วันเสาร์ที่ 29 ตุลาคม 2016
สัปดาห์ที่ 30 เทศกาลธรรมดา
ฟป 1:18ข-26 / ลก 14:1,7-11
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา                       
     วันสับบาโตวันหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จไปเสวยพระกระยาหารที่บ้านของหัวหน้าชาวฟาริสีผู้หนึ่ง ผู้ที่อยู่ที่นั่นต่างจ้องมองพระองค์
     พระเยซูเจ้าทรงสังเกตเห็นผู้รับเชิญต่างเลือกที่นั่งที่มีเกียรติ จึงตรัสเป็นอุปมากับเขาว่า “เมื่อมีใครเชิญท่านไปในงานมงคลสมรส อย่าไปนั่งในที่ที่มีเกียรติ เพราะถ้ามีคนสำคัญกว่าท่านได้รับเชิญมาด้วย เจ้าภาพที่เชิญท่านและเชิญเขาจะมาบอกท่านว่า ‘จงให้ที่นั่งแก่ผู้นี้เถิด’ แล้วท่านจะต้องอับอายไปนั่งที่สุดท้าย แต่เมื่อท่านได้รับเชิญ จงไปนั่งในที่สุดท้ายเถิด เพื่อเจ้าภาพที่เชิญท่านจะมาบอกท่านว่า ‘เพื่อนเอ๋ย จงไปนั่งในที่ที่ดีกว่านี้เถิด’ แล้วท่านจะได้รับเกียรติต่อหน้าผู้ร่วมโต๊ะทั้งหลาย เพราะทุกคนที่ยกตนขึ้นจะถูกกดให้ต่ำลง แต่ทุกคนที่ถ่อมตนลงจะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น”

 (พระวาจาของพระเจ้า)

———

 เรามักสวดขอ “ความรอด” ในขณะที่นักบุญเปาโลกล่าวถึง “ความรอดพ้น”
 “สิ่งนี้จะทำให้ข้าพเจ้ารอดพ้น ด้วยคำอธิษฐานภาวนาของท่านทั้งหลายและด้วยความช่วยเหลือจากพระจิตของพระเยซูคริสตเจ้า”
 ความรอด อาจทำให้เรารอด
 ความรอดพ้น อาจทำให้เราคิดถึงเรื่องรอดเป็นเรื่องสุดท้าย สิ่งที่สำคัญคือ “ระหว่างเส้นทาง” “หนทางที่ต้องฝ่าฟัน” “เรื่องที่ย้อนคิดไตร่ตรองมองให้ครบกระบวนการ”
 คำภาวนา การพิจารณามองย้อนกลับ ที่เป็น “ปัจจัย” ความเชื่อที่สำคัญมากกว่า ขอให้ตัวเองผ่าน ขอให้ตัวเองพ้น
 ความรอดพ้น จึงเป็นเรื่อง การอยู่ในชีวิต มีชืวิตเพื่อคนอื่นมากกว่ามุ่งเน้นเพื่อตัวเอง ที่เป็นปัจจัยสำคัญเรื่องความรอดพ้น มากกว่า ตั้งหน้า ตั้งใจ เอาตัวรอด