วันอังคารที่ 7 มีนาคม  2017
สัปดาห์ที 1 เทศกาลมหาพรต
บทอ่าน อสย 55:10-11/ มธ 6:7-15
คนต่างศาสนามักที่จะใช้คำพูดส่วนตัวเอง มากกว่าวางใจในอำนาจของพระวาจาของพระเป็นเจ้าที่จะตอบการสวดภานาของเขา ตรงกันข้ามพระเยซูเจ้าได้ทรงสอนสานุศิษย์ของพระองค์ให้สวด “บทข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย”

ซึ่งประกอบด้วย 2 ส่วนด้วยกัน
ส่วนที่ 1 เกี่ยวกับการสรรเสริญพระเป็นเจ้าและพระบิดาเจ้าสวรรค์ (ข้อ 9) ตามด้วยการขอให้พระราชัยจนมาถึง และขอให้น้ำพระทัยจงเป็นไปในแผ่นดิน เหมือนในสวรรค์ (ข้อ 10)

ส่วนที่ 2 เกี่ยวกับความต้องการของเรา ซึ่งประกอบด้วยอาหารประจำวัน การให้อภัย และการป้องกันให้เราพ้นจากการประจญและบาป (ข้อ11-13 ) บทข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลายจึงสอนเรา เกี่ยวกับเรื่องชีวิตที่เราจะต้องสรรเสริญพระเป็นเจ้าก่อนสิ่งอื่น แสวงหาพระประสงค์ของพระองค์ แล้วแสดงการวิงวอนของเรา โดยมีความไว้วางใจว่า ทุกสิ่งจะนำเราไปยังพระราชัยสวรรค์ ก่อนอื่นต้องแสวงหาพระราชัยของพระเป็นเจ้า ก่อนและความยุติธรรม แล้วทุกสิ่งจัดถูกมอบให้แก่เรา    (มธ 6:33)

บทข้าแต่พระบิดาจึงเป็นภาวนาที่สอนเราว่า
1) เราต้องมีความไว้วางใจในพระเป็นเจ้าเหมือนเด็กเล็กๆ ที่แสดงออกด้วยการมอบตัวให้ขึ้นต่อพระองค์
2) เราต้องมีความสัมพันธ์กับพระเป็นเจ้าและเพื่อนมนุษย์ เมื่อพระเป็นเจ้าเป็นบิดาของเรา มนุษย์ทุกคนที่เป็นบุตรของพระองค์ จึงเป็นพี่น้องกัน
3) เราต้องมีความพร้อมที่จะตอบสนองพระประสงค์ของพระเป็นเจ้า ซึ่งอาจจะไม่ตรงกับสิ่งที่เราต้องการ แต่พระองค์ทรงรู้ว่าสิ่งใดที่ดีที่สุดสำหรับเรา
4) เราต้องชำระล้างความรู้สึกที่ไม่ดีต่างๆในตัวเรา เช่นความเกลียดชังหรือการแก้แค้น
5) แม้การสวดภาวนาของเราจะไม่บอกว่าเราต้องการอะไร แต่คำสวดภาวนาก็สอนเราว่า เราต้องการทั้งด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคม และด้านศาสนา และพระองค์จะทรงจัดสิ่งต่างๆให้เหมาะสมกับเรา...หน้าที่ของการสวดไม่ใช่การพยายามจะมีอิทธิพลเหนือพระเป็นเจ้า แต่เป็นการเปลี่ยนธรรมชาติในตัวเรามากกว่า...อย่าสวดภาวนาเพื่อขอให้ชีวิตสบาย แต่เพื่อให้มีพลังที่จะแบกความยากลำบากต่างๆ.