ความตาย

    41. ¹ความตายเอ๋ย ความคิดถึงเจ้าช่างน่าขมขื่นยิ่งนัก

          สำหรับผู้ที่สุขสบายอยู่กับทรัพย์สมบัติ

          สำหรับผู้ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใด และประสบความสำเร็จในกิจการทุกอย่าง

          และยังหาความสุขสำราญได้ในชีวิตa

          ²ความตายเอ๋ย คำตัดสินของเจ้าเป็นที่น่าปรารถนาสำหรับคนยากไร้อ่อนกำลัง

          สำหรับผู้ชรามากและกังวลใจในทุกสิ่ง

          ผู้ไม่ยอมรับสภาพของตนและหมดความพากเพียร

          ³อย่ากลัวคำตัดสินของความตาย

          จงระลึกถึงบรรดาผู้ที่มาก่อนและจะมาภายหลังท่าน

          ⁴เป็นกฎที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกำหนดไว้สำหรับมนุษย์ทุกคน

          แล้วทำไมท่านจึงไม่ยอมรับพระประสงค์ของพระผู้สูงสุดเล่า

          ท่านจะมีชีวิตอยู่สิบปี ร้อยปี หรือพันปี

          ในแดนมรณะ ก็ไม่มีผู้ใดบ่นถึงชีวิตอีกต่อไปb

ชะตากรรมของคนอธรรม

            ⁵บุตรของคนบาปเป็นเด็กน่ารังเกียจ

          ที่เติบโตขึ้นในสังคมของผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้า

          ⁶มรดกของบุตรคนบาปจะพินาศ

          ความอับอายจะคงอยู่กับลูกหลานของเขาตลอดไป

          ⁷บรรดาบุตรจะสาปแช่งบิดาที่ไม่ยำเกรงพระเจ้า

          เขาต้องอับอายเพราะความชั่วของบิดา

          ⁸ท่านทั้งหลายผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้าเอ๋ย วิบัติจงเกิดแก่ท่านเถิด

          ท่านได้ละทิ้งธรรมบัญญัติของพระเจ้าผู้สูงสุด

          ⁹เมื่อท่านเกิดมา ท่านก็เกิดมาเพื่อถูกสาปแช่งc

          เมื่อท่านจะตาย ท่านก็จะรับคำสาปแช่งเป็นผลตอบแทน

          ¹⁰ทุกสิ่งที่มาจากดินจะกลับเป็นดินอีกฉันใด

          ผู้ไม่ยำเกรงพระเจ้าก็จะผ่านจากคำสาปแช่งไปสู่ความพินาศฉันนั้น

          ¹¹การไว้ทุกข์มีไว้สำหรับผู้ตาย

          แต่ชื่อเสียงไม่ดีของคนบาปจะไม่ถูกลบล้างd

          ¹²จงเอาใจใส่รักษาชื่อเสียงของท่านไว้ให้ดี เพราะชื่อเสียงนี้จะคงอยู่

          มากกว่าทรัพย์สมบัติทองคำนับพันเสียอีก

          ¹³จำนวนวันของชีวิตที่ดีมีอยู่จำกัด

          แต่ชื่อเสียงดีจะคงอยู่ตลอดไป

ความรู้จักละอาย

            ¹⁴ลูกทั้งหลายเอ๋ย จงรักษาคำอบรมสั่งสอนไว้และอยู่ในสันติ

          ทั้งปรีชาญาณที่ซ่อนอยู่และขุมทรัพย์ที่ไม่ปรากฏจะมีประโยชน์ใด

          ¹⁵คนที่ซ่อนความโง่เขลาของตน

          ย่อมดีกว่าคนที่ซ่อนปรีชาญาณของตน

          ¹⁶เพราะฉะนั้น จงตั้งใจฟังคำพูดของข้าพเจ้าเถิด

          เพราะเป็นการไม่ดีที่จะละอายในทุกเรื่อง

          เช่นเดียวกับเป็นการไม่ดีที่จะชมทุกสิ่ง

          ¹⁷เมื่อท่านประพฤติผิดศีลธรรม จงละอายบิดามารดา

          เมื่อท่านพูดเท็จ จงละอายผู้นำและผู้มีอำนาจ

          ¹⁸เมื่อท่านได้ทำผิด จงละอายผู้พิพากษาและผู้ปกครอง    

เมื่อท่านทำผิดกฎหมาย จงละอายที่ประชุมของประชากร

          ¹⁹เมื่อท่านทุจริต จงละอายผู้ร่วมงานและเพื่อน

          เมื่อท่านลักขโมย จงละอายคนในละแวกเดียวกัน

          ²⁰จงละอายที่ไม่ปฏิบัติตามคำสาบานและคำสัญญาต่อพระเจ้า

          จงละอายที่จะวางข้อศอกบนขนมปังที่โต๊ะอาหารe

          ²¹จงละอายที่จะดูถูกทั้งผู้ให้และผู้รับ

          จงละอายที่จะไม่ยอมตอบคำทักทาย

          ²²จงละอายที่จะจ้องมองหญิงโสเภณี

          จงละอายที่ไม่ได้ช่วยเหลือญาติพี่น้อง

          ²³จงละอายที่ได้ยึดส่วนมรดกและของขวัญของผู้อื่นมาเป็นของตน

          จงละอายที่หมายปองภรรยาของผู้อื่น

          ²⁴จงละอายที่จะสนิทสนมกับหญิงรับใช้

          และอย่าเข้าไปใกล้เตียงของนาง

          ²⁵จงละอายที่ได้ด่าว่าเพื่อน

          เมื่อได้ของขวัญแล้วก็อย่าดูหมิ่นเขา

          ²⁶จงละอายที่จะนำถ้อยคำที่ได้ฟังมาไปเล่าให้ผู้อื่นฟัง

          จงละอายที่ได้เปิดเผยความลับของผู้อื่น

          ²⁷ถ้าท่านรู้สึกละอายอย่างแท้จริงเช่นนี้

          ท่านจะเป็นที่เคารพรักของทุกคน

41 a “ยังหาความสุขสำราญได้” – แปลตามต้นฉบับภาษาฮีบรู – ต้นฉบับภาษากรีกว่า “ยังรู้รสอาหารได้”

b “ในแดนมรณะ ก็ไม่มีใครบ่นถึงชีวิตอีกต่อไป” – ชีวิตในแดนมรณะเหมือนกันสำหรับทุกคน ดังนั้น เมื่อชีวิตในโลกแม้จะยืนยาวมากจบลง ก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะคิดอิจฉาอีกต่อไป

c ตัวบทภาษาฮีบรูเสริมว่า “ถ้าท่านให้กำเนิดบุตร เขาก็จะมีความทุกข์ ถ้าท่านสะดุดล้ม ก็เพื่อจะยินดีตลอดไป” (แต่ประโยคสุดท้ายนี้น่าจะแปลตามสำนวนแปลภาษาซีเรียคที่ว่า “ถ้าท่านสะดุดล้ม คนอื่นๆจะดีใจ”)

d “ชื่อไม่ดีของคนบาปจะไม่ถูกลบล้าง” – ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “ร่างกายมนุษย์ล้วนอนิจจัง แต่ชื่อเสียงของผู้ทำความดีจะไม่ถูกลบล้าง”

e “วางข้อศอกบนขนมปังที่โต๊ะอาหาร” น่าจะเป็นมรรยาทในการนั่งโต๊ะ – แต่ความเข้าใจเช่นนี้ไม่เข้ากับบริบท -- ตัวบทภาษาฮีบรูก็ไม่ชัดเจนเช่นกันเมื่อมีว่า “ไม่ปฏิบัติตามคำสาบานและคำสัญญาต่อพระเจ้า และยื่นข้อศอกบนขนมปัง”