การเนรเทศสิ้นสุด^a

14 ¹พระยาห์เวห์จะทรงพระเมตตายาโคบ จะทรงเลือกอิสราเอลอีก จะทรงให้เขาทั้งหลายตั้งหลักแหล่งในแผ่นดินของตน คนต่างด้าวจะมาอยู่ร่วมกับเขาและผูกพันกับเชื้อสายของยาโคบ ²ประชาชนทั้งหลายจะรับเขาและนำเขากลับไปยังถิ่นเดิม เชื้อสายของอิสราเอลจะมีกรรมสิทธิ์ในคนเหล่านี้ ซึ่งเป็นทาสชายหญิงในแผ่นดินของพระยาห์เวห์ ชาวอิสราเอลจะจับผู้ที่เคยจับเขาเป็นเชลย และจะปกครองผู้ที่เคยข่มเหงเขา

การสิ้นพระชนม์ของกษัตริย์แห่งบาบิโลน^b

          ³วันนั้น พระยาห์เวห์จะทรงให้อิสราเอลได้พักผ่อนพ้นจากความเจ็บปวด ความวิตกกังวล และการเป็นทาสที่ถูกบังคับให้ทำงานหนัก ⁴ท่านจะขับร้องเพลงเย้ยหยันกษัตริย์แห่งบาบิโลนดังนี้

          “ดูซิ ผู้ข่มเหงถึงจุดจบเสียแล้ว

                    ความทะนงตน^cของเขาก็จบลงด้วย

          ⁵พระเจ้าทรงหักไม้ตะบองของคนอธรรม

                    ทรงหักคทาของผู้มีอำนาจปกครอง

          ⁶ซึ่งตีนานาชาติด้วยความโกรธจัด

อย่างไม่ยั้งมือ

          เขาปกครองนานาชาติด้วยความโกรธ

                    ด้วยการข่มเหงที่ไร้ความปรานี

          ⁷ทั่วแผ่นดินพักผ่อนอย่างสงบ

                    ทุกคนเปล่งเสียงร้องด้วยความยินดี

          ⁸แม้กระทั่งต้นสนสามใบก็ยินดีที่ท่านล้ม

                    ต้นสนสีดาร์แห่งเลบานอนก็ยินดีด้วย

          พูดว่า “ตั้งแต่ท่านล้มลง

                    ก็ไม่มีผู้ใดขึ้นมาโค่นพวกเราอีก”^d

          ⁹แดนผู้ตายเบื้องล่างก็กระวนกระวาย

                    เพื่อต้อนรับเมื่อท่านมา

          แดนนี้ปลุกบรรดาผู้ตายให้มาต้อนรับท่าน

                    ทุกคนที่เคยปกครองแผ่นดิน

          ทำให้ผู้ที่เคยเป็นกษัตริย์แห่งนานาชาติ

                    ลุกขึ้นจากบัลลังก์ของตน

          ¹⁰ทุกคนจะทักทายท่าน พูดว่า

                    “ท่านก็อ่อนเปลี้ยเหมือนพวกเรา

          ท่านกลายเป็นเหมือนพวกเรา

          ¹¹ความหยิ่งยโสโอ่อ่าของท่านถูกโยนลงมาถึงแดนผู้ตาย

                    รวมทั้งเสียงพิณของท่านด้วย

          ตัวหนอนจะเป็นเสมือนที่นอนอยู่ใต้ท่าน

                    และจะเป็นเสมือนผ้าห่มคลุมท่าน

          ¹²ดาวประจำรุ่ง^e บุตรแห่งรุ่งอรุณเอ๋ย               

                    ท่านตกลงมาจากท้องฟ้าได้อย่างไร

          ท่านผู้เคยพิชิตนานาชาติ

ถูกตัดลงมานอนราบบนพื้นดินได้อย่างไร

¹³ท่านเคยคิดในใจว่า

‘ฉันจะขึ้นไปบนท้องฟ้า

จะตั้งบัลลังก์เหนือดวงดาวทั้งหลายของพระเจ้า

จะนั่งบนภูเขาที่เทพมาชุมนุม

ทางทิศเหนือไกลโพ้น

¹⁴ฉันจะขึ้นไปสูงกว่าเมฆ

จะทำตนเหมือนพระผู้สูงสุด’

¹⁵แต่ท่านถูกโยนลงมาในแดนผู้ตาย

ลงไปในหลุมลึก

¹⁶บรรดาผู้ตายที่เห็นท่านจะจ้องมองท่าน

และจะพินิจพิจารณาสภาพของท่าน ถามว่า

‘คนนี้หรือที่เคยทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน

เคยเขย่าอาณาจักรทั้งหลาย

¹⁷ผู้ทำให้โลกเป็นเหมือนถิ่นทุรกันดาร

ทำลายเมืองต่างๆ ไม่ยอมปล่อยให้เชลยกลับไปบ้านของตน’

¹⁸กษัตริย์ทุกพระองค์ของนานาชาติทอดพระกายอยู่อย่างมีเกียรติ

                    แต่ละพระองค์อยู่ในที่ฝังพระศพ

          ¹⁹แต่ท่านถูกโยนออกไปนอกหลุมศพ

                    เป็นศพน่ารังเกียจ^f อยู่ใต้ศพของบรรดาทหารที่ถูกฆ่าด้วยดาบ

          ศพของเขาถูกโยนลงไป มีก้อนหินทับอยู่

                    แต่ศพของท่านเป็นเหมือนซากสัตว์ที่ถูกเหยียบย่ำ  

          ²⁰ท่านจะไม่ได้รับการฝังศพเหมือนกษัตริย์อื่นๆ

                    เพราะท่านได้ทำลายแผ่นดินของท่าน

          ได้สังหารประชาชนของท่าน

                    จะไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงชื่อเชื้อสายของผู้ทำความชั่วอีกเลย

          ²¹จงเตรียมสังหารบรรดาบุตรของเขา

                    เพราะการทำชั่วของบิดาเถิด

          เขาจะได้ไม่ลุกขึ้นมาครอบครองแผ่นดิน

                    และทำให้พื้นโลกมีเมืองเต็มไปหมด”        

          ²²พระยาห์เวห์จอมจักรวาลตรัสว่า “เราจะลุกขึ้นต่อสู้กับเขาทั้งหลาย จะลบล้างชื่อกรุงบาบิโลนและผู้รอดชีวิตที่นั่น รวมทั้งลูกหลานและเชื้อสาย” พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ ²³“เราจะทำให้กรุงบาบิโลนเป็นที่อยู่ของนกฮูกและเป็นพรุ และจะทำลายให้เรียบเหมือนกวาดบ้าน” พระยาห์เวห์จอมจักรวาลตรัสดังนี้^g

กล่าวโทษอัสซีเรีย^h

          ²⁴พระยาห์เวห์จอมจักรวาลทรงปฏิญาณว่า

                    “เราวางแผนไว้อย่างไร ก็จะเป็นไปอย่างนั้น

          เราตัดสินใจอย่างไร ก็จะเกิดขึ้นอย่างนั้น

          ²⁵เราจะหักชาวอัสซีเรียในแผ่นดินของเรา

                    จะเหยียบย่ำเขาไว้บนภูเขาของเรา

          แอกที่เขาวางไว้บนประชากรของเรา

                    รวมทั้งภาระหนักที่เขาวางบนบ่าจะถูกยกออกไป”

          ²⁶นี่คือการตัดสินใจที่เรากำหนดไว้สำหรับทั่วแผ่นดิน

                    คือมือที่เราเหยียดออกเหนือประชาชาติทั้งปวง      

          ²⁷พระยาห์เวห์จอมจักรวาลทรงตั้งพระทัยเช่นนี้

                    ผู้ใดจะทำให้แผนการนี้ล้มเหลวได้

          พระหัตถ์พระองค์เหยียดออก

                    ผู้ใดจะทำให้หันกลับมาได้

กล่าวโทษชาวฟีลิสเตีย

          ²⁸ในปีที่กษัตริย์อาคัสสิ้นพระชนม์ⁱ พระเจ้าทรงประกาศว่า

          ²⁹“ชาวฟีลิสเตียทั้งหลายเอ๋ย อย่ายินดีไปเลย

                    ที่ไม้ตะบองซึ่งตีท่านนั้นหักเสียแล้ว

          เพราะถ้างูตาย งูพิษจะออกมาแทน

                    และมังกรจะเกิดมาจากงูพิษนี้        

³⁰คนยากจนที่สุดจะมีอาหารกินในทุ่งนาของเรา

                    คนขัดสนจะพักผ่อนอย่างปลอดภัย

          แต่เราจะทำให้เชื้อสายของท่านต้องตายเพราะความอดอยาก

                    เราจะฆ่า^jผู้รอดชีวิตทุกคนของท่าน        

³¹ประตูเมืองเอ๋ย จงร้องโหยหวนเถิด

เมืองเอ๋ย จงร้องตะโกน

ฟีลิสเตียทั้งหมดเอ๋ย จงกลัวตัวสั่นเถิด

เพราะควันออกมาจากทิศเหนือ^k

และไม่มีทหารคนใดหนีทัพเลย

³²เราจะตอบผู้ถือสาร^lของชนชาตินั้นว่าอย่างไร

จะตอบว่า “พระยาห์เวห์ได้ทรงสถาปนาศิโยน

และประชากรของพระองค์ที่ถูกข่มเหง

จะพบที่ลี้ภัยที่นั่น”

14 a การกล่าวล่วงหน้าถึงการกลับจากเนรเทศและการกลับใจของนานาชาติอยู่ผิดที่ในข้อความกล่าวโทษนานาชาติชุดนี้ แต่มีความคิดคล้ายกันกับข้อความใน 49:22; 66:20 (ดู 45:14 เชิงอรรถ h)

^b คำเย้ยหยัน (mashal) ทรราชที่หมดอำนาจเป็นการกล่าวโทษกษัตริย์แห่งบาบิโลน อาจเป็นกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์หรือนาโบนิดัส ดังนั้นจึงรวมอยู่ในคำประกาศพระวาจาในสมัยเนรเทศ แต่ก็ยังอาจเป็นไปได้อีกว่าบทประพันธ์นี้แต่เดิมอาจแต่งขึ้นก่อนหน้านั้น เพื่อเย้ยหยันกษัตริย์แห่งอัสซีเรีย เช่น กษัตริย์ซาร์กอนที่ 2 หรือเซนนาเคริบ แล้วในภายหลังถูกประยุกต์นำมาใช้กับสมัยเนรเทศ

^c “ความทะนงตน” แปลตามสำนวนแปลโบราณต่างๆ และเอกสารที่กุมราน 1QIs^a ต้นฉบับภาษาฮีบรูไม่สมบูรณ์

^d กษัตริย์แห่งอัสซีเรียและบาบิโลนเคยมาโค่นต้นไม้จากภูเขาเลบานอนไปใช้เป็นวัสดุก่อสร้าง

^e ข้อ 13-15 ดูเหมือนจะเลียนแบบมาจากบทประพันธ์ของชาวฟีนีเซีย ในเหตุการณ์ที่กล่าวถึง มีข้อความหลายแห่งคล้ายกับบทประพันธ์ซึ่งพบได้ที่ Ras Shamra ** “ดาวประจำรุ่ง” และ “รุ่งอรุณ” เป็นชื่อเทพเจ้าสององค์ ** “ที่เทพมาชุมนุม” เป็นสถานที่บรรดาเทพเจ้ามาประชุมกัน เช่นเดียวกับภูเขาโอลิมปัสในตำนานเทพของชาวกรีก บรรดาปิตาจารย์เปรียบเทียบการตกของ “ดาวประจำรุ่ง” (ภาษาละตินว่า “Lucifer”) ว่าเป็นเหมือนจอมปีศาจตกจากสวรรค์

^f “เป็นศพน่ารังเกียจ” แปลตามตัวอักษรว่า “เหมือนหน่อน่ารังเกียจ” ซึ่งเป็นการเล่นคำกับชื่อของกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ (“kⁿnezer” = “เหมือนหน่อ” พระนามของกษัตริย์เนบูคัดเนสซาร์ก็ประกอบด้วยอักษร k-n-z-r) ** การที่ศพไม่ได้รับการฝังนับว่าเป็นการถูกสาปแช่งร้ายแรงที่สุด (ดู 1 พกษ 13:21-22; ยรม 22:19)

^g ข้อความร้อยแก้ว 2 ข้อนี้ดูเหมือนจะถูกเพิ่มเข้ามาเพื่อเน้นตอนจบของบทประพันธ์

^h ประกาศกอิสยาห์น่าจะประกาศคำกล่าวโทษอัสซีเรียนี้ในปี 701 ก่อน ค.ศ. เมื่อกษัตริย์เซนนาเคริบทรงยกทัพมารุกรานอาณาจักรยูดาห์ (เทียบ 10:24-27; 30:27-33; 31:4-9; 37:22-29)

ⁱ คำประกาศพระวาจานี้อาจเกิดขึ้นก่อนที่กษัตริย์เซนนาเคริบจะทรงยกทัพมาจู่โจมอาณาจักรยูดาห์ “ไม้ตะบอง” ที่ตีชาวฟีลิสเตียน่าจะหมายถึงกษัตริย์ซาร์กอนที่ 2 ซึ่งทรงเคยจู่โจมแคว้นฟีลิสเตียหลายครั้ง การจู่โจมครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นในปี 711 ก่อน ค.ศ. (ดู 20:1ฯ) กษัตริย์ซาร์กอนสิ้นพระชนม์ในปี 705 แต่กษัตริย์เซนนาเคริบผู้ทรงสืบตำแหน่งต่อจากพระองค์เปรียบได้กับ “งูพิษ” หรือ “มังกร” จะทรงแสดงพระองค์เป็นศัตรูที่น่ากลัวว่า ถ้าคำอธิบายเช่นนี้ถูกต้อง การกล่าวถึงการสิ้นพระชนม์ของกษัตริย์อาคัสในข้อความนำหน้าน่าจะถูกเพิ่มเข้ามาในภายหลัง แต่ก็ยังอธิบายได้อีกแบบหนึ่งด้วยว่า “งูพิษ” และ “มังกร” คือกษัตริย์เฮเซคียาห์พระโอรสของกษัตริย์อาคัส ซึ่ง 2 พกษ 18:18 เล่าว่าได้ทรงทำลายแผ่นดินฟีลิสเตีย

^j “เราจะฆ่า” แปลตามสำนวนแปลภาษาละตินฉบับ Vulgata และเอกสารที่กุมราน 1QIs^a ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เขาจะฆ่า”

^k กองทัพอัสซีเรียและบาบิโลนจะยกมาทางทิศเหนือเสมอเพื่อจู่โจมแผ่นดินปาเลสไตน์ (ดู ยรม 1:3; 4:6; 6:1, 27; อสค 26:7)

^l “ผู้ถือสาร” อาจเป็นทูตที่ชาวฟีลิสเตียส่งมาเชิญชวนอาณาจักรยูดาห์ให้เข้าร่วมเป็นพันธมิตรเพื่อต่อต้านกองทัพอัสซีเรีย แต่ตัวบทไม่บอกอะไรชัดเจน อย่างไรก็ตาม คำตอบยืนยันว่ากรุงเยรูซาเล็ม (ศิโยน) ไม่มีวันจะถูกโจมตีได้เพราะพระยาห์เวห์ทรงปกป้องไว้