ข้อคิดจากพระวาจาประจำวัน  โดย..คุณพ่อฉลองรัฐ สังขรัตน์

วันจันทร์ที่ 5 กันยายน 2016

วันอาทิตย์สัปดาห์ที่ 23 เทศกาลธรรมดา

1คร 5: 1-8 /ลก 6: 6-11
บทอ่านจากพระวรสารตามคำเล่าของนักบุญลูกา

 วันสับบาโตอีกวันหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในศาลาธรรมและทรงสั่งสอนที่นั่น มีชายคนหนึ่งมือขวาลีบ บรรดาธรรมาจารย์และชาวฟาริสีคอยจ้องดูว่าพระองค์จะทรงรักษาชายมือลีบ ในวันสับบาโตหรือไม่เพื่อจะหาเหตุกล่าวโทษพระองค์


 แต่พระองค์ทรงทราบความคิดของเขาจึงตรัสกับชายมือลีบว่า  “ลุกขึ้น มายืนตรงกลางนี่ซิ” เขาก็ลุกขึ้นยืน พระเยซูเจ้าตรัสกับคนทั้งหลายว่า “เราถามท่านว่า ในวันสับบาโตนั้น ควรทำความดีหรือทำความชั่ว ควรช่วยชีวิตหรือทำลายชีวิต” แล้วพระองค์ทอดพระเนตรเขาทุกคน และตรัสกับชายมือลีบว่า “จงเหยียดมือออกซิ” เขาก็ทำตาม และมือของเขาก็หายเป็นปกติ                    
บรรดาธรรมาจารย์ และชาวฟาริสีรู้สึกโกรธแค้นมาก จึงปรึกษา กันว่าจะทำอย่างไรกับพระเยซูเจ้า

 (พระวาจาของพระเจ้า)

————

 การรักษาเยียวยาของพระ ที่มีต่อเรา ในเวลาที่เรา “มือลีบ” เพราะ ไม่ได้ “เหยียดมือออก”
 พระเจ้าทำงานในพลังงานของมือเรา ไม่ใช่ กุมมือและดึงไป ไม่ได้ชักใยให้เป็นมือหุ่น
 พลังงานของการออกแรง ทำให้ มือไม่ลีบ และไม่ได้ “งอมือ รอคอย”
 พลังงานที่เราทำงาน ที่เราลงแรง ที่เราออกไปปฎิบัติ ทำให้ “งานช่วยเหลือ งานเยียวยาแก้ไข
งานเมตตาปฎิบัติเกื้อกูล” เป็นไปในคนไม่ได้งอมือ หรือ ยอมมือลีบ

 นักบุญเปาโลบอกว่า “การโอ้อวดนั้นไม่ดีเลย ท่านไม่รู้หรือว่า เชื้อแป้งเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้แป้งดิบทั้งก้อนฟูขึ้นได้ จงชำระเชื้อแป้งเก่าเสียเพื่อท่านจะได้เป็นแป้งดิบก้อนใหม่”
 เชื้อแป้งเก่า ที่ทำให้เรา “แช่แป้ง”
นอนจมรอ นอนรอคนยื่นมือ ที่ทำให้เราเป็นคนนอนรอ เหมือนคนพิการมือลีบ

 ในชีวิตฝ่ายจิตของเรา เป็นอย่างนี้ เมื่อเรา นอนรอพัก รักแต่รอหยิบยื่น ที่เป็น “ด้านลบ” “ด้านไม่พัฒนา” ของชีวิตฝ่ายจิตของตัวเรา

 

(Credit จาก Facebook คุณพ่อฉลองรัฐ สังขรัตน์)