วันอังคารที่ 7 ตุลาคม 2014
สัปดาห์ที่ 27 เทศกาลธรรมดา
กท 1:13-24…
13ท่านทั้งหลายต้องเคยได้ยินเรื่องชีวิตในอดีตของข้าพเจ้าเมื่อยังยึดถือ ประเพณีของชาวยิว ว่าข้าพเจ้าเคยเบียดเบียนพระศาสนจักรของพระเจ้าอย่างรุนแรงและพยายามทำลาย ด้วย 14ข้าพเจ้าก้าวหน้าในลัทธิยิวมากกว่าเพื่อนชาวยิวรุ่นเดียวกันหลายคน และมีจิตใจร้อนรนอย่างยิ่งในการรักษาประเพณีของบรรพบุรุษ 
15ครั้นแล้ว พระเจ้าผู้ทรงเลือกสรรข้าพเจ้าไว้ตั้งแต่ยังอยู่ในครรภ์มารดา ก็ทรงเรียกข้าพเจ้าเดชะพระหรรษทานของพระองค์

16และพอพระทัยที่จะสำแดงพระบุตรของพระองค์ในตัวข้าพเจ้า เพื่อข้าพเจ้าจะได้ประกาศข่าวดีถึงพระบุตรแก่บรรดาคนต่างศาสนา ข้าพเจ้าไม่รีรอที่จะปรึกษากับมนุษย์ผู้ใดเลย 17หรือแม้แต่จะขึ้นไปกรุงเยรูซาเล็ม เพื่อพบกับผู้เป็นอัครสาวกก่อนข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าออกเดินทางไปยังอาราเบีย และกลับมายังเมืองดามัสกัสอีก 18สามปีต่อมา ข้าพเจ้าขึ้นไปกรุงเยรูซาเล็มเพื่อทำความรู้จักกับเคฟาส และพักอยู่กับเขาเป็นเวลาสิบห้าวัน 19ข้าพเจ้าไม่พบอัครสาวกอื่น ๆ นอกจากยากอบ ผู้เป็นน้องชายขององค์พระผู้เป็นเจ้า 20ข้าพเจ้าขอสาบานเฉพาะพระพักตร์ของพระเจ้าว่า สิ่งที่ข้าพเจ้าเขียนนี้ มิใช่ความเท็จ 21หลังจากนั้น ข้าพเจ้าไปในเขตแดนซีเรียและซิลิเซีย 22พระศาสนจักรต่าง ๆ ในแคว้นยูเดียยังไม่เคยรู้จักหน้าข้าพเจ้าเลย 23เขาเหล่านั้นเคยแต่ได้ยินว่า “ผู้ที่เคยข่มเหงพวกเรา บัดนี้กลับมาประกาศความเชื่อที่เขาเคยพยายามจะทำลาย” 24เขาเหล่านั้นจึงถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าเพราะข้าพเจ้า

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง

• เรื่องน่าอายที่น่าภูมิใจ....พ่อชอบเล่าเรื่องน่าอายของตนเองที่ทำอะไร เปิ่นๆ ในอดีตไปหลายเรื่องแล้ว วันนี้อยากเล่าเรื่องอีกเรื่อง เรื่องความอ่อนเยาว์ เขลา และน่ารักซะไม่มีล่ะ 


• เรื่องของตนเองในวันเด็กเมื่อแรกเข้าบ้านเณรเล็กนะครับ สมัยนั้นย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนประสาทศิลป์ (เซ็นต์จอห์นบัปติสในปัจจุบัน) เมื่อพ่อแรกเข้ามาที่โรงเรียนใหม่ นามอินเตอร์และดูเริดมากๆ นามว่า “Saint Joseph Upatham” หรือชื่อไทย ยอแซฟอุปถัมภ์ ถือว่าเป็นดังไข่มุกหรืออัญมณีแห่งสามพรานในเวลานั้น และน่าจะเป็นเวลานี้ด้วยเช่นกัน


• โรงเรียนใหญ่มาก ใหญ่มากๆ ยิ่งปัจจุบันนี้ยิ่งใหญ่มาก สิ่งที่พ่อกำลังกล่าวถึงนี้คือ

o เมื่อสามสามสิบสี่ปีที่แล้วครับ.... 

o คำเดียวที่เหมาะกับพ่อคือ “บ้านนอกเข้ากรุง” จากอยุธยา เจ้าเจ็ด เพิ่งจะมีถนนไปถึง แต่ไม่ถึงดี เพราะต้องเรารถลงแพขนานยนต์ข้ามฟากเพื่อไปต่อถนนอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำได้ จากบ้านพ่อมาบ้านเณรก็ต้องอย่างน้อย 6 ชั่วโมงเทียวครับ ... 
o เรื่องน่าขำน่ารักน่าเขลาและน่าอายแกมน่าเห็นใจคือ พ่อมีความสามารถในการเรียนน้อยมากๆ เป็นเด็กที่เรียนอ๊อนอ่อน อ๊อนอ่อนขอย้ำ...

o อ่อนไม่กี่วิชาครับ อ่อนภาษาอังกฤษแน่นอนที่สุด อ่อนคณิตศาสตร์โดยกำเนิด อ่อนวิทยาศาสตร์เพราะขาดเครื่องมือทดลองมั้ง อ่อนสังคมเพราะไร้เดรียงสาบ้านไม่มีทีวีดูมาก่อน ถ้ามีก็บ้านยายและเสาอากาศก็ไม่ดี...ภาษาไทยก็ยังอ่อนอีก เพราะที่บ้านพูดภาษาญวณด้วยกระมัง แต่อันทีจริงก็อ้อนภาษาจริงๆ แต่พ่อก็พูดไม่ได้หรอกนะนั่นคือข้ออ้างประทังความอ่อนภาษาไทย... 

o ความน่าขำมาถึงตรงที่ว่า ทั้งวิชาหลักที่อ้างมาทั้งหมดน่ะ ตกสนิท ตกหมดทุกตัวเลยครับ... ช่างมันเถอะซ่อมได้พอดีเพราะตอนมาถึงโรงเรียนยอแซฟ เวลานั้น ชั้นม.1ได้เริ่มเป็นหลักสูตรใหม...พระช่วยครับ ตกซ่อมได้ครับ..

• ที่น่าขำน่ารักน่าเขลามากๆ คือ พ่ออ่านชื่อโรงเรียนไม่ออกเลยครับ Joseph Upatham


• โถเด็กเรียนอ่อนอย่างพ่อ... คำภาษาอังกฤษเขียนไว้บนกำแพง ว่า Joseph Upatham พ่อนั่งมองอยู่นานและออกเสียง เขาออกเสียงกันว่า เซนต์โจเซฟ อุปถัมภ์ แต่พ่อออกเสียงว่า “โจเซฟ อัพปาแตม” ไม่เคยออกเสียงให้ใครฟังนะครับ แต่อ่านในใจมาตลอดนับปีๆ ทีเดียวครับ มั่นใจด้วยว่าใช่... 


• เวลาอยู่ในวัดบ้านเณร ที่นั่งของพ่อก็อยู่ข้างเสาในวัด ที่เสาที่เสียบแจ๊คไมโครโฟนอยู่ติดที่เสาข้างที่นั่งพ่อพอดีๆครับ มีเขียนไว้ที่ช่องเสียบว่า “Microphone” พ่อก็อ่านในใจอีก อ่านตลอดนับปีแหละครับ ว่า “มิคโรพ่อน” มั่นใจมาก ฉลาดมากใช่ไหมครับสมเกียรติ สามเณรสมเกียรติ หรือคุณพ่อสมเกยีรติ...


• ใครเจอพ่อนับจากนี้ไป “ห้ามแซวเรื่องนี้นะ” อาย แต่เอาเถอะจะแซวก็ได้... จะได้รู้ว่า เรานั้นเขลาเคล้าน่ารักและไร้ปัญญาขนาดไหน...


• ภูมิใจครับที่จะเล่าให้ฟังวันนี้ ไม่อายหรอกครับ เท่ห์ออก.... เพราะจากนั้น เมื่อบวชพ่อเป็นคนหนึ่งทำหน้าที่เทศน์และเป็นคนชอบเจ้าตัวที่เขียนว่า ไมโครโฟนแต่พ่ออ่านตลอดเป็นปีๆว่า “มิคโรพ่อน” มากกว่าใคร ชอบใช้มิคโรพ่อนของพ่อที่เสียงดีเสียด้วย...555 


• วัยเด็กของพ่อเขาเรียกว่า “งี่เง่าเคล้าน่าสงสารครับหรือเรียกว่าน่ารักก็ได้นะครับ.... 


• ชีวิตแสนน่าสงสารของพ่อ...เดินมาถึงวันนี้ได้ อวดได้เลยครับว่าเพราะพระเจ้าทรงพามา ชีวิตของพ่อนี่น่าเขินอายในวัยเด็ก มาถึงวันนี้ก็เป็นอัศจรรย์ของพระองค์ตลอดชีวิตจริงๆ ยิ่งทำให้พ่ออยากเล่าถึงความเขลาของตนเองเสมอๆครับ


• ทีนี้เรามาอ่านนักบุญเปาโล... นักบุญผู้ยิ่งใหญ่แห่งการประกาศข่าวดี ท่านชอบเล่าชีวิตหนหลังที่ผิดพลาดและน่าอายของท่าน แต่เพราะท่านมีความเชื่อมั่นที่แสนโดดเด่นเพราะได้พบกับพระคริสตเจ้าบนถนนไป เมืองดามัสกัส หลังจากนั้น... ความมุ่งมั่นของท่านนักบุญเปาโลคือพลังประกาศข่าวดีของท่านเสมอไป 


• ในการประกาศข่าวดีนั้น ท่านนักบุญเปาโลได้เล่าเรื่องส่วนตัวและอดีตของตนเองบ่อยครับ ในหนังสือกิจการอัครสาวก มีสามครั้งที่นักบุญลูกาเล่าเรื่องที่กล่าวถึงท่านนักบุญเปาโลว่าร้ายเหลือ แต่ได้กลับใจขณะเดินทางไปดามัสกัส ในกิจการฯ บทที่ 9, 22, 26 ทั้งหมดคือความภูมิใจของท่านครับ

• วันนี้พ่ออยากให้อ่านจดหมายถึงชาวกาลาเทียครับ ท่านเล่าเรื่องราวหนหลังของท่านให้ชาวกาลาเทียฟังอย่างมีความสุข เพราะมั่นใจที่ท่านได้พบหนทางใหม่แล้ว


• เมื่อท่านนักบุญเปาโลได้พบพระคริสตเจ้าแล้ว จากนั้นเรื่องเก่าๆ ที่แสนเลวร้ายและตกขอบกลับกลายเป็นความสุขและความภูมิใจได้อย่างน่าทึ่ง


• ท่านเล่าเรื่องความร้ายกาจของตนจนได้พบพระคริสตเจ้า และท่านได้กลับใจ และท่านได้รู้จักพระเจ้า และมั่นใจว่า พระเจ้าทรงรักท่าน ทรงเลือกท่านและเตรียมท่านไว้สำหรับประชากรของพระองค์....

• พี่น้องครับ อ่านเปาโล และคิดถึงชีวิตหนหลังของเรา และเราจะพบพระเจ้าในประสบการณ์ชีวิตครับ แน่นอน

o เราจะได้พบพระองค์เข้ามาเกี่ยวข้องกับประสบการณ์และทรงเตรียมทางชีวิตให้เราเสมอ 

o ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราจะไม่มีคุณค่าและสร้างตัวเรามาครับ....

o บางเรื่องดูโหดร้าย ดูเง่าเขลากลับน่ารักได้นะครับ เชื่อเถอะครับ ชีวิตของเรามีพระเจ้าอยู่เสมอ อยู่กับเรา 

o ไม่ต้องกลัวอะไรครับ ยิ่งมองกลับไปยิ่งมีความสุขเพราะเราจะพบพระองค์อยู่กับเราอย่างเงียบๆ และเตรียมทางให้เรา พาเราเดิน แม้ยากลำบากเหลือเกิน...

o ขอพระเจ้าอวยพร วันนี้ขอให้มีความสุขกับพระพรที่พระเจ้าประทานให้เราตลอดมานะครับ และเอาเรื่องน่ารักๆของเราที่พระเจ้าได้เข้ามาสัมผัสชีวิตเรา เข้ามาเกี่ยวข้องช่วยเหลือเรา... นำมาเล่าสู่กันฟังบ้างก็ได้นะครับ เพื่อจะทำให้ชีวิตคริสตชน ความเชื่อของเรา ดูสดชื่นและน่ารักเสมอครับ....

o พระเจ้าอวยพรครับ อ่านพระคัมภีร์นะครับ... เปาโลเคยร้ายมาก แต่ที่สุดก็ดีที่สุดที่พระเจ้าเลือกสรรไว้ แน่นอน เราทุกคนด้วยนะครับ.... 

o ขอพระเจ้าอวยพรอีกทีครับ.... พรุ่งนี้จะเล่าประเด็นสำคัญที่สุดของจดหมายถึงชาวกาลาเทียในประสบการณ์ของ เปาโลครับ และจะรู้ว่าท่านสุดยอดจริงๆ นักบุญจริงๆ ครับ อ่านพระคัมภีร์วันนี้และจำไว้ดีๆนะครับ...