III. หนังสือประกาศกอิสยาห์ภาคที่สาม^a

พระสัญญาต่อชนต่างชาติ^b

56 ¹พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้ว่า

จงรักษาความถูกต้องและปฏิบัติความชอบธรรม

เพราะความรอดพ้นของเราใกล้เข้ามาแล้ว

และความเที่ยงธรรมของเรากำลังจะถูกเปิดเผย

²มนุษย์ผู้ทำเช่นนี้ย่อมเป็นสุข

คือบุตรของมนุษย์ผู้ยึดมั่นสิ่งนี้ไว้

ผู้รักษาวันสับบาโต ไม่ทำให้เป็นมลทิน

และยั้งมือไว้ไม่ทำการชั่วร้ายใดๆ

³อย่าให้ชนต่างชาติที่ยึดมั่นต่อพระยาห์เวห์พูดว่า

“พระยาห์เวห์จะทรงแยกข้าพเจ้าจากประชากรของพระองค์อย่างแน่นอน”

อย่าให้ขันทีพูดว่า

“ดูซิ ข้าพเจ้าเป็นเหมือนต้นไม้แห้ง”

⁴เพราะพระยาห์เวห์ตรัสดังนี้

“ถ้าขันทีทั้งหลายรักษาวันสับบาโตของเรา

เลือกสิ่งที่เราพอใจ

และยึดมั่นพันธสัญญาของเราไว้

⁵เราจะให้อนุสาวรีย์และนามแก่เขาเหล่านั้น

ในบ้านและภายในกำแพงของเรา

สิ่งนี้ดีกว่าการมีบุตรชายหญิง

เราจะให้เขาทั้งหลายมีชื่อตลอดไป

ซึ่งจะไม่ถูกลบล้างเลย”^c

⁶บรรดาชนต่างชาติที่ยึดมั่นต่อพระยาห์เวห์

เพื่อรับใช้พระองค์และรักพระนามพระยาห์เวห์

และเป็นผู้รับใช้ของพระองค์

ทุกคนที่รักษาวันสับบาโต มิได้ทำให้เป็นมลทิน

และยึดมั่นพันธสัญญาของเราไว้

⁷เราจะนำเขาไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเรา

จะทำให้เขามีความยินดีอย่างเต็มเปี่ยมในบ้านของเรา

เพื่อการอธิษฐานภาวนา

เครื่องเผาบูชาและสักการบูชาของเขา

จะเป็นที่โปรดปรานบนแท่นบูชาของเรา

เพราะบ้านของเราจะได้ชื่อว่า

“บ้านสำหรับประชากรทั้งหลายเพื่อการอธิษฐานภาวนา”^d      

          ⁸พระยาห์เวห์องค์พระผู้เป็นเจ้า

ผู้ทรงรวบรวมอิสราเอลที่กระจัดกระจาย ตรัสว่า

“เรายังจะรวบรวมผู้อื่น

นอกจากผู้ที่เราได้รวบรวมไว้แล้วด้วย”^e

⁹สัตว์ทั้งหลายในทุ่งเอ๋ย จงมากินเถิด

สัตว์ทั้งหลายในป่า จงมากินด้วย

กล่าวโทษผู้นำของอิสราเอล^f

          ¹⁰ยามเฝ้าทั้งหลายของอิสราเอลเป็นคนตาบอด ไม่รู้อะไรเลย

เขาเป็นเหมือนสุนัขใบ้ เห่าไม่เป็น

ได้แต่ฝัน ได้แต่นอน

ชอบแต่หลับ

¹¹เขาเป็นสุนัขตะกละ กินไม่รู้จักอิ่ม

เป็นผู้เลี้ยงแกะที่ไม่มีความเข้าใจอะไรเลย

แต่ละคนเดินตามทางของตน

ต่างแสวงหาผลประโยชน์ใส่ตน ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว

¹²เขาทั้งหลายพูดว่า

“มาเถิด ฉันจะนำเหล้าองุ่นมา

เราจงดื่มสุราเมรัยให้เมามาย

พรุ่งนี้ก็จะเป็นเหมือนวันนี้

เพราะยังมีเหล้าองุ่นอีกมาก”

56 a ดู “ความรู้เกี่ยวกับหนังสือประกาศก” ข้อ 10

^b คำประกาศพระวาจานี้เป็นคำร้อยแก้วที่มีจังหวะ อาจแต่งขึ้นหลังกลับจากแดนเนรเทศแล้ว ผู้แต่งซึ่งยึดมั่นในธรรมประเพณีของประกาศกยิ่งใหญ่หลายท่าน (ดู 45:14 เชิงอรรถ i) กล่าวพยากรณ์ว่าคนต่างด้าวที่เลื่อมใสต่อพระเจ้าจะถูกรับเข้ามาในศาสนายูดาย โดยมีเงื่อนไขว่า เขาจะต้อง “ยึดมั่นในพันธสัญญา” (ข้อ 4, 6) ซึ่งจำเป็นต้องรวมถึงการเข้าสุหนัต เครื่องหมายของพันธสัญญาที่พระเจ้าทรงทำไว้กับอับราฮัม ข้อจำกัดที่กำหนดไว้ใน ฉธบ 23:2-9 จะถูกยกเลิก โดยเฉพาะข้อจำกัดเกี่ยวกับ “ขันที”  (ดู อสย 56:3-4)

^c “เราจะให้เขาทั้งหลาย” ตามสำเนาโบราณซึ่งพบที่กุมราน 1QIs^a ต้นฉบับภาษาฮีบรูว่า “เราจะให้เขา” (เอกพจน์)

^d ข้อความในข้อนี้กล่าวถึงความคิดใหม่สองข้อ คือ (1) คำอธิษฐานภาวนาสำคัญกว่าการถวายเครื่องบูชา แม้ในพระวิหาร และ (2) ชนทุกชาติได้รับเชิญให้มาร่วมการอธิษฐานภาวนาเช่นนี้ด้วย

^e คำประกาศพระวาจาสั้นๆ ในข้อนี้เป็นการย้ำข้อความที่เพิ่งกล่าวมาในข้อก่อน “ผู้อื่น” คือผู้เลื่อมใสต่อพระยาห์เวห์และบรรดาขันที มากกว่าจะหมายถึง “ผู้ถูกเนรเทศ” ในต่างแดน ที่ไม่ใช่กรุงบาบิโลน

^f ดูเหมือนว่าประกาศกแยกแยะ “ผู้นำประชากร(อิสราเอล)” โดยกล่าวว่าเขาเป็น “ผู้เลี้ยงแกะ” ที่เป็นสุนัขเกียจคร้าน ส่วนผู้อยู่ใต้บังคับของเขา (“สุนัข” ที่เป็นเหมือน “ผู้เลี้ยงแกะ” จริงๆ นั้น) โลภและเห็นแก่ตัว (“ตะกละ กินไม่รู้จักอิ่ม”) คำประกาศพระวาจานี้อาจเขียนก่อนสมัยเนรเทศก็เป็นได้ ขยายความคิดที่ประกาศกเยเรมีย์ชอบใช้ (2:8, 26-27; 5:4-5, 31; 10:21; 13:1-2, 11ฯ) และเป็นความคิดของประกาศกเอเสเคียลด้วย (8:11ฯ; บทที่ 34) นั่นคือหมายถึงความไม่เหมาะสมของผู้นำอาณาจักรยูดาห์ในช่วงเวลาก่อนที่กรุงเยรูซาเล็มจะถูกทำลาย และประชากรจะถูกจับเป็นเชลยไปในแดนเนรเทศ