แคว้นโมอับร้องขอความช่วยเหลือจากกรุงเยรูซาเล็ม
16 1จงส่งลูกแกะไปถวายผู้มีอำนาจปกครองแผ่นดิน
จากเมืองเส-ลาผ่านถิ่นทุรกันดาร
ไปยังภูเขาของธิดาแห่งศิโยนa
2ธิดาแห่งโมอับซึ่งอยู่ใกล้ที่ตื้นลุยข้ามได้ของแม่น้ำอารโนน
จะเป็นเหมือนนกที่กำลังบินหนี
เหมือนลูกนกที่ตกจากรัง
3“จงให้คำปรึกษาแก่พวกเรา จงตัดสินใจb
เวลาเที่ยงวัน จงแผ่ร่มเงาของท่านเหมือนเวลากลางคืน
จงช่วยซ่อนผู้ถูกไล่ตาม
อย่าหักหลังผู้ลี้ภัย
4ขอให้ชาวโมอับที่ถูกไล่ตามมาอาศัยอยู่กับท่าน
จงเป็นที่ลี้ภัยให้เขาพ้นจากผู้ทำลาย
เมื่อไม่มีผู้ข่มเหงc
และการทำลายจบลง
เมื่อผู้เหยียบย่ำจะสูญหายไปจากแผ่นดิน
5พระบัลลังก์จะตั้งมั่นในความรักมั่นคง
จะมีผู้หนึ่งนั่งบนบัลลังก์ด้วยความซื่อสัตย์
ในกระโจมของกษัตริย์ดาวิด
เป็นผู้พิพากษาที่แสวงหาความถูกต้อง
พร้อมจะให้ความยุติธรรม”
6เราเคยได้ยินเรื่องความหยิ่งยโสของโมอับ
ซึ่งหยิ่งจองหองมาก
เรื่องความจองหอง ความเย่อหยิ่ง และความอวดดีของเขา
การพูดโอ้อวดของเขาไร้ประโยชน์d
คำคร่ำครวญของชาวโมอับ
7ชาวโมอับจึงคร่ำครวญถึงแคว้นโมอับ
ทุกคนจะคร่ำครวญ
ท่านทั้งหลายจะร้องโหยหวนด้วยความทุกข์
เมื่อคิดถึงผลองุ่นแห้งอัดของเมืองคีร์หะเรเชทe
8เพราะทุ่งนาแห่งเมืองเฮชโบนกำลังแห้ง
รวมทั้งเถาองุ่นของเมืองสิบมาห์
บรรดาเจ้านายของนานาชาติได้หักกิ่งก้านของเถาองุ่น
ซึ่งแผ่ไปถึงเมืองยาเซอร์
เลยไปถึงถิ่นทุรกันดาร
กิ่งเหล่านี้แผ่กว้างออกไปจนถึงทะเล
9เราจึงร้องไห้กับชาวเมืองยาเซอร์ที่ร้องไห้
เสียดายเถาองุ่นของเมืองสิบมาห์
เมืองเฮชโบนและเอเลอาเลห์เอ๋ย
เราร้องไห้จนน้ำตารดเจ้า
ในฤดูร้อนและฤดูเก็บเกี่ยว
เสียงโห่ร้องยินดีของเจ้าหมดไปแล้วf
10ความยินดีและความเบิกบานหายไปจากสวนผลไม้
ไม่มีผู้ใดร้องเพลงยินดีในสวนองุ่น
ไม่มีผู้ใดโห่ร้อง
ไม่มีผู้ใดย่ำผลองุ่นในบ่อย่ำองุ่นอีกต่อไป
เสียงโห่ร้องยินดีเงียบไปแล้ว
11ดังนั้น เมื่อคิดถึงโมอับ จิตใจของเราจึงสั่นสะท้านเหมือนพิณ
และใจของเราก็สั่นสะท้านเมื่อคิดถึงเมืองคีร์เฮเรส
12เมื่อโมอับจะปรากฏตัวที่สักการสถานบนที่สูง
เขาจะเหน็ดเหนื่อย
เข้ามาในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เพื่ออธิษฐานภาวนา
แต่ก็จะไม่ได้รับผล
13นี่คือพระวาจาที่พระยาห์เวห์ตรัสเกี่ยวกับโมอับในอดีต 14บัดนี้ พระยาห์เวห์ตรัสว่า “ภายในสามปีตามการนับปีของลูกจ้าง ความรุ่งเรืองของโมอับจะถูกเหยียดหยาม แม้ประชาชนจะมีจำนวนมาก ผู้ที่รอดชีวิตจะมีจำนวนน้อย และไม่มีความสำคัญเลยg
16 a ข้อความในข้อนี้เข้าใจยาก จึงมีคำแปลแตกต่างกันหลายแบบ ดูเหมือนว่าชาวโมอับ เมื่อถูกศัตรูจู่โจม พยายามเข้ามาขอความคุ้มครองจากกษัตริย์แห่งยูดาห์ หรือหนีเข้ามาหลบภัยภายในดินแดนของพระองค์ “ลูกแกะ” ที่ถูกส่งไปอาจเป็นของถวายแสดงความสวามิภักดิ์ (เทียบ 2 พกษ 3:4) ** บางคนคิดว่า “เส-ลา” (ซึ่งแปลว่า “ศิลา”) คือเมืองเปตราในปัจจุบัน ซึ่งตั้งอยู่ในดินแดนของชาวเอโดม แต่คงจะมี “ศิลา” อื่นอีกในแคว้นโมอับ หรือในถิ่นทุรกันดารใกล้ๆ กัน
b ข้อ 3-4ก เป็นคำขอร้องของชาวโมอับที่หนีมาขอหลบภัยในยูดาห์ เพื่อสนับสนุนคำขอร้อง เขาจึงแสดงความมั่นใจ (ข้อ 4ข-5) ในอนาคตของยูดาห์ โดยเฉพาะความมั่นคงของราชบัลลังก์ของราชวงศ์กษัตริย์ดาวิด ซึ่งตั้งอยู่บนพระสัญญาที่ประกาศกอิสยาห์กล่าวถึงอยู่บ่อยๆ
c “เมื่อไม่มีผู้ข่มเหง” บางคนแปลโดยเชื่อมประโยคนี้กับข้อความก่อนหน้านั้นว่า “จนกว่าไม่มีผู้ข่มเหง...” แต่ต้นฉบับไม่เอื้อให้แปลเช่นนี้
d ข้อ 6 ดูเหมือนจะเป็นคำตอบของชาวยูดาห์แก่ชาวโมอับ
e “เมืองคีร์หะเรเชท” เช่นเดียวกับ “คีร์เฮเรช” เป็นที่เดียวกันกับเมือง “คีร์โมอับ” (หรือ “เครัก”) (15:1 ดู 2 พกษ 3:25) ชื่อสถานที่ต่อไปตั้งแต่เฮชโบนถึงเอเลอาเลห์ ล้วนตั้งอยู่ทางภาคเหนือของแคว้นโมอับ เป็นพื้นที่เหมาะสำหรับปลูกสวนองุ่น
f “เสียงโห่ร้องยินดีของเจ้าหมดไปแล้ว” แปลตามตัวอักษรว่า “เสียงโห่ร้องจากไปแล้ว” นั่นคือเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีของคนเก็บผลองุ่น บางคนแปลว่า “เสียงร้อง(ออกศึก)ดังก้อง(ไปทั่ว)” แต่ความสอดคล้องกับข้อต่อๆ ไป ชวนให้เข้าใจว่าเป็นเสียงร้องของคนเก็บองุ่นมากกว่า
g ข้อความร้อยแก้วที่เพิ่มเข้ามาอาจเป็นการยืนยันถึงคำพยากรณ์ก่อนหน้านั้น ซึ่งจะเป็นจริงในไม่ช้า (ดู 15:1 เชิงอรรถ a) ลูกจ้างย่อมนับจำนวนปีอย่างเคร่งครัด เพื่อให้ได้รับค่าจ้างครบตามจำนวนวันที่ทำงาน