วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ 2017
สัปดาห์ที่ 4 เทศกาลธรรมดา
มก 6:1-6…
1พระเยซูเจ้าเสด็จออกจากที่นั่นกลับไปยังถิ่นกำเนิดของพระองค์ บรรดาศิษย์ติดตามไปด้วย 2ครั้นถึงวันสับบาโตพระองค์ทรงเริ่มสั่งสอนในศาลาธรรม ผู้ฟังมากมายต่างประหลาดใจ และพูดว่า “เขาเอาเรื่องทั้งหมดนี้มาจากไหน ปรีชาญาณที่เขาได้รับมานี้คืออะไร อะไรคืออัศจรรย์ที่สำเร็จด้วยมือของเขา
3คนนี้เป็นช่างไม้ ลูกนางมารีย์ เป็นพี่น้องของยากอบ โยเสท ยูดาและซีโมนไม่ใช่หรือ พี่สาวน้องสาวของเขาก็อยู่ที่นี่กับพวกเรามิใช่หรือ” คนเหล่านั้นรู้สึกสะดุดใจและไม่ยอมรับพระองค์ 4พระเยซูเจ้าตรัสแก่เขาว่า “ประกาศกย่อมไม่ถูกเหยียดหยามนอกจากในถิ่นกำเนิด ท่ามกลางวงศ์ญาติ และในบ้านของตน” 5พระองค์ทรงทำอัศจรรย์ที่นั่นไม่ได้ นอกจากทรงปกพระหัตถ์รักษาผู้เจ็บป่วยบางคนให้หายจากโรคภัย 6พระองค์ทรงแปลกพระทัยที่เขาเหล่านั้นไม่มีความเชื่อ
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “ปรีชาญาณมาจากไหน”
o ประชาชนต่างประหลาดใจจริงๆกับพระเยซูเจ้า อันที่จริงก็น่าประหลาดใจเพราะพวกเขาอยู่ในหมู่บ้าน เขารู้จักพระเยซูเจ้าตั้งแต่เด็กๆ แต่เมื่อพระองค์กลับประกาศข่าวดี พระองค์สอนอย่างทรงอำนาจและเปี่ยมด้วยปรีชาญาณจริงๆ จนพวกเขากล่าวกันว่า “เขาเอาเรื่องทั้งหมดนี้มาจากไหน ปรีชาญาณที่เขาได้รับมานี้คืออะไร อะไรคืออัศจรรย์ที่สำเร็จด้วยมือของเขา”
o พ่อเห็นด้วยกับความสนเท่ห์ของประชาชนครับ ยอมรับได้ แต่ขณะเดียวกัน คำถามของพวกเขาก็สะท้อนประสบการณ์และสอนชีวิตของเราคริสตชนจริงๆด้วยเช่นกัน ปรีชาญาณ อัศจรรย์ ที่สำเร็จได้มาจาไหนกันหนอ...
• วันนี้อยากกล่าวถึงประสบการณ์ของพ่อนิดหน่อยครับ... อัศจรรย์ที่พระเจ้าทรงกระทำกับพ่อ เคยเล่าอยู่บ้างแต่อยากเล่าอีกครับ...
o พ่ออยากบอกความจริงว่า อัศจรรย์ที่เกิดกับชีวิตพ่อคืออะไร แล้วความมหัศจรรย์เหล่านี้มาได้อย่างไร.. พ่อก็ทึ่งและขอบคุณพระจริงเหมือนกัน ขอยอมรับและศิโรราบจริงๆให้กับพระเจ้าสูงสุด ขอวางประสบการณ์เล็กๆนี้ไว้ให้พี่น้องฟังครับ
o ที่มีนบุรี ณ วัดนักบุญโทมัสอาไควนัส... พ่อเคยได้รับเชิญไปเทศน์ตรีวารสี่มิสซาต่อกัน คือ วันเสาร์เย็น และวันอาทิตย์เช้าอีกสามมิสซา กว่าจะจบก็เที่ยงครึ่งพอดีๆ
o สิ่งที่พ่ออยากเล่าคือพ่อก็รับปากครับไปเทศน์ให้ เพราะเป็นการเตรียมจิตใจสัตบุรุษ การฟื้นฟูความเชื่อคริสตชน ก็ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่จะรับคับ แต่เมื่อไปก็มีข้อเรียกร้องว่า ต้องเทศน์มิสซาภาษาไทยสามมิสซา และภาษาอังกฤษหนึ่งมิสซาซึ่งชาวฟิลิปปินส์เยอะหลักร้อยรวมๆกับคนไทยด้วยบ้าง ต่างชาติบ้าง
o พ่อก็รับมาแบบที่ยอมรับว่า เราคนไทย เราไม่เคยเรียนในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเลย สำเนียงเราเป็นอย่างไร... บางคนเขาพูดถึงสำเนียงอเมริกัน หรือบริทิสต์อะไรทำนองนี้ หรือออสซี่หรือะไรก็ได้ แต่พ่อเนี่ยไม่ทราบ ไม่รู้ตัวเองว่าสำเนียงพ่อเป็นแบบไหนหรอกครับ...
o เด็กบ้านนอกแท้ๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ไม่ได้มีภาษาอังกฤษดีๆ ไม่เคยเรียนอยู่อเมริกา ไม่เคยอยู่อังกฤษ เคยอยู่แต่โรมที่ใช้อิตาเลียน.. ครับ ก็รับเทศน์ได้เพราะใจรักและประกาศพระวาจาต้องได้แน่นอน... ที่ผ่านมาก็ฝึกสมัยเป็นเณรและฝึกกับเณรนี่แหละ...
o แต่เจ้ากรรมสิ...พ่อไปถึง เขาแจ้งว่ามีประชุมเจ้าคณะแขวงเอเชียที่นั่นของคณะมหาไถ่.. บรรดาเจ้าคณะฯเขาจะร่วมมิสซาด้วย เออ..คนฟังเป็นระดับเจ้าคณะมหาไถ่ (คณะนี้เขานักเทศน์โดยกำเนิด และแต่ละคนก็ระดับผู้ใหญ่ของคณะในต่างชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษทั้งสิ้น)
o พ่อก็ใจดีสู้เสือเพื่อพระเจ้าครับ ก็รักประกาศข่าวดี รักเทศน์ ถามว่าได้เตรียมไหม?? คำตอบคือไม่เขียนอะไรไปแม้แต่ตัวอักษรเดียว... เพราะได้คิดไว้นิดหน่อยและให้พระจิตเจ้านำทางขณะที่เทศน์...
o เมื่อถึงเวลาเทศน์ก็กล่าวได้ว่า พ่อเป็นเสียงเด็กน้อยในเรื่องภาษาอังกฤษสำหรับบรรดาผู้ฟังทั้งหลาย... พ่อคนไทยแท้ๆในภาษาอังกฤษสำเนียงไทยๆแบบพ่อเอง แต่เนื้อหาคือพระคัมภีร์ไม่กลัว พ่อมาเพื่อประกาศพระวาจา อยากประกาศ...
o เทศน์เต็มที่ มีความสุขระหว่างเทศน์ เทศน์ได้มีความสุข มีรอยยิ้มโดยตลอด ภาษาน่าจะชัดเจนแบบพ่อและเชื่อว่าถ้าพวกเขาเก่งกว่าเราเขาต้องเข้าใจเราสิในเรื่องภาษา... 555 เดินหน้า และให้ความรักต่อพระวาจานำทาง...
o ครับ เทศน์เสร็จก็เพิ่งเคยครั้งแรกในชีวิตที่เทศน์ในมิสซาของคณะมหาไถ่และคนต่างชาตินับร้อยๆ นี่เป็นครั้งแรกในมิสซาที่เทศน์จบพ่อเดินลงจากธรรมาสน์ คนทั้งวัดปรบมือกันลั่นยาวเลย... เออ เพิ่งเคยเจอในวัด เคยแต่บรรยายสัมมนาจบและมีปรบมือแปลกดี แต่พูดได้แต่เพียงว่า “พระเจ้ายิ่งใหญ่ เป็นพระองค์ ไม่ใช่ลูกเลยจริงๆ”
o จบมิสซา คุณพ่อเจ้าวัดต้องเรียกพ่อออกมาให้สัตบุรุษปรบมืออีกรอบ แปลกดีครับ...วัฒนธรรมของคณะมหาไถ่และการเชิญผู้เทศน์... บรรดาเจ้าคณะทั้งหลายออกมาและขอยินดี ขอบคุณสำหรับบทเทศน์ที่เสริมกำลังและให้กำลังเพื่อประกาศข่าวดี เขามาขอขอบคุณที่ให้แรงบันดาลใจแก่พวกเขา... “พระวาจาทั้งหมด” ครับ พ่อยังงงว่าพูดอะไรไปบ้าง หลายคนที่ร่วมมิสซามาหายิ้มและยินดี ขอบคุณ และมีสายตาเชื่อมั่นในการฟังพระวาจาวันนี้มาก...
• ขอโทษนะครับ เล่าเรื่องตนเองในการเทศน์ในวัด แต่ประเด็นที่อยากบอกคือ
o พ่อไม่มีอะไรจริงๆ มีแต่รักที่จะประกาศข่าวดี รักที่จะประกาศพระวาจา และก็มีความสุขที่ได้ทำ... ภาษา ความยากลำบาก ไมใช่ภาษาชาติกำเนิด แต่เราก็รักที่จะเทศน์ประกาศ พระจิตเจ้าก็ประทานพลังแห่งพระปรีชาญาณให้พอเพียง ขอบคุณพระเจ้าจริงๆ
o มีท่านหนึ่งในคณะบอกพ่อว่า “พ่อควรไปเทศน์มิชชั่นในอเมริกาจริงๆ เพื่อเสริมกำลังความเชื่อแก่สัตบุรุษจะได้ประโยชน์มาก” เขินดีไหม...555 ขำดีกว่า... เด็กบ้านนอกอย่างเรา เด็กเจ้าเจ็ดอยุธยา เขาจะขอให้ไปเทศน์มิชชั่นในอเมริกา... คงขำดีครับ
o แต่พ่อเคยไปเทศน์ต่างประเทศน์เป็นอาทิตย์เลยนะครับ ไปเทศน์เข้าเงียบประจำปีให้ซิสเตอร์นานาชาติคณะซาเลเซียนที่ประเทศ “เขมร” ครับ... เขาเรียกว่า “โกอินเตอร์” ใช่ไหม... ถามว่า ถ้าไม่มีเรื่องพระคัมภีร์มีอะไรจะเทศน์ไหม ตอบได้เลยว่า “ไม่มี” พ่อมีแต่เรื่องพระคัมภีร์เท่านั้นจริงๆ ที่สามารถ เรื่องอื่นๆ ก็ไม่เป็นและไม่กลัวแล้วครับ...
o เอาละครับ.. เท่านี้กับประสบการณ์ แต่สิ่งที่พ่อมีความสุขลึกๆคือ “พระเจ้าทำได้” พระองค์สามารถช่วยเรา ทรงประทานปรีชาญาณให้เรา ถ้าเราจะต้องพูดในพระนามของพระองค์ พ่อไม่มีอะไรต้องกลัวถ้าต้องประกาศข่าวดี ตรงนี้แหละที่พ่ออยากจะสรุปครับ...
• พี่น้องที่รัก “ปรีชาญาณ” มาจากพระเจ้า พลังของพระเจ้าประทานให้เรา ไม่มีอะไรต้องกลัวจริงๆ แต่กลัวนะครับ ตื่นเต้นเหมือนกันเมื่อต้องประกาศในภาษาที่ไม่ใช่ภาษากำเนิดของเรา และต้องประกาศให้กับบรรดาผู้รู้ ผู้ใหญ่ของคณะ อย่างที่เล่าให้ฟัง.. จริงๆไม่ควรทำได้...แต่พ่อยอม และยอมให้พระเจ้าทำงาน พ่อเชื่อว่า ความสุภาพยอมให้พระเจ้าใช้เรา และเรายอมร่วมมือทำเพื่อพระองค์ ใช่เราทำไม่ได้ แต่พระองค์ใช้เราได้ ถ้าเรายอมให้พระองค์ทรงใช้เราเป็นเครื่องมือของพระองค์ครับ... สรุปคือมีความสุข
• พ่อเรียนรู้และเชื่อเสมอว่า... “พระเจ้าสามารถใช้ไม้บรรทัดโค้งคดงอขีดเส้นตรงได้เสมอ” นี่คือความเชื่อของพ่อจริงๆ เราไม่ใช่เครื่องมืดที่ดีนัก เราไม่มีอะไร ไม่ได้มาจากตระกูลสูงร่ำรวยการศึกษาดีเอาเสียเลย... แต่พระเจ้าก็ทรงหยิบมาและทรงต้องการใช้.. พระองค์ทำได้ พระองค์พลังแก่เรา นี่คืออัศจรรย์แห่งพระปรีชาญาณจริงๆ นะครับ พระเยซูเจ้าก็เคยโดนคำถามแบบนี้ในหมู่บ้านของพระองค์ “คนนี้เป็นช่างไม้ ลูกนางมารีย์ เป็นพี่น้องของยากอบ โยเสท ยูดาและซีโมนไม่ใช่หรือ พี่สาวน้องสาวของเขาก็อยู่ที่นี่กับพวกเรามิใช่หรือ”
• พี่น้องที่รัก เรายอมให้พระเจ้าทรงนำเรา
o เปิดใจรู้จักพระองค์ในพระวาจาและยอมให้พระองค์ใช้เราเพื่อประกาศข่าวดีกันเถิดครับ
o ยอมให้พระองค์ใช้เราเพื่อรัก เพื่อเมตตา และเป็นมือของพระองค์ เป็นดวงตาของพระองค์ที่แสนอ่อนโยน เป็นหูของพระองค์ที่พร้อมจะฟัง เป็นเท้าของพระองค์ที่พร้อมจะเดินไปหา เป็นหัวใจของพระองค์ที่พร้อมจะรักเพื่อนพี่น้องผู้ยากไร้ชายขอบกันเถอะนะครับ...
o และเชื่อพ่อสิ เพื่อนพี่น้องรอบข้างจะอัศจรรย์ใจเพราะปรีชาญาณและความรักของพระเจ้าในเรา เพราะปรีชาญาณเป็นของพระองค์ ความรักเป็นของพระองค์ ความเมตตาเป็นของพระองค์ จนกระทั่งความจริงคือพี่น้องที่รักครับเชื่อพ่อเถอะ เราต่างรู้ความจริงว่า “ชีวิตของเราก็เป็นชีวิตของพระองค์ครับ” จริงๆ นะครับ
o เราต้องกล้าหาญที่จะรัก ที่จะประกาศข่าวดีของพระองค์ ประกาศความรักของพระองค์ได้เสมอครับ... โลกต้องทึ่งสิน่าว่าเราคริสตชนแม้ไม่ใช่ตระกูลสูงหรือนามสกุลดัง..
o เออถ้าจะถามจริงๆมีใครเชื้อสายดีเท่าพวกเราครับ... “ลูกพระเจ้าพระบิดา” สุดยอดแล้วครับ ไม่มีดีกว่านี้แล้วครับ...555 สบายใจ “พี่น้องไม่ทราบหรือว่าเราลูกใคร” ลูกพระก็ต้องทำกิจการดีประกาศข่าวดีได้เสมอครับ...
o ขอพระเจ้าอวยพรครับ... (อย่าถามพ่อนะว่าพระบิดานามสกุลอะไร...)
