วันพฤหัสบดีที่ 7 กรกฎาคม 2016
สัปดาห์ที่ 14 เทศกาลธรรมดา
ฮชย 11:1-4,8ค-9……………
1เมื่ออิสราเอลยังเด็ก เราก็รักเขา
เราได้เรียกบุตรของเราออกมาจากอียิปต์
2เรายิ่งเรียกเขาทั้งหลายมากเท่าใด
เขาก็ยิ่งเดินไปจากเรามากเท่านั้น
เขาถวายเครื่องบูชาแก่พระบาอัล
และเผากำยานแก่บรรดารูปเคารพ
3เราสอนเอฟราอิมให้เดิน เราอุ้มเขาทั้งหลายไว้
แต่เขาไม่รู้ว่าเราเอาใจใส่เขา
4เราใช้เชือกแห่งมนุษยธรรม
และใช้สายสะพายแห่งความรักจูงเขา
เราเป็นเหมือนผู้ที่ยกทารกมาจูบแก้ม
และก้มลงป้อนอาหารให้เขา
ใจของเราปั่นป่วนอยู่ภายใน
ความเอ็นดูของเราก็คุกรุ่นขึ้น
9เราจะไม่ลงอาญาตามที่เราโกรธจัด
เราจะไม่ทำลายเอฟราอิมอีก
เพราะเราเป็นพระเจ้า มิใช่มนุษย์
เราเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ในหมู่ท่าน
เราจะไม่มาด้วยความโกรธ”
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “ความรักของพระเจ้ามีมากกว่าการลงโทษ”
• ความรัก ความรัก ความรัก... พ่อแม่บ่อยครั้งต้องตีลูก เคยเห็นไหมครับ
o “มานี่ มาให้แม่ตีมือเสียดีๆ” เด็กเล็กจะแบมือและพ่อแม่จะตีเบาๆ แทบไม่มีแรงเลยแหละ เพียงแต่อยากให้ลูกรู้ว่า ที่ทำไปหรือที่ดื้อน่ะไม่ถูกนะอย่าทำ ไม่ควรทำ และทีหลังอย่าทำอีกต่อไปนะ....
o พ่อแม่จะตีลูกก็ยากนะครับ ยิ่งถ้าไปถึงชั้นของปูย่าตายาย โดยเฉพาะตายายนี่นะพ่อจะบอกให้ ยิ่งยากมากที่จะตีหลานครับ หรือเรียกว่ายากมากที่ตายายจะยอมเห็นหลานถูกตี พ่อมีเรื่องเล่าน่ารักๆ ในความจำของพ่อให้ฟังครับทุกๆ ท่านคงมีไม่มากก็น้อยเหมือนกัน....
• จำได้ว่าต่อพ่อเป็นเด็ก บ้านเรามีพี่น้องมากครับ พ่อเป็นคนที่สิบสี่ในทุกคนที่มีอยู่ในบ้าน ครอบครัวใหญ่มากๆ ครับ
o สมัยก่อน “ไม้เรียว” เป็นวิธีจัดการเด็กซุกซน เด็กดื้อที่ดีที่สุดครับ
o ครูตีเด็กก็ไม่ผิดอะไร ฟาดกันหนักๆ เรียกว่า ตีแต่ละทีนะพวกเรานักเรียนสะดุ้งกันทั้งห้องเรียน ครูใหญ่ตีละก็สะดุ้งกันทั้งโรงเรียน และถ้าพ่อเจ้าวัดตีละก็นะ หน้าเสาธงเลย ครับพ่อ ครูใหญ่ ครูทั้งหลายเพราะครูรักเด็กๆอยากสั่งสอนครับ
• พ่อจำได้ว่า ตอนเด็กถ้าทำผิดอะไรละก็ ประการแรกครับ โทษที่ต้องได้รับที่บ้านคือ.... คุกเข่าหน้าแท่นพระ....อืม...นี่เป็นศาลมาตรฐานไคฟงประจำของบ้านครับ ต้องคุกเข่าหน้าแท่นพระเพื่อให้สำนึกผิดกันหน้าแทนพระกลางบ้านนั่นแหละ
o บางทีก็นานครับ เพราะบิดา (จา) พ่อมักจะลืมพวกเราลูกๆเวลาลงโทษไว้ จาจะไปทำงานไปไหนต่อไหน เราก็คุกเข่ากันเมื่อยๆ ก็เริ่มหงิกๆงอๆกันไป หัวเราะเครียดๆกันไป
o ครับจามักจะทำโทษเราและจับคุกเข่าและจาก็ไปที่อื่น ไปทำงาน ติดงานเร่ง แล้วลืมเราไว้ หนักครับ การคุกเข่าหน้าแท่นพระกับพี่ชายสองพี่น้องจอมซนด้วยกันนี่ลำบากครับ...บางทีเราเพิ่งโดนเพราะทะเลาะกันมา วิวาทกันมา แล้วต้องมาคุกเข่าหน้าแท่นพระคู่กัน...
o นานเข้าความโกรธก็ค่อยๆหายไป มองหน้ากันแรกๆก็ยังกัดฟัน จะกัดกันให้ได้ แต่จาจะให้คุกเข่าทิ้งระยะช่องไฟไว้ครับ แม้กำลังโกรธก็อยากโดดต่อยกัน แต่ก็ระยะห่างเกินกว่าจะจัดการกันได้... ได้แต่ค้อนตากัดฟังข่มๆขู่กันและเหล่ๆกันอยู่สักพัก
o แต่นานเข้า เมื่อยครับ คุกเข่าก็เริ่มโอนเอนหรือเริ่มสัปหงก จะหลับเพราะความเหนื่อย... หัวเราะกันในที่สุด บางทีบทลงโทษก็จบไปเองเพราะจาลืมพวกเรา ลงโทษทิ้งไว้ครับ
o แต่ถ้าโทษหนักเพราะได้ทำผิดหนักมากๆละก็... “ตี” ด้วย “ไม่เรียว” สถานเดียวครับ มือ หรือฟาดลงไปที่ก้นเท่านั้นที่ต้องลุ้นกัน
o ถ้าจาไปหาไม่เรียวนานๆ ละก็... ผ้าขาวม้าของจาหรือกระดาษหนังสือพิมพ์จะถูกบรรจุเข้าไปในกางเกงที่ก้นของเราซ่อนไว้ เพื่อทำเป็นเป็นเกราะป้องกันก้นเราก่อน..นิดหน่อยครับ ฉลาดต้องป้องกันตัว....
o แต่จับได้ทุกที แต่บางทีก็พอเห็นก้นเราป่องๆผิดปกติ ก็เปลี่ยนมาตีมือแทน (ฟาวล์) ครับ แต่จาตีเสมอครับสมัยเป็นเด็ก ท่านเคร่งครัดมาก ตีประจำ ไม่เคยรอดได้เลยถ้าทำผิด...
• มาถึงยุคของหลาน โดยเฉพาะเจ้าลูกของน้องที่เรียกพ่อเองว่า “พ่อลุง” เนี่ย พ่อได้มีโอกาสเข้าใจและได้เห็นอาการสิ้นเขี้ยวเล็บของคุณตาครับ (จาพ่อเอง) ไม่เคยตีเลยหลานเลยครับ
o นั่งสวดสายประคำกันในบ้านตามปกติของครอบครัวเรา เจ้าหลานตัวแสบหลับ สัปหงกจนหัวแทบติดพื้นหรือเอนนอนตักแม่เขาไปเลย...
o เหอะ...แทนที่คุณตาจะดุจะว่าจะตี คุณตาที่เคยเปี่ยมด้วยเขี้ยวเล็บแสนดุดันโดยเฉพาะเวลาสวดในรุ่นของเรา เขากลับขำและยิ้ม
o รุ่นหลานทำผิดแค่ไหนก็ไม่ตี บางทีผิดหนักมากๆ มากกว่าสมัยพ่อเป็นเด็กเยอะมาก “คุณตา” ก็ยิ้ม ขำ รบกวนอย่างไรก็ไม่โกรธ ไม่ดุ ไม่ตี...
o ขนาดคุณตานอนเปลอยู่ เจ้าหลานตัวกลมๆเดินมาชี้ที่เปลว่า “ของมาร์ค” โหๆๆๆๆ คุณตาลุกขึ้นเลยครับ ยกเปลให้เจ้าหลานตัวน้อย (จริงๆ ตัวใหญ่ครับ)
o โหๆๆๆ เสือสิ้นลาย มังกรสิ้นฤทธิ์เสียแล้ว มีหลานแล้ว “เสียคน” ไม่ดุอีก ไม่ตีอีกแล้ว ขนาดบางทีความผิดพลาดหนักๆของเจ้าหลานตัวเล็กๆ คุณตาคุณยายก็ไม่เคยดุ ไม่เคยบ่น
o และที่สำคัญ ถ้าพ่อแม่ตีลูก (เจ้าหลานของตา) พ่อแม่ดุลูก นะครับ บ้านแตก....พ่อเคยได้ยิน อากงอาม่าทะเลาะกับอาตี๋อาหมวยเรื่องหลาน... “ลื้อตีอีทำมาย...อียังเด็ก...จะปายรู้เรื่องอาราย...” แล้วก็ทะเลาะกันระหว่างผู้ใหญ่ เจ้าตี๋น้อยรอดตัว วิ่งหนีป๊าม๊า เข้าที่หลบภัยในร่มเงาของอากงอาม่า แล้วนั่งดูผู้ใหญ่ดุกันไป...
o พ่อเองก็เคยถามจาพ่อเองว่า เห็นหลานทำผิดทำไมไม่ตีเหมือนสมัยเราเป็นเด็กเลย...คำตอบ อาทรมากครับ... “ตีได้อย่างไร พ่อแม่เขามี...”
o เออ... สิ้นเขี้ยวเล็บจริงๆ และถ้าพ่อแม่ตี ก็โดนพ่อแม่ของพ่อแม่คือคุณตาคุณยายดุอีก จบกัน.... ความน่ารัก ความรัก ความรัก ความใจดีของปู่ย่าตายาย เรียกว่ายิ่งสูงอายุ ยิ่งใจดี ยิ่งเอื้ออาทรจริงๆ นี่เป็นแบบนี้จริงๆ
• เอาละครับ ที่พ่อได้เล่ามาทั้งหมดเพื่อแบ่งปันประสบการณ์และความน่ารักของ “ความรัก” ของคุณตาคุณยาย คุณปู่คุณย่า โดยเฉพาะคุณตาคุณยายจะอาการหนักกว่า เพราะเป็นพ่อแม่ของลูกสาวที่มีลูก ปกติตายายจะรักห่วงลูกสาวมาก ก็ยิ่งจะรักหลานของตายายมากจริงๆ
• พ่อเล่าเพื่อให้อ่านต่อครับ อ่านพระคัมภีร์ประกาศกโฮเชยาห์วันนี้ แล้วจะเห็นว่า “ความรักของพระเจ้าเป็นเช่นไร”
o เพราะพระเจ้าเป็นองค์ความรัก และผู้อาวุโสปกติยิ่งอาวุโสยิ่งเห็นเด็กน่ารักแม้ทำผิด เพราะรัก...
o พ่อกำลังจะคิดแบบมนุษย์ตามประสาง่ายๆ ไม่ต้องเทววิทยามากๆครับ เหตุผลก็เพราะว่าเจ้าพระบิดาทรงอาวุโสทรงพลังและเป็นนิรันดร์ที่สุดในโลกจักรวาล เพราะพระองค์ทรงเป็นอยู่ก่อนทุกสิ่งและคงอยู่เสมอทั้งโลก จักรวาล มนุษยชาติ....
o แล้วพระองค์จะไม่รัก ไม่ทรงเปี่ยมด้วยความรักเมตตาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้อย่างไร
o ในเมื่อพระองค์ไม่มีที่สิ้นสุด ทรงเป็นนิรันดร และเป็นความรักแต่นิรันดรและอยู่ตลอดนิรันดร.... “พระเจ้าเป็นความรักและทรงเป็นความรักนิรันดรนะครับ”
• อ่านโฮเชยาห์วันนี้แล้วจะเห็นว่า
o พระเจ้ารักประชากรของพระองค์ พระองค์รักพวกเขาดุจบิดารักลูกๆ พระเจ้าจึงทรงรักเสมออย่างแน่นอน
o ผิดกี่ครั้ง แย่แค่ไหน พระองค์ก็รักและรอคอยให้กลับมา
o วันนี้โฮเชยาห์ประกาศความจริงนี้อย่างน่าฟัง อ่านสิครับ และจะทราบและเห็นชัดว่า พระเจ้าเป็นองค์ความรักมั่นคงและเมตตากรุณาไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ....
o ขอพระเจ้าอวยพรครับ ขอให้ความรักความเมตตาของเรา จำลองภาพความรักความเมตตาของพระเจ้าและทำให้เป็นจริงในชีวิตของเราเสมอ...
o ขอพระเจ้าอวยพรทุกท่าน โดยเฉพาะอากงอาม่า คุณตาคุณยาย ทุกท่านๆครับ... จะเห็นความน่ารักของพระเจ้าที่สุดครับ....
• อ่านพระวาจาวันนี้ เพียงท่อนสุดท้าย ใจของพ่อก็แทบละลายเพราะความรักของพระเจ้าผู้ทรงรักเรา พระองค์น่ารักเหลือเกิน... โฮเชยาประกาศกจำลองภาพความรักของพระเจ้าต่อโกเมอร์ภรรยาของตน สะท้อนความรักของพระเจ้าได้งดงามเหลือเกินจริงๆ พ่อพูดตรง พระเจ้าของเรา ไม่เคยน่ากลัวเลย พระองค์มีแต่รักกับรัก จนเราเองคงจะยากที่จำทำผิดต่อพระองค์ต่อไปกระมังครับ...
• พระเจ้าตรัส “ใจของเราปั่นป่วนอยู่ภายใน ความเอ็นดูของเราก็คุกรุ่นขึ้น เราจะไม่ลงอาญาตามที่เราโกรธจัด เราจะไม่ทำลายเอฟราอิมอีก เพราะเราเป็นพระเจ้า มิใช่มนุษย์ เราเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ในหมู่ท่าน เราจะไม่มาด้วยความโกรธ”
