เพลงสดุดีที่ 137

บทเพลงของผู้ถูกเนรเทศa

          สดด บทนี้เป็นเพลงอ้อนวอนของชุมชนในถิ่นเนรเทศ ผู้ประพันธ์ซึ่งคงจะเป็นนักดนตรีประจำพระวิหาร และถูกจับเป็นเชลยไปกรุงบาบิโลน ได้รับเชิญให้ขับร้องเพื่อความรื่นรมย์ของผู้ฟัง แต่เขาปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำเชิญนี้ เมื่อระลึกถึงความทุกข์ยากที่เพื่อนร่วมชาติได้รับในช่วงเวลาเนรเทศ เขารู้สึกว่าเมื่อถูกเนรเทศมาอยู่ต่างแดนเช่นนี้ เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องอยู่ห่างไกลจากกรุงเยรูซาเล็มที่เขารัก การระลึกถึงอดีตเช่นนี้ทำให้ผู้ประพันธ์ไม่อาจร้องเพลงให้เป็นที่รื่นรมย์แก่ใครได้ นอกจากนั้นยังก่อให้เกิดความรู้สึกเกลียดชังต้องการแก้แค้นเป็นข้อความในบรรทัดสุดท้ายอีกด้วย เมื่อยอห์นและยากอบสองพี่น้องต้องการจะขอไฟจากสวรรค์ให้ลงมาเผาผลาญชาวสะมาเรียที่ไม่ยอมต้อนรับพระเยซูเจ้านั้น พระองค์ทรงตำหนิเขาทั้งสองคนอย่างรุนแรง (ลก 9:52-55) เมื่อรู้คำสอนและเห็นการกระทำของพระเยซูเจ้าเช่นนี้แล้ว เราคริสตชนจะต้องละเว้นไม่แก้แค้นเลย

1พวกเรานั่งและร่ำไห้อยู่ริมฝั่งแม่น้ำแห่งบาบิโลน

        และระลึกถึงศิโยน

2พวกเราแขวนพิณใหญ่ของเรา

        ไว้บนต้นหลิวในแผ่นดินนั้น

3ที่นั่น ผู้กวาดต้อนเรามายังถิ่นเนรเทศชวนเราให้ร้องเพลง

        ผู้กดขี่เราbสั่งเราให้ร้องเพลงยินดี พูดว่า “จงร้องเพลงแห่งศิโยนให้เราฟังเถิด”

4พวกเราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์

บนผืนดินของชนต่างด้าวได้อย่างไร

5กรุงเยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าลืมเจ้า

        ก็ขอให้มือขวาของข้าจงลีบcเถิด

6ลิ้นของข้าจงติดเพดานปาก

        หากข้าไม่ระลึกถึงเจ้า

หากข้าไม่คิดว่ากรุงเยรูซาเล็ม

        เป็นความยินดีสูงสุดของข้า

7ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดอย่าทรงลืมที่จะลงโทษชาวเอโดม

        เมื่อกรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย เขายุยงบรรดาศัตรูว่า

“จงทำลาย จงทำลายมันให้ราบเป็นหน้ากลอง”d

8ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย เจ้าจะต้องถูกทำลาย

        ขอให้ผู้ตอบแทนความชั่วที่เจ้าทำต่อเราเป็นสุข

9ขอผู้คว้าทารกของเจ้า

        ฟาดลงกับก้อนหินเป็นสุข

 

137 a เพลงสดุดีบทนี้ชวนให้ระลึกถึงการที่กรุงเยรูซาเล็มถูกทำลายในปี 587 ก่อน ค.ศ. และชาวยิวถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยที่กรุงบาบิโลน

b “ผู้กดขี่” แปลโดยคาดคะเนตามต้นฉบับภาษาอาราเมอิก ต้นฉบับภาษาฮีบรูไม่ชัดเจน

c “มือขวาจงลีบ” แปลตามตัวอักษรว่า “มือขวาจงลืม” หมายความว่า “เล่นพิณไม่ได้อีกต่อไป” (ลืมเล่นพิณ)

d “จงทำลาย จงทำลายมันให้ราบเป็นหน้ากลอง” ในการทำลายกรุงเยรูซาเล็มเมื่อปี 587 ก่อน ค.ศ.นั้น ชาวเอโดมอาจกล่าวเช่นนี้เมื่อช่วยเหลือกองทัพบาบิโลนให้เจาะกำแพง บุกเข้ายึดเมืองและทำลายได้ (วันที่ 6 เดือน 4 คือเดือนมิถุนายน-กรกฎาคม ปี 587) (เทียบ ยรม 39:2; 52:17) หรืออาจกล่าวเมื่อพระวิหารถูกเผาในวันที่ 10 เดือน 5 ปีเดียวกัน (ดู ยรม 52:13; เทียบ ศคย 7:5; 8:19) ชาวเอโดม (เทียบ กดว 20:20-23) ต่อต้านชาวอิสราเอลเสมอมา บรรดาประกาศกจึงประณามชาวเอโดมและขอให้พระยาห์เวห์ทรงลงโทษหลายต่อหลายครั้ง (เทียบ อสย 34:5ฯ; ยรม 49:17; ยอล 4:19; มลค 1:3ฯ)