57 ¹ผู้ชอบธรรมตาย

ก็ไม่มีผู้ใดสนใจ

ผู้เลื่อมใสศรัทธาถูกยกไป

ก็ไม่มีใครใส่ใจ

ผู้ชอบธรรมถูกยกไปจากความชั่วร้าย

²เขาจะได้รับสันติภาพ^a

ผู้ดำเนินบนทางตรงจะพักอยู่บนที่นอนของตน

กล่าวโทษการนับถือรูปเคารพ^b

          ³บัดนี้ ท่านทั้งหลายที่เป็นบุตรของแม่มด

เป็นเชื้อสายของผู้เป็นชู้และหญิงแพศยา

จงเข้ามาใกล้ๆ

⁴ท่านทั้งหลายเยาะเย้ยผู้ใด

ท่านอ้าปากแลบลิ้นล้อเลียน^cผู้ใด

ท่านทั้งหลายเป็นบุตรผู้ล่วงละเมิด

เป็นเชื้อสายที่หลอกลวงมิใช่หรือ

⁵ท่านร้อนเร่าด้วยราคะในหมู่ต้นโอ๊ก ใต้ต้นไม้เขียวทุกต้น

ท่านฆ่าทารกถวายเป็นบูชาในหุบเขาระหว่างซอกหินผา^d

⁶ส่วนมรดกของท่านอยู่บนก้อนหินเกลี้ยงเกลาของลำห้วย

หินเหล่านี้เป็นส่วนมรดกของท่าน

ท่านได้เทเครื่องดื่มถวายหินเหล่านี้

รวมทั้งถวายธัญบูชาด้วย

เราจะต้องพอใจการกระทำเช่นนี้หรือ

⁷ท่านตั้งที่นอนไว้บนภูเขาสูงเด่น

ท่านขึ้นไปที่นั่นเพื่อถวายเครื่องบูชา^e

⁸ท่านตั้งรูปเคารพ^fไว้หลังประตูและหลังเสาประตู

ใช่แล้ว ท่านละทิ้งเรา เปลื้องเสื้อผ้า

ขึ้นไปบนที่นอนกว้างกับชู้รัก

ที่ท่านตกลงจ่ายเงินให้มาหลับนอนกับท่าน

ขณะที่จับตามองดูรูปเคารพ

⁹ท่านนำน้ำมันมะกอกเทศเดินไปหาพระโมเลค^g

นำน้ำหอมมากมายไปถวาย

ท่านส่งทูตไปไกล

ให้ลงไปจนถึงแดนมรณะ

¹⁰ท่านเหน็ดเหนื่อยเพราะเดินทางไกล

ไม่เคยพูดว่า “ไร้ประโยชน์”

ท่านพบว่าตนมีกำลังขึ้นใหม่

จึงไม่รู้สึกหมดแรง

¹¹ท่านตกใจและกลัวผู้ใด

จึงทรยศต่อเรา ไม่ระลึกถึงเรา ไม่เอาใจใส่เราเลย

เราเงียบอยู่เป็นเวลานาน

ท่านจึงไม่ยำเกรงเรา

¹²เราจะประกาศความชอบธรรมและกิจการของท่าน

ซึ่งไม่เป็นประโยชน์แก่ท่านเลย

¹³เมื่อท่านร้องขอความช่วยเหลือ

ก็ให้รูปเคารพที่ท่านสะสมไว้ช่วยท่านซิ

ลมจะพัดรูปเหล่านี้ไป

เพียงลมเป่าเบาๆ ก็จะหอบออกไป

แต่ผู้เข้ามาพึ่งเราจะได้ครอบครองแผ่นดินเป็นกรรมสิทธิ์

จะได้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเราเป็นมรดก

พระเจ้าทรงช่วยผู้อ่อนแอให้รอดพ้น^h

          ¹⁴จะมีเสียงพูดว่า

“จงปรับถนนให้เรียบ จงปรับถนนให้เรียบ จงเตรียมทาง

จงขนย้ายอุปสรรคออกไปจากทางของประชากรของเรา”

¹⁵พระองค์ผู้สูงส่งควรเทิดทูน ผู้ทรงดำรงอยู่ตลอดนิรันดร

และทรงพระนามว่า ‘ผู้ศักดิ์สิทธิ์’ ตรัสดังนี้

“เราอยู่ในที่สูงและศักดิ์สิทธิ์

แต่ยังอยู่กับผู้ที่มีจิตสำนึกผิดและต่ำต้อย

เพื่อรื้อฟื้นจิตของผู้ถ่อมตน

และรื้อฟื้นใจของผู้สำนึกผิด

¹⁶เราไม่ต้องการกล่าวหาอยู่เสมอ หรือโกรธตลอดไป

มิฉะนั้น จิตและลมปราณที่เราสร้างมา จะล้มเหลวต่อหน้าเรา

¹⁷เราโกรธเพราะความผิดที่เขาโลภ

เราเฆี่ยนตีเขา เราซ่อนตัวⁱและโกรธ

แต่เขายังหันไปเดินทางตามใจชอบของเขา

¹⁸เราได้เห็นวิถีทางของเขาแล้ว

เราจะรักษาเขาให้หาย

จะนำเขาและให้ความบรรเทา

ทั้งแก่เขาและแก่ผู้ที่คร่ำครวญถึงเขา

¹⁹ใส่คำสรรเสริญไว้ในปากของเขา

พระยาห์เวห์ตรัสว่า “สันติภาพ สันติภาพ

แก่คนอยู่ห่างไกล และแก่คนอยู่ใกล้

เราจะรักษาเขาให้หาย

²⁰แต่คนชั่วร้ายเป็นเหมือนทะเลที่มีคลื่นแรง

ซึ่งจะสงบลงไม่ได้

และน้ำก็กวนโคลนตมขึ้นมา”

²¹พระเจ้าของข้าพเจ้าตรัสว่า

“ไม่มีสันติสุขแก่คนชั่วร้าย”

57 a “เขาจะได้รับสันติภาพ” แปลตามตัวอักษรว่า “เขาจะเข้าไปในสันติภาพ”

^b คำประกาศพระวาจาตอนนี้ เหมือนกับข้อความก่อนหน้านี้ อาจเขียนขึ้นตอนปลายสมัยที่ยูดาห์มีกษัตริย์ปกครอง เมื่อประชาชนจำนวนมากกราบไหว้รูปเคารพต่างๆ และการปฏิบัติเช่นนี้ยังคงมีอยู่ต่อไปในแผ่นดินปาเลสไตน์ในช่วงเวลาการเนรเทศ และหลังจากกลับมาจากแดนเนรเทศแล้วด้วย (66:3-4,17) คำประพันธ์บทนี้มีลีลาดุดันของบรรดาประกาศกในศตวรรษที่ 7 และ 6 ก่อน ค.ศ. (ยรม 1:16; 7:8; เทียบ อสย 2:6-8; อสค 8) การกล่าวพาดพิงถึงพิธีนมัสการรูปเคารพบางประการไม่สู้จะชัดเจนนัก

^c “อ้าปากแลบลิ้นล้อเลียน” แปลตามตัวอักษรว่า “อ้าปากแลบลิ้น” ซึ่งเป็นท่าทางการเยาะเย้ยล้อเลียน จากความคิดคล้องจองในบรรทัดก่อนนั้น

^d ไม่แน่ว่าข้อความนี้หมายถึงการฆ่าทารกถวายเป็นบูชายัญ เหมือนกับการถวายทารกเป็นบูชายัญแด่เทพโมเลค ซึ่งมีกล่าวถึงใน ลนต 18:21 เชิงอรรถ h

^e เป็นการกล่าวพาดพิงถึงการร่วมเพศกับศาสนบริกรอย่างที่ปฏิบัติกันตามสักการสถานของชาวคานาอัน (กดว 25) และบางครั้งยังปฏิบัติในหมู่ชาวอิสราเอลด้วย (1 พกษ 14:24; 22:47; 2 พกษ 23:7; ฮชย  4:14 ) แม้จะมีพระบัญญัติ (ฉธบ 23:18-19) ห้ามไว้ก็ตาม อย่างไรก็ดี บรรดาประกาศกใช้ถ้อยคำที่เกี่ยวกับการค้าประเวณีในการกล่าวประณามการนับถือรูปเคารพ เพื่อเป็นสัญลักษณ์หมายถึงความไม่ซื่อสัตย์ของอิสราเอลต่อพระเจ้าของตน และยังเป็นการบรรยายอย่างตรงไปตรงมาถึงการปฏิบัติจริงของศาสนพิธีของชาวคานาอันอีกด้วย

^f “รูปเคารพ” แปลโดยคาดคะเน แปลตามตัวอักษรว่า “สิ่งเตือนให้ระลึกถึง” หรือ “อนุสาวรีย์” แต่ความหมายของข้อนี้ดูออกจะคลุมเครือสักหน่อย

^g “พระโมเลค” ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “กษัตริย์” ซึ่งเป็นสมญาของเทพเจ้าหลายองค์ของชาวเซมิติก จึงยังอาจเข้าใจได้อีกว่าหมายถึงเทพเมลคาร์ทของชาวไทระ ซึ่งเป็นเทพของแดนมรณะ (เทียบ บรรทัดสุดท้ายของข้อนี้)

^h เป็นบทประพันธ์สมัยหลังกลับจากการเนรเทศที่กรุงบาบิโลน กล่าวว่าพระยาห์เวห์ทรงเอาพระทัยใส่ผู้ยากจนและผู้ถูกข่มเหง ** เกี่ยวกับเรื่อง “ผู้ยากจนของพระยาห์เวห์” (The Poor of Yahweh) ดู ศฟย 2:3 เชิงอรรถ d

ⁱ “เราซ่อนตัว” แปลตามตัวอักษรว่า “เราซ่อนหน้า” เป็นสำนวนที่หมายความว่าพระเจ้าไม่ทรงเห็นชอบด้วย หรือ “ไม่เสด็จเข้ามาช่วยเหลือ”