ความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า

18 ¹พระผู้ทรงอยู่ตลอดไปทรงเนรมิตจักรวาลทั้งหมด

          ²องค์พระผู้เป็นเจ้าพระองค์เดียวทรงยุติธรรม^{a (3)}

                ⁴พระองค์ไม่ประทานอำนาจให้ผู้ใดไปประกาศพระราชกิจของพระองค์

                    ใครจะหยั่งรู้สิ่งมหัศจรรย์ที่ทรงกระทำ

          ⁵ผู้ใดจะวัดพระอานุภาพยิ่งใหญ่

                    ผู้ใดจะบรรยายถึงพระเมตตาของพระองค์ได้

          ⁶ไม่มีสิ่งใดจะต้องตัดออกหรือเพิ่มเติม

                    เป็นไปไม่ได้ที่จะหยั่งรู้สิ่งน่าอัศจรรย์ขององค์พระผู้เป็นเจ้า

          ⁷เมื่อคนหนึ่งคิดว่าเขาจบแล้ว เขาก็เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น

                    เมื่อเขาหยุด เขาก็ยังรู้สึกมึนงงอยู่^b

ความไม่เที่ยงแท้ของมนุษย์

            ⁸มนุษย์คืออะไร มีประโยชน์อะไร

                    ความดีของเขาคืออะไร ความชั่วของเขาคืออะไร

          ⁹ชีวิตของมนุษย์ ถ้าถึงร้อยปีก็นับว่ามากแล้ว

          ¹⁰แต่อายุไม่กี่ปีของเขาเปรียบกับนิรันดรภาพ

                    ก็เหมือนน้ำหยดเดียวในทะเล หรือเหมือนทรายเม็ดเดียว

          ¹¹องค์พระผู้เป็นเจ้าจึงทรงพากเพียรอดทนกับมนุษย์

                    ทรงหลั่งพระเมตตาให้เขา

          ¹²พระองค์ทรงเห็นและทรงทราบว่าจุดสิ้นสุดของมนุษย์นั้นน่าสมเพช

                    พระองค์จึงประทานอภัยให้เขามากยิ่งขึ้น

          ¹³มนุษย์เมตตาเพื่อนบ้าน

                    แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพระเมตตาสิ่งมีชีวิตทั้งปวง

          พระองค์ทรงติเตียน ตักเตือน และสั่งสอน

                    ทรงนำเขาดังคนเลี้ยงแกะนำฝูงแกะของตน^c

          ¹⁴พระองค์ทรงพระเมตตาผู้ยอมรับคำตักเตือนของพระองค์

                    ทรงพระเมตตาผู้หมั่นปฏิบัติตามคำสั่งของพระองค์

จงรู้จักให้^d

            ¹⁵ลูกเอ๋ย เมื่อท่านทำความดีกับผู้ใด อย่าตำหนิเขา

                    เมื่อให้ของผู้ใด อย่าพูดให้เขาเป็นทุกข์ใจ

          ¹⁶หยาดน้ำค้างยังลดความร้อนได้มิใช่หรือ

                    วาจาอ่อนหวานย่อมมีค่ามากกว่าของกำนัล

          ¹⁷ดูซิ ถ้อยคำเพียงคำเดียวย่อมมีค่ากว่าของกำนัลดีๆ

                    แต่คนใจกว้างพร้อมจะให้ทั้งสองอย่าง

          ¹⁸คนโง่เขลาติเตียนโดยไร้มรรยาท

                    ผู้ให้ของขวัญอย่างไม่เต็มใจ ทำให้ผู้รับขัดเคือง

การรู้จักตริตรองมองการณ์ไกล

          ¹⁹จงเรียนรู้ให้ดีก่อนที่จะพูด

                    จงดูแลสุขภาพ ถ้าไม่ต้องการเจ็บป่วย

          ²⁰จงพิจารณาตนเองก่อนที่พระเจ้าจะทรงพิพากษา

                    แล้วท่านจะพบพระเมตตาในวันที่พระองค์เสด็จมา

          ²¹จงถ่อมตนก่อนที่ท่านจะเจ็บป่วย^e

                    ถ้าท่านทำบาปไปแล้ว ก็จงเป็นทุกข์กลับใจ

          ²²อย่าให้สิ่งใดขัดขวางท่านมิให้ปฏิบัติตามคำบนบานในเวลาที่กำหนด

                    และอย่ารอจนตายก่อนที่จะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย

          ²³จงคิดให้ดีก่อนจะบนบาน

                    อย่าเป็นเหมือนคนที่ทดลององค์พระผู้เป็นเจ้า

          ²⁴จงระลึกถึงพระพิโรธในวันสิ้นชีวิตของท่าน^f

                    คือเวลาที่พระเจ้าจะทรงลงโทษเมื่อทรงหันพระพักตร์ไปจากท่าน

          ²⁵เมื่อท่านอุดมสมบูรณ์ จงคิดถึงเวลาอดอยาก

                    เมื่อท่านร่ำรวย จงคิดถึงเวลาที่ท่านยากจนและขาดแคลน

          ²⁶ตั้งแต่เช้าถึงเย็น ลมฟ้าอากาศเปลี่ยนแปลง

                    ทุกสิ่งผ่านพ้นไปรวดเร็วเฉพาะพระพักตร์องค์พระผู้เป็นเจ้า

          ²⁷ผู้มีปรีชาระวังตนในทุกสิ่ง

                    และเมื่อบาปล่อใจ^g เขาก็ระวังตนไม่ทำผิด

          ²⁸ผู้มีปัญญารู้จักปรีชาญาณ

                    และชมสรรเสริญทุกคนที่พบปรีชาญาณ

          ²⁹ผู้รู้จักพูดแสดงว่ามีปรีชาญาณ

                    เขาแจกจ่ายคำพังเพย^hเหมือนฝนที่หลั่งลงมา

การรู้จักบังคับตน

            ³⁰อย่าปล่อยตนตามตัณหา

                    จงควบคุมความปรารถนาของท่าน

          ³¹ถ้าท่านทำตามตัณหาของท่าน

                    ท่านก็จะเป็นเป้าให้ศัตรูเย้ยหยัน

          ³²อย่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเพื่อแสวงหาความสุข

                    เพราะค่าใช้จ่ายจะทำให้ท่านยากจนⁱ

          ³³ถ้าท่านไม่มีเงินในกระเป๋า

                    อย่าไปยืมเงินเพื่อเลี้ยงฉลอง จะทำให้ตนยากจนลง

18 a สำเนาโบราณภาษากรีก Gk 248 เสริมว่า “และไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากพระองค์ ³พระองค์ทรงใช้พระหัตถ์ปกครองโลก สิ่งสารพัดปฏิบัติตามพระประสงค์ เพราะพระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ ทรงปกครองทุกสิ่งด้วยพระอานุภาพ ทรงแยกสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากสิ่งไม่ศักดิ์สิทธิ์”

^b เมื่อมนุษย์ใช้ความสามารถทั้งหมดของตนเพื่อรู้จักพระเจ้าและสิ่งมหัศจรรย์ของพระองค์ เขาเพิ่งเริ่มเข้าใจพระองค์ ข้อสังเกตเหล่านี้ชวนให้คิดถึงความคิดของ ปญจ แต่ข้อสรุปนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ปญจ คิดถึงแต่ความอนิจจังของมนุษย์เท่านั้น ส่วน บสร กล่าวถึงความอ่อนแอของมนุษย์เพื่อเน้นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า

^c เทียบ 2 มคบ 6:13-16; ปชญ 12:19-22 ชาวยิวสมัยหลังเนรเทศพยายามหาเหตุผลเพื่อสนับสนุนยืนยันความยุติธรรมของพระเจ้าในการลงโทษความผิดของมนุษย์ ในข้อความนี้เราพบความคิดชัดเจนเป็นครั้งแรกในพันธสัญญาเดิมที่ว่าพระเจ้าทรงพระเมตตาต่อทุกสิ่งที่ทรงเนรมิตมา

^d คำแนะนำสั่งสอนให้ประพฤติดีดำเนินต่อไปที่ตรงนี้ การพิจารณาถึงพระเมตตากรุณายิ่งใหญ่ของพระเจ้าทำให้ผู้เขียนรวบรวมคำพังเพยเกี่ยวกับการแสดงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเพื่อนมนุษย์มาไว้ด้วยกัน

^e พระคัมภีร์มักจะมองความเจ็บป่วยเป็นการลงโทษที่คนหนึ่งได้ทำบาป ดังนั้น การกลับใจใช้โทษบาปจึงเป็นการป้องกันมิให้ล้มป่วยอีก

^f “วันสิ้นชีวิตของท่าน” แปลตามตัวอักษรว่า “วันแห่งการจบสิ้น” ซึ่งหมายถึง “วันตาย” (เทียบ 1:13) มากกว่า “วันพิพากษา” บสร ไม่สนใจเรื่องอันตวิทยาของมนุษย์

^g “เมื่อบาปล่อใจ” แปลตามตัวอักษรว่า “ในวันของบาป”

^h “แจกจ่ายคำพังเพย” คงจะหมายถึงหนังสือที่รวบรวมคำพังเพยต่างๆ ไว้ ดังที่พบได้ในหนังสือสุภาษิต สำเนาโบราณภาษากรีก Gk 248 ยังเสริมอีกว่า “วางใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าพระองค์เดียวดีกว่านำดวงใจที่ตายแล้ว มาติดไว้กับผู้ตาย”

ⁱ ข้อนี้ในต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “อย่าพอใจในความสุขที่ไร้ค่า เกรงว่าท่านจะยากจนเป็นสองเท่า”