13 ¹แม้ข้าพเจ้าพูดภาษาของมนุษย์และของทูตสวรรค์ได้ ถ้าไม่มีความรัก^a ข้าพเจ้าก็เป็นแต่เพียงฉาบหรือฉิ่งที่ส่งเสียงอึกทึก ²แม้ข้าพเจ้าจะประกาศพระวาจา เข้าใจธรรมล้ำลึกทุกข้อและมีความรู้ทุกอย่าง หรือมีความเชื่อพอที่จะเคลื่อนภูเขาได้ ถ้าไม่มีความรัก ข้าพเจ้าก็ไม่มีความสำคัญแต่อย่างใด ³แม้ข้าพเจ้าจะแจกจ่ายทรัพย์สินทั้งปวงให้แก่คนยากจน หรือยอมมอบตนเองให้นำไปเผาไฟ^b ถ้าไม่มีความรัก ข้าพเจ้าก็มิได้รับประโยชน์ใด

⁴ความรักย่อมอดทน^c มีใจเอื้อเฟื้อ ไม่อิจฉา ไม่โอ้อวดตนเอง ไม่จองหอง ⁵ไม่หยาบคาย ไม่เห็นแก่ตัว ความรักไม่ฉุนเฉียว ไม่จดจำความผิดที่ได้รับ ⁶ไม่ยินดีในความชั่ว แต่ร่วมยินดีในความถูกต้อง ⁷ความรักให้อภัยทุกอย่าง เชื่อทุกอย่าง หวังทุกอย่าง อดทนทุกอย่าง

⁸ความรักไม่มีสิ้นสุด^d แม้การประกาศพระวาจาจะถูกยกเลิก แม้การพูดภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจจะยุติ แม้ความรู้จะหมดสิ้น ⁹เพราะเรารู้อย่างไม่สมบูรณ์ และประกาศพระวาจาอย่างไม่สมบูรณ์ ¹⁰แต่เมื่อสิ่งที่สมบูรณ์มาถึง ความไม่สมบูรณ์จะสูญสิ้นไป ¹¹เมื่อข้าพเจ้ายังเป็นเด็ก ข้าพเจ้าก็พูดจาเหมือนเด็กๆ คิดเหมือนเด็กๆ ใช้เหตุผลเหมือนเด็กๆ แต่เมื่อข้าพเจ้าเป็นผู้ใหญ่ ข้าพเจ้าก็เลิกประพฤติเหมือนเด็ก ¹²ในเวลานี้ เราเห็นพระเจ้าเพียงรางๆ เหมือนเห็นในกระจกเงา แต่เมื่อถึงเวลานั้น เราจะเห็นพระองค์เหมือนพระองค์ทรงอยู่ต่อหน้าเรา เวลานี้ ข้าพเจ้ารู้อย่างไม่สมบูรณ์ แต่เมื่อถึงเวลานั้น ข้าพเจ้าจะรู้แจ้งเหมือนที่พระองค์ทรงรู้จักข้าพเจ้า

¹³ขณะนี้ยังมีความเชื่อ ความหวังและความรักอยู่ทั้งสามประการ^e แต่ที่ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดทั้งหมดคือ ความรัก

13 a ความรัก (agape) ไม่มีลักษณะของการเป็นเจ้าของ และไม่ใช่ความปรารถนาที่จะได้รับความพึงพอใจ แต่ความรักต้องการทำให้ผู้อื่นพอใจ ความรักสูงสุดคือความรักที่พระเจ้าทรงมีต่อเรา (1 ยน 4:19) ซึ่งทำให้พระองค์ประทานพระบุตร เพื่อทำให้คนบาปกลับคืนดีกับพระองค์ (รม 5:8; 8:32-39; 2 คร 5:18-21; อฟ 2:4-7; ดู ยน 3:16ฯ; 1 ยน 4:9-10) ทำให้เขาไม่เป็นเพียงแต่ผู้ที่พระเจ้าทรงเลือกสรรเท่านั้น (อฟ 1:4) แต่ยังเป็นบุตรของพระเจ้าด้วย (1 ยน 3:1) ความรักนี้ถือว่าเป็นความรักของพระเจ้า (พระบิดา) (รม 5:5; 8:39; 2 คร 13:11, 13; ฟป 2:1; 2 ธส 2:16; เทียบ 1 ยน 2:15) เนื่องจากความรักเป็นสิ่งเดียวกับพระธรรมชาติของพระเจ้า (1 ยน 4:7ฯ, 16) จึงพบได้ในพระบุตรด้วย (รม 8:35, 37, 39; 2 คร 5:14; อฟ 3:19; 1 ทธ 1:14; 2 ทธ 1:13) ดังนั้น พระบุตรจึงทรงรักพระบิดาดังที่พระบิดาทรงรักพระบุตร (อฟ 1:6; คส 1:13; เทียบ ยน 3:35; 10:17; 14:31) พระบิดาทรงรักเราฉันใด พระบุตรก็ทรงรักมนุษยชาติฉันนั้น (ยน 13:1, 34; 14:21 15:9) พระบุตรถูกส่งมาช่วยมนุษยชาติให้รอดพ้น (2 คร 5:14ฯ; กท 2:20; อฟ 5:2, 25; 1 ทธ 1:14ฯ; เทียบ ยน 15:13; 1 ยน 3:16; วว 1:5) พระจิตเจ้าได้ประทานความรักเดียวกันนี้ (รม 15:30; คส 1:8) แก่คริสตชน (รม 5:5; เทียบ กท 5:22) การรักทั้งเพื่อนมนุษย์และศัตรู (มธ 5:43-48//) ไม่เป็นเพียงผลตามมาที่จำเป็นจากความรักของพระเจ้าต่อเราเท่านั้น แต่ในความเป็นจริง ยังพิสูจน์อีกว่า พระเจ้าทรงรักเรา (1 ยน 3:17; 4:20ฯ) และยังเป็นบทบัญญัติใหม่ที่พระคริสตเจ้าได้ทรงกำหนดไว้ (ยน 13:34ฯ; 15:12, 17; 1 ยน 3:23; ฯลฯ) และเป็นบทบัญญัติที่บรรดาสาวกได้เน้นอยู่เสมอ (รม 13:8; กท 5:13ฯ; อฟ 1:15; ฟป 2:2ฯ; คส 1:4; 1 ธส 3:12; 2 ธส 1:3; ฟม 5-7; เทียบ ยก 2:8; 1 ปต 1:22; 2:17; 4:8; 1 ยน 2:10; 3:10ฯ, 14; ฯลฯ) เปาโลรักคริสตชนในพระศาสนจักรต่างๆ ที่ท่านได้จัดตั้งขึ้นเช่นนี้แหละ (2 คร 2:4; 12:15; ฯลฯ) และคริสตชนเหล่านี้ก็รักเปาโลเช่นเดียวกัน (คส 1:18; 1 ธส 3:6; ฯลฯ) ความรักเรียกร้องความจริงใจ ความถ่อมตน ความไม่เห็นแก่ตัวและการยอมอุทิศตน (ข้อ 4-7; รม 12:9ฯ; 2 คร 6:6; ฟป 2:2ฯ) การรับใช้ (กท 5:13 เทียบ ฮบ 6:10) การช่วยเหลือกันและกัน (อฟ 4:2 เทียบ รม 14:15; 2 คร 2:7ฯ) ความรักปรากฏในความประพฤติ (2 คร 8:8-11, 24 เทียบ 1 ยน 3:18) และการที่เราเชื่อฟังพระบัญชาขององค์พระผู้เป็นเจ้า (ยน 14:15; 1 ยน 5:2ฯ; ฯลฯ) และทำให้ความเชื่อของเราบังเกิดผล (กท 5:6 เทียบ ฮบ 10:24) ความรักทำให้คริสตชนรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในหมู่คณะ (คส 3:14; เทียบ 2 ปต 1:7) และ “ปกคลุมบาปจำนวนมาก” (1 ปต 4:8; เทียบ ลก 7:47) เนื่องจากความรักต่อพี่น้องมาจากความรักต่อพระเจ้า แรงจูงใจของความรักจึงไม่ใช่ความกลัว (รม 8:28-39 เทียบ 1 ยน 4:17ฯ) เราไม่สามารถรักผู้อื่นได้ถ้าไม่รู้ความจริง (อฟ 4:15-16; เทียบ 2 ธส 2:10) และการรู้ความจริงนี้เองทำให้เราตัดสินผิดถูกได้ (ฟป 1:9) และทำให้เราเข้าใจธรรมล้ำลึกเรื่องพระเจ้าเดชะพระจิตเจ้า (คส 2:2; เทียบ 1 ยน 4:7) และเข้าใจความรักของพระคริสตเจ้า ซึ่งไม่มีวิธีอื่นจะเข้าใจได้ (อฟ 3:17-19; เทียบ 1 คร 8:1-3; 13:8-12)

            เนื่องจากพระคริสตเจ้า (อฟ 3:17) และพระตรีเอกภาพ (2 คร 13:13 เชิงอรรถ e เทียบ ยน 14:15-23; 1 ยน 4:12) ประทับอยู่ในวิญญาณซึ่งมีความรักนี้ ความรักนี้จึงหล่อเลี้ยงคุณธรรมทางเทววิทยา (ดู รม 1:16 เชิงอรรถ h; 5:2 เชิงอรรถ c) ในบุคคลที่มีความรักเป็นลักษณะเด่น (1 คร 13:3) ความรักเป็นคุณธรรมเดียวที่คงอยู่ชั่วนิรันดร (ข้อ 8) และจะสมบูรณ์เมื่อเราจะเห็นพระเจ้าแล้วเท่านั้น (ข้อ 12 เทียบ 1 ยน 3:2) เมื่อนั้นแหละพระเจ้าจะประทานพระคุณต่างๆ ที่พระองค์ได้ทรงสัญญาไว้ให้แก่ผู้ที่พระองค์ทรงรัก (1 คร 2:9; รม 8:28; อฟ 6:24; 2 ทธ 4:8; เทียบ ยก 1:12; 2:5)

^b บางฉบับว่า “ยอมมอบตนเองเพื่อโอ้อวด”

^c ในข้อ 4-7 เปาโลอธิบายลักษณะของความรักแบบคริสตชนโดยใช้กริยาวลีสิบห้าคำ เพื่อเน้นการกระทำของผู้มีความรัก

^d เมื่อความรู้ของเราเรื่องพระเจ้าซึ่งเวลานี้ยังไม่สมบูรณ์ (ข้อ 11) และยังไม่เป็นความรู้โดยตรง (ข้อ 12) จะหมดไปเมื่อเราจะเห็นพระเจ้าโดยตรง แล้วความรักจะยังอยู่เหมือนดังที่เคยเป็นในชีวิตนี้

^e การกล่าวถึงคุณธรรมทางเทววิทยาทั้งสามประการนี้ร่วมกัน พบเป็นครั้งแรกใน 1 ธส 1:3 และอาจจะใช้กันอยู่แล้วก่อนสมัยของเปาโล เปาโลพูดถึงคุณธรรมทั้งสามนี้ร่วมกันบ่อยครั้งในจดหมายของท่าน แม้จะเรียงลำดับต่างกันก็ตาม (13:7, 13; รม 5:1-5; 12:6-12; กท 5:5ฯ; อฟ 1:15-18; 4:2-5; คส 1:4-5; 1 ธส 5:8; 1 ทธ 6:11; ทต 2:2; เทียบ ฮบ 6:10-12; 10:22-24; 1 ปต 1:3-9, 21ฯ) เปาโลพูดถึงความเชื่อและความรักร่วมกันใน 1 ธส 3:6; 2 ธส 1:3; ฟม 5 พูดถึงความเชื่อและความเข้มแข็งร่วมกันใน 2 ธส 1:4; พูดถึงความรักและความเข้มแข็งร่วมกันใน 2 ธส 3:5; เทียบ 2 คร 13:13