วันอังคารที่ 20 มกราคม 2015
สัปดาห์ที่ 2 เทศกาลธรรมดา
มก 2:23-28…
23วันสับบาโตวันหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จผ่านนาข้าวสาลี บรรดาศิษย์ที่เดินทางอยู่ด้วยเด็ดรวงข้าว 24ชาวฟาริสีทูลถามพระองค์ว่า “ทำไมศิษย์ของท่านทำสิ่งต้องห้ามในวันสับบาโตเล่า” 25พระองค์ตรัสตอบว่า “ท่านไม่ได้อ่านพระคัมภีร์หรือว่า กษัตริย์ดาวิดและผู้ติดตามได้ทำสิ่งใดขณะที่มีความยากลำบากและหิวโหย 26พระองค์เสด็จเข้าไปในพระนิเวศของพระเจ้าเมื่ออาบียาธาร์ เป็นมหาสมณะ ได้เสวยขนมปังที่ตั้งถวาย ซึ่งใครจะกินไม่ได้นอกจากบรรดาสมณะเท่านั้น พระองค์ยังทรงให้ผู้ติดตามกินอีกด้วย”
27แล้วพระเยซูเจ้าทรงเสริมว่า “วันสับบาโตมีไว้เพื่อมนุษย์ มิใช่มนุษย์มีไว้เพื่อวันสับบาโต 28 ดังนั้น บุตรแห่งมนุษย์จึงเป็นนายเหนือแม้กระทั่งวันสับบาโตด้วย”
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “วันสับบาโตมีไว้เพื่อมนุษย์ มิใช่มนุษย์มีไว้เพื่อวันสับบาโต” สำหรับชาวยิว วันสับบาโตคือสุดยอดของกฎหมายแห่งอิสรภาพ พวกเขารักและรักษาวันสับบาโตเคร่งครัดมาก เพราะพวกเขาเคยเป็นทาสในประเทศอียิปต์ยาวนาน ไม่มีอิสระ ไม่มีวัดหยุดพักอย่างมีอิสรภาพ เพราะการกดขี่ และเพราะการที่พวกเขาต้องยอมอยู่ใต้อำนาจของฟาโรห์ พวกเขารู้ว่า พระเจ้าพระยาห์เวห์ได้พาพวกเขาออกมา และประทานอิสรภาพและให้บัญญัติแก่พวกเขา คือ วันหยุด หรือวัน “สับบาโต” ในทุกสัปดาห์ พวกเขารักษาอย่างมั่นคง และบางทีก็.. “มากไป”
• พ่อเคยไปอิสราเอลบ่อยๆ มีตัวอย่างเล่าให้ฟังครับ เช่น
o ในโรงแรมของพวกเขาที่อิสราเอลในปัจจุบัน ถ้าเจ้าของเป็นชาวยิว... วันเสาร์หรือวันสับบาโต ชาวยิวยังต้องมีลิฟท์เฉพาะสำหรับสับบาโต พวกเขาจะไม่กดลิฟท์เลย เพราะ...ตามกฎคือวันสับบาโตนั้น “ห้ามจุดไฟ” ดังนั้น ไฟฟ้าเขาก็ไม่กดปุ่ม ไม่กดให้เกิดการใช้ไฟฟ้า ดังนั้น...ลิฟท์ก็กดไม่ได้ สั่งลิฟท์ให้เปิดปิด ไปตามชั้นที่ต้องการไม่ได้ เพราะเป็นเครื่องหมายของวันหยุด ไม่จุดไฟ ไม่ทำงาน ขำๆดีนะครับ แต่จริงๆครับ เขาจะมีลิฟท์หลายตัว สำหรับนักท่องเที่ยวมีลิฟท์ที่กดได้ ทำงานปกติ แต่สำหรับชาวยิวเองพวกเขาจะมีลิฟท์บางตัวที่เขียนว่า “ลิฟท์สำหรับสับบาโต” เออ เอาเข้าไป ไอ้เจ้าลิฟท์ตัวนั้นๆ จะไม่รับคำสั่งในการกดของเรา “เพราะห้ามจุดไฟ” แต่ แต่ แต่ ไม่ใช่มันไม่ทำงานนะครับ ยิวคือยิวเสมอ ฉลาด...(ขำ) เขาตั้งระบบอัตโนมัติครับ ให้ลิฟท์ทำงานเอง เปิด-ปิด ประตูทุกๆชั้น จอดทุกชั้น ค่อยๆขึ้นไป หรือค่อยๆลงมา ยิวก็รอกันไป อยู่ไปเรื่อย จอดชั้นที่ต้องการก็ออกมา รอ รอ รอไป... เพราะกดไม่ได้ เพราะห้ามจุดไฟ...
o เหอะๆๆ เครื่องต้มกาแฟสดก็พอเย็นวันศุกร์จนถึงเย็นวันเสาร์ เครื่องต้มกาแฟก็ปิดครับ ไม่มีกาแฟสดแล้ว...จบ ห้าเครื่องทำงาน ห้ามจุดไฟ นั่นแน่ะ... แต่มีกาแฟแบบชงด้วยน้ำร้อนครับ.. (ราคาเท่าเดิม...ฉลาด....) ยังขายต่อไป คนขายในโรงแรมก็ใช้ชาวปาเลสไตน์ (ไม่ใช่ยิว แต่ขายต่อได้) หม้อต้มน้ำไฟฟ้าก็เสียบไว้ ทำงานไป... ก็เคร่งน่ะครับ อาหารก็จัดให้แบบเย็นคือไม่มีของร้อน (ทำไว้ก่อนแล้ว) เสียบปลั๊กออโต้อุ่นไว้ ไม่ได้จุดไฟ...นั่น เคร่งกันแบบนี้ครับ... เอาเถอะครับนั่นคือยิว
• สมัยพระเยซูเจ้าการที่บรรดาศิษย์เด็ดรวงข้าวนั้นผิดกฎวันสับบาโตตรงไหน
o พวกเขาเคร่งแบบนี้ ถือว่าการเด็ดรวงข้าวเป็นการทำงานเก็บเกี่ยว เพราะการเก็บเกี่ยวคือการทำงานนะครับ...ฮาดีครับ.. ความจริงไม่ได้ห้ามกินนะ กินได้ แต่เก็บมาบดในมือ ถือว่าเป็นการทำงาน นี่คือปัญหาที่พ่ออยากบอกว่า “เล็กน้อยมากๆ” แต่ฟาริสีคือฟาริสีก็แบบนี้เสมอเคร่งเวอร์ทำนองนั้น
o ผ่อนปรนบ้าง... ทำไมต้องเป็นทาสของกฎขนาดนั้น ถ้ามีอะไรที่จำเป็นก็สามารถกระทำสิ่งที่จำเป็นได้ก็น่าจะดีกว่า
o พ่อคิดว่าระหว่างสิ่งที่สำคัญกับสิ่งที่จำเป็น.. น่าจะง่ายที่จะเลือกและตัดสินใจได้นะครับ
• ประสบการณ์เลยดีกว่าครับ
o เมื่อวานนี้เองพ่อไปถวายมิสซาวันเสาร์ที่วัดหนึ่งเพราะพ่อไปเทศน์เตรียม จิตใจเตรียมตรีวารให้พวกเขา และจบด้วยมิสซาเวลา 16:00 น. พ่อได้เลือกถวายมิสซาวันเสาร์ คือ บทมิสซาของวันเสาร์และเน้นมิสซาแม่พระเพราะเป็นวัดแม่พระ... มีพี่น้องครอบครัวหนึ่งเขาจะเดินทางไปญี่ปุ่นด้วยกันคืนนั้นเองและเขาจะขาด มิสซาวันอาทิตย์ เขามาหาพ่อและขอพ่อว่าทำมิสซาวันอาทิตย์เลยได้ไหม ใช้บทมิสซาวันอาทิตย์ น่ารักมากครับ “พ่อพวกลูกจะเดินทางไปเที่ยวกันในพี่น้อง กลัวจะขาดมิสซาวันอาทิตย์ ขอให้ทำบทมิสซาวันอาทิตย์เถอะ...” พ่อตอบ พ่อยิ้ม และแจ้งว่า “ลูกไปเลยไปเที่ยวกันกับครอบคัว ร่วมมิสซาวันเสาร์แทนไปได้ ไม่ต้องกังวลว่าจะขาดมิสซาวันอาทิตย์นะครับ...” มิสซานี้คือมิสซาสำหรับพวกเขา แม้บทอ่านบทภาวนาจะไม่ใช่ของวันอาทิตย์...แต่สบายใจได้ เราต้องเป็นผู้ใหญ่ในความเชื่อ โตแล้วครับ.. สบายมาก ร่วมมิสซานี้แหละครับ และเดินทางไปเที่ยวให้สนุก พระเจ้าต้องดีใจกับพวกเขาที่มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันแม้จะตกในวันอาทิตย์แบบ นี้ และไม่ต้องกังวลเลยว่าขาดมิสซาวันอาทิตย์...
o นี่แหละคือสิ่งที่พ่ออยากจะเน้นว่า เราไม่ได้เป็นทาสของกฎ แต่กฎเป็นเครื่องมือช่วยเราให้รักพระเจ้า...
o พ่อเคยแนะนำคนที่มาแก้บาปว่าขาดวัดวันอาทิตย์ (เพราะความจำเป็น) สำหรับพ่อไม่ซีเรียสเลยครับ ยิ้ม และบอกว่า “ลูกไม่ต้องกังวล ไปร่วมมิสซาวันอื่นแทนสักวันหนึ่งก็ได้ครับ...” พี่น้องว่าอันไหนจะดีกว่ากัน ระหว่าง
1. คนที่ขาดมิสซาวันอาทิตย์ง่ายๆ และไปแก้บาปและบอกว่า “ขาดวัดวันอาทิตย์” และรับการอภัยบาป และก็เดินจากไปสบายใจ...
2. กับถ้าคนหนึ่งขาดวัดวันอาทิตย์เช่นกันเพราะความเป็นจริงๆ และวันจันทร์หรือวันต่อไฟเขารู้สึกขาดการร่วมบูชาขอบพระคุณ และเขาเลือกไปร่วมมิสซาวันอื่นๆแทนวันหนึ่งในรอบสัปดาห์ที่ขาดไป...
o มีบางคนทำงานหนักมากๆ เพื่อเลี้ยงครอบครัวในกระแสสังคมที่ยากแสนยาก... เขาอาจต้องถูกบังคับให้ต้องทำงานวันอาทิตย์ตลอดทั้งปี มิฉะนั้นจะอยู่ไม่ได้... เขาจะทำอย่างไร ไปแก้บาปเมื่อมีโอกาสขอโทษพระแล้วจบ หรือจะหาเวลาไปวัดในวันที่ไปได้เสมออย่างน่ารักมากๆ เพราะรักพระและอยากรับพระองค์ ใกล้ชิดพระองค์...
o สำหรับพ่อ ถ้าวันอาทิตย์ (สับบาโตแบบชาวยิว) ถ้าเราไม่ว่างจริงๆ เพราะจำเป็นเพื่อชีวิตและครอบครัว ย้ำว่าจำเป็นจริงๆ นะครับ... ดังนั้นไม่เป็นไร...ครับ ไปร่วมมิสซาวันอื่นๆแทนก็ได้ครับ... น่ารักที่สุดครับ และถ้าอาทิตย์ไหนว่างก็ไปร่วมมิสซาปกติเลยครับ... น่ารักออกครับ.. ลูกพระที่แสนดีเลยแหละครับ
• สำหรับวันนี้ พ่ออยากจะเน้นสุดท้ายว่า สับบาโตใหม่สำหรับเรา คือ สับบาโตที่เป็น “สับบาโตแห่งความรัก” คือ “กฎแห่งความรักเป็นใหญ่สุด” ครับ เราถูกสับบาโตบังคับ ถูกกฎข้อหนึ่งครับที่ต้องบังคับเราจริงๆ คือ “จงรัก” “รักพระเจ้าสุดดวงใจ และรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง”
• นี่คือสับบาโต “วันแห่งความรักที่สุด” คือ “วันพระเจ้า” นี่คือบัญญัติของเราครับ...
o ความรักไม่มีวันละเลย
o ความรักไม่มีการกดขี่
o ความรักไม่ตัดสินเบาความ
o ความรักทำให้เราเข้าใจและเป็นผู้มีวุฒิภาวะทางความเชื่อครับ
o ความรักทำให้ไม่เป็นทาสของกฎความรักและมีอิสระที่จะรักจากใจจริงครับ
