เพลงสดุดีที่ 137

บทเพลงของผู้ถูกเนรเทศa

            สดด บทนี้เป็นเพลงคร่ำครวญของชุมชนในถิ่นเนรเทศ ผู้ประพันธ์ซึ่งคงจะเป็นนักดนตรีประจำพระวิหาร และถูกจับเป็นเชลยไปกรุงบาบิโลน ได้รับเชิญให้ขับร้องเพื่อความรื่นรมย์ของผู้ฟัง แต่เขาปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำเชิญนี้ เมื่อระลึกถึงความทุกข์ยากที่เพื่อนร่วมชาติได้รับในช่วงเวลาเนรเทศ เขารู้สึกว่าเมื่อถูกเนรเทศมาอยู่ต่างแดนเช่นนี้ เขาต้องสูญเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องอยู่ห่างไกลจากกรุงเยรูซาเล็มที่เขารัก การระลึกถึงอดีตเช่นนี้ทำให้ผู้ประพันธ์ไม่อาจร้องเพลงให้เป็นที่รื่นรมย์แก่ใครได้ นอกจากนั้นยังก่อให้เกิดความรู้สึกเกลียดชังต้องการแก้แค้นเป็นข้อความในบรรทัดสุดท้ายอีกด้วย เมื่อยอห์นและยากอบสองพี่น้องต้องการจะขอไฟจากสวรรค์ให้ลงมาเผาผลาญชาวสะมาเรียที่ไม่ยอมต้อนรับพระเยซูเจ้านั้น พระองค์ทรงตำหนิเขาทั้งสองอย่างรุนแรง (ลก 9:52-55) เมื่อรู้คำสอนและเห็นกระทำของพระเยซูเจ้าเช่นนี้แล้ว เราคริสตชนจะต้องละเว้นไม่แก้แค้นเลย

1      พวกเรานั่งและร่ำไห้อยู่ริมฝั่งน้ำแห่งบาบิโลน

            และระลึกถึงศิโยน

2      พวกเราแขวนพิณใหญ่ของเรา

            ไว้บนต้นหลิวริมฝั่งน้ำ

3      ที่นั่น ผู้กวาดต้อนเรามายังถิ่นเนรเทศชวนเราให้ร้องเพลง

            ผู้กดขี่เราbสั่งเราให้ร้องเพลงยินดี

            พูดว่า "จงร้องเพลงแห่งศิโยนให้เราฟังเถิด"

4      พวกเราจะร้องเพลงของพระยาห์เวห์ได้อย่างไร

            บนผืนดินของชนต่างด้าว

5      กรุงเยรูซาเล็มเอ๋ย ถ้าข้าลืมเจ้า

            มือขวาของข้าจงลีบcเถิด

6      ลิ้นของข้าจงติดเพดานปาก

            หากข้าไม่ระลึกถึงเจ้า

        หากข้าไม่คิดว่ากรุงเยรูซาเล็ม

            เป็นความยินดีสูงสุดของข้า

7      ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดอย่าทรงลืมที่จะลงโทษชาวเอโดม

            เมื่อกรุงเยรูซาเล็มถูกทำลาย เขายุยงบรรดาศัตรูว่า

            "จงทำลาย จงทำลายมันให้ราบเป็นหน้ากลอง"d

8      ธิดาแห่งบาบิโลนเอ๋ย เจ้าจะต้องถูกทำลาย

            ผู้ที่ตอบแทนความชั่วที่เจ้าทำต่อเราย่อมเป็นสุข

9      ผู้ที่คว้าทารกของเจ้า

            ฟาดลงกับก้อนหินย่อมเป็นสุข

137 a เพลงสดุดีบทนี้ชวนให้ระลึกถึงการที่กรุงเยรูซาเล็มถูกทำลายในปี 587 ก.ค.ศ. และชาวยิวถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยที่กรุงบาบิโลน

b "ผู้กดขี่" แปลโดยคาดคะเนตามต้นฉบับภาษาอาราเมอิก ต้นฉบับภาษาฮีบรูไม่ชัด

c "มือขวาจงลีบ" แปลตามตัวอักษรว่า "มือขวาจงลืม" หมายความว่า "เล่นพิณไม่ได้อีกต่อไป" (ลืมเล่นพิณ)

d "จงทำลาย จงทำลายมันให้ราบเป็นหน้ากลอง" ในการทำลายกรุงเยรูซาเล็มเมื่อปี 587 ก.ค.ศ.นั้น ชาวเอโดมอาจกล่าวเช่นนี้เมื่อช่วยเหลือกองทัพบาบิโลนให้เจาะกำแพง บุกเข้ายึดเมืองและทำลายได้ (วันที 6 เดือน 4 คือเดือนมิถุนายน-กรกฎาคม ปี 587) เทียบ ยรม 39:2; 52:17 หรืออาจกล่าวเมื่อพระวิหารถูกเผาในวันที่ 10 เดือน 5 ปีเดียวกัน ดู ยรม 52:13 เทียบ ศคย 7:5; 8:19 ชาวเอโดม (เทียบ กดว 20:20-23) ต่อต้านชาวอิสราเอลเสมอมา บรรดาประกาศกจึงประณามชาวเอโดมและขอให้พระยาห์เวห์ทรงลงโทษหลายต่อหลายครั้ง เทียบ อสย 34:5ฯ; ยรม 49:17; ยอล 4:19; มลค 1:3ฯ