รำพึงพระวาจาประจำวัน โดยคุณพ่อสมเกียรติ  ตรีนิกร
วันพฤหัสบดีที่ 27 สิงหาคม 2015
สัปดาห์ที่ยี่สิบเอ็ด เทศกาลธรรมดา
มธ 24:42-51…

42“จงตื่นเฝ้าระวังเถิด เพราะท่านไม่รู้ว่านายของท่านจะมาเมื่อไร 43พึงรู้ไว้เถิด ถ้าเจ้าบ้านรู้ว่าขโมยจะมาในยามใด เขาคงจะตื่นเฝ้าไม่ปล่อยให้ขโมยงัดแงะบ้านของตนได้ 44ท่านทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน จงเตรียมพร้อมไว้ เพราะว่าบุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จมาในเวลาที่ท่านมิได้คาดหมาย
45“ใครเล่าเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์และรอบคอบซึ่งนายแต่งตั้งให้ดูแลผู้รับ ใช้ เพื่อแจกจ่ายอาหารให้ตามเวลาที่กำหนด 46ผู้รับใช้นั้นย่อมเป็นสุข เมื่อนายกลับมาพบเขากำลังทำเช่นนี้ 47เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า นายจะแต่งตั้งเขาให้ดูแลทรัพย์สินทั้งปวงของตน 48แต่ถ้าผู้รับใช้นั้นคิดว่า ‘นายจะมาช้า’ 49แล้วเขาก็เริ่มตบตีเพื่อนผู้รับใช้ กินดื่มกับพวกขี้เมา 50นายของผู้รับใช้นั้นจะกลับมาในวันที่เขามิได้คาดหมาย ในเวลาที่เขาไม่รู้ 51นายก็จะแยกเขาออก ให้ไปอยู่กับพวกหน้าซื่อใจคด ที่นั่นจะมีแต่การร่ำไห้คร่ำครวญ และขบฟันด้วยความขุ่นเคือง

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง 
• เมื่อสองอาทิตย์ก่อน กลางเดือนนี้เองที่พ่อได้ยินข่าว ที่คนทั่วไปเรียกว่า “ข่าวร้าย” หรือข่าวที่เราไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย... พ่อต้องสูญเสียคุณพ่อยอห์น ยุรนันท์ พันธวิไล ที่เราเรียกกันว่า “พ่อยุ” สงฆ์หนุ่ม นิสัยอ่อนโยนมาก พูดน้อย อารมณ์ดี นิสัยดี ใครอยู่ใกล้ก็จะรักเพราะความสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน พ่ออบรมเขามาในชั้นปีที่ห้า และติดตามต่อในชั้นปีที่หกถึงเจ็ด จนบวชเป็นสังฆานุกรและพระสงฆ์ ภาพที่พ่อเห็นคงเส้นคงวา น่ารัก อ่อนน้อมและถ่อมตน ไม่เคยมีปากเสียงกับใคร... สังฆมณฑลอุบลก็ได้รับเขาเป็นพระสงฆ์โดยการเรียกของพระสังฆราชของเขา เขาตอบรับ เขาบวช เขาทำงาน ทุกคนรู้ว่าพ่อยุน่ารัก...


• แต่ที่สุด สิ่งที่ไม่คาดฝันกันมาก็เกิดขั้นจนได้... พ่อเตือนน้องๆ พระสงฆ์บวชใหม่เสมอว่าต้องระวังเพราะพวกเรามือใหม่ หัดขับ ประสบการณ์น้อย และถนนประเทศไทยก็เต็มไปด้วยอันตราย... ทุกชั่วโมงมีอุบัติเหตุและมีคนเสียชีวิต... พ่อบอกน้องๆเสมอว่าระวังนะครับ พวกเรามีความมุ่งมั่นเสมอ มีงานที่ต้องเดินทางตลอด ไปทำมิสซา ไปหาสัตบุรุษ ไปอภิบาล ประกาศข่าวดี พวกเราอุทิศตนสูงเพราะเราเป็นพระสงฆ์ เพิ่งบวชใหม่ ไฟแรง และก็แรงเสมอไปในความรักงานอภิบาลและแพร่ธรรม... แต่พวกเราก็เหนื่อยได้ พลาดได้ และคนอื่นบนถนนก็พลาดได้มากกว่าเราอีกเพราะเขาเมาเหล้า เมายา ขาดวุฒิภาวะ ฯลฯ โอกาสเกิดอุบัติเหตุมันง่ายเหลือเกิน


• และที่สุด กลางเดือนที่ผ่านมา พ่อจำได้ คำวันนั้น เศร้ามาก เราเสียพ่อยุไปกับอุบัติเหตุ พ่อจำได้ว่าพ่อเขียนถึงเขาบนเฟสบุค มีคนจำนวนมากเข้ามาร่วมภาวนา ใครๆ ก็รักพ่อยุกันเต็มไปหมด เพราะเขาน่ารักจริงๆ... มีแต่ความอัดแน่นๆ ว่า ทำไม ทำไม ทำไม ใช่เราไม่มีสิทธิ์ถามพระเจ้าว่าทำไม แต่เราก็อดไม่ได้ที่ในฐานะมนุษย์ที่พระองค์สร้างมาให้สามารถถามได้ พ่อก็ถามพระองค์แบบโง่ๆ ตามประสามนุษย์ของพ่อว่า “ทำไม พระเจ้าข้า” เพราะตราบใดที่เราสามารถถามพระเจ้าว่า “ทำไม” ตราบนั้น “เราก็รู้แก่ใจว่า “พระองค์ทรงประทับอยู่จริงๆ กับเรา” และกับคุณพ่อยุรนันท์ 


• พ่อเดินทางไปร่วมมิสซาฝังศพแต่เช้ามืด ขับรถไปสนามบิน ขึ้นเรือบินเที่ยวเช้าไปให้ทันพิธี ไม่ทราบว่าทำไม... พ่อเป็นหวัดกำลังหาย นอนป่วยมาสามสี่วันกับไข้หวัด แต่คืนก่อนฝังศพ พ่อตัดสินใจ พ่อจะไปส่งพ่อน้องคนนี้ และซื้อตัวเรือบินทางเว็บ ไม่ได้บอกใครนอกจากเณรชั้นปีห้าว่าพ่อจะไปอุบล... และพ่อก็ไปเรือบินเช้า ออกจากบ้านแต่ตีห้า...ที่สามพราน จอดรถไว้ที่สนามบินสุวรรณภูมิและไป น้องเณรที่อุบลทองแดงกับปุ๊ขับรถมารับที่สนามบินและไปร่วมงาน ใช่พ่อยุจากไป แต่เรามีน้องเณรพระสงฆ์อนาคตอันใกล้นี้รอเสริมกำลังและเป็นพระพรต่อไป... พ่อเห็นความน่ารักของพระเจ้าในความทุกข์ต่อไป... 


• ไปถึงพ่อพบเพื่อนๆพ่อยุมากันพร้อมหน้า พระสงฆ์ร่วมรุ่นจากทุกสังฆมณฑลที่มี.. เยอะเลย รุ่นนี้มี 20 คนตอนเป็นเณรปีห้า แม้ยังไม่ได้บวชทั้งหมดก็ตาม... เพื่อนๆ ต่างรุ่นก็เยอะ... พ่อยอมรับว่า มิสซาศพพ่อยุ เต็มไปด้วยเพื่อนๆ พี่ น้อง พระสงฆ์ พ่อเก็บความรู้สึกเงียบๆ พ่อเป็นพ่ออบรมพวกเขา เป็นอาจารย์สอนพวกเขา พระสงฆ์เกือบร้อยองค์ที่ร่วมพิธี หนุ่มๆกว่าครึ่ง พวกเขาคือทุกคนที่พ่อเคยอยู่อบรมและสอน พ่ออยากจะบอกว่า พ่อพูดกับทุกคนที่ทักทายกัน “ขับรถดีๆนะ ดูแลตัวเองเสมอ อย่าเหนื่อยเกินไป” 


• พ่อพร่ำสอนและบอกประสบการณ์ พ่อเข้าใจพ่อยุ เพราะอุบัติเหตุคืออุบัติเหตุ พ่อขับรถมากตั้งแต่เป็นเณร... สามสิบกว่าปีขับรถมาเสมอ... พ่อรู้ว่ามันง่ายมากกับถนนประเทศไทย... และการทำงานของพวกเราที่รีบ เหนื่อย ทุ่มเท... พ่อเคยหลับในมาก่อนแต่รอดมาได้... พ่อจึงเล่าได้ชัดและรู้ว่าไม่น่าเชื่อ ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายจริงๆ... สอนน้องๆ เตือนน้องๆ และก็เตือนตนเอง...


• วันนั้น มิสซาบทเทศน์ที่อัดแน่นและแสนเศร้าของพระคุณเจ้าบรรจง... “ผมบวชเขา ผมมอบอำนาจที่ผมได้รับมาในฐานะพระสังฆราชจากอัครสาวก ผมเททั้งหมดให้พ่อยุ ให้เขาถวายมิสซา ให้เขาอภิบาล ให้เขาโปรดบาป ให้เขาเป็นพระสงฆ์เพื่อรับใช้พี่น้อง...” พ่อฟังบทเทศน์อย่างเงียบบรรจง... สมชื่อพระคุณเจ้าบรรจงจริงๆ ท่านเทศน์เรียบๆ เสียงของ “บิดา” “พระสังฆราช” (“Father Bishop” เป็นคำเรียกที่ถูกต้องที่สุดที่ควรเรียกสังฆราช ดีกว่าคำว่า “พระคุณเจ้า” มากมายนัก คือคำเรียกว่า “พระสังฆบิดร”) พ่อได้ตั้งใจฟังบทเทศน์ของท่านที่กำลังถวายมิสซาเพื่อฝังบุตรชายพระสงฆ์ หนุ่มที่ท่านแสนรักและภูมิใจ และเพิ่งได้เป็นผู้ให้กำเนิดในความเป็นพระสงฆ์แก่พ่อยุรนันท์มาเพียง ปีกับหนึ่งเดือนเท่านั้น... ให้กำเนิดชีวิตสงฆ์แก่พ่อยุจากความเป็นสังฆบิดรของท่าน ท่านเทศน์ด้วยเสียงของบิดาเปี่ยมความเชื่อและความรักอาลัยสุดซึ้งจริงๆ 


• พี่น้องที่รัก... วันนี้พ่อไม่ได้เขียนอธิบายพระวรสาร แต่เล่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับพ่อยอห์น ยุรนันท์ เพื่อเราภาวนาเพื่อเขาต่อไป... เพื่อสะท้อนพระวรสารวันนี้เพียงสั้นๆว่าในพระดำรัสของพระเยซูเจ้า....

o “จงตื่นเฝ้าระวังเถิด เพราะท่านไม่รู้ว่านายของท่านจะมาเมื่อไร 

o พึงรู้ไว้เถิด ถ้าเจ้าบ้านรู้ว่าขโมยจะมาในยามใด เขาคงจะตื่นเฝ้าไม่ปล่อยให้ขโมยงัดแงะบ้านของตนได้ 

o ท่านทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน จงเตรียมพร้อมไว้ เพราะว่าบุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จมาในเวลาที่ท่านมิได้คาดหมาย”

• พี่น้องที่รักขอให้เราได้เป็น... “ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์เสมอ”

o “ใครเล่าเป็นผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์และรอบคอบซึ่งนายแต่งตั้งให้ดูแลผู้รับใช้ เพื่อแจกจ่ายอาหารให้ตามเวลาที่กำหนด

o ผู้รับใช้นั้นย่อมเป็นสุข เมื่อนายกลับมาพบเขากำลังทำเช่นนี้”

• พี่น้องที่รัก... ขอให้เราพร้อมเสมอในชีวิต เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดกับเราในโลกที่ไม่เที่ยงแท้ แต่เราเชื่อในชีวิตนิรันดร ขอให้เราพร้อมเสมอครับ... ขอบคุณพ่อยุรนันท์ สำหรับชีวิตที่น่ารัก.. อาจสั้นไปสำหรับความคิดของเรามนุษย์ แต่พ่อก็กลายเป็นคำสอนมากมายสำหรับชีวิตของพวกเรา... บอกกับพระเจ้าด้วยว่า พวกเรารักพระองค์... ถวายมิสซานิรันดรบนสวรรค์เพื่อพวกเราด้วยนะครับ... คุณพ่อ

• ขอพระเจ้าอวยพรนะครับ...