้าน 8เมื่อประชาชนเห็นดังนี้ ต่างมีความกลัว ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า ผู้ประทานอำนาจเช่นนี้ให้แก่มนุษย์
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• พ่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของพ่อ พร้อมกับพี่น้อง
o พ่อรู้สึกแปลกในหมู่พี่น้องคือ นับจากที่จาสิ้นชีวิตและจากไปแล้ว และพี่สาวคนที่หก พี่ดำจากไปอีก จนถึงเวลานี้... พวกเราไลน์คุยกันทุกวัน
o พี่ๆบางคนก็ออนไลน์ตลอดทั้งวัน ว่างก็ส่งไลน์คุยกัน ส่งสติ๊กเกอร์ให้กัน ถามไถ่กันเรื่องอาหารการกิน พี่บางคนก็ออกจากบ้านตนไปทั้งอาทิตย์ไปอยู่กับน้องที่เจ้าเจ็ด ไปทำอาหาร พากันไปซื้อของ พูดคุย และก็ไปอยู่กันเพื่อดูแลพี่สาวคนที่สี่ที่ป่วยมานาน น้องๆก็คุยกันทางไลน์ หาทางช่วยกันดูแล ให้อาหารที่ดี เพราะเขาผอมมาก...ฯลฯ
o พวกเราคุยกัน มีสนุก ส่งสติ๊กเกอร์หยอกล้อกัน เจ้าพี่ชายคนที่ติดพ่อก็ตัวดี.. ขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ รูปเก่ามาเยอะแยะสมัยเราเป็นเด็ก รูปทั้งขำ ตลก ไร้สาระแต่สุดยอดทำให้พวกเราคิดถึงวัยเด็กสนุก ขำ พ่อก็เลยได้รูปเก่าๆมาดู และพี่ชายตัวดีก็เอารูปมารีทัชตบแต่งภาพ จังหลานๆใส่แว่นตา จับพี่น้องตอนเด็กมาทำเป็นตัวตลก
• สรุปว่า พวกเราใกล้ชิดกันมากขึ้นตั้งแต่วันที่เราสูญเสียหรือจาจากไป...
o บางเวลาก็เราเรียกว่า “ดราม่า” คือ ถ้าคนหนึ่งเล่าถึงจาในมุมที่เราจำได้ ความน่ารัก และมีอาการดราม่า เดี๋ยวๆในไลน์ก็เงียบงัน ไปหามุมเงียบร้องไห้คิดถึงจา คิดถึงพี่ดำ คิดถึงแม่กัน...
o พ่อเองก็ชอบไปนั่งเงียบๆอยู่ศาลาริมคลองหนองบัว น้องคนเล็กที่อยู่ที่บ้านจา ที่จายกบ้านให้ดูแล... บ้านก็เป็นบ้านจอที่พี่น้องรักกันไปเยี่ยมกัน... ในไลน์พี่สาวที่ไปอยู่ไปเยี่ยมเป็นเพื่อนน้องและพี่ที่เจ้าเจ็ด เจ้าน้องคนเล็กพี่ๆเรียกกันในไลน์ว่า “นางมารน้อย” นางมารน้อย และพี่สาวคนอื่นๆปกติดเวลาพ่อกลับ และเดินมาขึ้นรถ... พวกเขาจะเดินมาส่ง... มาส่งพ่อที่รถ... ปกติพ่อเมื่อครั้งจายังอยู่ คนที่มาส่งต้องขี่รถคันเล็กๆ เพราะเดินไม่ได้ สมัยเดินได้ก็เดินมาส่ง... คนนั้นคือจาพ่อ...
o เดี๋ยวนี้เวลากลับบ้าน... เมื่อจะกลับบ้านเณรมาขึ้นรถจะขับรถออก บัดนี้เป็นพี่สาวคนที่สิบสองและอีกคนหนึ่งที่ทำกับข้าวให้พวกเราทาน... และนางมารน้อย จะเดินมาบอก “พ่อขับรถดีๆนะ” พ่อจำได้ว่ามารน้อยเคยเขียนในไลน์หลังจาพ่อจากไปใหม่ ไลน์ส่วนตัว... ว่าอยากบอกพ่อเหมือนจาบอกทุกครั้ง “พอขับรถช้าๆ ขับรถปลอดภัยนะ จาสวดให้” (ตอนนั้น จากเพิ่งจากไปไม่นาน และดูเหมือนนางมารน้อยจะเล่ามาในไลน์และพ่อเดาได้ว่านางมารน้อยเขียนมาพร้อมกับดราม่าน้ำตาปน...)
• ปกติพ่อออกมา ก็ขับตรงไปสุสานของวัด ไปจอดรถ ลงไปเยี่ยมจา เยี่ยมแม่ เยี่ยมพี่ดำและบรรพบุรุษ นั่งภาวนาเงียบๆ สักพัก และก็ออกเดินทางกลับสามพราน (ไม่ได้ดราม่าแต่น้ำตามันไหลออกมาเองบางครั้งเหมือนกัน... ถ้าไม่เล่าตรงนี้ก็ไม่มีใครรู้มีน้ำตาไหลบ้างเวลาไปเยียมสุสานเพราะอยู่ในรถคนเดียว ไปบ่อยจนพ่อเจ้าวัดทำประตูสุสานใหม่แสนสวยงามเพิ่งเสร็จ ได้ให้กุญแจเข้าสุสานไว้ด้วยเพราะรู้ว่าพ่อแอบมาบ่อยๆ บ่อยจริงๆ ปกติเวลาพ่อไปพ่อก็ส่งรูปที่สุสานเข้าไปในไลน์ บางทีก็เซลฟี่หน้าตัวเองที่ตาแดงไปให้พี่ๆดู ยิ่งช่วงจาจากไปใหม่ๆ พ่อบางทีก็ตาแดงๆหน่อยที่สุสาน หรือขณะขับรถกลับแบบเหงาๆ พี่ๆก็งง ดรามาตามเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาช่วงจาป่วย ตลอดงานศพ พวกเขาไม่เคยได้เห็นน้ำตาน้องชายที่เป็นพระสงฆ์คนนี้... มันตกครับ แต่มันตกอยู่ข้างใน 555 แต่พอมาเยี่ยมจาคนเดียว ขับรถกลับ ก็ดราม่ามากหรือน้อย ไม่มีใครได้เห็นครับ พ่อก่อนเดี๋ยวดรามาอีก...
• นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น... พวกเราพี่น้องสิบกว่าคน นับจากวันจากไปของจา...ขอบคุณไลน์ที่ทำให้เราได้มีโอกาสคุยกันทุกวัน แบ่งปันทุกข์สุขกันทุกวัน
• ที่สุด ถามตนเองว่า วันนี้พ่อเล่าเรื่องราวอาจดูไร้สาระในสายตาของพี่น้องที่รัก เล่าเรื่องพี่น้องในครอบครัวของพ่อทำไม เล่าเรื่องความขำ รอยยิ้ม หรือดราม่าเจ้าน้ำตาของพี่น้องของพ่อทำไม (เดี๋ยวพี่ๆต้องมีบ่นพ่อแน่ โดยเฉพาะเจ้ามารน้อย)
• อันที่จริงๆพ่อมีเป้าหมายครับ... “พ่อแยกไม่ออกว่า สำหรับเรามนุษย์น้ำตาที่ร้องไห้กันอยู่มันความทุกข์จริงๆไหม??? หรือมันเป็นความสุขกันแน่???”
• พ่อมีคำตอบครับ น้ำตาคือความสุขด้วย
o “ความสุขครับ” พระเยซูเจ้าตรัส “บุญลาภ(ความสุขแท้) แก่ผู้เป็นทุกข์ (ร่ำไห้เสียน้ำตา) หมายถึงน้ำตาดราม่า การร้องไห้ที่อันที่จริงมันมาจาก “ความรักอัดแน่นอยู่ในหัวใจ”
o น้ำตาดราม่าอย่างที่พวกเราคุยกันในไลน์ พ่อรู้ครับ มันคือความสุขลึกจริงๆ ความสุขแท้จริงๆที่พวกเราได้รักกัน ได้มีจาแม่พี่ดำที่จากไป และพี่น้องที่มีชีวิตอยู่ที่เราเป็นที่รักและได้เกิดมาเพราะความรัก (เขียนต่อนั่งเงียบๆคนเดียวแบบนี้เดี๋ยวพ่อจะดราม่าไปด้วย.. พี่น้องอ่านไปถ้าคิดถึงพี่น้องหรือคนที่เรารัก เดี๋ยวก็จะดราม่าตาม)
• พี่น้องครับ... พระเยซูเจ้า ทรงเห็นคนเป็นอัมพาตที่เขาหามมาบ่นแคร่.. พระองค์ตรัส “บาปของท่านได้รับการอภัยแล้ว”
o นั่นคือ วาจาปลอบโยนและเสริมกำลังจากพระหฤทัยของพระองค์ (พ่อในที่ฟังแก่บาป เป็นเวลาที่ยอดเยี่ยม บ่อยครั้ง พี่น้องมาแก้บาปอย่างดีเหลือเกิน บางท่านมาพร้อมน้ำตาแบบดราม่าด้วย เขาเสียใจที่เขาได้ทำบาปไป...น่ารักจริงๆ เพราะเขารักพระเจ้า เขารักเพื่อนพี่น้อง เขาเสียใจ...
o พ่อรู้สึกดีมากๆที่ได้ฟัง ฟัง ฟัง และได้ปลอบโยนใจเขาและที่สุด...พ่อก็ลงท้ายตามสูตรการให้อภัย... “..พ่อจึงอภัยบาปทั้งสิ้นของลูก เดชะพระนามพระบิดา และพระบุตร และพระจิต...จงไปเป็นสุขเถิด”
• พ่อเชื่อว่า ทุกคนที่มาแก้บาปอย่างดี เขาจะลุกขึ้นออกไปอย่างสุขใจ... วันนี้ พระเยซูเจ้าก็ให้อภัยบาปของคนอัมพาต แต่ประโยคสุดท้าย คือ “ลุกขึ้น แบกแคร่ กลับบ้านเถิด”
• พี่น้องที่รักครับ พ่อสรุปเรื่องราวละครับ ที่พ่อเล่ามาทั้งหมดซึ่งอาจเป็นเรื่องดราม่าขำๆปนน่ารักของนางมารน้อย...และพี่น้องในครอบครัว แต่ทั้งหมดคือ
o ประการแรก “ความรัก” ความอบอุ่นที่เรามีต่อกัน พ่อคิดว่านี่ไม่ใช่บทสอน ครอบครัวพ่อไม่มีอำนาจหรือมีฐานะใดๆที่จะสอนใครได้... แต่พ่อแบ่งปันประสบการณ์ความรักจากหัวใจเล็กของพวกเราเพื่อทำให้ทุกท่านได้รักมากขึ้น มากขึ้น ในความรัก พี่น้อง ครอบครัว ไม่ได้มีกันและกันเป็นความรัก ไม่ได้มีเพียงจากับแม่เป็นความรัก แต่มี “ความรัก” เองที่ผูกพันเราครับ และถ้าดูลึกๆ พระเจ้าองค์ความรักคือผู้ผูกพันเราทุกคนจริงๆ
o ประการที่สอง “การเสริมกำลังกันให้ลุกขึ้น” ความรักทำให้เราเสริมกำลังกันให้ลุกขึ้น ไม่ใช่จากสภาพที่ดราม่า แต่เป็นลุกขึ้นจากบาป จากความโดดเดี่ยวหรือบกพร่อง ความรักทำให้เราพี่น้องคริสตชนได้แข็งแรง เติมกำลังกันและกันด้วยความรักได้มากขึ้น พ่ออยากเห็นพี่น้องญาติกันลุกขึ้นเสมอ แน่นอน เราคงบอกคนเป็นอัมพาต หรือคนเจ็บหนักๆลุกขึ้นไม่ได้แล้ว แต่เราต้อง “ลุขขึ้น” จากอัมพาตฝ่ายจิตใจที่ไม่ได้เหลียวแลและคิดจะไปเยี่ยมเยียน ไปหาก่อนที่เวลาจะจบลง “ลุกขึ้นครับ” เลิกเป็นอัมพาตฝ่ายจิตใจ และไปหากันและกันครับ
o ประการสุดท้าย ถ้าเราเป็นอัมพาตที่ไม่ยอมลุกขึ้นไปหาพระเจ้า ถ้าเรายังเป็นใบ้ ดื้อที่ไม่ยอมร้องขอความเมตตาจากพระเจ้า จงลุกขึ้น แบกที่นอนที่เรานอนแช่อยู่นั้นไปด้วย ลุกขึ้นกลับไปหาความรักแท้ที่ร้องเรียกจากพระเจ้าของเราเถิดครับ...
• ขอพระเจ้าอวยพรครับ พี่น้องที่รักครับ ขออภัยวันนี้ดราม่าในหมู่พี่น้องครอบครัวพ่อไปหน่อย แต่ก็นะ... อยากเห็นทุกครอบครัวมีความสุขกับการได้หันหน้าหากัน พูดคุยกัน และรักกัน เพราะ นั่นคือความสุขจริงๆและมีพระเจ้าอยู่ท่ามกลางเสมอครับ... (วันนี้นางมารน้อยถ้าได้อ่านน้องสาวคนเล็กพ่อกับพี่ๆพ่อคงอ่าน ขำ และเคืองพ่อนิดๆ ที่เอาคำว่า นางมารน้อยมาเขียน ก็มันดูน่ารักร้ายนิดๆอะไรทำนองนั้น) สวัสดีครับ
