อุปมาเรื่องเถาองุ่น

    15. ¹พระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าอีกว่า

          ²“บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย ไม้ของต้นองุ่น

          ดีกว่ากิ่งของต้นไม้อื่นๆในป่าหรือ

          ³เขานำไม้ของต้นองุ่นไปทำอะไรได้บ้าง

นำไปทำที่แขวนภาชนะใดได้หรือ

⁴ดูซิ ไม้ของต้นองุ่นใช้เป็นฟืนใส่ไฟได้เท่านั้น

เมื่อไฟไหม้ปลายทั้งสองข้างแล้ว ตรงกลางก็ไหม้ด้วย

จะใช้ทำอะไรได้อีกa

⁵ดูซิ เมื่อยังไม่ถูกไฟไหม้ ไม้ของต้นองุ่นก็ยังไม่มีประโยชน์อะไร

บัดนี้เมื่อถูกไฟไหม้แล้ว ก็ยิ่งจะไม่มีประโยชน์ จะใช้ทำอะไรได้อีกเล่า”

    ⁶พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสดังนี้

          “ไม้ของต้นองุ่นที่อยู่กลางต้นไม้ในป่า เราทิ้งเป็นฟืนใส่ไฟฉันใด

          เราก็จะทำกับผู้อาศัยในกรุงเยรูซาเล็มฉันนั้น

⁷เราจะหันหน้าของเราต่อสู้กับเขา

แม้เขาจะหลบออกจากไฟกองหนึ่งได้

แต่ไฟอีกกองหนึ่งก็ยังจะเผาผลาญเขา

และเมื่อเราหันหน้าของเราต่อสู้กับเขา

ท่านทั้งหลายจะรู้ว่าเราเป็นพระยาห์เวห์

⁸เราจะทำให้แผ่นดินนี้เป็นที่ร้าง

เพราะเขาไม่ซื่อสัตย์ต่อเรา”

- พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัส

15 a ถ้าจะกล่าวเปรียบเทียบให้ชัดๆ การที่ไม้เถาองุ่นถูกเผาทั้งสองข้างหมายถึงอาณาจักรอิสราเอลซึ่งถูกยึดดินแดนกรุงสะมาเรียไปในปี 720 ก.ค.ศ. และอาณาจักรยูดาห์ที่ประชากรส่วนหนึ่งถูกกวาดต้อนเป็นเชลยไปในปี 597 ก.ค.ศ. – กรุงเยรูซาเล็มเองซึ่ง “อยู่ตรงกลาง” ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย เพราะเคยถูกล้อมและประชากรถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยมาครั้งหนึ่งแล้ว