ข้อกำหนดว่าด้วยโรคผิวหนังa
ก. ฝี กลาก เกลื้อน
13 1พระยาห์เวห์ตรัสแก่โมเสสและอาโรนว่า 2“ถ้าผู้ใดมีแผลที่ผิวหนัง เป็นฝี เป็นผื่น หรือพุพอง ซึ่งอาจลามเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ให้นำผู้นั้นไปหาอาโรน หรือสมณะอื่นผู้สืบเชื้อสายจากเขา 3สมณะจะตรวจแผลที่ผิวหนัง ถ้าขนในแผลเป็นสีขาว และแผลนั้นกัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง แสดงว่าเป็นโรคติดต่อ เมื่อสมณะได้ตรวจพบโรคแล้ว จะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน 4ถ้าแผลที่ผิวหนังเป็นสีขาว แต่ไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง ทั้งขนในแผลไม่เปลี่ยนเป็นสีขาว สมณะก็จะแยกผู้ป่วยและกักไว้เจ็ดวัน 5ในวันที่เจ็ด สมณะจะตรวจเขาอีก ถ้าเห็นว่าแผลยังอยู่ในสภาพเดิม ไม่แผ่กว้างออกไป ก็จะแยกผู้ป่วยและกักไว้อีกเจ็ดวัน 6เจ็ดวันต่อมาสมณะจะตรวจแผลนั้นอีก ถ้าเห็นว่าแผลแห้งลง ไม่แผ่กว้างออกไป สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทิน เพราะเป็นผื่นเท่านั้น เมื่อเขาซักเสื้อผ้าแล้ว เขาก็จะพ้นมลทิน”
7“แต่ถ้าแผลแผ่กว้างออกไปอีกบนผิวหนังหลังจากที่สมณะได้ตรวจดู และประกาศว่าเขาไม่มีมลทินแล้ว เขาจะต้องไปแสดงตนต่อสมณะอีกครั้งหนึ่ง 8สมณะจะตรวจดูเขาอีกและถ้าเห็นว่าแผลแผ่กว้างออกไปบนผิวหนัง สมณะจะประกาศว่าเขามีมลทิน เพราะเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้”
ข. กรณีโรคผิวหนังระยะฟักตัวb
9“เมื่อผู้ใดเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ผู้นั้นจะต้องถูกนำไปหาสมณะ 10สมณะจะตรวจดูผู้ป่วย ถ้าเห็นว่ามีเม็ดพุพองบนผิวหนัง ทำให้เส้นขนเป็นสีขาว แผลเปิดเห็นเนื้อแดงๆ 11ผู้นั้นเป็นโรคผิวหนังเรื้อรังติดต่อได้ สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน ไม่จำเป็นที่จะแยกและกักเขาไว้ เพราะเขามีมลทินอย่างแน่นอน”c
12“ถ้าสมณะสังเกตเห็นว่าโรคผิวหนังลามออกไปทั่วตัวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า 13สมณะจะตรวจดูอีกครั้งหนึ่ง และถ้าเห็นว่าสะเก็ดขาวลามไปทั่วร่างกายแล้ว สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทินd เพราะว่าเขามีสะเก็ดขาวทั่วร่างกายแล้ว เขาจึงพ้นมลทิน 14แต่ในทันทีที่แผลเปิดเห็นเนื้อแดงๆ เขาก็มีมลทิน 15สมณะจะตรวจดูแผลที่เปิดเห็นเนื้อแดงๆ และประกาศว่าเขามีมลทิน แผลที่เปิดเห็นเนื้อแดงๆ ก็มีมลทิน เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ 16ถ้าแผลนั้นเปลี่ยนเป็นสะเก็ดขาวอีก ผู้นั้นจะกลับไปหาสมณะ 17สมณะจะตรวจดูอีก ถ้าเห็นว่าแผลนั้นแห้งดีแล้ว สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทิน เขาจึงพ้นมลทิน”
ค. ฝี
18“เมื่อผู้ใดเป็นฝีe รักษาหายแล้ว 19ถ้าหลังจากนั้นมีเม็ดพุพองขึ้นมา หรือมีจุดแดงช้ำปรากฏขึ้นในที่ที่เคยเป็นฝี ผู้นั้นจะต้องไปหาสมณะ 20สมณะจะตรวจดู ถ้าเห็นว่าแผลนั้นกัดกินลึกลงไปกว่าผิวหนัง และเส้นขนในแผลเป็นสีขาว สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้อันเกิดจากฝี 21แต่ถ้าสมณะตรวจดูและเห็นว่าเส้นขนในแผลไม่เป็นสีขาวและแผลไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง แต่แห้งกว่าเดิม สมณะจะแยกผู้ป่วยและกักไว้เป็นเวลาเจ็ดวัน 22ถ้าแผลนั้นแผ่ขยายกว้างออกไปบนผิวหนัง สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน เพราะเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ 23แต่ถ้าแผลนั้นคงที่ ไม่ลาม แผลนั้นก็เป็นเพียงแผลเป็นจากฝี สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทิน”
ง. แผลไฟลวก
24“ถ้าผู้ใดมีแผลไฟลวกตามผิวหนัง มีจุดแดงช้ำและเม็ดพุพองปรากฏขึ้น 25สมณะตรวจดูเห็นว่าเส้นขนในแผลเป็นสีขาวหรือแผลนั้นกัดกินลึกลงไปกว่าผิวหนัง แสดงว่าเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ที่เกิดจากแผลถูกไฟลวก สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน 26แต่ถ้าตรวจดูและเห็นว่าเส้นขนในแผลไม่เป็นสีขาว และแผลไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง แต่แห้งกว่าเดิม สมณะจะแยกผู้นั้น และกักไว้เป็นเวลาเจ็ดวัน 27ในวันที่เจ็ด สมณะจะตรวจเขาอีก ถ้าแผลนั้นแผ่ขยายกว้างออกไปบนผิวหนัง สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน เพราะเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ 28ถ้าแผลนั้นคงที่ไม่ลามกว้างไปตามผิวหนัง แต่แห้งกว่าเดิม แสดงว่าเป็นเพียงการพุพองที่เกิดจากถูกไฟลวกเท่านั้น สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทิน เพราะเป็นเพียงแผลเป็นจากไฟลวก”
จ. แผลที่ศีรษะและคาง
29ถ้าชายหรือหญิงคนใดมีแผลบนศีรษะหรือที่คาง 30สมณะจะตรวจดูแผลนั้น ถ้าเห็นว่าแผลนั้นกัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง หรือเส้นขนในแผลเป็นสีเหลืองและเป็นเส้นบางๆ สมณะจะประกาศว่าผู้นั้นมีมลทิน เพราะเป็นโรคกลากf เป็นโรคผิวหนังที่ติดต่อได้บนศีรษะหรือที่คาง 31แต่ถ้าสมณะตรวจแผลแล้วเห็นว่าแผลไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง และเส้นขนในแผลไม่เป็นสีเหลืองg สมณะจะแยกผู้นั้นและกักไว้เป็นเวลาเจ็ดวัน 32ในวันที่เจ็ดจะตรวจดูแผลอีก ถ้าเห็นว่าแผลไม่ลามกว้าง เส้นขนในแผลไม่เป็นสีเหลือง และแผลไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง 33ผู้นั้นจะต้องโกนผมหรือหนวดออกเว้นแต่ส่วนที่เป็นแผล สมณะจะแยกเขาและกักไว้อีกเจ็ดวัน 34ในวันที่เจ็ดสมณะจะตรวจแผลอีก ถ้าเห็นว่าแผลไม่ลามกว้างตามผิวหนัง และไม่กัดลึกลงไปกว่าผิวหนัง สมณะจะประกาศว่าเขาไม่มีมลทิน เมื่อเขาซักเสื้อผ้าแล้ว ก็จะพ้นมลทิน 35แต่ถ้าแผลลามกว้างบนผิวหนัง หลังจากสมณะประกาศว่าผู้นั้นไม่มีมลทินแล้ว 36สมณะจะต้องตรวจดูเขาอีก ถ้าเห็นว่าแผลลามกว้างบนผิวหนัง ไม่จำเป็นต้องตรวจว่าเส้นขนในแผลเป็นสีเหลืองหรือไม่ ผู้นั้นมีมลทินแน่นอน 37แต่ถ้าสมณะเห็นว่าแผลไม่ลามกว้าง และเส้นขนในแผลเริ่มงอกใหม่เป็นสีดำ แสดงว่าผู้นั้นหายจากโรคแล้ว เขาพ้นมลทิน และสมณะจะประกาศว่าเขาไม่มีมลทิน
ฉ. ผื่นบนผิวหนัง
38ถ้าชายหรือหญิงคนใดมีจุดขาวๆ บนผิวหนัง สมณะจะตรวจดู 39ถ้าเห็นว่าเป็นจุดสีขาวซีด จุดนั้นเป็นเพียงขุยที่ลอกออกจากผิวหนังเท่านั้น ผู้นั้นจึงไม่มีมลทิน
ช. ผมร่วง
40ถ้าผู้ใดมีผมร่วง ผู้นั้นไม่มีมลทินเพราะเขาเป็นคนศีรษะล้านเท่านั้น 41ถ้าเขามีผมร่วงทางด้านหน้า เขาก็ไม่มีมลทิน เพราะเป็นคนศีรษะเถิกเท่านั้น 42แต่ถ้ามีจุดแดงช้ำเกิดขึ้นบนส่วนใดของศีรษะล้าน แสดงว่าเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้บนศีรษะ 43สมณะจะตรวจดู และถ้าเห็นว่ามีจุดแดงช้ำบนศีรษะที่ล้านแล้ว ลักษณะคล้ายกับโรคผิวหนังที่ติดต่อได้บนส่วนอื่นๆ ของร่างกาย 44ผู้นั้นก็เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ มีมลทิน สมณะจะประกาศว่าเขามีมลทิน เพราะมีโรคผิวหนังบนศีรษะติดต่อได้
ข้อกำหนดสำหรับผู้ที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้
45ผู้ใดเป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ ต้องสวมเสื้อผ้าขาด ไม่โพกศีรษะ และปิดหน้าส่วนล่าง ร้องตะโกนว่า “มีมลทิน มีมลทิน” 46เขาจะมีมลทินตลอดเวลาที่เป็นโรคผิวหนังติดต่อได้ และเพราะมีมลทิน เขาจะต้องแยกไปอยู่นอกค่าย
เชื้อราตามเสื้อผ้า
47“เมื่อเสื้อผ้ามีราขึ้น ไม่ว่าจะเป็นผ้าขนสัตว์หรือผ้าป่าน 48เมื่อผ้าที่ทอหรือถักด้วยขนสัตว์ หรือป่านมีราขึ้น หรือเมื่อหนังสัตว์ หรือวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์มีราขึ้น 48(49)ถ้าเชื้อราที่ติดอยู่นั้นเป็นสีเขียวหรือสีแดงไม่ว่าบนเสื้อผ้า บนหนังสัตว์ บนผ้าทอหรือถัก หรือบนวัสดุทำด้วยหนังสัตว์ แสดงว่าเป็นเชื้อราที่ติดต่อได้ ต้องนำไปให้สมณะดู 50สมณะจะตรวจดูเชื้อรา และแยกวัสดุนั้นไว้เป็นเวลาเจ็ดวัน 51ในวันที่เจ็ด สมณะจะตรวจดูอีก ถ้าเห็นว่าเชื้อราลามออกไปตามเสื้อผ้า ตามผ้าทอหรือถักบนหนังสัตว์ หรือวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์ใดๆ แสดงว่า เชื้อราลามติดต่อได้และมีมลทิน 52สมณะจะเผาเสื้อผ้า ผ้าทอหรือถักด้วยขนสัตว์หรือป่านหรือวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์ที่มีเชื้อราติดอยู่ เพราะเชื้อรานั้นเป็นชนิดที่ลามติดต่อได้ จึงต้องเผาไฟทำลายเสีย”
53“แต่ถ้าเมื่อสมณะตรวจดูแล้วพบว่าเชื้อราไม่ได้ลามออกไปตามเสื้อผ้า ผ้าทอหรือถัก หรือบนวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์ 54สมณะจะสั่งให้นำวัสดุที่ติดเชื้อรานั้นไปซัก และแยกไว้อีกเจ็ดวัน 55แล้วสมณะจะตรวจดูอีก ถ้าเห็นว่าหลังจากซักแล้วเชื้อราไม่เปลี่ยนสี ถึงแม้ว่าจะไม่ลามกว้างออกไป วัสดุนั้นก็มีมลทิน ท่านจะต้องเผาทิ้งเสีย เพราะเชื้อราได้แทรกซึมเข้าไปแล้วทั้งด้านในและด้านนอก”
56“แต่ถ้าเมื่อสมณะตรวจดูอีกครั้งหนึ่งเห็นว่าหลังจากซักแล้วรอยตำหนิจางลง สมณะจะฉีกส่วนที่ติดเชื้อราส่วนนั้นออกจากเสื้อผ้า หนังสัตว์ ผ้าทอหรือถัก 57ถ้าเชื้อราปรากฏขึ้นอีกบนเสื้อผ้า ผ้าทอหรือถัก หรือวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์ แสดงว่าเชื้อรากำลังลามออกไป ท่านจะต้องนำวัสดุเหล่านั้นไปเผาไฟเสีย 58เสื้อผ้า ผ้าทอหรือถัก วัสดุทำด้วยหนังสัตว์ที่ท่านได้ซักและรอยตำหนิหายไป ท่านจะต้องซักอีกครั้งหนึ่งจึงจะพ้นมลทิน”
59“ทั้งหมดนี้เป็นข้อกำหนดเกี่ยวกับเชื้อราที่เกิดขึ้นตามเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นผ้าขนสัตว์หรือผ้าป่าน หรือผ้าทอหรือถัก หรือวัสดุที่ทำด้วยหนังสัตว์ เพื่อจะประกาศว่าสิ่งใดมีมลทินและสิ่งใดไม่มีมลทิน”
13 a “โรคผิวหนัง” คำในภาษาฮีบรูซึ่งเคยแปลกันว่า “โรคเรื้อน” อันที่จริงหมายถึงโรคผิวหนังที่ติดต่อได้ทั้งที่ร้ายแรงและไม่ร้ายแรง (ข้อ 1-44) รวมทั้งเชื้อราที่ทำให้เสื้อผ้าเปื่อย (ข้อ 47-59) หรือรอยด่างตามกำแพง (14:33-53) มาตรการในการวินิจฉัยและการป้องกันถูกนำมาเขียนเป็นข้อกำหนด โดยให้สมณะเป็นผู้ปฏิบัติ มาตรการเหล่านี้มาจากความคิดและการปฏิบัติของคนโบราณ แต่ในอิสราเอลถูกนำมาใช้เพื่อกำหนดว่าผู้ใดไม่มีมลทิน สามารถร่วมศาสนพิธีได้ ดังนี้ จึงมีความหมายในทางศาสนาด้วย ผู้พ้นมลทินจะกลับเข้ามาอยู่ในสังคมร่วมกับผู้อื่นได้จะต้องทำพิธีชำระ เช่น ถวายบูชาลบล้างบาป (14:1-31, 49-53) เพราะ “บาป” ในกรณีนี้ เป็นสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ จึงจำกัดพระอานุภาพของพระเจ้าแห่งอิสราเอลที่จะประทานชีวิต
b ข้อกำหนดเหล่านี้ไม่สามารถวินิจฉัยว่าเป็นโรคอะไรแน่ แต่ต้องการเพียงวินิจฉัยว่า เป็นโรคผิวหนังที่ติดต่อได้หรือไม่ ลนต ดูเหมือนจะคิดว่าโรคผิวหนังที่มีแผลเรื้อรังเท่านั้นเป็นโรคติดต่อได้
c ไม่จำเป็นต้องตรวจดูอีก ต้นฉบับภาษากรีกกล่าวตรงกันข้ามกันว่า “จะต้องแยกกักกันเขาไว้”
d เมื่อสะเก็ดขาวแผ่ไปทั่วร่างกาย แสดงว่าผู้ป่วยกำลังจะหาย เพราะสะเก็ดขาวจะค่อยๆ ล่อนหลุดออก
e ยังแปลได้อีกว่า “แผลเป็นหนอง”
f หรืออาจเป็น “แผลเปื่อย”
g ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เส้นขนมีสีดำ” แต่เราแปลให้สอดคล้องกับข้อ 32
