วันเสาร์ที่ 11 กรกฎาคม 2015
สัปดาห์ที่สิบสี่ เทศกาลธรรมดา
มธ 10:24-33…

24“ศิษย์ย่อมไม่อยู่เหนืออาจารย์ และผู้รับใช้ย่อมไม่อยู่เหนือนาย 25ถ้าศิษย์เท่าเทียมกับอาจารย์ และผู้รับใช้เท่าเทียมกับนาย ก็เป็นการเพียงพอแล้ว ถ้าเขาเรียกเจ้าบ้านว่า ‘เบเอลเซบูล’ เขาจะเรียกลูกบ้านร้ายกว่านั้นสักเท่าใด”
26“อย่ากลัวมนุษย์เลย ไม่มีสิ่งใดที่ปิดบังไว้ จะไม่ถูกเปิดเผย ไม่มีสิ่งใดที่ซ่อนเร้น จะไม่มีใครรู้ 27สิ่งที่เราบอกท่านในที่มืด ท่านจงกล่าวออกมาในที่สว่าง สิ่งที่ท่านได้ยินกระซิบที่หู จงประกาศบนดาดฟ้าหลังคาเรือน”


28“อย่ากลัวผู้ที่ฆ่าได้แต่กาย แต่ไม่อาจฆ่าวิญญาณได้ จงกลัวผู้ที่ทำลายทั้งกายและวิญญาณให้พินาศไปในนรก 29นกกระจอกสองตัว เขาขายกันเพียงหนึ่งบาทมิใช่หรือ ถึงกระนั้น ก็ไม่มีนกสักตัวเดียวที่ตกถึงพื้นดินโดยที่พระบิดาของท่านไม่ทรงเห็นชอบ 30ผมทุกเส้นบนศีรษะของท่านถูกนับไว้หมดแล้ว 31ดังนั้น อย่ากลัวเลย ท่านมีค่ามากกว่านกกระจอกจำนวนมาก”
32“ทุกคนที่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์ เราจะยอมรับผู้นั้นเฉพาะพระพักตร์พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์ 33และผู้ที่ไม่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์ เราก็จะไม่รับผู้นั้นเฉพาะพระพักตร์พระบิดาของเรา ผู้สถิตในสวรรค์ด้วย”

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• พ่อเขียนบทเทศน์นี้ในเวลาเช้าวันศุกร์ ก่อนเดินทางไปร่วมมิสซาอำลามารดาของคุณพ่อสมาชิกในครอบครัวสงฆ์กรุงเทพฯ ที่วัดนักบุญอันนาท่าจีน เมื่อคืนพ่อกลับมาบ้านดึกกว่าทุกวัน ออกจากบ้านผู้หว่านมาตอนสี่ทุ่มเศษ ปกติจะเขียนเวลากลางคืน แต่เมื่อคืนดึกเกินไป... พ่อเพิ่งปิดคอร์สพระคัมภีร์ ผู้หว่านรุ่นที่สอง พ่อรู้สึกดีใจที่มีซิสเตอร์ ผู้ฝึกหัด ภารดาคณะเซนต์กาเบรียลรุ่นใหม่ ฆราวาส สามสิบกว่าคนมาอยู่เรียนด้วยกัน 40 วันเต็ม และเมื่อคืนเรามีงานเลี้ยงส่งไปประกาศข่าวดี พวกเขาจัดกันเอง.. น่ารักมากๆ

• พ่อทัศไนย์อยู่ตั้งแต่ห้าโมงกว่าๆจนจบงาน.. แต่สิ่งที่พ่อจะเล่า คือ ในงานเลี้ยงอำลากลุ่มเรียนพระคัมภีร์นี้ พระอาจารย์ของพ่อ “คุณพ่อทัศไนย์” ท่านกำลังอายุจะแปดสิบปีในเดือนหน้า... ท่านได้ยินดีมาร่วมงานด้วย... พ่อก็คิดว่า ท่านคงไม่อยู่ตลอดงานหรอกครับ เพราะเกรงใจคุณพ่อ ท่านอาวุโส และปกติก็ไม่นอนดึก แต่ที่ไหนได้ ท่านอยู่ตลอด เริ่มจากการเปิดงาน ชมการแสดงแห่งมิตรภาพของสมาชิก ท่านอยู่ตลอดและมีความยินดีบนใบหน้าตลอด ยิ้มตลอด ปกติท่านจะไม่อยู่ดึกๆแบบนี้

• แต่เพราะนี่คือ “งานพระคัมภีร์” พระคัมภีร์คือชีวิตจิตใจขอพ่อทัศไนย์.. สมาชิกทุกคนรักและชื่นชมที่พ่ออยู่ด้วย ท่านไม่ได้สอนมากนักในกลุ่มนี้เพราะความที่พ่อเกรงใจ และท่านก็อายุมาก พ่อสอนเป็นส่วนใหญ่ พ่อทัศไนย์ สอนเพียงวันเดียว แต่ท่านก็มานั่งฟังพ่อ มาอยู่ด้วยบ่อยๆ พ่อยอมรับ เมื่อคืนเราคุยกัน ท่านชื่นชมกิจกรรมพระคัมภีร์ที่เราทำ และท่านปรารภบ่อยๆว่า ต้องสอนให้มาก ต้องให้มีคนเรียนพระคัมภีร์ให้มาก และท่านถามพ่อบ่อยๆว่าจะจัดอีกเมื่อไร และย้ำว่า ทำอีก ทำอีก คอร์สนแบบนี้จำเป็นมากๆ

• พี่น้องที่รัก...พ่อเริ่มเล่าเรื่องนี้ ประสบการณ์นี้ เพราะพระวาจาของพระเจ้า ในพระวรสารนักบุญมัทธิววันนี้ “ขณะที่พระเยซูเจ้าอบรมบรรดาอัครสาวกให้ไปเป็นธรรมทูต” วันนี้เรามาถึงตอนที่พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ศิษย์ย่อมไม่อยู่เหนืออาจารย์ และผู้รับใช้ย่อมไม่อยู่เหนือนาย ถ้าศิษย์เท่าเทียมกับอาจารย์ และผู้รับใช้เท่าเทียมกับนาย ก็เป็นการเพียงพอแล้ว” พ่ออ่านพระคัมภีร์ตอนนี้ ถ้อยคำเหล่านี้ของพระเยซูเจ้า... พ่อยอมรับว่า พ่อนั่งอยู่กับพ่อทัศไนย์ พ่อคิดไตร่ตรอง จะทำอย่างไรๆ พ่อก็ไม่สามารถเทียบเทียมท่านได้เลย ความรู้ ความอดทน ชีวิต ความพยายามแปลพระคัมภีร์ ความรักต่อพระวาจา และความสุภาพถ่อมตน... พ่อไม่สามารถเปรียบกับท่านได้เลย... พ่อโดยส่วนตัวยอมรับพระวาจาของพระเยซูเจ้าเป็นความจริง “ศิษย์ย่อมไม่อยู่เหนืออาจารย์” 

o พ่อคิดว่าความรัก ความให้เกียรติกันและกัน โดยเฉพาะผู้ใหญ่นั้นเป็นความงดงาม เพราะการให้เกียรติ และสำนึกกว่าจริงๆว่าเราไม่มีทางแซงท่านได้เลย เพราะพวกท่านอาวุโสกว่าเรา อายุของเราคงไม่มีทางวิ่งแซงได้เป็นอันขาด ภาษาที่ว่า “อาบน้ำร้อนมาก่อน” คือ ประสบการณ์ และสิ่งที่ผู้อาวุโส อาจารย์ สะสมมา

o พ่อคิดว่า ในหมู่คณะ ครอบครัว เราพี่น้อง เราควรให้เกียรติกัน ให้คุณค่าแก่กันและกันเสมอ พ่อก็พูดเล่นๆกับพี่น้อง พ่อมีพี่ 13 คน พ่อมีน้อง 1 คน.. พ่อจึงมีคนที่โตกว่าที่พ่อต้องเคารพให้เกียรติมากจริงๆ และพวกเขาก็โตกว่าพ่อ ส่วนใหญ่เคยอุ้ม เคยจูงพ่อ เคยป้อนนมป้อนข้าวพ่อ แน่นอน... แล้วพ่อจะเหนือพวกเขาได้อย่างไร...

• วันนี้ พ่อเก็บพระเด็นแรกประเด็นเดียว พ่อคิดว่า ชีวิตถ้าฟังพระเยซูเจ้า และการออกไปประกาศข่าวดี ต้องไม่เหนือพระเยซูเจ้า เราประกาศพระองค์ เราทำเพื่อพระองค์ เราทำกิจการของพระองค์ ไม่ใช่กิจการของเรา ไม่ใช่เพื่อตัวเราแต่ทั้งหมดของพระองค์ และเพื่อพระองค์ “พระอาจารย์เจ้าแต่เพียงผู้เดียว”

• พระองค์เป็น “พระเจ้าแท้” พระองค์ไม่ใช่ “เบเอลเซบูล” ไม่ต้องกลัวเลย พระองค์ไม่มีความไม่ดีใดๆ เราเป็นศิษย์พระเยซูเจ้า.. พระอาจารย์ผู้ทรงความดี ดังนั้น ชีวิตคริสตชนเราต้องดี ต้องดีจริงๆนะครับ


• อย่าทำตัวเป็นลูกผีเด็กขาด... และเราต้องมั่นใจ ไม่กลัว


• พระเยซูเจ้าสอนบรรดาศิษย์วันนี้ เพื่อออกไปประกาศข่าวดี เราต้อง ไม่กลัว โดยเด็ดขาด กล้าหาญที่สุดที่จะเผชิญกับการเบียดเบียนใดๆก็ตาม พระองค์ตรัสว่า...

o “อย่ากลัวมนุษย์เลย”

o “อย่ากลัวผู้ที่ฆ่าได้แต่กาย แต่ไม่อาจฆ่าวิญญาณได้ จงกลัวผู้ที่ทำลายทั้งกายและวิญญาณให้พินาศไปในนรก”

• เหตุผลที่เราคริสตชน ศิษย์พระเยซูเจ้า เหตุผลที่เราต้องไม่กลัวเลย ก็เพราะ...

o “นกกระจอกสองตัว เขาขายกันเพียงหนึ่งบาทมิใช่หรือ ถึงกระนั้น ก็ไม่มีนกสักตัวเดียวที่ตกถึงพื้นดินโดยที่พระบิดาของท่านไม่ทรงเห็นชอบ 

o ผมทุกเส้นบนศีรษะของท่านถูกนับไว้หมดแล้ว ดังนั้น อย่ากลัวเลย ท่านมีค่ามากกว่านกกระจอกจำนวนมาก”
• สรุปก็คือ พระเจ้าพระบิดาทรงดูแลเรา ขนาดนกกระจอง ผมทุกเส้น พระองค์เก็บไว้ในพระประสงค์ของพระองค์... เราอยู่ในความดูแลของพระองค์ ไม่ต้องกลัวอะไร... พ่อคิดถึงเพลงหนึ่งที่พ่อร้องบ่อยๆ... “จงอย่ากังวลใจ จงอย่าได้กลัวเลย ผู้วางใจพระเจ้า ไม่ขาดสิ่งใดเลย.. มีพระเจ้าเพียงพอ”

• ที่สุด... คำตอบคือ “ยอมรับกันเถอะครับ”

o ยอมรับให้เกียรติบิดมารดา

o ยอมรับให้เกียรติครูอาจารย์

o เหนือสิ่งอื่นใด พระเยซูเจ้าตรัส... “ทุกคนที่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์ เราจะยอมรับผู้นั้นเฉพาะพระพักตร์พระบิดาของเราผู้สถิตในสวรรค์”

• สรุป ก็คือว่า สบายใจเถอะครับ รักให้เกียรติเถอะครับ สังคมไทยเราสอนให้รักให้เกียรติผู้ใหญ่ ให้เกียรติครูบาอาจารย์อยู่แล้ว... ชีวิตที่ให้เกียรติพี่น้อง ถวายเกียรติพระเจ้า คือความงดงาม จำไว้อย่างหนึ่งครับ... การให้เกียรติ คือ “ความรัก” พระเจ้าของเราเลยครับ “พระเจ้าองค์ความรัก”


• ขอพระเจ้าองค์ความรักอวยพรทุกท่าน... รัก ให้เกียรติกันเสมอนะครับ