พระพรที่อิสราเอลจะได้รับจากพระเจ้า^a

51 ¹ท่านทั้งหลายผู้แสวงหาความชอบธรรม

                    ท่านทั้งหลายผู้แสวงหาพระยาห์เวห์

จงฟังเราเถิด

จงมองดูหินผาซึ่งพระองค์ทรงสกัดท่าน

จงมองบ่อหินที่ทรงขุดท่านออกมา

²จงมองอับราฮัมบิดาของท่าน

จงมองนางซาราห์ผู้คลอดท่าน

เพราะเราได้เรียกเขาเพียงคนเดียว

ได้อวยพรเขาและทำให้เขามีลูกหลานมากมาย

³ใช่แล้ว พระยาห์เวห์ทรงสงสารศิโยน

ทรงสงสารซากปรักหักพังทั้งหลายของนครนี้

จะทรงทำให้ถิ่นทุรกันดารของศิโยนเป็นเหมือนสวนเอเดน

ทำให้ทุ่งร้างของเมืองนี้เป็นเหมือนสวนของพระยาห์เวห์

ความรื่นเริงและความยินดีจะพบได้ในศิโยน

รวมทั้งการขอบพระคุณและเสียงเพลงสดุดี

พระเจ้าทรงปกครองด้วยความเที่ยงธรรม^b

          ⁴ประชากรของเราเอ๋ย จงฟังเสียงของเรา

ชนชาติของเราเอ๋ย จงเงี่ยหูฟังเราเถิด

เพราะธรรมบัญญัติจะออกไปจากเรา

และคำวินิจฉัยของเราจะเป็นแสงสว่างส่องประชาชนทั้งหลาย

⁵ชัยชนะของเราอยู่ใกล้แล้ว

เราจะทำให้ความรอดพ้นปรากฏ

แขนของเราจะปกครองประชาชนทั้งหลาย

ชายทะเลและเกาะทั้งหลายจะไว้ใจเรา

เขาไว้ใจกำลังแขนของเรา

⁶จงแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

และมองดูแผ่นดินเบื้องล่างเถิด

เพราะท้องฟ้าจะสูญสลายไปเหมือนควัน

แผ่นดินจะผุกร่อนไปเหมือนเสื้อผ้า

และผู้อาศัยในแผ่นดินจะตายไปเหมือนแมลงวัน

แต่ความรอดพ้นของเราจะคงอยู่ตลอดไป

ความยุติธรรมของเราจะไม่สิ้นสุดเลย

⁷ท่านทั้งหลายผู้รู้ความหมายความชอบธรรม

ประชากรที่มีธรรมบัญญัติของเราอยู่ในใจ

จงฟังเราเถิด

อย่ากลัวการเยาะเย้ยของมนุษย์

และอย่าหวาดกลัวการสบประมาทของเขา

⁸เพราะแมลงจะกินเขาเหมือนกินเสื้อผ้า

จะกินเขาเหมือนกินขนแกะ

แต่ความเที่ยงธรรมของเราจะคงอยู่ตลอดไป

ความรอดพ้นของเราจะคงอยู่ทุกชั่วอายุคน

พระยาห์เวห์จะเสด็จมาช่วยเหลือ^c

          ⁹พระกรของพระยาห์เวห์เอ๋ย

จงตื่นเถิด จงตื่นเถิด จงสวมกำลัง

จงตื่นขึ้นเหมือนในสมัยก่อน

ในชั่วอายุคนที่ผ่านมาแล้ว

พระองค์มิใช่หรือที่ทรงสับราหับเป็นชิ้นๆ

ทรงแทงมังกรจนทะลุ

¹⁰พระองค์มิใช่หรือที่ทรงทำให้ทะเลแห้ง

ทำให้น้ำของทะเลลึก^dแห้งไปด้วย

พระองค์ทรงทำให้ท้องทะเลเป็นหนทาง

ให้ผู้ที่ทรงไถ่กู้ไว้แล้วเดินผ่าน

¹¹ผู้ที่พระยาห์เวห์ทรงไถ่ไว้แล้วจะกลับมายังศิโยน

พลางโห่ร้องด้วยความชื่นชม

ความยินดีจะอยู่บนศีรษะของเขาตลอดไป

ความชื่นบานและความยินดีจะติดตามเขา

ความโศกเศร้าและการถอนใจจะหนีไป^e

พระยาห์เวห์ทรงปลอบโยนประชากรของพระองค์^f

          ¹²เรา เราเองคือผู้ปลอบโยนท่าน

ท่านเป็นผู้ใดที่ต้องกลัวมนุษย์ผู้รู้ตาย

กลัวบุตรแห่งมนุษย์ซึ่งมีชีวิตสั้นเหมือนต้นหญ้า

¹³ท่านได้ลืมพระยาห์เวห์ผู้ทรงสร้างท่าน

พระองค์ทรงขึงท้องฟ้า

และวางรากฐานของแผ่นดิน

ท่านมีความกลัวอยู่เสมอตลอดวัน

ต่อหน้าความเกรี้ยวกราดของผู้เบียดเบียนข่มเหง

เขาตั้งใจจะทำลายท่าน

แต่บัดนี้ความเกรี้ยวกราดของผู้ข่มเหงอยู่ที่ไหน

¹⁴เชลยผู้ถูกเนรเทศจะได้รับการปลดปล่อยในไม่ช้า

เขาจะไม่ตายลงไปในแดนมรณะ

และเขาจะไม่ขาดอาหาร

¹⁵เพราะเราคือพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน

เราทำให้ทะเลปั่นป่วนจนคลื่นคะนอง

นามของเราคือพระยาห์เวห์จอมจักรวาล

¹⁶เราใส่ถ้อยคำของเราในปากของท่าน

เราซ่อนท่านไว้ในร่มเงามือของเรา

เมื่อเราขึง^gท้องฟ้าและวางรากฐานของแผ่นดิน

เราบอกศิโยนว่า “เจ้าเป็นประชากรของเรา”

กรุงเยรูซาเล็มจะฟื้นขึ้นอีก^h

          ¹⁷เยรูซาเล็มเอ๋ย จงตื่นขึ้น จงตื่นขึ้น

จงยืนขึ้นเถิด

เจ้าได้ดื่มถ้วยแห่งพระพิโรธ

จากพระหัตถ์พระยาห์เวห์

เจ้าได้ดื่มจนถึงตะกอน

และเดินโซเซเพราะความเมามาย

¹⁸ในบรรดาบุตรที่เจ้าคลอดออกมา ไม่มีผู้ใดนำทางเจ้า

ในบรรดาบุตรที่เจ้าเลี้ยงมา ก็ไม่มีใครจูงเจ้า

¹⁹ภัยพิบัติสองประการจะเกิดขึ้นแก่เจ้าⁱ

คือการทำลายล้างจนหมดสิ้น

และการกันดารอาหารเพราะสงคราม

ผู้ใดจะสงสารเจ้า

ผู้ใดจะปลอบโยนเจ้า^j

²⁰บรรดาบุตรของเจ้าหมดเรี่ยวแรง

นอนอยู่ตามมุมถนนทุกสายเหมือนละมั่งติดข่าย

เขาได้รับพระพิโรธของพระยาห์เวห์อย่างเต็มเปี่ยม

ได้รับการตำหนิจากพระเจ้าของเจ้า

²¹ดังนั้น เจ้าที่เป็นทุกข์

เจ้าซึ่งมึนเมา แต่มิใช่ด้วยเหล้าองุ่น

จงฟังข้อนี้เถิด

²²พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเจ้า

พระเจ้าของเจ้าผู้ทรงแก้คดีแทนประชากรของพระองค์

ตรัสดังนี้

“ดูซิ เรากำลังจะเอาถ้วยที่ทำให้เจ้าเมามายเดินโซเซ

ออกมาจากมือของเจ้า

คือถ้วยที่บรรจุความโกรธของเรา

เจ้าจะไม่ต้องดื่มอีก

²³เราจะวางถ้วยไว้ในมือของผู้ทรมานเจ้าผู้เคยสั่งเจ้าว่า

‘จงก้มลง เราจะเดินเหยียบเจ้า’

เจ้าได้ทำให้หลังของเจ้าเป็นพื้นดิน^k

เป็นถนนให้ผู้คนเดินบนนั้น”

51 a เป็นการเริ่มบทประพันธ์ยืดยาวที่กล่าวถึงการสถาปนาศิโยนขึ้นใหม่ ซึ่งจะจบลงที่ 52:12 บทประพันธ์นี้อาจถูกแต่งไว้เป็นบทเดียวกัน หรืออาจเป็นการนำบทประพันธ์สั้นๆ หลายบทเข้ามาต่อกันด้วยความคิดหลักเดียวกัน คือการช่วยให้รอดพ้นและการเตือนแบบเดียวกันให้ “ฟัง” (51:1, 4, 7) และให้ “ตื่น” (51:9,17; 52:1) ข้อความตอนต้นชวนให้คิดถึงพระพรในอดีต โดยเฉพาะพระพรที่พระเจ้าประทานแก่อับราฮัม (ปฐก 12:1-3 เทียบ อสค 33:24 ด้วย) ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของคำสัญญาจะประทานแผ่นดินที่ผู้ถูกเนรเทศกำลังจะเดินทางกลับมาตั้งหลักแหล่งอีกในไม่ช้า

^b เป็นการยากที่จะเห็นความต่อเนื่องของแผนการนี้กับการงานที่ “ผู้รับใช้” จะปฏิบัติ โดยเฉพาะในเพลงสองบทแรก “ผู้รับใช้” ด้วย จะเป็นแสงสว่างส่องนานาชาติ (ข้อ 4, เทียบ 49:6) เขาจะสถาปนากฎหมายและการกอบกู้ (ข้อ 4-6 – เทียบ 42:1,4; 49:6) พูดสั้นๆ คือ “ผู้รับใช้” จะเป็นผู้สถาปนาพระอาณาจักรของพระเจ้าในโลก

^c ประชากรเรียกหาพระยาห์เวห์ให้ทรงรื้อฟื้นการอัศจรรย์ในอดีตขึ้นอีก นั่นคือชัยชนะเหนือความสับสนวุ่นวายที่เคยมีก่อนที่จะทรงเนรมิตสร้างโลก การช่วยให้ข้ามทะเล และนำผู้ถูกเนรเทศกลับมายังศิโยน

^d ตำนานเรื่องโลกจักรวาลของชาวตะวันออกกลางโบราณคิดว่า การเนรมิตสร้างเป็นชัยชนะของพระเจ้าผู้เนรมิตสร้างเหนือสัตว์ร้ายมหึมาซึ่งหมายถึงความสับสนวุ่นวาย และมีชื่อว่า “ราหับ” (โยบ 9:13; 26:12; สดด 89:10) “มังกร” (“ทันนิน” หรือ “เลวีอาธาน” อสย 27:1; โยบ 7:12; สดด 74:14; อสค 29:3) และ “ทะเลลึก” (“T^ehom” ซึ่งอาจเทียบได้กับ “Tiamat” ในตำนานเรื่องโลกจักรวาลของชาวบาบิโลน เทียบ ปฐก 1:2; สดด 104:7-9; ฮบก 3:10) ในสมัยของประกาศกอิสยาห์ที่สอง ชื่อตามตำนานเหล่านี้เป็นเพียงวิธีพูดแบบคำประพันธ์เท่านั้น

^e ความในข้อนี้คัดลอกมาเหมือนกันทีเดียวกับ 35:10 แต่ถูกนำมาใช้ที่นี่อีกครั้งหนึ่งให้เป็นจุดยอด (climax) ของข้อ 9-10

^f พระยาห์เวห์ตรัสอีกครั้งหนึ่งเพื่อปลอบโยนอิสราเอล ( เทียบ 40:1) เขาจะต้องไม่กลัวมนุษย์ใดๆ แม้ที่มีพลัง เพราะพระยาห์เวห์ผู้ทรงเป็นเจ้าปกครองสิ่งสร้างทั้งหลายทรงปกป้องประชากรของพระองค์

^g “ขึง” แปลตามสำนวนแปลโบราณภาษาซีเรียค (เทียบข้อ 13) ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ปลูก”

^h กรุงเยรูซาเล็มซึ่งเสมือนว่ากำลังนอนแผ่อยู่เพราะความทุกข์ได้รับเชิญให้ยืนขึ้น ตรงข้ามกับกรุงบาบิโลนซึ่งถูกสั่งให้นั่งลงในฝุ่นดิน (47:1) แต่ทีแรก ประกาศกเตือนกรุงเยรูซาเล็มให้ระลึกถึงความทุกข์หนักที่ตนมีอยู่ ภาพเปรียบเทียบ “ถ้วยแห่งพระพิโรธ” ที่จะถูกมอบให้แก่ผู้ที่เบียดเบียนข่มเหงกรุงเยรูซาเล็ม (ข้อ 22-23) ยังพบได้อีกใน สดด 75:8; ยรม 13:13; 25:15-18; 48:26; 49:12; 51:7; พคค 4:21; อสค 23:32-34; อบด ข้อ 16; ฮบก 2:15-16; ศคย 12:12

ⁱ “ภัยพิบัติสองประการ” อาจหมายถึงการลงโทษที่หนักเป็นพิเศษ หรืออาจหมายถึงหายนะที่จะกล่าวในส่วนหลังของข้อนี้ ซึ่งในภาษาฮีบรูทำเป็นคู่ “สองคู่” คือ “การปล้นและทำลายล้าง” และ “การกันดารอาหารและคมดาบ”

^j “ผู้ใดจะปลอบโยนเจ้า” ตามสำนวนแปลโบราณต่างๆ และสำเนาโบราณซึ่งพบที่กุมราน 1QIs^a ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เราเป็นใคร จะปลอบโยนเจ้า(?)”

^k การเดินเหยียบบนหลังของผู้แพ้ เป็นการที่ผู้พิชิตมักจะใช้เป็นการเหยียดหยามอย่างที่สุดต่อผู้แพ้