วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม 2016
ฉลองพระเยซูเจ้าทรงประจักษ์พระวรกายต่อหน้าอัครสาวก
พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญลูกา ลก.12:32-48
เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า ‘ฝูงแกะน้อยๆ เอ๋ย อย่ากลัวเลย’ เพราะพระบิดาของท่านพอพระทัยจะประทานพระอาณาจักรให้แก่ท่าน
‘จงขายทรัพย์สินของท่านและให้ทาน จงหาถุงเงินที่ไม่มีวันชำรุด จงหาทรัพย์สมบัติที่ไม่มีวันหมดสิ้นในสวรรค์ ที่นั่นขโมยเข้าไม่ถึงและแมลงขมวนไม่ทำลาย เพราะทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ใด ใจของท่านก็จะอยู่ที่นั่นด้วย
‘ท่านทั้งหลายจงคาดสะเอว และจุดตะเกียงเตรียมพร้อมไว้ จงเป็นเสมือนผู้รับใช้ที่กำลังคอยนายกลับจากงานสมรส เมื่อนายมาและเคาะประตูจะได้เปิดรับ ผู้รับใช้เหล่านั้นเป็นสุข ถ้านายกลับมาพบเขากำลังตื่นเฝ้าอยู่ เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า นายจะคาดสะเอวพาผู้รับใช้เหล่านั้นไปนั่งโต๊ะและจะรับใช้เขาด้วย ไม่ว่านายจะมาเวลาสองยามหรือสามยาม ถ้าพบผู้รับใช้กำลังทำเช่นนี้ ผู้รับใช้เหล่านั้นก็เป็นสุข พึงรู้ไว้เถิด ถ้าเจ้าของบ้านรู้ว่าขโมยจะมาเวลาใด เขาคงไม่ปล่อยให้ขโมยงัดแงะบ้านของตน ท่านทั้งหลายจงเตรียมพร้อมไว้ เพราะบุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จมาในเวลาที่ท่านมิได้คาดหมาย’
เปโตรทูลว่า ‘ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ตรัสอุปมานี้สำหรับพวกเราหรือสำหรับทุกคน’ องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า ‘ใครเล่าเป็นผู้จัดการที่ซื่อสัตย์และรอบคอบ6 ซึ่งนายจะแต่งตั้งให้ดูแลผู้รับใช้อื่นๆ เพื่อปันส่วนอาหารให้ตามเวลาที่กำหนด ผู้รับใช้คนนั้นเป็นสุข ถ้านายกลับมาพบเขากำลังทำดังนี้ เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า นายจะแต่งตั้งเขาให้ดูแลทรัพย์สินทั้งหมดของตน แต่ถ้าผู้รับใช้คนนั้นคิดว่า “นายจะมาช้า” และเริ่มตบตีผู้รับใช้ทั้งชายและหญิง กินดื่มจนเมามาย นายของผู้รับใช้คนนั้นจะกลับมาในวันที่เขามิได้คาดหมาย ในเวลาที่เขาไม่รู้ นายจะแยกเขาออก ให้ไปอยู่กับพวกคนที่ไม่ซื่อสัตย์
‘ผู้รับใช้ที่รู้ใจนายของตน แต่ไม่เตรียมพร้อมและไม่ทำตามใจนาย จะต้องถูกเฆี่ยนมาก แต่ผู้รับใช้ที่ไม่รู้ใจนาย แม้ทำสิ่งที่ควรจะถูกเฆี่ยน ก็จะถูกเฆี่ยนน้อย ผู้ใดได้รับฝากไว้มาก ผู้นั้นก็จะถูกทวงกลับไปมากด้วย”
(พระวาจาของพระเจ้า)
-----------------
“มีคำที่น่ารักคำหนึ่ง ปรากฏมา” ในขณะที่ค้นหาคำว่า ผู้สูงอายุ คือคำว่า “แก่อย่างมีค่า ชราอย่างมีคุณธรรม”
ทำให้เราพิจารณาได้ว่า “การชราอย่างมีเกียรติ” เป็นคุณธรรมหนึ่ง ที่ทำให้ “โลกสวย” ด้วยสูงวัย
หนังสือปรีชาญาณ “พระองค์ก็ทรงใช้ประทานเกียรติแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายที่เรียกมาอยู่กับพระองค์ บรรดาบุตรหลานศักดิ์สิทธิ์ของผู้ชอบธรรมถวายสักการบูชาอย่างลับๆ พร้อมใจกันปฎิบัติตามบัญญัติข้อนี้ของพระเจ้า คือบรรดาผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์จะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน เขาจึงขับร้องเพลงสดุดีบรรพบุรุษ”
การแก่เฒ่า ชรา อย่างมีเกียรติ เป็นคุณธรรมทางศาสนา หรือ “เป็นเครื่องหมายการเจริญเติบโตทางจิตวิญญาณ” ได้อย่างไร?
แม้ว่า ร่างกายจะเสื่อมโทรมเพราะ “สังขาร” แต่ “จิตวิญญาณ” ยังเติบโตได้ ด้วย “ปัจจัยแห่งวัย” “เงื่อนไขแห่งการเปลี่ยนแปลง” “สภาพแวดล้อมแห่งการเรียนรู้” ที่พระเจ้าจัดให้ “เวลา” “สภาพแวดล้อม” “ส่ง” คนให้สูงสมบูรณ์ขึ้น ไม่ใช่ เรื่องความแก่เฒ่า
เคยมีคำโฆษณาคำหนึ่งว่า “คิ้วเป็นมงกุฎของใบหน้า” แต่ คนชรา “มีมงกุฎ” อยู่บนศรีษะ หรือ เราจะเรียกว่า “เส้นสายแห่งปรีชาญาณ” ก็ได้ ก็คือ “ผมหงอก” ผมที่หงอกประปรายหรือกระจายไปทั้งศรีษะ คือ “มงกุฎ” ของคน ไปถอนออก ก็ ถอดมงกุฎ ออก
“ปรีชาญาณในเวลาสูงวัย” ก็คือ การเรียนรู้ที่ผ่านห่วงเวลาแห่งการทดสอบ การเรียนรู้ที่ผ่านเวลาแห่งการบากบั่นฝ่าฟัน การเรียนรู้ที่จะเข้าใจพระประสงค์ของพระเจ้า ผ่านประสบการณ์ของชีวิตอันเนิ่นนาน
ปรีชาญาณไม่เกิด ประเดี๋ยวเดียว มีการทดลองและทดสอบ มีเวลาและไม่ใช้ทางลัด มีประสบการณ์ชีวิตไม่ใช่จัดวางกองไว้ให้ มีการเรียนรู้ไม่ใช่ยัดเยียดเจียดจัดโดยไม่ต้องทำอะไร
และนี่คือ คุณธรรมที่สมบูรณ์ขึ้นตามวัน โตขึ้นตามวัย และก้าวหน้าขึ้นตามเวลาที่ผ่านพ้น ที่เป็น “มิติทางฝ่ายจิต” ที่ต้องการ การเจริญเติบโต
ความคิดอ้างอิงนี้ปรากฏในจดหมายถึงชาวฮีบรูที่บอกว่า “เพราะความเชื่ออับราฮัมเชื่อฟังเมื่อพระเจ้าทรงเรียกให้ออกเดินทางไปสู่สถานที่ที่เขาจะได้รับเป็นมรดก เขาออกเดินทางไปโดยไม่รู้ว่าจะไปไหน เพราะความเชื่อ เขาพำนักในดินแดนแห่งพระสัญญาเยี่ยงคนต่างด้าวในต่างแดน”
ความเชื่อ มีทิศทาง แต่ต้อง “เรียนรู้ทิศทาง” ความเชื่อมีที่ทาง แต่ต้อง “ออกเดินทาง”
จึงหมายความว่า “ถุงเงินที่ไม่มีวันชำรุด” หรือ “ทรัพย์สมบัติที่ไม่มีวันหมด” ที่พระวรสารนักบุญลูกา หมายถึง จึงต้องไม่ใช่ “เงินทองกองพูน” หรือ “ทรัพย์ศฤงคารมหาศาล” ที่ต่างตอบแทนเวลาที่บรรลุถึงอาณาจักรสวรรค์
“ปรีชาญาณ” เรื่องเกี่ยวกับอาณาจักรสวรรค์ ก็สอดคล้องกับเรื่อง “การแก่อย่างมีค่า ชราอย่างมีเกียรติ” ตามเรื่องของ “เวลา”
พระเจ้าให้ “เวลา” สำหรับเติมเต็มความสมบูรณ์ของชีวิตของเรา โดยใช้ “ปัจจัย” การเรียนรู้ “คน” เรียนรู้ “ชีวิต” เรียนรู้ “วิธีการอยู่ด้วยกันฉันท์พี่น้อง” ให้เราสะสม ตักตวงประสบการณ์ชีวิต ด้วยอาชีพ ความรู้ ประสบการณ์ การปรับตัว การครองตัว การทำดีต่อเขาและทำดีต่อกัน เป็นการเติมใส่ “ปรีชาญาณ” ในชีวิตฝ่ายจิต ที่ผ่าน เวลา ผ่านการใช้ชีวิต จนกลายเป็น “ปรีชาญาณ” ในเวลาสูงวัย เรียนรู้ที่ผ่านความทุกข์ทน เรียนรู้ที่อยู่กับความสุขล้นโดยหลงเหลิง เรียนรู้ที่จะบากบั่น เรียนรู้ที่จะชื่นชมความสำเร็จ เรียนรู้ที่บ่มเพาะตัวเองให้มีภูมิรู้ ภูมิธรรม ภูมิปัญญา และเรียนรู้ที่ยอมรับข้อด้อย ความแตกต่าง
การเรียนรู้ทั้งหมดทั้งปวง เป็น “ภุมิปัญญา” ที่มาพร้อมกับความเชื่อ ต้องการ “เวลา” สร้างปรีชาญาณ ต้องการเรียนรู้ไปพร้อมกับการมีชีวิต ต้องการประสบการณ์ที่ผ่านมาพร้อมกับวัยที่เติบโตขึ้น ต้องการ “พี่น้อง” เพื่อเป็นบุคคลที่ทำปรีชาญาณความรู้และความรัก “โตขึ้น” ไม่ใช่ “ห่ออยู่ในโลกส่วนตัว เวลาห่วงแต่ตัวเอง”
“คาดสะเอว และจุดตะเกียงเตรียมพร้อมไว้” จึงเป็นเรื่องแบบนี้เอง ที่คนที่สุขสมบูรณ์พร้อม ไม่ต้อง รอเงินทองกองพูน ไม่ต้องรอทรัพย์สินเต็มอิ่ม แต่เป็นการสะสมปรีชาญาณด้วยประสบการณ์ชีวิตและความเชื่อในพระเจ้า ให้เวลานั้นผ่าน ให้ประสบการณ์นั้นสอน ให้ปัจจัยแวดล้อมหล่อหลอม เราจะเป็นคนที่สมบูรณ์ จนกระทั่งวันหนึ่งเราจะภาคภูมิใจที่ผ่านชีวิตอย่างมีค่า จนเป็น “คนแก่ที่มีคุณภาพ คนชราที่มีเกียรติ” ไม่ใช่ “แค่กะโหลกกะลา” หรือ “นั่งบ่นก่นด่า” เท่านั้น
ขอพระเจ้าผู้ประทานความสมบูรณ์ให้กับชีวิตของเรา มิใช่เป็นผู้ประทานทรัพย์สมบัติ ความมั่งคั่ง ที่ไม่ใช่สมบัติสวรรค์ บันดาลให้เราเป็นบุคคลที่สมบูรณ์ขึ้นด้วยปรีชาญาณฝ่ายจิตทุกวัน
ขอพระเจ้าอวยพร
(Credit จาก Facebook คุณพ่อฉลองรัฐ สังขรัตน์)
