อุปมาเรื่องเถาองุ่น
15. 1พระยาห์เวห์ตรัสกับข้าพเจ้าอีกว่า
2“บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย ไม้ของต้นองุ่น
ดีกว่ากิ่งของต้นไม้อื่นๆในป่าหรือ
3เขานำไม้ของต้นองุ่นไปทำอะไรได้บ้าง
นำไปทำที่แขวนภาชนะใดได้หรือ
4ดูซิ ไม้ของต้นองุ่นใช้เป็นฟืนใส่ไฟได้เท่านั้น
เมื่อไฟไหม้ปลายทั้งสองข้างแล้ว ตรงกลางก็ไหม้ด้วย
จะใช้ทำอะไรได้อีกa
5ดูซิ เมื่อยังไม่ถูกไฟไหม้ ไม้ของต้นองุ่นก็ยังไม่มีประโยชน์อะไร
บัดนี้เมื่อถูกไฟไหม้แล้ว ก็ยิ่งจะไม่มีประโยชน์ จะใช้ทำอะไรได้อีกเล่า”
6พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงตรัสดังนี้
“ไม้ของต้นองุ่นที่อยู่กลางต้นไม้ในป่า เราทิ้งเป็นฟืนใส่ไฟฉันใด
เราก็จะทำกับผู้อาศัยในกรุงเยรูซาเล็มฉันนั้น
7เราจะหันหน้าของเราต่อสู้กับเขา
แม้เขาจะหลบออกจากไฟกองหนึ่งได้
แต่ไฟอีกกองหนึ่งก็ยังจะเผาผลาญเขา
และเมื่อเราหันหน้าของเราต่อสู้กับเขา
ท่านทั้งหลายจะรู้ว่าเราเป็นพระยาห์เวห์
8เราจะทำให้แผ่นดินนี้เป็นที่ร้าง
เพราะเขาไม่ซื่อสัตย์ต่อเรา”
- พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัส
15 a ถ้าจะกล่าวเปรียบเทียบให้ชัดๆ การที่ไม้เถาองุ่นถูกเผาทั้งสองข้างหมายถึงอาณาจักรอิสราเอลซึ่งถูกยึดดินแดนกรุงสะมาเรียไปในปี 720 ก.ค.ศ. และอาณาจักรยูดาห์ที่ประชากรส่วนหนึ่งถูกกวาดต้อนเป็นเชลยไปในปี 597 ก.ค.ศ. – กรุงเยรูซาเล็มเองซึ่ง “อยู่ตรงกลาง” ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย เพราะเคยถูกล้อมและประชากรถูกกวาดต้อนไปเป็นเชลยมาครั้งหนึ่งแล้ว