เพลงสดุดีที่ 142 (Vg 141)
คำภาวนาของผู้ถูกเบียดเบียนa
ผู้ประพันธ์คำอ้อนวอนบทนี้ถูกจองจำ เพราะถูกกล่าวหาโดยที่มิได้ทำผิดอะไร “เรือนจำ” ในที่นี้อาจเป็นภาพเปรียบเทียบถึงความทุกข์ที่ทำให้เขารู้สึกว่าถูกเบียดเบียน และถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว แต่เขาก็มั่นใจว่าถึงมนุษย์จะไม่มาช่วย พระเจ้าจะเสด็จมาช่วยเหลือตนอย่างแน่นอน ความคิดที่น่าสังเกตใน สดด บทนี้คือผู้ประพันธ์มิได้วอนขอพระเจ้า ให้ทรงทำลายศัตรูเหมือนในเพลงสดุดีประเภทอ้อนวอนทั่วๆ ไป คริสตชนจึงแลเห็นภาพของพระคริสตเจ้าผู้ทรงรับทรมานได้อย่างชัดเจนใน สดด บทนี้
บทกวีสอนใจของกษัตริย์ดาวิด เมื่อประทับอยู่ในถ้ำ บทภาวนา
1ข้าพเจ้าร้องเสียงดังเรียกหาพระยาห์เวห์
ข้าพเจ้าร้องเสียงดังวอนขอพระยาห์เวห์
2คำคร่ำครวญของข้าพเจ้าพรั่งพรูออกมาเฉพาะพระพักตร์พระองค์
ข้าพเจ้าบรรยายถึงความกังวลใจเฉพาะพระพักตร์
3เมื่อจิตของข้าพเจ้าอ่อนกำลัง
พระองค์ก็ทรงทราบทางเดินของข้าพเจ้า
เขาทั้งหลายวางบ่วงแร้ว
บนหนทางที่ข้าพเจ้ากำลังเดิน
4โปรดทอดพระเนตรดูทางขวามือbเถิด
แล้วจะทรงเห็นว่าไม่มีผู้ใดจำข้าพเจ้าได้
ข้าพเจ้าไม่มีที่ใดจะเข้าไปหลบภัยได้
ไม่มีผู้ใดใส่ใจชีวิตของข้าพเจ้า
5ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์และพูดว่า
“พระองค์ทรงเป็นแหล่งลี้ภัยของข้าพเจ้า
ทรงเป็นส่วนมรดกของข้าพเจ้าในแผ่นดินแห่งผู้เป็น”c
6ขอพระองค์ทรงฟังเสียงวอนขอของข้าพเจ้า
เพราะข้าพเจ้าเป็นทุกข์อย่างมาก
ขอพระองค์ทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากผู้เบียดเบียนข้าพเจ้า
เพราะเขาทั้งหลายแข็งแรงกว่าข้าพเจ้า
7โปรดทรงนำชีวิตของข้าพเจ้าออกไปจากที่คุมขัง
แล้วข้าพเจ้าจะสรรเสริญพระนามพระองค์
บรรดาผู้ชอบธรรมจะมาห้อมล้อมข้าพเจ้าd
เพราะพระองค์ทรงทำดีต่อข้าพเจ้า
142 a คริสตชนประยุกต์ใช้เพลงสดุดีบทนี้กับพระคริสตเจ้าผู้ทรงรับทรมาน
b ผู้ป้องกัน(ในศาล)มักจะยืนอยู่ทางด้านขวา (ดู สดด 109:31; อสย 63:12)
c “ในแผ่นดินแห่งผู้เป็น” หมายถึงชีวิตในโลกนี้ (ดู สดด 27:13; 52:5; เทียบ สดด 16:5; 46:1; 91:2)
d บรรดาผู้ชอบธรรมรวมเป็นหนึ่งเดียวในการขอบพระคุณพระเจ้าที่ทรงช่วยผู้จงรักภักดีต่อพระองค์ให้รอดพ้น (ดู สดด 64:10; 107:42)