วันจันทร์ที่ 22 สิงหาคม 2016

ระลึกถึง พระนางมารีย์ ราชินีแห่งสากลโลก

2ธส 1: 1-5, 11ข-12 / มธ 23: 13, 15-22

บทอ่านจากพระวรสารตามคำเล่าของนักบุญมัทธิว

 เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสว่า “วิบัติจงเกิดแก่ท่านทั้งหลาย ธรรมาจารย์ และฟาริสีหน้าซื่อใจคด ท่านปิดประตูอาณาจักรใส่หน้ามนุษย์ ท่านไม่เข้าไปและไม่ปล่อยให้คนที่อยากเข้า ให้เข้าไปได้”

 “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ธรรมาจารย์ และฟาริสีหน้าซื่อใจคด  ท่านเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล เพื่อทำให้คนเพียงคนเดียวกลับใจ และเมื่อเขากลับใจแล้ว ท่านก็ทำให้เขาสมควรจะไปนรกมากกว่าท่านสองเท่า”

 “วิบัติจงเกิดแก่ท่าน ผู้นำทางที่ตาบอด ท่านกล่าวว่า ‘ถ้าใครสาบานอ้างถึงพระวิหาร ก็เป็นโมฆะ แต่ถ้าใครสาบานอ้างถึงทองคำในพระวิหาร ก็ต้องปฏิบัติตามคำสาบาน’ คนโง่เขลาและตาบอดเอ๋ย สิ่งใดสำคัญยิ่งกว่ากัน ทองคำหรือพระวิหารที่ทำให้ทองคำนั้นศักดิ์สิทธิ์ ท่านยังกล่าวอีกว่า ‘ถ้าใครสาบานอ้างถึงพระแท่น ก็เป็นโมฆะ แต่ถ้าใครสาบานอ้างถึงเครื่องบูชาบนพระแท่น ก็ต้องปฏิบัติตามคำสาบาน’

คนตาบอดเอ๋ย สิ่งใดสำคัญยิ่งกว่ากัน เครื่องบูชาหรือพระแท่นที่ทำให้เครื่องบูชานั้นศักดิ์สิทธิ์ เพราะฉะนั้น ผู้ที่สาบานอ้างถึงพระแท่น ก็สาบานอ้างถึงพระแท่น รวมทั้งทุกสิ่งที่อยู่บนพระแท่นนั้นด้วย และผู้ที่สาบานอ้างถึงพระวิหาร ก็สาบานอ้างถึงพระวิหาร รวมทั้งพระผู้สถิตในพระวิหารนั้นด้วย ผู้ที่สาบานอ้างถึงสวรรค์ ก็สาบานอ้างถึงพระที่นั่งของพระเจ้า รวมทั้งพระผู้ประทับอยู่บนพระที่นั่งนั้นด้วย”

 (พระวาจาของพระเจ้า)

—————

 “เมื่อนักเลงเหล้าเข้าโรงสวด เขาก็เป็นนักสวดมนต์ แต่เมื่อนักบวชเข้าโรงเตี้ยม เขาก็กลายเป็นนักเลงเหล้า”

 เรื่องแบบนี้ทำให้เราคิดได้ว่า “เราไม่ควรโทษสภาพแวดล้อม”

 สภาพแวดล้อมที่ย่อหย่อน ก็ไม่ได้ทำให้เราอ้างว่า “รักไม่ได้ ให้ไม่เป็น”

 สภาพแวดล้อมที่ล่อหลอก ก็ไม่ได้ทำให้เราอ้างได้ว่า “หลงไป เหลิงหลง”
 ความเชื่อ “โต” ขึ้นได้ เพราะความรัก และความรักแสดงตัวชัดเจนได้ ด้วย “ความเมตตา”

 สภาพแวดล้อมที่เป็น มนุษย์ สัตว์ สิ่งของ ระบบนิเวศน์ ธรรมชาติใดๆ ทำให้เราเจริญขึ้น เพราะเราได้ “รัก” ถ้าไม่ได้รักคงเป็นการ “ทำลาย”

 ความคิดความเชื่อในจดหมายนักบุญเปาโลบอกว่า “เพราะความเชื่อของท่านกำลังเจริญขึ้นมาก และความรักของท่านต่อกันก็เพิ่มขึ้นด้วย”

 ความเชื่อ แสดงฐานะตัวตน เป็นความรัก คนจะมีความเชื่อเฉยๆ โดยไม่ปรากฎร่องรอยความเชื่อด้วยความรักไม่ได้เลย
 ดังนั้น ความรักจึง “ไม่หน้าซื่อใจคด”
 ความรัก ไม่ สาบานอ้างไกลตัว
 ความรัก ไม่ได้ เล่าความเชื่อ ในพระเจ้าที่สูงพ้นไกลโพ้น แต่ “อยู่ในความจริง อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ทำให้เราได้แสดงความรัก

 ดังนั้น การหลีกหลบ การปลีกตัวไม่เกี่ยวข้อง การเฉยชาธุระไม่ใช่ ไม่ใช่ “ความรัก” อาจเป็นการโทษฟ้าด่าดิน ไม่เอาตัวไปเกี่ยว ไม่อยากข้องแวะ ที่สัญญลักษณ์ของคนขาดความรัก ที่เป็นเรื่องการมีความเชื่อน้อย หรือไม่มีเลยก็เป็นได้

(Credit จาก Facebook คุณพ่อฉลองรัฐ สังขรัตน์)