วันศุกร์ที่ 9 มกราคม 2015
เทศกาลพระคริสตสมภพ หลังพระคริสต์แสดงองค์
ลก 5:12-16…
12วันหนึ่ง ขณะที่พระเยซูเจ้าประทับอยู่ในเมืองหนึ่ง ชายคนหนึ่งเป็นโรคเรื้อนเต็มตัว เมื่อเห็นพระองค์ ก็กราบพระบาทอ้อนวอนว่า “พระเจ้าข้า ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” 13พระเยซูเจ้าทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” 14พระองค์ทรงกำชับเขามิให้บอกผู้ใด แต่ “จงไปแสดงตนแก่สมณะ และถวายเครื่องบูชาตามที่โมเสสกำหนด เพื่อเป็นหลักฐานแก่คนทั้งหลายว่าท่านหายจากโรคแล้ว”
15ข่าวเกี่ยวกับพระองค์กลับกระจายออกไปมากขึ้น ประชาชนจำนวนมากต่างมาฟังพระองค์และรับการรักษาโรค 16แต่พระองค์เสด็จไปยังที่สงัดและทรงอธิษฐานภาวนา
อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• “พระเยซู ในการบันทึกพระวรสารหรือพระเยซูในสายตาของนักบุญลูกา พระเยซู คือความหวังของผู้สิ้นหวัง”
• พี่น้องเคยพบกับความสิ้นหวังหรือไม่ หรือที่เราคนไทยนิยมเรียกกันว่าความโชคร้ายหรือความที่ต้องประสบชะตากรรม อย่างไม่น่าเกิดขึ้น ไม่น่าเลย ไม่น่าเป็นเช่นนั้นเลย...
• ในสมัยพระเยซูเจ้า... “ความเป็นโรคเรื้อน โรคเรื้อนคือสิ่งที่นำความสิ้นหวังมาให้กับชีวิตจริงๆ” ใครก็ตามที่เป็นโรคเรื้อนในหมู่ชาวยิวในพันธสัญญาเดิมนั้น มีข้อปฏิบัติที่ต้องตัดขาดจากคนอื่นๆเพื่อให้ห่างไกลและปลอดภัยจากการจะนำ โรคเรื้อนนี้มาติดต่อให้กับคนอื่นๆ มีแนวทางปฏิบัติที่เป็นรูปธรรมทางกฎหมายของชาวยิวหรือบัญญัติของโมเสสอย่าง ชัดเจน..
• เราศึกษาเรื่องนี้ได้จากหนังสือเลวีนิติบทที่ 13 ซึ่งมีรายละเอียดมาก พ่อตัดมาให้ดูเพียงส่วนหนึ่งที่จะทำให้เราเห็นว่า คนที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ต้องมีกฎหมายพิเศษเพื่อแยกตัวเขาออกไป...โดยมี ข้อกำหนดดังนี้
o 45ผู้ใดเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ต้องสวมเสื้อผ้าขาดไม่โพกศีรษะและปิดหน้าส่วนล่าง ร้องตะโกนว่า “มีมลทิน มีมลทิน” 46เขาจะมีมลทินตลอดเวลาที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ และเพราะมีมลทิน เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย
o และถ้าโรคของเขาหายแล้วต้องปฏิบัติอย่างไร... คำตอบอยู่ในเลวีนิติบทที่ 14 คือ “2ต่อไปนี้คือข้อกำหนด ในวันทำพิธีชำระมลทินสำหรับผู้ที่หายจากโรคผิวหนัง ติดต่อได้ ผู้นั้นจะถูกนำไปพบสมณะ 3สมณะจะออกไปนอกค่ายและตรวจดูเขา ถ้าพบว่า เขาหายจากโรคแล้ว 4สมณะจะสั่งผู้รับพิธีชำระมลทิน”
• จากเพียงข้อความสั้นๆที่เราได้อ่านจากหนังสือเลวีนิติเป็นการสะท้อนให้เห็น ว่า การเป็นโรคเรื้อนติดต่อนั้นจำเป็นต้องมีกฎหมายพิเศษและถูกแยกออกจากสังคม ต้องประกาศตนเองเป็นปัญหาเป็นมลทิน และต้องไม่ให้ใครก็ตามเข้าใกล้หรือเข้าไปสัมผัสได้...
• แต่สำหรับพระเยซู...วันนี้พระวรสารชี้ให้เห็นสิ่งที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง... คนโรคเรื้อนที่ลูกาบันทึกว่า “โรคเรื้อนเต็มตัว” คือ ไม่มีที่ให้มีความหวังหรือที่ให้สามารถสัมผัสได้เลย... เรียกว่า หมดทั้งตัวเป็นมลทินแตะต้องไม่ได้เลยจริงๆ หมดหวังจริงๆ...
• ข้อความพระวาจาที่น่าทึ่งของวันนี้มีสองประการที่พ่ออยากจะนำมาเสนอจริงๆ
• จากฝ่ายคนโรคเรื้อน ความงดงามที่เราเห็นได้คือ
o “เมื่อเห็นพระองค์ ก็กราบพระบาทอ้อนวอนว่า “พระเจ้าข้า ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้”” เขาได้เห็นพระเยซู เขาไม่ได้ตาบอด แต่เขาไม่สามารถเข้าใกล้ใครได้ ต้องร้องตะโกนบอกก่อนว่า “เป็นมลทิน” หรือ ภาษาง่ายๆ คือ “สกปรก” ประกาศตนเองว่าสกปรกเป็นทิน... แต่เราได้ยินเสียงร้องของเขาต่อพระเยซูเมื่อเขาได้เห็นพระองค์... “พระเจ้าข้า..ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมรักษาข้าพเจ้าให้หายได้”
o พ่อค้นในพระวรสารต้นฉบับภาษากรีกพ่อพบคำร้องขอชายโรคเรื้อนคนนี้ “Κύριε, ἐὰν θέλῃς” อ่านว่า “กีรีเอ เออาน เธเลส” เป็นคำร้องเรียกด้วยความวางใจ ดัวยความหวังที่สุด “กีรีเอ” หรือ “องค์พระผู้เป็นเจ้าเจ้าข้า” หรือ ภาษาที่นิยมร้องกัน คือ “Oh, My Lord” เป็นการร้องขอความช่วยเหลือจากความสิ้นหวังจริงๆ และความหวังที่มีอยู่คือ “พระเมตตาหรือพระปรสงค์ของพระองค์” ภาษากรีกใช้คำว่า “เธเลส” คือ ความประสงค์พระองค์ ถ้าพระองค์ต้องการ ขึ้นอยู่กับพระองค์ พระองค์ทำได้... คนโรคเรื้อนร้อง...ร้องด้วย “ความหวัง” ในพระองค์... สุดแท้แต่พระองค์จริงๆ
o สรุปว่า “ความหวัง” ของคนโรคเรื้อนคือพระประสงค์ของพระเยซู... พ่อมีประสบการณ์แบบนี้พี่น้องก็คงมีเยอะ...สมัยพ่อเป็นเณร หรือเมื่อพ่อต้องขออะไรที่พ่อไม่มีความสามารถ ไม่อาจทำเองได้ ได้แต่ต้องไปขอร้อง ร้องขอจากผู้ใหญ่ ซึ่งทั้งหลายทั้งปวดก็ขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ หัวใจของผู้ใหญ่ จะให้หรือไม่ให้ อยู่ที่ท่านเท่านั้น สิ่งเดียวที่พ่อทำได้คือหวัง กล้าหาญ และไปร้องขอ... ที่เหลืออยู่ที่ท่านเท่านั้น... พ่อรู้สึกว่า ชีวิตเรากับพระเจ้าก็คงเหมือนกับคนโรคเรื้อนคนนี้ บังคับไม่ได้ ประท้วงเอาไม่ได้ อยู่ที่ความใสใจดีและพระประสงค์ของพระองค์แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น... พี่น้องครับ ชีวิตเรามนุษย์ บ่อยครั้ง พ่อเองยอมรับว่าพ่อก็เป็นคนบาป เป็นคนมีมลทินบาปอยู่เสมอหมดทางเอาตัวรอด... แต่พ่อดีใจที่พ่อมีพระเจ้า มีพระประสงค์หรือน้ำพระทัยของพระองค์ที่เป็น “ความหวัง” สำหรับพ่อเสมอ... “พระเยซูคริสตเจ้าพระองค์ทรงเป็นความหวัง” ของพ่อและของเราทุกคนนะครับ
o พ่อดีใจจริงๆ ที่ชีวิตของเรา... “มีพระเจ้าเป็นองค์ความหวัง” เสมอครับ...
• จากด้านของพระเยซูเจ้า...เมื่อคนโรคเรื้อนร้องขอ
o คำตอบจากพระเยซูเจ้า งดงามมากๆครับ...
o พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา.... คงนานมากแล้วตั้งแต่เป็นโรคเรื้อน ไม่มีใครกล้ายื่นมือสัมผัสเขา เพราะผิดกฎบัญญัติ และทำให้เป็นมลทิน เขาคงโดดเดียวและห่างไกลมานานจากมือสัมผัสของเพื่อนพี่น้องรอบข้าง ขามบัญญัติของโมเสสที่เขาต้องร้องตะโกนบอกผู้คนว่าเขาไม่สะอาดและเป็น มลทิน... แต่วันนี้ พระเยซูเจ้า “ยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา...” ผิดทำเนียมและผิดกฎบัญญัติจริงๆ แต่พระเยซูเจ้าทรงอยู่เหนือธรรมบัญญัติ และความรักของพระองค์ พระกรุณาของพระองค์ ทำให้พระองค์เป็นฝ่ายยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา... น่าทึ่งจริงๆครับ
o พระเยซูเจ้าตรัส “เราพอใจ จงหายเถิด” คนโรงเรื้อนร้องขอด้วยความหวังใน “พระประสงค์ หรือใจของพระเยซูเจ้า” พระองค์ตรัสชัด “เราพอใจ” พระองค์ปรารถนา โดยคำที่ใช้คำรากศัพท์เดียวกันกับที่เขาขอ “เธเลส ในรูป เธเลโอ (เราประสงค์)” รากคำยืนยันจากพระองค์ พระองค์พอพระทัยให้เป็นเช่นนั้น
• สัมผัสของพระเยซู หัวใจของพระเยซู คือ ความรักและความหวังที่ทำให้ความสิ้นหวังของชายโรคเรื้อนได้หายจากโรค นี่คือประเด็นของพระวรสารวันนี้
• พี่น้องที่รัก พระเยซูคือความหวังของเรา และไม่มีความสิ้นหวังใดๆ ที่จะเป็นไปไม่ได้ ถ้าเราคริสตชนมีความหวังในพระเยซู
• พ่ออยากจะให้เจตนาของนักบุญลูกา ท่านทำให้เราได้รับเจตนาของท่านในการถ่ายทอดเรื่องราวเกี่ยวกับพระ เยซู...เพื่อเราจะได้สามารถกล่าวได้ว่า พระเยซูทรงเป็นความหวังอย่างสุดซึ้งของมนุษย์ผู้สิ้นหวังนี่เอง
o พี่น้องที่รักครับ หวังในพระองค์ไม่มีอะไรทำให้เราสิ้นหวังได้เลยนะครับ...
o ขอพระเจ้าประทานความหวังมั่นคงแด่พี่น้องทุกท่านในยามที่เราสิ้นหวังเป็นพิเศษนะครับ
o คำภาวนาของเราเสมอต่อพระบิดาคือ “พระประสงค์ (น้ำพระทัย) จงสำเร็จ”
o ขอพระเจ้าองค์ความหวังประทานพรแก่พี่น้องทุกท่านครับ...
