เพลงสดุดีที่ 142 (Vg 141)

คำภาวนาของผู้ถูกเบียดเบียนa

ผู้ประพันธ์คำอ้อนวอนบทนี้ถูกจองจำ เพราะถูกกล่าวหาโดยที่มิได้ทำผิดอะไร “เรือนจำ” ในที่นี้อาจเป็นภาพเปรียบเทียบถึงความทุกข์ที่ทำให้เขารู้สึกว่าถูกเบียดเบียน และถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว แต่เขาก็มั่นใจว่าถึงมนุษย์จะไม่มาช่วย พระเจ้าจะเสด็จมาช่วยเหลือตนอย่างแน่นอน ความคิดที่น่าสังเกตใน สดด บทนี้คือผู้ประพันธ์มิได้วอนขอพระเจ้า ให้ทรงทำลายศัตรูเหมือนในเพลงสดุดีประเภทอ้อนวอนทั่วๆ ไป คริสตชนจึงแลเห็นภาพของพระคริสตเจ้าผู้ทรงรับทรมานได้อย่างชัดเจนใน สดด บทนี้

บทกวีสอนใจของกษัตริย์ดาวิด เมื่อประทับอยู่ในถ้ำ บทภาวนา

 

1ข้าพเจ้าร้องเสียงดังเรียกหาพระยาห์เวห์

        ข้าพเจ้าร้องเสียงดังวอนขอพระยาห์เวห์

2คำคร่ำครวญของข้าพเจ้าพรั่งพรูออกมาเฉพาะพระพักตร์พระองค์

        ข้าพเจ้าบรรยายถึงความกังวลใจเฉพาะพระพักตร์

3เมื่อจิตของข้าพเจ้าอ่อนกำลัง

        พระองค์ก็ทรงทราบทางเดินของข้าพเจ้า

เขาทั้งหลายวางบ่วงแร้ว

        บนหนทางที่ข้าพเจ้ากำลังเดิน

4โปรดทอดพระเนตรดูทางขวามือbเถิด

        แล้วจะทรงเห็นว่าไม่มีผู้ใดจำข้าพเจ้าได้

ข้าพเจ้าไม่มีที่ใดจะเข้าไปหลบภัยได้

        ไม่มีผู้ใดใส่ใจชีวิตของข้าพเจ้า

5ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์และพูดว่า

        “พระองค์ทรงเป็นแหล่งลี้ภัยของข้าพเจ้า

ทรงเป็นส่วนมรดกของข้าพเจ้าในแผ่นดินแห่งผู้เป็น”c

6ขอพระองค์ทรงฟังเสียงวอนขอของข้าพเจ้า

        เพราะข้าพเจ้าเป็นทุกข์อย่างมาก

ขอพระองค์ทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากผู้เบียดเบียนข้าพเจ้า

        เพราะเขาทั้งหลายแข็งแรงกว่าข้าพเจ้า

7โปรดทรงนำชีวิตของข้าพเจ้าออกไปจากที่คุมขัง

        แล้วข้าพเจ้าจะสรรเสริญพระนามพระองค์

บรรดาผู้ชอบธรรมจะมาห้อมล้อมข้าพเจ้าd

        เพราะพระองค์ทรงทำดีต่อข้าพเจ้า

 

142 a คริสตชนประยุกต์ใช้เพลงสดุดีบทนี้กับพระคริสตเจ้าผู้ทรงรับทรมาน

b ผู้ป้องกัน(ในศาล)มักจะยืนอยู่ทางด้านขวา (ดู สดด 109:31; อสย 63:12)

c “ในแผ่นดินแห่งผู้เป็น” หมายถึงชีวิตในโลกนี้ (ดู สดด 27:13; 52:5; เทียบ สดด 16:5; 46:1; 91:2)

d บรรดาผู้ชอบธรรมรวมเป็นหนึ่งเดียวในการขอบพระคุณพระเจ้าที่ทรงช่วยผู้จงรักภักดีต่อพระองค์ให้รอดพ้น (ดู สดด 64:10; 107:42)