20 1ปัชคูร์สมณะบุตรของอิมเมอร์ หัวหน้ายามพระวิหารของพระยาห์เวห์ ได้ยินเยเรมีย์ประกาศพระวาจาเหล่านี้ 2จึงสั่งให้เฆี่ยนประกาศกเยเรมีย์และใส่คาที่ประตูเบนยามินด้านบน ตรงทางเข้าพระวิหารของพระยาห์เวห์ 3วันรุ่งขึ้น เมื่อปัชคูร์สั่งให้ปลดเยเรมีย์ออกจากคา ประกาศกเยเรมีย์จึงบอกเขาว่า “พระยาห์เวห์ไม่ทรงเรียกชื่อของท่านว่า “ปัชคูร์” อีกต่อไป แต่จะทรงเรียกว่า “มากอร์มิสซาวีบ” ซึ่งแปลว่า “ความหวาดกลัวอยู่โดยรอบ” 4เพราะพระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ ดูซิ เราจะทำให้ท่านเป็นที่น่าหวาดกลัวของท่านเองและของมิตรสหายทุกคน ท่านจะเห็นกับตาว่าเขาทั้งหลายจะล้มลงด้วยดาบของศัตรู เราจะมอบยูดาห์ทั้งหมดไว้ในมือของกษัตริย์แห่งบาบิโลน พระองค์จะทรงนำเขาทั้งหลายเป็นเชลยไปยังกรุงบาบิโลน และจะฆ่าเขาด้วยดาบ 5เราจะมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเมืองนี้ ผลผลิตทุกอย่าง สิ่งของมีค่า และทรัพย์สินทั้งหมดของบรรดากษัตริย์แห่งยูดาห์ไว้ในมือของศัตรูซึ่งจะปล้น หยิบฉวย และขนสิ่งของเหล่านี้ไปยังกรุงบาบิโลน 6ส่วนตัวท่าน ปัชคูร์และผู้อาศัยทุกคนในบ้านจะต้องไปเป็นเชลย ท่านจะต้องไปที่กรุงบาบิโลน จะตายและถูกฝังไว้ที่นั่น ท่านและมิตรสหายทุกคนที่ท่านได้ประกาศความเท็จแก่เขาว่าเป็นพระวาจา”
ประกาศกเยเรมีย์ทูลตัดพ้อพระยาห์เวห์
7ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงล่อลวงข้าพเจ้า
และข้าพเจ้าก็ยอมให้ถูกล่อลวง
พระองค์ทรงพลังเหนือข้าพเจ้าa
และทรงมีชัยชนะ
ข้าพเจ้าเป็นที่น่าหัวเราะวันยังค่ำ
ทุกคนเยาะเย้ยข้าพเจ้า
8ทุกครั้งที่พูด ข้าพเจ้าต้องร้องขอความช่วยเหลือ
ตะโกนว่า “แย่แล้ว ตายแน่ๆ”
เพราะพระวาจาของพระยาห์เวห์
เป็นเหตุให้ข้าพเจ้าต้องอับอายและถูกเยาะเย้ยอยู่ตลอดวัน
9แม้ข้าพเจ้าจะพูดว่า “ข้าพเจ้าจะไม่คิดถึงพระองค์
และจะไม่พูดในพระนามพระองค์อีก”
แต่ข้าพเจ้าก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีไฟเผาอยู่ในใจ
อัดอยู่ในกระดูกของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าพยายามควบคุมไฟนี้ไว้จนอ่อนเปลี้ย
แต่ก็ควบคุมไว้ไม่ไหว
10ข้าพเจ้าได้ยินเสียงหลายคนซุบซิบว่า
“ความหวาดกลัวอยู่โดยรอบbมาแล้ว
จงกล่าวหาเขา พวกเราจงกล่าวหาเขาเถิด”
มิตรสหายทุกคนของข้าพเจ้า
คอยเฝ้าดูความล่มจมของข้าพเจ้า พูดว่า
“เขาคงจะยอมถูกหลอกลวง
แล้วเราจะเอาชนะเขาได้
และจะแก้แค้นเขา”
11แต่พระยาห์เวห์ทรงอยู่ข้างข้าพเจ้าเหมือนนักรบทรงพลัง
ดังนั้น ผู้ข่มเหงข้าพเจ้าจะสะดุดล้ม
จะเอาชนะข้าพเจ้าไม่ได้
เขาจะต้องอับอายมาก
เพราะไม่ประสบความสำเร็จ
ความอัปยศอดสูของเขาจะคงอยู่ตลอดไป ไม่มีวันถูกลืม
12ข้าแต่พระยาห์เวห์จอมจักรวาล
พระองค์ทรงทดสอบผู้ชอบธรรมc
ทรงสำรวจใจและจิต
ขอโปรดให้ข้าพเจ้าเห็นว่าพระองค์ทรงลงโทษเขา
เพราะข้าพเจ้าได้ทูลเสนอคดีของข้าพเจ้าให้ทรงทราบแล้ว
13จงร้องเพลงถวายพระยาห์เวห์
จงสรรเสริญพระยาห์เวห์
เพราะพระองค์ทรงช่วยชีวิตของผู้ขัดสนd
ให้พ้นมือของผู้ทำความชั่วร้าย
14วันที่ข้าพเจ้าเกิดมานั้นจงถูกสาปแช่งเถิด
อย่าให้วันที่มารดาคลอดข้าพเจ้าได้รับพรe
15ชายคนนั้นจงถูกสาปแช่งเถิด
คือคนที่นำข่าวไปบอกบิดาข้าพเจ้าว่า
“บุตรชายคนหนึ่งเกิดมาแก่ท่านแล้ว”
ทำให้บิดามีความยินดียิ่ง
16คนนั้นจงเป็นเหมือนเมือง
ที่พระยาห์เวห์ทรงทำลายโดยไร้เมตตา
เวลาเช้า ขอให้เขาได้ยินเสียงร้องให้ช่วย
เวลาเที่ยง ขอให้เขาได้ยินเสียงร้องออกศึก
17เพราะเขามิได้ฆ่าข้าพเจ้าตั้งแต่ในครรภ์
มารดาคงจะได้เป็นหลุมฝังศพของข้าพเจ้า
และเป็นเหมือนตั้งครรภ์อยู่ตลอดไป
18ทำไมข้าพเจ้าจึงออกมาจากครรภ์
เพื่อเห็นความทรมานและความทุกข์
และจบชีวิตด้วยความอับอาย
20 a การกล่าวเปรียบเทียบถึงการล่อลวงและการต่อสู้เป็นเครื่องหมายว่าพระยาห์เวห์ทรงพลังเหนือประกาศกเยเรมีย์ ที่ตรงนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นกบฏต่อพระเจ้าซึ่งเขาคิดว่าเป็นผู้ทรงทำให้ตนต้องรับความทุกข์ยากต่างๆ พระคัมภีร์กล่าวน้อยมากถึงความท้อแท้หมดหวังเช่นนี้ (แต่ดู โยบ 3:1ฯ; สดด 88) ถึงกระนั้น ประกาศกเยเรมีย์ก็ยังมั่นใจว่าพระยาห์เวห์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงพระกรุณา และแม้เขาจะอยู่ในความทุกข์แสนสาหัส เขาก็ยังร้องออกมาด้วยความหวัง (ข้อ 11-13)
b “ความหวาดกลัวอยู่โดยรอบ” บรรดาศัตรูของประกาศกเยาะเย้ยเขาด้วยคำพูดที่ประกาศกเองเคยใช้บ่อยๆ (ดูข้อ 3; 46:5; 49:29)
c “ทรงทดสอบผู้ชอบธรรม” หรือ “ทรงทดสอบอย่างถูกต้อง” ตามต้นฉบับคัดลอกภาษาฮีบรู 2 ฉบับ ตามสำนวนแปลโบราณภาษาซีเรียคและอาหรับ (เทียบ 11:20)
d “ผู้ขัดสน” (‘ebion) หรือ “ผู้ยากจน” (canaw) (เทียบ 22:16) ที่นี่ คำนี้ใช้ในความหมายทางศาสนา หมายถึงผู้ที่ถูกมนุษย์เบียดเบียนข่มเหง แต่มีความวางใจในพระเจ้า “ผู้ยากจนของพระยาห์เวห์” (ดู ศฟย 2:3 เชิงอรรถ d) จะเป็นเสมือนบุตรทางจิตใจของประกาศกเยเรมีย์
e แม้พระเจ้าทรงเรียกเยเรมีย์ให้เป็นประกาศกตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดา (1:5) เขาก็ยังสาปแช่งวันเกิดของตน คำสาปแช่งเช่นนี้ ซึ่งต่อมา โยบ บทที่ 3 ก็จะกล่าวซ้ำอีก เป็นเครื่องหมายถึงความทุกข์ใจอย่างที่สุด
