วันอาทิตย์ที่ 26 กุมภาพันธ์ 2017
สัปดาห์ที่ 8 เทศกาลธรรมดา
มธ6:24-34
       เวลานั้น พระเยซูเจ้าตรัสกับบรรดาอัครสาวกว่า
     “ไม่มีใครเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้เขาจะชังนายคนหนึ่งและจะรักนายอีกคนหนึ่งเขาจะจงรักภักดีต่อนายคนหนึ่งและจะดูหมิ่นนายอีกคนหนึ่งท่านทั้งหลายจะปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าและเงินทองพร้อมกันไม่ได้

       ฉะนั้นเราบอกท่านทั้งหลายว่าอย่ากังวลถึงชีวิตของท่านว่าจะกินอะไรอย่ากังวลถึงร่างกายของท่านว่าจะนุ่งห่มอะไรชีวิตย่อมสำคัญกว่าอาหารและร่างกายย่อมสำคัญกว่าเครื่องนุ่งห่มมิใช่หรือจงมองดูนกในอากาศเถิดมันมิได้หว่านมิได้เก็บเกี่ยวมิได้สะสมไว้ในยุ้งฉางแต่พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ทรงเลี้ยงมันท่านทั้งหลายมิได้มีค่ามากกว่านกหรือท่านใดบ้างที่กังวลแล้วต่ออายุของตนให้ยาวออกไปอีกสักหนึ่งวันได้ท่านจะกังวลถึงเครื่องนุ่งห่มทำไมจงสังเกตดูดอกไม้ในทุ่งนาเถิดมันเจริญงอกงามขึ้นได้อย่างไรมันไม่ทำงานมันไม่ปั่นด้ายแต่เราบอกท่านทั้งหลายว่ากษัตริย์ซาโลมอนเมื่อทรงเครื่องอย่างหรูหราก็ยังไม่งดงามเท่าดอกไม้นี้ดอกหนึ่งแม้แต่หญ้าในทุ่งนาซึ่งมีชีวิตอยู่วันนี้รุ่งขึ้นจะถูกโยนทิ้งในเตาไฟพระเจ้ายังทรงตกแต่งให้งดงามเช่นนี้พระองค์จะไม่สนพระทัยท่านมากกว่านั้นหรือท่านช่างมีความเชื่อน้อยจริงดังนั้นอย่ากังวลและกล่าวว่า ‘เราจะกินอะไรหรือจะดื่มอะไรหรือเราจะนุ่งห่มอะไร’ เพราะสิ่งต่างๆเหล่านี้คนต่างศาสนาแสวงหาพระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ทรงทราบแล้วว่าท่านต้องการทุกสิ่งเหล่านี้จงแสวงหาพระอาณาจักรของพระเจ้าและความชอบธรรมของพระองค์ก่อนแล้วพระองค์จะทรงเพิ่มทุกสิ่งเหล่านี้ให้

       ดังนั้นท่านทั้งหลายอย่ากังวลถึงวันพรุ่งนี้เพราะวันพรุ่งนี้จะกังวลสำหรับตนเองแต่ละวันมีทุกข์พออยู่แล้ว”

(พระวาจาของพระเจ้า)

-----------

​พี่น้องที่รัก
โรควิตกกังวล (ภาษาอังกฤษ: Anxiety disorders)
เป็นกลุ่มความผิดปกติทางจิตกำหนดโดยความวิตกกังวลและความกลัว
ความวิตกกังวล (anxiety) เป็นความกังวลเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอนาคตและความกลัว (fear)
เป็นปฏิกิริยาต่อเหตุการณ์ปัจจุบัน
​ทำให้เรานึกถึงเรื่องหนึ่งที่ พระสงฆ์ท่านหนึ่งได้พบกันเด็กๆ แก๊งค์จักรยาน
มีขับขี่กันหน้าวัดเป็นประจำ คุณพ่อท่านั้นก็เลยคุยกับเด็กๆ ว่า
​“ถ้าเธอจอดจักรยานเอาไว้ ฝากไว้กับพระบิดา หมายความว่า เธอฝากความห่วงไว้กับพระ
เข้าไปสวดกับพ่อสักครู่ แล้วพระบิดาจะประทานสิ่งของที่จำเป็นแก่ลูก”​

​เด็กๆ ก็จอดจักรยานไว้ แล้วตามคุณพ่อเข้าไปข้างในวัด แล้วคุณพ่อก็เริ่มสวด
​เดชะพระนาม....
​ข้าแต่พระบิดา...

​เด็กก็หันว่า จุ๊ๆปาก บอกคุณพ่อว่า “อย่าเรียกพระบิดา”
​“เพราะอะไร?” คุณพ่อถามอย่างสงสัย

​“เพราะพระบิดาเฝ้าจักรยานอยู่
เราฝากจักรยานไว้หน้าวัดกับพระบิดา”

​ความกังวลในชีวิต เป็นเรื่อง “บั่นทอน” ความเชื่อ
​เพราะเราจะขาดความวางใจ เชื่อใจ รอได้ ทำความเข้าใจให้เป็น ที่เป็นคุณสมบัติของความเชื่อ ที่ไม่ใช่ เรื่องด่วน วันสต๊อปเซอร์วิส
(One Stop Service)

​เมื่อพิจารณาบทอ่านที่หนึ่ง จากหนังสือประกาศกอิสยาห์ ที่ว่า
ศิโยนพูดว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงละทิ้งข้าพเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้าทรงลืมข้าพเจ้าแล้ว”
เวลาที่ยาวนาน วันเวลาที่เลื่อนเปลี่ยน กำลังสอนปรีชาญาณฝ่ายจิต ที่ก่อร่างสร้างความอดทน ความเข้าใจ ที่เป็นคุณสมบัติของความเชื่อ ดังชาวอิสราเอล ที่ต้อง “ใช้เวลา” “ผ่านกระบวนชีวิต” “พิสูจน์ตัวเอง” ก่อนจะพบความหมายของความเชื่อที่ไม่ใช่เรื่องการตอบแทน
แน่นอน ระหว่างทาง ในช่วงเวลารอคอยแบบนี้
“มีความกังวล” และความวิตกกังวลถ้าพิจารณาในทางบวก ก็คือ การรู้จักความบากบั่น รู้จักกลั่นเวลาที่รอคอยให้เป็นน้ำอดน้ำทนและความเข้าใจเชิงลึก แต่ถ้าพิจารณาในเชิงลบ กลับเป็นเรื่อง ความกังวล ความวิตก การคาดคอย ความหวังที่วางบนอากาศธาตุ
ท่าทีที่สำคัญ ที่เราที่มีความเชื่อ พึงมีต่อ “ความหวัง”
ความหวังที่มีความเชื่อ ไม่มีความวิตกกังวล
แต่ความหวังที่ไม่มีความเชื่อ เต็มไปด้วยความวิตกกังวล เพราะเราจัดการกับเรื่องความหวังไม่ถูกต้อ
เราให้ ความหวัง เป็น การคาดคอรอคอย
เราให้ ความหวัง เป็น การสร้างวิมาน ทำอาณาเขต ในอากาศ
เราให้ความหวัง เป็น การเติมใส่ สิ่งที่ขาดหาย มากกว่าค่อยๆ เรียนรู้ เรียนลึก เรียนรู้ต่อเนื่อง
เราทำ ความหวัง ให้เป็น “กรอบ ขอบ” ที่ขีดเส้นความต้องการของเรา ให้พระเจ้าจัดใส่

แต่ความหวังที่มีความเชื่อถูกตอบในจดหมายนักบุญเปาโลถึงชาวโครินทร์ ฉ.1 ว่า

​“องค์พระผู้เป็นเจ้าจะเสด็จมาพระองค์จะทรงฉายแสงให้ความลับที่ซ่อนอยู่ในความมืดจะปรากฏชัดและจะทรงเปิดเผยความในใจของทุกคนให้ปรากฏเมื่อนั้นทุกคนจะได้รับคำชมเชยจากพระเจ้าตามสมควร”

​ความหวังที่จะไม่ใช่ ความวิตกกังวลใจเลย คือ ความหวังที่ ไว้วางใจ
​ไม่คิดไปก่อน
ไม่คิดมากเกิน ไม่คิดห่วงคิดหวงคิดเอาแต่ได้
ไม่คิดหลงสลวน(สา-ละ-วน)
เข้าข้างตัวเอง ซึ่งเป็น “ท่าทีอ่อนๆ ของคนวิตกกังวล ถ้าเป็นอย่างนี้อย่างถาวรหรือมากไป ก็จะเข้าข่าย “วิกลจริต” ที่เป็นมากกว่า “วิตกกังวล”

​ความเชื่อ จึงสอนเราเรื่อง “การรอคอยหรือความหวัง” ให้เราเป็นคนสุภาพ
ไม่เรียกร้องเอาแต่ใจ
ไม่คาดหวังตีโพยตีพาย
เพื่อเราจะได้มี “ช่องความเข้าใจ” ที่เรียกว่า “พระหรรษทานแห่งความหวัง” นั่นคือ ดำรงอยู่ได้แม้จะยังไม่ได้รับการตอบแทนอย่างทันท่วงที ยืนหยัดอยู่ได้แม้จะไม่ได้รับตอบสนองตามวิธีขีดเส้นของตนเอง

​ดังนั้น จึงอยากทบทวนพระวรสารที่อธิบายเรื่องความหวัง โดยเทียบเคียงกับวิถีชีวิตตามธรรมชาติที่บอกว่า

“ฉะนั้นเราบอกท่านทั้งหลายว่าอย่ากังวลถึงชีวิตของท่านว่าจะกินอะไรอย่ากังวลถึงร่างกายของท่านว่าจะนุ่งห่มอะไร
ชีวิตย่อมสำคัญกว่าอาหารและร่างกายย่อมสำคัญกว่าเครื่องนุ่งห่มมิใช่หรือ
จงมองดูนกในอากาศเถิดมันมิได้หว่านมิได้เก็บเกี่ยวมิได้สะสมไว้ในยุ้งฉาง
แต่พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ทรงเลี้ยงมันท่านทั้งหลายมิได้มีค่ามากกว่านก
หรือท่านใดบ้างที่กังวลแล้วต่ออายุของตนให้ยาวออกไปอีกสักหนึ่งวันได้”

ความหวัง ทำให้ความเชื่อของเรามีชีวิต
ความวิตกกังวล ทำให้ความเชื่อของเราเฉาตาย
ความหวังจึงเป็นคุณธรรมทางความเชื่อที่ให้เราออกจากตัวเอง
มุ่งหน้ามีชีวิตในพระอาณาจักรของพระเจ้าเป็นเป้าหมาย
ออกเดินทางบากบั่นในชีวิตอย่างมีชีวิตชีวา
ทำให้เป้าหมายข้างหน้าเป็นเป้าหมายปลายทางบ้านแท้นิรันดรที่เราดำเนินชีวิตไปเพื่อชีวิตนิรันดร

ขอพระเจ้าองค์แห่งความรอดพ้น
บันดาลให้เราดำเนินชีวิตเพื่อชีวิตนิรันดร ที่เป็นความหวังของเรา