เพลงสดุดีที่ 78

บทเรียนจากประวัติศาสตร์ของอิสราเอล^a

สดด บทนี้ยาวเป็นอันดับสองรองจาก สดด 119 ผู้ประพันธ์แสดงเจตนาของตนใน 8 ข้อแรกของบทประพันธ์ เขาต้องการสอนประชาชนให้มองย้อนกลับไปในอดีต และได้รับบทเรียนจากประวัติศาสตร์ของชาติให้เป็นประโยชน์ ต่อจากนั้น ผู้ประพันธ์ก็เล่าถึงเหตุการณ์ในสมัยอพยพ การเข้ายึดครองแผ่นดินแห่งพระสัญญา โดยเน้นให้เห็นว่าพระเจ้าทรงเอาพระทัยใส่เขาตลอดเวลา แต่ประชาชนกลับไม่เชื่อฟังพระเจ้า ไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งดีต่างๆ ที่พระองค์ประทานให้เขา ทุกครั้งที่พระองค์ทรงลงโทษเขาเพราะความผิด เขาก็ร้องหาพระองค์ให้ทรงช่วยเหลือ พระองค์ก็ทรงให้อภัยและประทานพระพรต่างๆ ให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เพลงสดุดีบทนี้จบลงโดยกล่าวถึงการที่พระเจ้าทรงทอดทิ้งบรรดาชนเผ่าทางเหนือและทรงเลือกชนเผ่ายูดาห์ ภูเขาศิโยน และโดยเฉพาะทรงเลือกกษัตริย์ดาวิด ให้เป็นผู้เลี้ยงดูประชากรของพระองค์ เพลงสดุดีบทนี้ยังมีความหมายสำหรับเราคริสตชนซึ่งได้รับพระพรในองค์พระคริสตเจ้ามากกว่าที่ชาวอิสราเอลได้รับ เพราะฉะนั้น เราจึงต้องตอบสนองพระทัยดีของพระเจ้า โดยวางใจและเชื่อฟังพระองค์โดยสมบูรณ์ เราต้องไม่ลืมพระวาจาที่พระคริสตเจ้าทรงเตือนเราไว้ด้วยว่า “ผู้ใดได้รับฝากไว้มาก ผู้นั้นก็จะถูกทวงกลับไปมากด้วย” (ลก 12:48)

บทกวีสอนใจของอาสาฟ

¹ประชากรของข้าพเจ้าเอ๋ย จงฟังคำสั่งสอนของข้าพเจ้าเถิด

        จงเงี่ยหูฟังถ้อยคำของข้าพเจ้า

²ข้าพเจ้าจะเปิดปากพูดเป็นคำประพันธ์^b

        เปิดเผยปริศนาที่ซ่อนไว้ตั้งแต่ในอดีต

³สิ่งที่พวกเราได้ยินและรับรู้

        สิ่งที่บรรพบุรุษของเราเล่าให้เราฟัง

⁴เราจะไม่ปิดบังลูกหลานของเขา

        แต่จะบอกเล่าแก่ชนรุ่นหลังที่กำลังจะมา

บอกเล่าถึงกิจการน่าสรรเสริญของพระยาห์เวห์และพระอานุภาพของพระองค์

        รวมทั้งการมหัศจรรย์ที่ทรงกระทำ

⁵พระองค์ทรงกำหนดกฤษฎีกาสำหรับยาโคบ

        ทรงกำหนดบทบัญญัติขึ้นไว้ในอิสราเอล

ทรงมีพระบัญชาให้บรรพบุรุษของเรา

        สั่งสอนบทบัญญัตินั้นแก่ลูกหลาน

⁶ให้ชนรุ่นหลังที่จะตามมาจะได้รับรู้

        แล้วลูกหลานซึ่งจะเกิดมาในภายภาคหน้า

ก็จะบอกกล่าวแก่ลูกหลานของเขาต่อไป

⁷ว่าจะต้องมอบความวางใจไว้ในพระเจ้า

        และไม่ลืมกิจการยิ่งใหญ่ของพระองค์

แต่ปฏิบัติตามบทบัญญัติของพระองค์

⁸เขาจะไม่เป็นเหมือนบรรพบุรุษ

        ซึ่งเป็นชนดื้อรั้นและเป็นกบฏ

เป็นชนที่มีใจโลเล

        และมีจิตที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า

⁹ลูกหลานของเอฟราอิมที่เชี่ยวชาญในการยิงธนู

        ก็ยังหันหลังหนีในวันสู้รบ^c

¹⁰เขาไม่รักษาพันธสัญญาของพระเจ้า

        ไม่ยอมเดินตามธรรมบัญญัติของพระองค์

¹¹เขาละลืมกิจการยิ่งใหญ่ทั้งหลายของพระองค์

        ลืมการอัศจรรย์ที่ทรงสำแดงแก่เขา^d

¹²พระองค์ทรงกระทำการอัศจรรย์ต่อหน้าบรรพบุรุษของเขา

        ในแผ่นดินอียิปต์ ในที่ราบแห่งโศอาน

¹³พระองค์ทรงแยกทะเลและทรงนำเขาเดินข้ามไป

        ทรงบันดาลให้น้ำตั้งขึ้นเหมือนมีเขื่อนกั้นไว้

¹⁴ทรงให้เมฆนำเขาเวลากลางวัน

        ทรงให้ไฟส่องสว่างเขาเวลากลางคืน

¹⁵ทรงทำให้หินแยกออกในถิ่นทุรกันดาร

        ประทานน้ำจากใต้บาดาลให้เขาดื่ม

¹⁶ทรงบันดาลให้สายน้ำออกมาจากหินผา

        และทรงบันดาลให้น้ำไหลลงมาดังสายธาร

¹⁷แต่เขาทั้งหลายยังทำบาปผิดต่อพระองค์มากยิ่งขึ้น

        เป็นกบฏต่อพระผู้สูงสุดในถิ่นทุรกันดาร

¹⁸เขาจงใจทดลองพระเจ้า

        เรียกร้องอาหารตามใจปรารถนา

¹⁹เขาบ่นว่าพระเจ้าโดยพูดว่า

        “พระเจ้าจะทรงจัดโต๊ะเลี้ยงพวกเราในถิ่นทุรกันดารได้หรือ

²⁰จริงอยู่เมื่อพระองค์ทรงตีหินผา

        น้ำก็ทะลักออกมาและหลั่งไหลดั่งสายธาร

แต่พระองค์จะประทานอาหารให้ได้ด้วยหรือ

        จะทรงจัดเนื้อให้ประชากรของพระองค์กินได้ไหม”

²¹เมื่อพระยาห์เวห์ทรงได้ยินก็กริ้ว

        พระพิโรธพลุ่งออกมาใส่ยาโคบเหมือนไฟ

พระพิโรธพลุ่งใส่อิสราเอล

²²เพราะเขาทั้งหลายไม่มีความเชื่อในพระเจ้า

        ขาดความไว้ใจว่าจะทรงช่วยให้รอดพ้น

²³แม้กระนั้นพระองค์ทรงบัญชาหมู่เมฆเบื้องบน

        ทรงเปิดประตูท้องฟ้า

²⁴ปล่อยให้มานนาตกลงมาดังห่าฝนเพื่อเป็นอาหาร

        พระองค์ประทานข้าวสาลีจากสวรรค์ให้เขา

²⁵มนุษย์กินอาหารของทูตสวรรค์^e

        พระองค์ประทานอาหารให้เขาอย่างอุดมสมบูรณ์

²⁶พระองค์ทรงปล่อยลมตะวันออกในท้องฟ้า

        ทรงส่งลมทิศใต้ให้พัดอย่างรุนแรง

²⁷ทรงบันดาลให้เนื้อตกลงมาเหนือเขาประดุจผงคลี

        คือฝูงนกตกลงมาเหมือนทรายที่ชายทะเล

²⁸ทรงทำให้นกตกภายในค่าย

        กระจัดกระจายอยู่รอบกระโจม

²⁹เขาทั้งหลายได้กินมากจนอิ่ม

        พระองค์ทรงตอบสนองความอยากของเขา

³⁰แต่เขาก็ยังอยากกินอีก

        ทั้งๆ ที่อาหารยังคาอยู่ในปาก

³¹เมื่อพระพิโรธของพระเจ้าพลุ่งขึ้นใส่เขา

        ทรงฆ่าชายฉกรรจ์ที่แข็งแรงที่สุดในหมู่เขา

ทรงสังหารนักรบชำนาญศึกแห่งอิสราเอล

³²ถึงกระนั้นเขาก็ยังทำบาปต่อไป^f

        ไม่เชื่อในการอัศจรรย์ที่ทรงกระทำ

³³พระองค์จึงทรงบันดาลให้วันของเขาสิ้นสลายไปดังสายหมอก

        และปีของเขาก็จบลงด้วยความพรั่นกลัว

³⁴เมื่อพระองค์ทรงสังหารเขาบางคน เขาก็แสวงหาพระองค์

        เขากลับใจหันมาหาพระเจ้า^g

³⁵ระลึกได้ว่าพระเจ้าทรงเป็นหลักศิลาของเขา

        พระผู้สูงสุดทรงเป็นผู้ช่วยเขาให้รอดพ้น

³⁶ปากของเขาประจบพระองค์

        ลิ้นของเขากล่าวเท็จต่อพระองค์

³⁷ใจของเขาโลเลไม่มั่นคงต่อพระองค์

        เขาไม่ซื่อสัตย์ต่อพันธสัญญาของพระองค์

³⁸แต่พระองค์ก็ยังทรงมีพระทัยเมตตาสงสาร

        ทรงให้อภัยความผิด ไม่ทรงทำลายเขา

ทรงระงับพระพิโรธครั้งแล้วครั้งเล่า

        ไม่ทรงปล่อยความโกรธอย่างเต็มที่

³⁹กลับทรงระลึกว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ที่ต้องตาย

        เป็นเพียงลมวูบเดียวที่พัดไปและไม่กลับมา

⁴⁰กี่ครั้งกี่หนที่เขาเป็นกบฏต่อพระองค์ในถิ่นทุรกันดาร

        กี่ครั้งกี่หนที่เขาทำให้พระองค์ต้องเศร้าพระทัยในที่เปลี่ยว

⁴¹แต่เขาก็ยังทดลองพระเจ้าอยู่ซ้ำซาก

        ทำให้พระผู้ศักดิ์สิทธิ์แห่งอิสราเอลทรงรำคาญ

⁴²เขาไม่จดจำพระอานุภาพของพระองค์

        ในวันที่ทรงช่วยเขาให้รอดพ้นจากผู้กดขี่ข่มเหง

⁴³เมื่อพระองค์ทรงกระทำเครื่องหมายอัศจรรย์ในอียิปต์^h

        ทรงสำแดงปาฏิหาริย์ในที่ราบแห่งโศอาน

⁴⁴ทรงเปลี่ยนสายน้ำของคนเหล่านั้นให้กลายเป็นเลือด

        ไม่ให้เขาดื่มน้ำจากสายธาร

⁴⁵พระองค์ทรงส่งฝูงเหลือบกัดกินพวกเขา

        ทรงส่งฝูงกบรังควาน

⁴⁶พระองค์ทรงให้หนอนกัดกินพืชผล

        ทรงให้ตั๊กแตนทำลายผลิตผลจากงานของเขา

⁴⁷พระองค์ทรงให้ลูกเห็บทำลายเถาองุ่น

        ให้น้ำค้างแข็งทำลายต้นมะเดื่อเทศ

⁴⁸ทรงให้ลูกเห็บทำลายฝูงปศุสัตว์

        และให้สายฟ้าฟาดทำลายฝูงแพะแกะ

⁴⁹พระองค์ทรงปล่อยพระพิโรธร้อนแรงใส่เขา

        ทรงส่งความโกรธ ความขัดเคือง และความทรมาน

เป็นเหมือนทูตแห่งหายนะ

⁵⁰ทรงปล่อยพระพิโรธออกมาอย่างเสรี

        ไม่ทรงกันเขาไว้จากความตาย

ทรงปล่อยโรคระบาดคร่าชีวิตของเขา

⁵¹ทรงสังหารบุตรคนแรกทุกคนในอียิปต์

        ทรงฆ่าผลแรกแห่งพลังหนุ่มในกระโจมของฮาม

⁵²ทรงนำประชากรของพระองค์ออกมาดังฝูงแกะⁱ

        ทรงนำทางเขาเหมือนทรงนำฝูงแกะในถิ่นทุรกันดาร

⁵³ทรงพาเขาไปอย่างปลอดภัยและไร้ความกลัว

        แต่ทรงบันดาลให้ทะเลกลืนศัตรูของเขา

⁵⁴ทรงนำเขาไปยังเขตแดนศักดิ์สิทธิ์

        บนภูเขาซึ่งพระหัตถ์ขวายึดมาได้

⁵⁵ทรงขับไล่นานาชาติออกไปให้พ้นหน้าเขา

        ทรงรังวัดที่ดินแบ่งสรรให้เป็นมรดกแก่เขา

ทรงจัดให้เผ่าต่างๆ แห่งอิสราเอลพำนักในกระโจมของตน

⁵⁶แต่เขาก็ยังทดลองและเป็นกบฏต่อพระเจ้าสูงสุด

        ไม่ยอมปฏิบัติตามพระกฤษฎีกาของพระองค์^j

⁵⁷ประพฤตินอกทางและทรยศต่อพระองค์เช่นเดียวกับบรรพบุรุษ

        ผิดพลาดเหมือนกับคันธนูสายหย่อน

⁵⁸เขาสร้างสักการสถานบนที่สูงทำให้พระองค์ทรงพระพิโรธ

        ปั้นรูปเคารพเป็นคู่แข่งกับพระองค์

⁵⁹พระเจ้าทรงฟังและทรงสำแดงพระพิโรธ

        ทรงทอดทิ้งอิสราเอลโดยสิ้นเชิง

⁶⁰ทรงละทิ้งที่ประทับของพระองค์ที่เมืองชิโลห์

        คือกระโจมที่พระองค์ทรงตั้งไว้ในหมู่มนุษย์

⁶¹พระองค์ทรงปล่อยให้หีบพันธสัญญา^kถูกยึดเป็นเชลย

        ทรงอนุญาตให้พระสิริรุ่งโรจน์ตกอยู่ในมือของศัตรู

⁶²ทรงปล่อยให้ประชากรของพระองค์เป็นเหยื่อของคมดาบ

        และทรงระบายพระพิโรธเหนือมรดกของพระองค์

⁶³ไฟลุกโพลงขึ้นเผาผลาญชายหนุ่มของเขา

        หญิงสาวของเขาไม่ได้ร้องเพลงมงคลสมรส

⁶⁴บรรดาสมณะถูกประหารชีวิตด้วยคมดาบ

        และหญิงม่ายก็ไม่ได้ร้องคร่ำครวญ

⁶⁵องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงลุกขึ้นประดุจเพิ่งตื่นจากบรรทม

        เหมือนชายฉกรรจ์ที่หลับไปเพราะเมาเหล้า

⁶⁶ทรงฟาดศัตรูของพระองค์ทางด้านหลัง^l

        ทรงทำให้เขาต้องอับอายตลอดไป

⁶⁷ทรงปฏิเสธกระโจมของโยเซฟ^m

        ไม่ทรงเลือกเผ่าเอฟราอิม

⁶⁸แต่ทรงเลือกเผ่ายูดาห์

        ทรงเลือกภูเขาศิโยนที่ทรงรัก

⁶⁹ทรงสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ให้สูงดังท้องฟ้าⁿ

        ทรงตั้งให้มั่นคงตลอดไปเหมือนแผ่นดิน

⁷⁰ทรงเลือกดาวิดผู้รับใช้ของพระองค์

        ทรงนำเขาไปจากคอกแกะ

⁷¹จากการเลี้ยงแม่แกะ พระองค์ทรงนำเขาให้มาเลี้ยงดูยาโคบประชากรของพระองค์

        และอิสราเอลมรดกของพระองค์

⁷²กษัตริย์ดาวิดทรงเลี้ยงดูเขาด้วยพระทัยซื่อตรง

        ทรงจูงเขาไปด้วยพระหัตถ์ที่เชี่ยวชาญ

 

78 a เพลงสดุดีบทนี้เป็นบทรำพึงสอนใจตามแนวความคิดของหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ ดำเนินเรื่องตามประวัติศาสตร์ของชาติอิสราเอล กล่าวถึงบาปของชาติและการลงโทษจากพระเจ้า สดด บทนี้เน้นความรับผิดชอบของชนเผ่าเอฟราอิมซึ่งเป็นต้นตระกูลของชาวสะมาเรีย เน้นการที่พระเจ้าทรงเลือกตระกูลยูดาห์และทรงเรียกดาวิดมาเป็นกษัตริย์

^b “คำประพันธ์” แปลจากคำ “mashal” ซึ่งหมายถึงข้อความสอนใจที่ใช้ความคิดคล้องจอง (parallelism) เป็นหลักในการเขียน

^c ข้อความในข้อนี้ทำลายความต่อเนื่องของเรื่องราวในประวัติศาสตร์ที่กำลังกล่าวถึง นักวิชาการส่วนใหญ่จึงคิดว่าเป็นข้อความที่เสริมเข้ามาในภายหลัง หรือย้ายมาจากข้อ 57 เพื่อบอกล่วงหน้าถึงบรรพบุรุษของชาวสะมาเรีย (เทียบ ศคย 11:14 และ ข้อ 67)

^d หมายถึง การอัศจรรย์ต่างๆ ในสมัยอพยพที่จะกล่าวถึงต่อไปในข้อ 12-31

^e “ทูตสวรรค์” แปลตามตัวอักษรว่า “ผู้ทรงอำนาจ”

^f “ทำบาปต่อไป” ข้อ 32-39 เล่าถึงบาปต่างๆ ของชาวอิสราเอลในถิ่นทุรกันดารและความเพียรอดทนของพระเจ้าโดยสังเขป

^g “พระเจ้า” สำนวนแปลโบราณภาษาซีเรียคว่า “พระองค์”

^h ข้อ 43-51 สรุปเรื่องภัยพิบัติในอียิปต์ (ดู อพย 7:8 เชิงอรรถ a)

ⁱ ข้อ 52-55 สรุปเรื่องการอพยพออกจากอียิปต์และการยึดครองแผ่นดินคานาอัน

^j ข้อ 56-64 สรุปเรื่องบาปของอิสราเอลในสมัยซามูเอลและซาอูล

^k “หีบพันธสัญญา” แปลตามตัวอักษรว่า “อำนาจของพระองค์” (เทียบ สดด 132:8; 2 พศด 6:41)

^l บางคนคิดว่าข้อนี้กล่าวพาดพิงถึงเรื่องราวใน 1 ซมอ 5:6-9 ที่ชาวฟีลิสเตียเป็นริดสีดวงทวารเมื่อยึดหีบพันธสัญญาไว้ได้

^m ข้อ 67 กล่าวพาดพิงถึงการที่พระเจ้าไม่ทรงเลือกเผ่าเอฟราอิม ข้อ 68-69 กล่าวถึงการที่ทรงเลือกภูเขาศิโยนเป็นที่ประทับเหมือนที่ประทับในสวรรค์ ข้อ 70-72 กล่าวถึงกษัตริย์ดาวิดที่พระยาห์เวห์ทรงเลือกและเรียกให้มาปกครองดูแลประชากรของพระองค์ เป็นรูปแบบของพระเมสสิยาห์ซึ่งจะเสด็จมาในภายหลัง

ⁿ “ท้องฟ้า” แปลตามตัวอักษรว่า “ที่สูง”