วันจันทร์ที่ 12 กันยายน 2016
สัปดาห์ที่ 24 เทศกาลธรรมดา
พระนามศักดิ์สิทธิ์ของพระนางมารีย์ พรหมจารี
บทอ่าน 1คร 11:17-26 / ลก 7:1-10
เจ้าของไร่ปศุสัตว์คนหนึ่งได้เดินทางไปประมูลการการค้าทาส เขาได้พบทาสหญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้อย่างขมขื่น เขารู้สึกสะเทือนใจมาก จึงตัดสินใจประมูลเธอด้วยราคาค่อนข้างสูง แต่เขาไม่ได้นำตัวทาสหญิงคนนี้ไปบ้าน และได้หายตัวปจากฝูงชน การประมูลได้สิ้นสุดลง เจ้าหน้าที่ได้มอบใบเสร็จการประมูลตัวให้เธอ ซึ่งยังคงร้องไห้ และยิ่งรู้สึกแปลกใจ
เมื่อเห็นข้อความที่เขียนไว้บนใบเสร็จว่า “ได้รับอิสรภาพแล้ว” ซึ่งเป็นเจ้าลายเซ็นต์ของเจ้าของไร่ปศุสัตว์ ทาสหญิงคนนั้นได้ถามเจ้าหน้าที่ว่า “นายที่ประมูลดิฉันอยู่ที่ไหน เพราะฉันต้องการจะพบเขา?” เจ้าหน้าที่ได้ตอบว่า “ทำไมหรือ เขาได้ปล่อยเธอเป็นอิสระแล้ว?” เธอจึงได้ตอบว่า “เขาได้ปล่อยฉันเป็นอิสระ และฉันจะต้องรับใช้เขาตลอดชีวิต”
ในพระวรสารวันนี้ได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับนายร้อยโรมัน ที่ได้ขอให้พระเยซูเจ้ารักษาทาสที่ป่วยของเขา
1) นายร้อยโรมันคนนี้เป็นใคร?ไม่ปรากฏว่าเขาชื่ออะไร เรารู้แต่ว่า เขามีอำนาจในการสั่งการ และต้องดูแลทหารประมาณหนึ่งร้อยนาย เขาเป็นคนใจกว้างและดูแลสวัสดิการของทาสของเขาอย่างดี
2) เขาได้ทำอะไรบ้าง? เขาไม่ใช้ตำแหน่งในการอวดอำนาจ แต่เขากลับพบพระเยซูเจ้าโดยผ่านทางคนอื่น เขามีความไว้วางใจพระองค์ และคิดว่าเขาต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์
3) การกระทำของนายร้อยโรมันสอนอะไรเราบ้าง?เราเองมีคนที่เราต้องดูแล ต้องดูแลเหมือนสมาชิกในครอบครัวไม่ใช่เหมือนทาส ต้องเปิดโอกาสให้พวกเขาได้พบพระเยซูเจ้า ในเวลาเดียวกัน ถ้าเราไม่ใช้ตำแหน่ง เพื่อแสวงหาเกียรติยศ เอกสิทธิ์พิเศษ หรือความนิยม ให้ตัวเอง เราจึงจะสามารถให้พระเยซูเจ้าช่วยเหลือและบำบัดรักษาตัวเรา หรือคนที่เราต้องดูแล ในเวลาเดียวกันเราจะต้องถอดหัวโขนออกจากศีรษะก่อน เราจึงสามารถมองเห็นความต้องการของคนอื่น เช่นคนใช้ที่บ้าน คนงาน ลูกจ้าง หรือสมาชิกในครอบครัวของเรา
...ฉันจะบอกอะไรกับพระเยซูเจ้า? ฉันจะมอบอะไรให้พระองค์? ฉันจะนำใครบ้างมาหาพระองค์?