วันจันทร์ที่ 1 พฤษภาคม 2017
ฉลองนักบุญยอแซฟกรรมกร (วันแรงงาน)
คส 3:14-15,17,23-24
14แต่เหนือสิ่งใดจงมีความรัก ซึ่งรวมเราไว้เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์ 17ท่านจะพูดเรื่องใดหรือทำกิจการใด ก็จงพูดจงทำในพระนามพระเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นการขอบพระคุณพระเจ้าพระบิดาโดยทางพระองค์เถิด

23ไม่ว่าทำสิ่งใด จงทำจากใจ ประหนึ่งว่าทำเพื่อองค์พระผู้เป็นเจ้า ไม่ใช่เพื่อมนุษย์ 24ท่านรู้แล้วว่า ท่านจะได้รับมรดก จากองค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นรางวัล จงรับใช้พระคริสต์ องค์พระผู้เป็นเจ้าเถิด 25ผู้ที่กระทำผิดจะได้รับโทษตามความผิดนั้น เพราะพระเจ้าไม่ทรงลำเอียง

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “วันนี้ฉลองนักบุญยอแซฟ กรรมกร” วันแรงงาน พ่อคิดถึงแรงงาน คิดถึงคนที่ใช้แรงงาน พ่อคิดถึงความรักความยุติธรรม....

• วันนี้พ่อขอเล่าประสบการณ์และไตร่ตรองจากประสบการณ์เก่าๆหน่อยครับ
o พ่อทำงานในบ้านผู้หว่าน 10 ปี พ่อเคยทำนห้าที่แบบที่ต้องมีเจ้าหน้าที่ มีพนักงาน มีแม่บ้าน มีช่าง มีแม่ครัว มีเจ้าหน้าที่ห้องอาหาร มีเจ้าหน้าที่ออฟฟิต มีเจ้าหน้าที่หลายๆ แบบในระบบของบ้านผู้หว่าน
o วันนี้พ่อคิดถึงพนักงาน เจ้าหน้าที่ที่บ้านผู้หว่านที่พ่อได้เคยร่วมชีวิตทำงานและพวกเขาได้เป็นคนที่พ่อต้องพึ่งพวกเขา และพวกเขาก็รักบ้านผู้หว่านเหมือนกับบ้านขอพวกเขาที่พวกเขารักและผู้พันธ์ มีสิ่งหนึ่งที่พ่อคิดเสมอเมื่อพ่อหน้าที่ที่เขาเรียกพ่อว่า “อธิการ” บ้านผู้หว่าน
o พ่อจำได้ว่าพ่อได้รับหน้าที่ที่พระคุณเจ้ามอบให้ สิบปีที่นั้น 5 ปีในฐานะผู้ช่วยหรือรองอธิการ และอีก 5 ปีเต็มในหน้าที่อธิการ พ่อจำได้ว่า พ่อได้ประกาศว่า บ้านนี้พ่อไม่ใช่ผู้บริหาร แต่พ่อเป็น “พ่อ” พ่อเป็น “พระสงฆ์คาทอลิก” และพ่อยื่นยันว่า “บ้านหลังนี้จะต้องจัดการดำเนินการหรือบริหารจัดการไปด้วยจิตตารมณ์ของพระเยซูเจ้าเท่านั้น” เพราะพ่อไม่ใช่ผู้บริหาร พ่อไม่เคยเรียนวิชาบริหารจัดการ พ่อเรียนพระคัมภีร์มา และที่สำคัญ “พ่อเป็นพระสงฆ์ไม่ใช่นักบริหาร” พ่อกล่าวสิ่งนี้กับสมาชิกของพ่อขัดเจนตั้งแต่วันแรกที่พ่อรับหน้าที...

• ตลอดเวลาที่มีเจ้าหน้าที่หรือพนักงาน (พ่อไม่เคยเรียกว่า คนงาน)
o อยู่กับพ่อประมาณร้อยคน หรือร้อยกว่าคน... จำนวนมากพอควร และสักครึ่งหนึ่งเป็นผู้อาวุโสกว่าพ่อ เป็นระดับพี่สาวพี่ชาย คุณน้าคุณอา คุณป้าคุณลุง พวกเขาเป็นคนที่อาวุโสกว่าพ่อ...
o พ่อไม่เคยทำงานบริหารมาก่อนเลย... เพราะไม่ได้ฝึกมา ไม่ได้เรียนหลักการบริหารโรงแรมหรือการจัดการบ้านพัก... แต่พ่อมีจุดหลัก จุดยืน หรือหลักคิดเพียงประการเดียว พ่อเป็นพระสงฆ์ พวกเขาเป็นลูก นี่เป็นบ้าน และพ่อก็เป็น “พ่อ” ถ้าพ่อเป็นพ่อที่อยู่กับลูก บ้านย่อมเป็นบ้าน
o เรามีรูปแม่พระอยู่กลางบ้านที่พ่อตั้งไว้... ทุกคนไหว้แม่พระองค์อยู่แล้ว แม้แต่ลูกๆต่างความเชื่อต่างศาสนา เขาก็ไหว้แม่พระทุกคน... น่ารักมาก... พ่อจำความได้ว่า พ่อย้ำและเน้นกับเจ้าพนักงาน หรือคนที่ทำงานกับเรา หาเลี้ยงชีพเลี้ยงครอบครัว... เขาทำงานหนัก... พ่อคิดเสมอว่า พวกเขาต้องมีศักดิ์ศรีในการงาน ในความเป็นมนุษย์.... พ่อรู้สึกว่า หน้าที่ของพ่อมีไม่มากในการทำหน้าที่ในบ้านหลังนี้ พ่อพอจะสรุปได้ประเด็นสำคัญๆดังนี้

1. พ่อไม่ใช่ผู้อำนายการ ไม่ใช่ผู้บริหาร ไม่ใช่ผู้จัดการ ไม่ใช่เจ้านาย.... แต่พ่อเป็น “พ่อ” คำนี้พ่อภูมิใจที่สุด พ่อรู้สึกและมั่นใจว่า พ่อต้องรักพวกเขาทุกคน ต้องทำให้พวกเขามีความสุข มีอิสระจากความทุกข์และการกระทำใดๆที่กดขี่อิสรภาพของเขา พ่อกล่าวกับพนักงานระดับหัวหน้าเสมอว่า อย่าทำสิ่งใดๆที่ขาดความยุติธรรม หรือทำให้พนักงานคนใดๆรู้สึกว่า ถูกกระทำยุติธรรมในขณะที่เขาทำงาน และเราแต่ละคนเป็นหัวหน้า พ่อมั่นใจว่า สถาบันของพระศาสนจักร โรงเรียน วัด ฯลฯ ที่เรามีเจ้าหน้าที่มากมาย และมีพระสงฆ์เป็นหัวหน้าหรือเป็น “พ่อ” เป็นผู้นำ ณ ที่นั่นๆ จะต้องไม่ขาดความยุติธรรม ความรัก และสันติสุข เพราะถ้าขาดความรักและความยุติธรรม ความเมตตา พระเจ้าไม่อยู่ที่นั่น... พ่อเชื่อว่า หน้าที่ของพระสงฆ์คือผู้นำความรัก ผู้นำความยุติธรรม ผู้นำความสันติสุข และความสุขสู่สถานที่เป็นชุมชนแห่งความเชื่อ... วัด โรงเรียน ที่ทำงานในรูปแบบต่างๆ
2. เราต้องพยายามสุดกำลังให้พนักงานที่อยู่กับบ้าน หรือสถานศาสนาของเรา ปลอดภัยทางชีวิต... พ่อย้ำเตือนสอนเสมอให้ลูกขับรถปลอดภัย ส่วนใหญ่ใช้มอเตอร์ไซค์กัน... อดห่วงไม่ได้สักวัน สงกรานต์ ปีใหม่แต่ละปี พ่อจะย้ำให้เดินทางกลับบ้านดีๆ มีสติ และไม่ประมาท ระหว่างวันอันตรายเราก็ภาวนาและห่วงใยลูกๆของเรา..
3. พ่อคิดว่า เราต้องมุ่งสุดกำลังให้พวกเขาได้มีการศึกษาดี พ่อส่งคนเรียนหลายคน คนที่ทำงานมานานๆ อย่างดี หรือคนที่มีพรสวรรค์และเป็นคนดี ให้เรียนต่อ เรียนฟรีเลย พ่อจ่ายให้ เพียงแต่เลือกเรียนที่ไม่แพงเกินนะลูก.... เรียนปริญญาโท ตรี ฯลฯ เรียนพระคัมภีร์ก็มีถ้าเขามีพระสวรรค์ อะไรที่เป็นการพัฒนาเขาได้ เรามีโอกาส เรามีรายได้พอ เราต้อง “ให้” และเราจะได้รับคืนอย่างมากมายจากหัวใจและความรักของพวกเขา... พ่อทำแบบนี้มาตลอด บ้านผู้หว่านไม่เคยขาดทุน มีแต่มีรายได้เหลือพอเลี้ยงตัวเองได้อย่างไม่ลำบาก และพระก็อวยพร... เราอาจไม่ร่ำรวยเหมือนโรงแรม (เพราะเราไม่ใช่ และไม่มีวันเป็นโรงแรม) เพราะเป็น “บ้าน” มีพ่อเป็นพ่อ เท่านี้ก็ภูมิใจ มีบรรดาพระสงฆ์เป็นเจ้าของบ้านพร้อมจะกลับมารวมกันอย่างมีความสุขและรักที่จะกลับมา พนักงานก็รู้จักพระสงฆ์เกือบทุกคน... (พ่อเคยให้พนักงานจดจำเจ้าบ้าน คือพระสงฆ์กรุงเทพฯทุกคน พระสังฆราชทุกองค์...ให้ได้ มีสอบด้วย) เพราะเขาต้องรักเจ้าบ้าน ส่วนพ่อเป็นแค่คนทำหน้าที่ดูแล...
4. พนักงานของเรา ลูกของเรา ต้องมีความสุข ต้องอิ่ม และไม่อยู่อย่างหิวกระหาย โดยเฉพาะพวกเขาต้องไม่หิวกระหายความยุติธรรม หรือถูกเบียดเบียนข่มเหงเพราะความยุติธรรม จากพ่อเองหรือจากบรรดาหัวหน้าทั้งหลาย ถ้าเป็นเช่นนั้น ถ้าพวกเขารู้สึกถูกเบียดเบียน บาปก็ตกกับพ่อ พ่อดูแลลูกไม่ดี พ่อเป็นพระสงฆ์ที่ขาดความเอาใจใส่ พระสงฆ์ต้องต่อสู้กับความอยุติธรรมและการขาดความรักสุดกำลัง...นั่นคืองานของพ่อ

• มีอีกเยอะแยะที่จะเล่าต่อไป แต่จะยาวเกิน เอาเป็นว่า พ่อเอาประสบการณ์อันน้อยนิดของตนเองมาวางให้อ่าน ให้ไตร่ตรอง... พ่อยอมรับว่า แรงงานที่คนเราทำอย่างมีศักดิ์ศรี มีความสุข คือ แรงงานแห่งความรัก.... และความจริงของแรงงาน มนุษย์ทำงานเพื่อเจริญชีวิตและเป็นชีวิตที่ดีขึ้นในความรักและในความจริง....

• พ่อคิดว่า มีข้อคิดสำหรับพระศาสนจักรคาทอลิก... เรียกว่าเป็นข้อเตือนก็ได้ถ้าต้องเตือนกันจริงๆ... พระศาสนจักรในฐานะสถาบันการศึกษา วัด ที่ทำงานของสัตบุรุษจำนวนมากๆ ครูจำนวนนับพันๆคน ฯลฯ พ่อมีคำถามตนเองและถามพระศาสนจักร สังฆมณฑลของเราตรงๆ ถามพระสงฆ์ นักบวชของเราตรงๆ ในโอกาสวันแรงงาน วันฉลองคุณค่าของงานที่พระเจ้าประทานให้....

• พวกเราพระสงฆ์นักบวช เราเป็นพ่อ เป็นพี่น้อง ที่ดีต่อบรรดาเจ้าหน้าที่ ครู พนักงานทุกระพับของเราเพียงใด...
o เรายุติธรรมกับพวกเขาไหม... หรือพวกเขาได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจเพราะความอยุติธรรมของเราบ้างไหม (ความอยุติธรรมเป็นบาป) เราอาจเป็นคนยุติธรรมจริงๆ แต่คนรอบข้างเรา เขายุติธรรมต่อกันไหม คนที่มีบทบาทหน้าที่ (พ่อไม่เรียกว่า ตำแหน่ง) มากกว่า รับผิดชอบมากกว่า... พวกเขาเหล่านั้น ใช้อำนาจแห่งความรักจริงๆ ไหม พวกเขาอยุติธรรมกับคนระดับที่อยู่ใต้ความรับผิดชอบของเขาไหม... เขาใช้จิตตารมณ์อะไรในการเป็นผู้นำ....

• นี่คือคำสอนเด็ดขาดของพระเยซูเจ้า “พระเยซูเจ้าจึงทรงเรียกเขาทั้งหมดมาพบ ตรัสว่า “ท่านทั้งหลายย่อมรู้ว่า คนต่างชาติที่คิดว่าตนเป็นหัวหน้าย่อมเป็นเจ้านายเหนือผู้อื่น และผู้เป็นใหญ่ย่อมใช้อำนาจบังคับ
o แต่ท่านทั้งหลายไม่ควรเป็นเช่นนั้น ผู้ใดที่ปรารถนาจะเป็นใหญ่จะต้องทำตนเป็นผู้รับใช้ผู้อื่น และผู้ใดที่ปรารถนาจะเป็นคนที่หนึ่งในหมู่ท่าน ก็จะต้องทำตนเป็นผู้รับใช้ทุกคน เพราะบุตรแห่งมนุษย์มิได้มาเพื่อให้ผู้อื่นรับใช้ แต่มาเพื่อรับใช้ผู้อื่น และมอบชีวิตของตนเป็นสินไถ่เพื่อมวลมนุษย์”” (มก 10:42-45)
o พ่อมั่นใจที่สุด การรับใช้คือหัวใจของความเป็นที่หนึ่งของเราพระสงฆ์ นักบวช ครู อาจารย์ นักบริหาร คาทอลิกที่มีความเชื่อในพระเยซู (ย้ำถ้ามีความเชื่อในพระเยซูเจ้า) การบริหารของเราจะแตกต่างจากกระแสโลก... เริ่มจากความยุติธรรมสูงสุด และเป็นจริงในความรักสูงสุด....

• พี่น้องที่รัก นักบุญโยเซฟ ท่านทำงาน เพื่อสร้างครอบครัวศักดิ์สิทธิ์ ดูแลครอบครัวศักดิ์สิทธิ์ ขอให้เราใช้โอกาสนี้ ให้ความสำคัญกับการทำงาน แรงงาน ให้คุณค่า ความรัก ความยุติธรรมคือบ่อเกิดของความสุขสันติ และพบได้อย่างชัดเจนในความเชื่อของเราครับ...

• พ่อขอให้เราคริสตชนทำทุกอย่างแบบที่เปาโลสอนชาวโคโลสี ทำทุกอย่างเพื่อพระเจ้าจริงๆ
o ท่านจะพูดเรื่องใดหรือทำกิจการใด ก็จงพูดจงทำในพระนามพระเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้า เป็นการขอบพระคุณพระเจ้าพระบิดาโดยทางพระองค์เถิด

• ขอพระเจ้าอวยพรเราทุกคนเลยครับ