วันเสาร์ที่ 11 กุมภาพันธ์ 2017
แม่พระประจักษ์ที่เมืองลูร์ด
ปฐก3:9-24 /  มก 8:1-10
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญมาระโก                        
  ครั้งนั้นประชาชนจำนวนมากชุมนุมกันอีกและไม่มีอะไรกินพระองค์จึงเรียกบรรดาศิษย์เข้ามาตรัสกับเขาว่า“เราสงสารประชาชนเพราะเขาอยู่กับเรามาสามวันแล้วและเวลานี้ไม่มีอะไรกินถ้าเราให้เขากลับบ้านโดยไม่ได้กินอะไรเขาจะหมดเรี่ยวแรงขณะเดินทางเพราะมีหลายคนเดินทางมาจากที่ไกล”

บรรดาศิษย์จึงทูลตอบว่า “ใครจะหาอาหารในที่เปลี่ยวเช่นนี้มาให้คนเหล่านี้กินจนอิ่มได้”
พระองค์ตรัสถามว่า “ท่านมีขนมปังกี่ก้อน” เขาทูลว่า “เจ็ดก้อน” พระองค์ทรงสั่งให้ประชาชนนั่งลงบนพื้นดินทรงหยิบขนมปังเจ็ดก้อนนั้นตรัสขอบพระคุณพระเจ้าแล้วทรงบิขนมปังประทานให้บรรดาศิษย์ไปแจกจ่ายเขาก็แจกจ่ายขนมปังให้ประชาชนเขายังมีปลาตัวเล็กๆอยู่บ้างพระองค์ทรงกล่าวถวายพระพร

พระเจ้าทรงสั่งให้แจกจ่ายปลาเช่นเดียวกันทุกคนกินจนอิ่มและยังเก็บเศษที่เหลือได้อีกเจ็ดตะกร้าผู้ที่กินขนมปังและปลามีประมาณสี่พันคนพระองค์ทรงส่งเขากลับไปแล้วพระองค์เสด็จลงเรือพร้อมกับบรรดาศิษย์ไปยังบริเวณเมืองดาลมานูธาทันที

 (พระวาจาของพระเจ้า)

------

 "เปิดเผย แต่ มีตะกอนซ่อนเงื่อน"

 "เปิดเผย แต่ มีวาระซ่อนเร้น อยากให้เป็นลับ แต่พอเปิดก็อับอาย"

 วาทะกรรมแบบนี้ กำลังเล่า พฤติกรรมของ ชายคนแรก
 "องค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าทรงเรียกมนุษย์ ตรัสถามว่า “ท่านอยู่ไหน”
มนุษย์ทูลตอบว่า “ข้าพเจ้าได้ยินเสียงของพระองค์ในสวน ก็กลัวเพราะข้าพเจ้าเปลือยกายอยู่ จึงได้ซ่อนตัว”

 การเปลือยกาย ไม่ได้น่าอายในชีวิตปกติสุข

 แต่เมื่อเปิดเผยเรือนร่าง เพื่อเร่งเร้า เพื่อเล้าโลม กับ "กระตุ้นเตือน" ความอยากได้ อยากครอบครอง อยากอยู่เหนือเป็นนาย

 วาทะกรรม แบบอาดัม จึงเป็น จุดซ่อนเร้น ที่ตรงข้าม กับการเปิดเผยร่างกาย

 ในขณะที่ "การเปิดเผย" ดังการ "เผยไต๋" ของเด็กที่มีขนมปังห้าก้อน กับปลาสองตัว เป็นการ เผยหมด ไม่มีซ่อนบังอำพราง

 สิ่งที่เห็น เปลือยออกมา แต่ไม่ โป๊

 เพราะ สิ่งที่มี ออกมาแบ่ง ไม่ได้ หวงหัก ดักไว้เพื่อตัวเองฝ่ายเดียว

 จึงไม่ต้อง ปิดบัง เปิดเผยออกมา