ข้อกำหนดเพิ่มเติมเกี่ยวกับสักการสถานa
ก. ตะเกียงในสักการสถานต้องจุดอยู่ตลอดเวลา
24 1พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า
2“ท่านจงสั่งชาวอิสราเอลให้นำน้ำมันมะกอกเทศบริสุทธิ์มาใช้กับตะเกียงให้เปลวไฟลุกอยู่เสมอ 3อาโรนจะต้องดูแลตะเกียงที่หน้าม่านกั้นหีบบรรจุแผ่นศิลาจารึกในกระโจมนัดพบ ให้ลุกอยู่ตลอดคืนจนถึงรุ่งเช้าเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ ข้อกำหนดนี้ท่านทั้งหลายพึงปฏิบัติตลอดไปชั่วลูกชั่วหลาน 4อาโรนจะดูแลตะเกียงให้ลุกอยู่ตลอดคืนบนเชิงตะเกียงทองคำบริสุทธิ์bเฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์”
ข. ขนมปังตั้งถวายบนโต๊ะทองคำ
5“ท่านจะต้องนำแป้งสาลีอย่างดีมาอบเป็นขนมปังสิบสองก้อน ก้อนละสี่กิโลกรัม 6ท่านจะต้องวางขนมปังเป็นสองแถว แถวละหกก้อนบนโต๊ะทองคำบริสุทธิ์เฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ 7ท่านจะต้องโรยกำยานบริสุทธิ์ลงไปบนขนมปังแต่ละแถว แล้วจึงนำกำยานนั้นมาเผาไฟถวายเป็นเกียรติแด่พระยาห์เวห์แทนขนมปัง เพื่อให้พระองค์ทรงระลึกถึงผู้ถวาย 8ทุกวันสับบาโต ท่านจะต้องนำขนมปังมาวางไว้เฉพาะพระพักตร์พระยาห์เวห์ ชาวอิสราเอลจะต้องปฏิบัติหน้าที่นี้ตลอดไป 9ขนมปังเหล่านี้จะเป็นของอาโรนและบรรดาบุตร ซึ่งจะกินภายในสักการสถาน เพราะขนมปังเหล่านี้เป็นของศักดิ์สิทธิ์ยิ่งจากเครื่องเผาบูชา ถวายเป็นเกียรติแด่พระยาห์เวห์ นี่เป็นข้อกำหนดตลอดไป”
การกล่าวดูหมิ่นต่อพระเจ้า กฎการปรับโทษให้เท่ากับความผิด
10ชายคนหนึ่ง มารดาเป็นชาวอิสราเอล บิดาเป็นชาวอียิปต์ เขาออกจากบ้าน และทะเลาะวิวาทกับชาวอิสราเอลอีกคนหนึ่งในค่าย 11ชายที่เป็นบุตรของหญิงชาวอิสราเอลผู้นั้นกล่าวดูหมิ่นพระนามและสาปแช่งพระเจ้า เขาถูกนำตัวไปหาโมเสส (มารดาของชายผู้นั้นชื่อเชโลมิทบุตรหญิงของดีบรี จากตระกูลดาน) 12โมเสสสั่งให้คุมตัวเขาไว้คอยฟังว่าพระยาห์เวห์จะตรัสสั่งให้ทำอย่างไรต่อไป
13พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า
14“จงนำตัวชายที่กล่าวดูหมิ่นพระนามออกไปนอกค่าย ให้ทุกคนที่ได้ยินวางมือบนศีรษะของเขา แล้วให้ทุกคนในชุมชนเอาหินทุ่มเขาให้ตาย”c 15จงบอกชาวอิสราเอลว่า
“ผู้ใดสาปแช่งพระเจ้าของตน จะต้องรับผิดชอบต่อบาปที่เขาได้ทำ 16ผู้ใดกล่าวดูหมิ่นพระยาห์เวห์จะต้องถูกประหารชีวิต ทุกคนในชุมชนชาวอิสราเอลจะต้องเอาหินทุ่มเขาให้ตาย ผู้ใดกล่าวดูหมิ่นพระนามd จะต้องถูกประหารชีวิต ไม่ว่าเขาจะเป็นชาวอิสราเอลหรือคนต่างด้าว”
17“ผู้ใดฆ่าคนe จะต้องถูกประหารชีวิต”
18“ผู้ใดฆ่าสัตว์ที่มีเจ้าของ จะต้องชดใช้คืนเป็นสัตว์มีชีวิต”
19“ผู้ใดทำให้เพื่อนบ้านบาดเจ็บ จะต้องได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกัน 20ถ้าเขาหักกระดูกของผู้อื่น กระดูกของเขาจะถูกหักด้วย ถ้าเขาควักนัยน์ตาของผู้อื่น เขาจะถูกควักนัยน์ตาออกด้วย ถ้าเขาทำให้ผู้อื่นฟันหัก เขาจะต้องถูกทำให้ฟันหักด้วย เขาทำผู้อื่นบาดเจ็บอย่างใด เขาจะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นด้วย 21ผู้ใดฆ่าสัตว์ของผู้อื่น จะต้องนำสัตว์ของตนมาชดใช้แทนสัตว์นั้น แต่ผู้ใดฆ่าคน ผู้นั้นจะต้องถูกประหารชีวิต 22กฎนี้ใช้บังคับท่านทั้งหลายทุกคน ไม่ว่าจะเป็นชาวอิสราเอลหรือคนต่างด้าว เพราะเราคือพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน”
23โมเสสบอกกฎนี้แก่ชาวอิสราเอล เขานำชายที่กล่าวดูหมิ่นออกไปนอกค่ายและใช้หินทุ่มให้ตาย ดังนี้ ชาวอิสราเอลได้ปฏิบัติตามที่พระยาห์เวห์มีพระบัญชาแก่โมเสส
24 a ยกเว้นข้อ 15-22 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประมวลกฎหมายว่าด้วยความศักดิ์สิทธิ์ บทที่ 24 นี้เป็นผลของการนำตำนานสงฆ์มาเรียบเรียงใหม่ กำหนดกฎปฏิบัติประจำวัน (ข้อ 2-4) และประจำสัปดาห์ (ข้อ 5-9) สำหรับพระวิหารที่กรุงเยรูซาเล็ม โดยคำนึงถึงข้อความที่เรียบเรียงขึ้นใหม่เช่นเดียวกับใน อพย 25 ส่วนเรื่องเล่า (ข้อ 10-14 และ 25) ที่ใช้รูปแบบการเขียนเช่นเดียวกับ 10:1-5; 16:20; กดว 15:22-36 นับว่าเป็นกรอบของคำสอนเรื่องการกล่าวดูหมิ่นและการปรับโทษให้เท่ากับความผิดตามประมวลกฎหมายว่าด้วยความศักดิ์สิทธิ์
b แปลตามตัวอักษรว่า “บริสุทธิ์” บางคนเข้าใจว่า หมายถึง “ไม่มีมลทิน” แต่ผู้แปลส่วนมากเข้าใจว่าหมายถึง “ทำด้วยทองคำบริสุทธิ์” เช่นเดียวกับในข้อ 6
c ชุมชนอิสราเอลที่กล่าวคำดูหมิ่นทำให้มีมลทินจะพ้นมลทินโดยเอาหินทุ่มผู้มีความผิดให้ตาย การเอามือวางบนศีรษะของผู้กระทำผิดมีความหมายเช่นเดียวกับการเอามือวางบนหัวของสัตว์ที่ใช้ในพิธีชดเชยบาป เพื่อให้สัตว์นั้นเป็นตัวแทนชุมชนอิสราเอล (16:21)
d “พระนาม” (The Name) ตามต้นฉบับของชาวสะมารีตัน ในต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “นาม” (a name) ต้นฉบับภาษากรีกว่า “พระนามพระยาห์เวห์”
e ดู อพย 21:12 ข้อความเหล่านี้เป็นการนำข้อกำหนดของประมวลกฎหมายพันธสัญญามาปรับปรุงโดยเสริมว่า คนต่างด้าวที่อาศัยอยู่กับชาวอิสราเอลจะต้องปฏิบัติตามด้วย (ข้อ 16ข, 20ข-22)
