วันอาทิตย์ที่ 12 กุมภาพันธ์ 2012
บทเทศน์สัปดาห์ที่ 6 เทศกาลธรรมดา (ปี B)
บทอ่าน :ลนต 13 :1-2,44-46; 1 คร 10 : 31-11 : 1; มก 1 : 40-45
พระวรสารสัมพันธ์กับ CCC 1504 , 2616
จุดเน้น อาศัยพระคริสเจ้าทรงช่วย เราสามารถชนะความกลัวได้
ความกลัว เป็นอารมณ์ประการหนึ่งของมนุษย์ ทุกคนย่อมประสบความกลัวในชีวิตเป็นธรรมดา หากเราปล่อยให้มันครอบงำจิตใจ มันจะทำร้ายตัวเรา บ่อยครั้ง ไม่มีเหตุผล
บทอ่านที่หนึ่ง และพระวรสารประจำวันนี้ ให้ภาพคนโรคเรื้อนคนหนึ่ง ประชาชนในสมัยพระเยซูเจ้าได้กลัวคนโรคเรื้อน (สมัยนี้ก็ยังกลัวอยู่) ได้แยกพวกเขาไปอยู่นอกสังคม เพื่อปกป้องคนอื่น แต่เมื่อพิจารณาให้ดี สิ่งที่บ่อยๆได้บรรยายถึงคนโรคเรื้อนในพระคัมภีร์ เป็นเพียงโรคผิวหนังชนิดใดชนิดหนึ่งเท่านั้น
เพราะความไม่รู้ ใครที่เป็นโรคผิวหนัง หรือแม้แต่ฝี หรือ สิว ก็ถูกพิจารณา เป็นโรคติดต่อ และถูกแยกออกไปนอกชุมชน พวกเขาจึงต้องการคนสนับสนุน และช่วยเหลือมากที่สุด เพราะไม่มีที่อยู่ ถูกตัดความสัมพันธ์ และความช่วยเหลือ ถูกคนอื่นรังเกียจและกลัว
ดังนั้น เมื่อเราได้ฟังพระวรสารวันนี้ เราคงสามารถเข้าใจปัญหาสิ่งที่พวกเขาต้องทนทุกข์ เราสามารถวาดมโนภาพได้เมื่อคนโรคเรื้อนคนหนึ่งเข้ามาใกล้ ประชาชนก็ถอยห่าง และหนีออกไปด้วยความกลัว มีแต่พระเยซูเจ้าที่ไม่กลัว ไม่รังเกียจ เมื่อเราบวกสภาพในบทอ่านแรก เราจะเห็นภาพพระเยซูเจ้าทรงเป็นผู้รักษาคนหนึ่ง พระองค์ทรงมีอำนาจแยก บาป ความเจ็บป่วย และความกลัวในชีวิตของเรา น่าชมคนโรคเรื้อนที่กล้าหาญ มาคุกเข่าอ้อนวอนพระเยซูเจ้า จนพระองค์ทรงสงสารตื้นตันพระทัย โดยกล่าวว่า “ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” และแน่นอน พระเยซูเจ้าทรงปรารถนาทำให้ชายคนนั้นดีขึ้น และก็เป็นเช่นนั้น อย่างไรก็ตาม แม้ชายโรคเรื้อนได้รับการรักษาให้กลับเป็นปกติ ในสังคม แต่พระเยซูถูกบังคับให้ออกนอกเมือง เพราะชายผู้นั้นได้ไปป่าวประกาศ กระจายข่าวไปทั่ว ทำให้พระเยซูเจ้ามีชื่อเสียงยิ่งขึ้น จนไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้อย่างอิสระ ในที่สุด พระองค์จะถูกขับไล่ออกไปและถูกปฏิบัติเหมือนคนจรจัดถูกทอดทิ้ง กล่าวคือ พระองค์ถูกตรึงสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน
แม้ว่าเป็นเพราะความกลัว หรือ ความไม่รู้ ชีวิตของหลายคนจึงต้องถูกปล่อยให้อยู่โดดเดี่ยว และถูกทอดทิ้ง เช่นคนยากจน คนเจ็บป่วย ผู้อพยพ ผู้ติดยา บรรดาผู้มีผิวสี หรือ ความเชื่อที่แตกต่าง และอีกหลายกรณีย์ สิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดคือ การยอมรับด้วยความรัก การให้ความหวัง และกำลังใจ เมื่อคนโรคเรื้อนได้เข้ามาใกล้พระเยซูเจ้า เขาคงสัมผัสได้ว่าพระองค์เป็นคนใจดี จึงทำให้เขากล้าเข้ามาคุกเข่าขอความช่วยเหลือ และพระเยซูเจ้าไม่ทำให้เขาผิดหวัง พระองค์ยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา และตอบว่า “เราพอใจ จงหายเถิด”
บทอ่านวันนี้ เชิญชวนเราให้ออกจากวัด หลังจากจบพิธีกรรมนี้แล้ว ให้กล้าทำแบบพระเยซูเจ้า ดังที่นักบุญเปาโลให้กำลังใจเรา อย่าให้ความกลัวเป็นอุปสรรค ไม่ให้เราก้าวไปหาคนอื่น ไม่ว่าเขาเป็นใครอย่าให้ความกลัวขัดขวางความเชื่อ หรือแยกเราจากคนอื่น ตรงข้ามให้เรากล้ารักคนที่ต้องการความช่วยเหลือ ช่วยกันเยียวยารักษาชุมชนของเราให้น่าอยู่ อบอุ่นขึ้น และถวายพระสิริรุ่งโรจน์แด่พระเจ้าของเรา
พระสังฆราช วีระ อาภรณ์รัตน์ แปล
จาก Homilies Vol. 45 No. 1
(มกราคม – มีนาคม 2012) หน้า 70-72