(ไฟล์ "เสียงวรสาร" โดย วัดแม่พระกุหลาบทิพย์ กรุงเทพฯ)
พระเยซูเจ้าทรงรับอำนาจจากที่ใด
20 1aวันหนึ่ง ขณะที่พระเยซูเจ้าทรงสั่งสอนประชาชนและทรงประกาศข่าวดีอยู่ในพระวิหาร บรรดาหัวหน้าสมณะ ธรรมาจารย์และผู้อาวุโสเข้ามาพบพระองค์
2ทูลถามพระองค์ว่า “จงบอกเราเถิดว่าท่านมีอำนาจใดจึงทำเช่นนี้ ใครเป็นผู้มอบอำนาจนี้ให้ท่าน” 3พระองค์ตรัสตอบว่า “เราจะถามท่านอย่างหนึ่งด้วยเหมือนกัน ท่านจงตอบเราซิว่า 4พิธีล้างของยอห์นมาจากสวรรค์หรือจากมนุษย์” 5เขาจึงปรึกษากันว่า “ถ้าเราตอบว่ามาจากสวรรค์ เขาก็จะถามว่า ‘แล้วทำไมท่านจึงไม่เชื่อยอห์น’ 6ถ้าเราตอบว่ามาจากมนุษย์ ประชาชนทั้งหมดก็จะเอาหินทุ่มเราเป็นแน่ เพราะประชาชนทั้งหลายมั่นใจว่ายอห์นเป็นประกาศก’” 7บรรดาหัวหน้าสมณะ ธรรมาจารย์และผู้อาวุโสจึงตอบว่า “เราไม่รู้ว่ามาจากไหน” 8พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “เราก็จะไม่บอกท่านเช่นเดียวกันว่าเราทำการเหล่านี้โดยอำนาจใด”
อุปมาเรื่องคนเช่าสวนชั่วร้าย
9พระเยซูเจ้าตรัสเล่าอุปมาเรื่องนี้ให้ประชาชนฟังว่า “ชายคนหนึ่งทำสวนองุ่นให้ชาวสวนเช่า แล้วออกเดินทางไปต่างเมืองเป็นเวลานาน 10เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยว เขาส่งผู้รับใช้ไปพบคนเช่าสวนเพื่อรับส่วนแบ่งจากผลผลิตของสวน แต่คนเช่าสวนทุบตีผู้รับใช้คนนั้นแล้วไล่กลับไปมือเปล่า 11เจ้าของสวนจึงส่งผู้รับใช้ไปอีกคนหนึ่ง คนเช่าสวนก็ทุบตีด่าว่าผู้รับใช้คนนี้อย่างหยาบคาย แล้วไล่กลับไปมือเปล่าเช่นเดียวกัน 12เจ้าของสวนยังส่งผู้รับใช้คนที่สามไปอีก คนเช่าสวนก็ทำร้ายผู้รับใช้คนนี้จนบาดเจ็บแล้วไล่ออกไป 13เจ้าของสวนจึงคิดว่า ‘ฉันจะทำอย่างไรดี ฉันจะส่งลูกสุดที่รักไป พวกนั้นคงจะเกรงใจลูกของฉันบ้าง’ 14เมื่อคนเช่าสวนเห็นบุตรของเจ้าของสวนมาก็ปรึกษากันว่า ‘คนนี้เป็นทายาท เราจงฆ่าเขาเถิด เพื่อมรดกจะได้ตกเป็นของเรา’ 15แล้วเขาก็ไล่บุตรเจ้าของสวนออกไปจากสวนและฆ่าเสีย
เจ้าของสวนจะทำอย่างไรกับคนเหล่านี้ 16เขาจะมาทำลายคนเช่าสวนเหล่านั้น แล้วยกสวนให้คนอื่นเช่า เมื่อประชาชนได้ยินดังนี้จึงกล่าวว่า ‘อย่าให้เป็นเช่นนี้เลย’ 17พระเยซูเจ้าทรงเพ่งมองหน้าเขา ตรัสว่า ‘ข้อความในพระคัมภีร์ตอนนี้หมายความว่าอย่างไร
หินที่ช่างก่อสร้างทิ้งเสียนั้น
ได้กลายเป็นศิลาหัวมุม
18ทุกคนที่ล้มลงบนหินก้อนนั้นจะแหลกเป็นชิ้นๆ หินก้อนนี้ตกทับผู้ใด ผู้นั้นจะแหลกเป็นชิ้นๆ เช่นเดียวกัน’”
19บรรดาธรรมาจารย์และหัวหน้าสมณะรู้ดีว่าพระองค์ตรัสอุปมาเรื่องนี้หมายถึงพวกตน จึงหาวิธีการจะจับกุมพระองค์ทันที แต่ยังไม่กล้าทำ เพราะกลัวประชาชน
การเสียภาษีแก่จักรพรรดิซีซาร์
20พวกเขาจึงคอยจับตาดูพระองค์ ส่งสายลับซึ่งแสร้งทำตนเป็นคนชอบธรรม เพื่อให้มาจับผิดพระองค์ในพระวาจา จะได้มอบพระองค์ให้ผู้ว่าราชการซึ่งมีอำนาจตัดสิน 21คนเหล่านี้ทูลพระองค์ว่า “พระอาจารย์ พวกเรารู้ว่าท่านพูดและสั่งสอนอย่างตรงไปตรงมา ไม่เห็นแก่หน้าใคร แต่สั่งสอนวิถีทางของพระเจ้าตามความจริง 22เป็นการถูกต้องหรือไม่ที่จะเสียภาษีแก่ซีซาร์” 23พระเยซูเจ้าทรงทราบอุบายของเขา จึงตรัสว่า 24“เอาเงินเหรียญให้เราดูสักเหรียญหนึ่งเถิด รูปและคำจารึกนี้เป็นของใคร” เขาตอบว่า “เป็นของซีซาร์” 25พระองค์จึงตรัสตอบเขาว่า “ดังนั้น ของของซีซาร์จงคืนให้ซีซาร์ และของของพระเจ้าจงคืนให้พระเจ้าเถิด” 26เขาจับผิดพระองค์ไม่ได้ในพระวาจานี้ที่พระองค์ตรัสต่อหน้าประชาชน เขาประหลาดใจในคำตอบของพระองค์ จึงนิ่งเงียบไป
การกลับคืนชีพของผู้ตาย
27ชาวสะดูสีบางคนมาพบพระเยซูเจ้า คนเหล่านี้สอนว่าไม่มีการกลับคืนชีพ เขาทูลถามพระองค์ว่า 28“พระอาจารย์ โมเสสเขียนสั่งไว้ว่า ถ้าพี่ชายตาย มีภรรยาแต่ไม่มีบุตร ก็ให้น้องชายของเขารับหญิงนั้นมาเป็นภรรยา เพื่อจะได้สืบสกุลของพี่ชาย 29มีพี่น้องเจ็ดคน คนแรกมีภรรยา แล้วก็ตายโดยไม่มีบุตร 30คนที่สอง 31คนที่สามรับนางเป็นภรรยาและตายโดยไม่มีบุตร เป็นเช่นนี้ทั้งเจ็ดคน 32ในที่สุดหญิงคนนั้นก็ตายด้วย 33ดังนี้ เมื่อมนุษย์จะกลับคืนชีพ หญิงคนนั้นจะเป็นภรรยาของใคร เพราะทั้งเจ็ดคนต่างได้นางเป็นภรรยา”
34พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาว่า “คนของโลกนี้bแต่งงานเป็นสามีภรรยากัน 35แต่คนที่จะบรรลุถึงโลกหน้าและจะกลับคืนชีพจากบรรดาผู้ตายcนั้น จะไม่แต่งงานเป็นสามีภรรยากันอีก 36เพราะเขาจะไม่ตายอีกต่อไปd เขาจะเป็นเหมือนทูตสวรรค์และจะเป็นบุตรของพระเจ้า เพราะเขาจะกลับคืนชีพe 37โมเสสยืนยันแล้วว่าผู้ตายจะกลับคืนชีพในข้อความเรื่องพุ่มไม้ เมื่อพูดถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าว่า เป็นพระเจ้าของอับราฮัม พระเจ้าของอิสอัคและพระเจ้าของยาโคบ 38พระองค์มิใช่พระเจ้าของผู้ตาย แต่เป็นพระเจ้าของผู้เป็น เพราะทุกคนมีชีวิตอยู่เพื่อพระองค์” 39ธรรมาจารย์บางคนfพูดว่า “พระอาจารย์ ท่านพูดดีแล้ว” 40เขาไม่กล้าทูลถามพระองค์อีกต่อไป
พระคริสตเจ้าทรงเป็นยิ่งกว่าพระโอรสของกษัตริย์ดาวิด
41พระเยซูเจ้าตรัสถามคนเหล่านั้นว่า “ประชาชนพูดได้อย่างไรว่าพระคริสต์เป็นพระโอรสของกษัตริย์ดาวิด 42เพราะกษัตริย์ดาวิดตรัสไว้ในหนังสือเพลงสดุดีว่า
‘องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับองค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้าว่า
เชิญประทับนั่งเบื้องขวาของเรา
43จนกว่าเราจะทำให้ศัตรูของท่านเป็นที่รองบาทของท่าน’
44เมื่อกษัตริย์ดาวิดทรงเรียกพระคริสต์ว่าเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า พระคริสต์จะเป็นพระโอรสของกษัตริย์ดาวิดได้อย่างไร”
พระเยซูเจ้าทรงประณามบรรดาธรรมาจารย์
45ขณะที่ประชาชนทุกคนกำลังฟังอยู่ พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาศิษย์ว่า 46“จงระวังบรรดาธรรมาจารย์ที่ชอบสวมเสื้อยาวเดินไปมา อยากให้คนทั้งหลายคำนับตามลานสาธารณะ พอใจนั่งแถวหน้าในศาลาธรรม พอใจนั่งที่หัวโต๊ะในงานเลี้ยง 47คนเหล่านี้โกงกินทรัพย์สินของหญิงม่ายและอธิษฐานภาวนายืดยาวเพื่อให้คนมอง คนเหล่านี้จะรับโทษหนักกว่าผู้อื่น”
20 a ตั้งแต่ 20:1 ถึง 21:5 ลก เล่าเรื่องตามลำดับของ มก อย่างใกล้ชิด ลก จะไม่เล่าเหตุการณ์เรื่องต้นมะเดื่อเทศที่เหี่ยวแห้งไป (มก 11:12-14; 20-25) แต่ได้เล่าอุปมาเรื่องต้นมะเดื่อเทศไร้ผลแทน (ลก 13:6-9) ลก ไม่ได้กล่าวถึงการถกเถียงเรื่องบทบัญญัติสำคัญที่สุดที่ตรงนี้ (มก 12:28-34) เพราะได้เล่าเหตุการณ์นี้แล้วใน ลก 10:25-28 ซึ่ง ลก อาจได้รายละเอียดมาจากแหล่งข้อมูลอื่น
b แปลตามตัวอักษรว่า “บุตรของยุคนี้” เป็นสำนวนฮีบรูหมายถึง “ผู้ที่เป็นของยุคนี้” “คนของโลกนี้” (เทียบ 16:8)
c ในที่นี้กล่าวถึงการกลับคืนชีพของผู้ชอบธรรมเท่านั้น (ดู ฟป 3:11 เชิงอรรถ h) ไม่กล่าวถึงชะตากรรมของคนอธรรม
d สำเนาโบราณบางฉบับว่า “เขาจะไม่ต้องตาย”
e แปลตามตัวอักษรว่า “บุตรของการกลับคืนชีพ” เป็นสำนวนฮีบรู
f พวกธรรมาจารย์ซึ่งส่วนมากเป็นชาวฟาริสี เชื่อว่าผู้ตายจะกลับคืนชีพ (ดู กจ 23:6-9) จึงเห็นด้วยกับพระเยซูเจ้าในเรื่องนี้
