วันเสาร์ที่ 12 พฤศจิกายน 2016
สัปดาห์ที่ 32 เทศกาลธรรมดา
3ยน 1:5-8…………
5เพื่อนรัก ท่านทำงานอย่างซื่อสัตย์โดยช่วยเหลือพี่น้องแปลกหน้าเหล่านี้ 6เขาเป็นพยานยืนยันต่อพระศาสนจักรถึงความรักของท่าน เป็นการดีที่ท่านจะช่วยเขาให้เดินทางต่อไปตามพระประสงค์ของพระเจ้า 7เขาเดินทางไปเพราะเห็นแก่พระนามของพระคริสตเจ้าเท่านั้น และไม่ได้รับสิ่งใดจากคนต่างศาสนา 8เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้อนรับ และร่วมงานกับบุคคลเหล่านี้ในงานเผยแผ่ความจริง

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• บทอ่านวันนี้สั้นมากๆ แต่มีคำหนึ่งที่โดนใจพ่อในคำเตือนของยอห์น “เป็นหน้าที่ของเราที่จะต้อนรับ”

• สำหรับพ่อ “Hospitality is all about love” (การต้อนรับกันและกัน คือ “ความรัก”)

• ถ้าสักครั้งหนึ่งในชีวิตของเราถ้าหากว่าเราไม่ได้รับการต้อนรับ...ไม่ทราบว่าจะรู้สึกอย่างไร เคยมีประสบการณ์ของการไม่ได้รับการต้อนรับบ้างไหม หรือถ้าได้รับการต้อนรับแบบไม่จริงใจ หรือต้อนรับแบบขอไปที เรามีประสบการณ์เช่นไหมว่าเรารู้สึกอย่างไร... พ่อมีประสบการณ์เล่าให้ฟังเวลาที่เราไม่ได้รับการต้อนรับ หรือเรากลายเป็น “อากาศธาตุ” สำหรับใครบางคนหรือกลุ่มคน

• ประสบการณ์ของการไม่ได้รับการต้อนรับ...
o พ่อเคยรับเชิญไปที่บ้านชาวเยอรมันสมัยเรียนอยู่ที่บอนน์ วันพิเศษของครอบครัวชาวเยอรมัน พ่อรู้จักกับพ่อบ้านคนเดียว และเขาเชิญพ่อไปโอกาสวันเกิดลูกสาวเขา งานใหญ่ครับ คนมาสักสามสิบสี่สิบคน พ่อรู้จักพ่อบ้านคนเดียว...
o เขาเชิญและอยากให้ไป ภาษาเยอรมันเราก็เด็กแรกเกิด ใช้การไม่ได้ด้วย... พ่อเข้าไปแล้ว ได้ทักทายพ่อเขา และก็นะ พ่อบ้านเขาก็ต้องไปทัก ไปคุยกับคนมากมาย พ่อก็เริ่ม ถูกโดดเดียวศีรษะดำอยู่คนเดียว... ไม่มีใครคุยด้วย เพราะคุยไม่รู้เรื่อง...
o 555 ทุกคนมองพ่อแปลกๆมาก และที่สุดพ่อก็ตัดสินใจ.... พ่อก็หามุมสงบ นั่งคนเดียว ไม่รู้จะคุยกับใคร พ่อบ้านเขานานๆ มาคุยกับเราคำสองคำ และคำที่ถามเสมอ คือ “นั่งคนเดียวหรอ” แล้วก็จากไป...
o พ่อรู้สึกตนเองถูกโดดเดี่ยว รู้สึกตนเองเป็นอากาศธาตุมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนไม่ไหวแล้ว พวกเขารับประทานกันในสวน บาร์บีคิว ดื่ม คุย เรานั่งในห้องรับแขก เงียบๆ จนที่สุดเมื่อผ่านไปสักชั่วโมง ก็ขอตัวกลับ
o พ่อบ้านถาม “จะกลับแล้วหรอ...” ตัวพ่อเองก็อยากบอกว่า “อยากกลับตั้งแต่มาถึงแล้ว” รู้สึกถึงความไม่มีตัวตนในบ้านนั้น เงียบ ซึม จนต้องขอตัว...
o เมื่อเดินออกจากบ้านนั้นได้เดินกับไปวัดตามถนน พ่ออยากจะกรีดร้องถึงความรู้สึกแสนสุข ได้เป็นอิสระ ออกมาจากสภาพนั้นเสียที...
o ใช่ครับ การอยู่อย่างไม่มีตัวตน เหมือนอากาศธาตุนั้น ไม่มีความสุขเลยครับ เหมือนไม่ได้รับการต้อนรับ ไม่รู้จัก และไม่สนใจ...
o ออกมาแล้วดีใจแทบตาย ไม่อยากเจอแบบนั้นอีกเลย... ไม่อยากจริงๆ

• ประสบการณ์ของการได้รับการต้อนรับ ใส่ใจและหันมาหา..โอ้พระเจ้า ถ้าได้ออกมาจากสภาพนั้น...เป็นเวลาแห่งความสุขที่สุด
o (เล่าเรื่องนี้อีกครั้ง) พ่อสมัยเรียนอยู่ที่โรม ปีแรก วันหนึ่งมีคณะครูจากโรงเรียนอัสสัมชัญไปกรุงโรม พวกเขาอยากไปเข้าเฝ้าพระสันตะปาปา (บัดนี้คือนักบุญยอห์นปอลที่สอง) พ่อเขียนจดหมายขึ้นไปหาเลขาที่จัดพิธีการเข้าเฝ้าวันพุธ พ่อส่งจดหมายขึ้นไป และได้รับจดหมายตอบกลับ... พวกเราได้ ครูคำสอนสามสิบคนจะได้เข้าเฝ้าพระสันตะปาปาในการเข้าเฝ้าทั่วไปพร้อมกับคนนับหมื่นๆคน...
o วันนั้น พวกเราได้รับเกียรติให้ขึ้นไปอยู่ข้างบนใกล้ๆพระองค์ พ่อและคณะครูตื่นเต้นมากๆ พวกเราได้อยู่ทางขวาของพระองค์พร้อมกับกลุ่มพิเศษหลายร้อยคน แต่พวกเราได้อยู่แถวหน้าสุด ห่างจากพระองค์นิดเดียว ตื่นเต้นกันมากๆ พวกเราได้เห็นพระสันตะปาปายอห์นปอล ได้ฟังพระองค์ ได้รับพร

• เมื่อจบการเข้าเฝ้า เมื่อพระสันตะปาปาตรัส ภาวนา และอวยพร
o เจ้าหน้าที่เขาจัดให้พวกเราได้ไปทั้งกลุมของเรา ไปรอพบพระองค์ มีเพียงสี่กลุ่มที่ได้รับสิทธิ์นี้ กลุ่มละสักสามสิบคน กลุ่มเรากลุ่มแรกเลย
o ตื่นเต้นกันที่สุด ยืนเป็นกลุ่มบนขั้นบันไดหลังเวที รอพระองค์ตื่นเต้นสุดๆ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เข้าเฝ้าใกล้ชิดเช่นนี้... พวกเรายืนรอ..
o เลขาพาพระองค์เดินมาหากลุ่มเรากลุ่มแรกสุดที่ยืนรออยู่หน้ามหาวิหารนักบุญเปโตร โอ้พระเจ้า...สุขใจ ตื่นเต้นกันสุดๆ พระสันตะปาปา...เวลานั้นพระองค์ชราแล้ว ถือไม่เท้าแล้ว แต่เดินเข้ามาหาพวกเรา ทักทาย พ่อก็คุยกับพระองค์ ถวายรายงานเสียงตื่นเต้นที่สุด บอกกับพระองค์ว่าพวกเราเป็นใครมาจากไหน... ตื่นเต้นครับ ตากล้องทางการก็ถ่ายรูปพวกเรา พวกเราก็รุมกันจับต้องพระหัตถ์พระองค์ กอด และหลายคนก็ร้องไห้ ดีใจที่สุด....
• พระองค์เดินผ่านมาเพียงครู่เดียว... และเลขาพระองค์ก็พาพระองค์เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
o แต่พ่อยอมไม่ได้ อยากให้พระองค์ถ่ายรูปหมู่กับพวกเราได้ไหม... พ่อก็ร้องตะโกนครับ “พระสันตะปาปาครับ ถ่ายรูปหมู่กับพวกลูกได้ไหม...”
o พ่อตะโกนขณะที่พระองค์กำลังเสด็จผ่านไปแล้ว...เดินจากกลุ่มเราไป...
o เมื่อพ่อตะโกน เลขาของพระองค์หันมาดุพ่อ ตาเขียวเชียวและส่งเสียงดุมาให้พ่อ... “พอแล้ว ถ่ายรูปไปเยอะแล้ว” อ้าว...ก็เราอยากได้รูปหมู่นี่นา.. (ปกติพระสันตะปาปาจะไม่ยืนถ่ายรูปหมู่หน้ามหาวิหารครับ เพียงเดินผ่านทักทายเท่านั้น)...
o นั่นโดนดุแล้วเรา...เลขาท่านดุพ่อ... เสียงดุดังด้วย...แต่พอพระสันตะปาปาได้ยินพ่อโดนดุ ขณะร้องขอถ่ายรูปหมู่...
o ดีใจที่สุด... พระองค์หันกลับมาฟังเสียงเรา เดินเลยไปแล้ว แต่ทรงเดินย้อนกลับมาหาพวกเรา มายืนท่ามกลางพวกเรา ยืนตรงกลางกลุ่มหน้าลานพระวิหารเลย ภาพประวัติศาสตร์แสนมหัศจรรย์ก็เลยเกิดขึ้น...
o ไม่น่าเชื่อเลย ไม่น่าเชื่อจริงๆ พระสันตะปาปายอห์นปอล ท่านนักบุญแห่งยุคของเราที่เราได้เข้าเฝ้าในเวลานั้น... เราได้ตะโกนร้องขอพระองค์...
o พระองค์ทรงฟังเสียงร้องของเรา ฟังเสียงของเราเล็กน้อยไร้ความหมายของพ่อเอง และหันกลับมาหากลุ่มเรา เดินมายืนตรงกลางให้ช่างถ่ายรูปหมู่ให้พวกเรา...
o ทรงต้อนรับพวกเราตามที่พ่อร้องขอ... การได้รับการต้อนรับ หันมาหาเรา ทำให้มีความสุขที่สุดเลยครับ

• พี่น้องที่รัก พ่อเคยไปที่โรงแรมหนึ่งในแผ่นดินอิสราเอลทางใต้มากๆ ของทะเลตาย พ่อประทับใจข้อความที่เขาตั้งไว้เป็นอุดมคติของโรงแรม นั่นคือ “Hospitality is all about love.” แปลความง่าย “การต้อนรับคือความรัก” “การให้การต้อนรับกันและกันเป็นเครื่องหมายถึงความรักต่อกันและกัน”

• ชอบครับและเมื่อหันกลับมามองดูคำสอนในพระคัมภีร์เราเห็นความจริงประการนี้จริงๆ เรามาดูตัวอย่างกันนะรับ
o อับราฮัม ในพันธสัญญาเดิม ต้อนรับบุรุษสามคนที่มาถึงที่พักของท่านและอันที่จริงเป็นพระเจ้าที่เสด็จมา และอับราฮัมก็ได้ให้การต้อนรับอย่างเต็มกำลัง สุดกำลัง ท่านกระตือรือร้นต้อนรับอย่างเต็มที่จริงๆ เป็นเครื่องหมายของศรัทธาแลความเชื่อและความรักต่อพระเจ้าจริงๆ
o โยเซฟบุตรของยาโคบ ในหนังสือปฐมกาล แม้ถูกขายไปอียิปต์ แต่ที่สุดภาพที่สวยงามและน่าประทับใจที่สุดเพื่อเมื่อพี่น้องต้อนรับกัน รักกัน สวมกอดกันโดยไม่ได้มีความโกรธแค้นใดๆ
o พระเยซูเจ้า พระองค์โดนฟาริสีตำหนิบ่อยๆ ว่า พระองค์ต้อนรับและร่วมโต๊ะกับคนบาป... จะหมายความว่าอะไรเล่า...ถ้าไม่ใช่ความรัก...

• พระเยซูเจ้าทรงต้อนรับทุกคน ต้อนรับเด็กเล็กๆ โอบอุ้มเขา และทรงสอนชัดเจน ใครไม่ต้อนรับพระอาณาจักรของพระเจ้าเหมือนเด็กเล็กๆ จะไม่ได้เข้าพระอาณาจักรนั้นเลย พระองค์ย้ำใครต้อนรับเด็กเล็กๆเหล่านี้ ตอนรับเรา... ใครให้น้ำแก้วหนึ่งแก่ท่านเพราะท่านเป็นศิษย์ของเรา เขาจะไม่ขาดรางวัลเลย
• พระเยซู ต้อนรับทุกคนที่มาหาพระองค์ แสวงหาพระองค์ แม้ทรงเหนื่อยอ่อน แต่เมื่อเห็นพวกเขา พระองค์ทรงต้อนรับ ทรงเลี้ยงดู และเอาพระทัยใส่

• พี่น้องที่รัก พ่อคิดว่าสิ่งที่เราต้องสรุปในวันนี้ให้ได้คือ ความรักแสดงออกชัดด้วยการต้อนรับ ต้อนรับกันและกันให้เวลากันและกัน พ่อขอเชิญชวนให้เรา “ต้อนรับกัน” ให้เป็นเครื่องหมายของการเป็นคริสตชนของเราจริงๆ
o ต้อนรับกันด้วยความจริงใจและห่วงใยต่อกันให้มากที่สุดนะครับ....
o การที่เราจะเปิดใจ ให้เวลาและให้โอกาสแต่การต้อนรับกันและกัน
o ขอให้เราให้เวลาให้การต้อนรับกัน เพื่อนิสัยการต้อนรับจะได้เป็นลักษณะสำคัญของชีวิตคริสตชนของเราทุกคนนะครับ

• พี่น้องที่รักครับ.... พ่อคิดว่าคริสตชนทุกคนต้องพร้อม ต้องเปิดใจ ต้องต้อนรับกันและกันเสมอ
• ขอพระเจ้าอวยพร
o ขออย่าให้เราปิดบ้าน
o ขออย่าให้เราปิดโอกาส
o ขออย่าปิดใจไม่ต้อนรับกันและกันนะครับ...
o ตรงกันข้าม...ขอให้เราใจกว้างที่สุดที่จะประกาศความรักของเราด้วยการเปิดใจต้อนรับกันและกันนะครับ พระเจ้าอวยพรครับ...