วันอังคารที่ 8 พฤศจิกายน 2016
สัปดาห์ที่ 32 เทศกาลธรรมดา
ทต 2:1-8,11-14 / ลก 17:7-10
บทอ่านจากพระวรสารนักบุญลูกา            
     เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “ท่านผู้ใดที่มีผู้รับใช้ออกไปไถนา หรือไปเลี้ยงแกะ เมื่อผู้รับใช้กลับจากทุ่งนา ผู้นั้นจะพูดกับผู้รับใช้หรือว่า ‘เร็วเข้า มานั่งโต๊ะเถิด’ แต่จะพูดมิใช่หรือว่า ‘จงเตรียมอาหารมาให้ฉันเถิด จงคาดสะเอว คอยรับใช้ฉันขณะที่ฉันกินและดื่ม

หลังจากนั้นเจ้าจึงกินและดื่ม’ นายย่อมไม่ขอบใจผู้รับใช้ที่ปฏิบัติตามคำสั่งมิใช่หรือ ท่านทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน เมื่อท่านได้ทำตามคำสั่งทุกประการแล้ว จงพูดว่า ‘ฉันเป็นผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์ เพราะฉันทำตามหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น’”

 (พระวาจาของพระเจ้า)

———

 การสอนคนสูงวัยให้มีความเชื่อที่มั่นคง ต้องไม่ปล่อยให้ตัวไปตามอารมณ์ ไม่ปล่อยให้เป็นไปตามใจ ดังนักบุญเปาโลสอนว่า

 “จงสอนชายสูงอายุให้มัธยัสถ์ในการกินการดื่ม ทำตนเป็นที่ควรเคารพนับถือ มีเหตุผล มีความมั่นคงในความเชื่อ ความรัก และความอดทน ทำนองเดียวกัน จงสอนสตรีสูงอายุให้ประพฤติตนเหมาะสมกับการเป็นผู้มีความเชื่อ ไม่ใส่ความ ไม่นินทาและไม่ติดสุรา”

 คนสูงวัย ที่เรียกว่า “แก่” ที่ปล่อยให้ตัวเอง หลุด หยุด พัฒนา เปลี่ยนแปลง งอกเงยได้ เป็น “ความแก่ที่ไม่น่านับถือ” คนแก่ที่น่านับถือ ที่สามารถพัฒนาปัญญา พัฒนาการควบคุมดูแลตนเอง การแสดงตนดังคนที่มีความเชื่อยาวนาน ต่อเนื่อง ไม่ขาดตอน ตรงข้าม “คนแก่แล้วแก่เลย” จะหยุด จะอ้าง จะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงแก้ไข ไม่แสดงความอดทน ไม่แสดงภูมิปัญญาการผ่านชีวิตที่ดีงาม จนกลายเป็น “บทเรียน” ให้เอาอย่าง

 การอ้างตนเองว่า “แก่แล้ว” แต่ไม่แสดงว่าเวลาที่ผ่านได้พัฒนา เวลาที่ล่วงเลยได้เรียนรู้จึงไม่สามารถกล่าวดังที่พระเยซูได้สอนตอนสุดท้ายของพระวาจาทีว่า

“‘ฉันเป็นผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์ เพราะฉันทำตามหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น’”