วันพฤหัสบดีที่ 22 มิถุนายน 2017
สัปดาห์ที่สิบเอ็ด เทศกาลธรรมดา
มธ 6:7-15…
7“เมื่อท่านอธิษฐานภาวนา จงอย่าพูดซ้ำเหมือนคนต่างศาสนา เขาคิดว่าถ้าเขาพูดมากพระเจ้าจะทรงสดับฟัง 8อย่าทำเหมือนเขาเลย เพราะพระบิดาของท่านทรงทราบแล้วว่าท่านต้องการอะไร ก่อนที่ท่านจะขอเสียอีก 9ดังนั้น ท่านทั้งหลายจงอธิษฐานภาวนาดังนี้
“ข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย พระองค์สถิตในสวรรค์
พระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะ

10พระอาณาจักรจงมาถึง
พระประสงค์จงสำเร็จในแผ่นดิน เหมือนในสวรรค์
11โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายในวันนี้
12โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้า
เหมือนข้าพเจ้าให้อภัยแก่ผู้อื่น
13โปรดช่วยข้าพเจ้าไม่ให้แพ้การผจญ
แต่โปรดช่วยให้พ้นจากความชั่วร้ายเทอญ
14“เพราะถ้าท่านให้อภัยผู้ทำความผิด พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ ก็จะประทานอภัยแก่ท่านด้วย 15แต่ถ้าท่านไม่ให้อภัยผู้ทำความผิด พระบิดาของท่านก็จะไม่ประทานอภัยแก่ท่านเช่นเดียวกัน”

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง

• การภาวนา เป้าหมาย ภาวนาเพื่ออะไร.... พ่อเคยเขียนมาก่อนแล้วแต่คงต้องย้ำกันต่อไป การภาวนา “มิใช่ชีวิตของคนแซ่ขอ หรือนามสกุลขอเข้มงวด หรือหลีเหล่าขอ หรือแม้แต่ ตรีนิขอ ศรีสรรขอ ขอเพิ่มพูน พูนเพิ่มขอ เอาแต่ขอ ขอยกโคตร ตระกูลขอ ขอพร่ำเพรื่อ เหยื่อคนขอ ขอสุขสันต์ ขอแล้วขอ หรือโหงวจับขอ หรือขอยี่จั๊บ จับโป้ยขอ หงี่หง่าวขอ” พ่อก็คิดของพ่อไปขำๆ เพราะ คนเราภาวนา ก็เริ่มด้วย “ขอ” ดีนะครับ ที่ไม่มีนามสกุล “ขอเกริกไกร ระบือขอ หรือจะแย่มากถ้ามีเกียรติโคตรขอเข้าไปด้วย จบกันเลย”

• สรุปว่า เวลาเราภาวนา เราก็ขอ ขอกันเหลือเกิน มีแต่ขอ และภาวนาที่จริงคืออะไร การภาวนาสำหรับเราคริสชนแท้จริงคืออะไร... คำตอบ คำภาวนาในคำสอนของพระศาสนจักรและวิธีปฏิบัติของพระศาสนจักร คือ ขั้นตอนต่อไปนี้...
1. เราสรรเสริญพระเจ้า สรรเสริญพระองค์ สรรเสริญความยิ่งใหญ่และความรักของพระเจ้า
2. เราขอบพระคุณพระเจ้า สำหรับพระพรและทุกสิ่งที่เราได้รับเสมอมา โดยเฉพาะความเชื่อความหวังและความรัก
3. เราขอโทษพระเจ้า ขอโทษต่อความผิดที่เราได้กระทำ การขอโทษต่อการกระทำที่เราอาจได้ล่วงละเมิดพระองค์ ในการภาวนาส่วนสำคัญคือการสำนึกผิด การขอโทษ และปรารถนาจะกลับใจคืนดีกับพระเจ้า
4. เราวิงวอนขอพระเจ้า สิ่งที่เรามีความจำเป็น ในยามยากลำบาก พระองค์เป็นพระบิดา พระองค์เป็นพระเจ้า เราสามารถวอนขอพระองค์ได้ เราสามารถขอให้พระองค์ฟังเรา และทรงประทานพระหรรษทาน พลกำลัง ช่วยเหลือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เพื่อให้เราได้รอดพ้นจากความไม่ปลอดภัย จากความชั่วร้าย เราสามารถขอการคุ้มครองช่วยเหลือดูแลให้เราสามารถผ่านพ้นอุปสรรคและได้รับพระพร

• พี่น้องที่รัก นี่คือสิ่งที่เราสามารถภาวนา เราสามารถวอนขอพระเจ้าได้เสมอ แต่อย่าลืมว่า เราต้องสรรเสริญพระเจ้า เราต้องขอบคุณ ขอโทษและวอนขอพระเจ้า นี่คือการภาวนาที่แท้จริง.. เป็นการสนทนากับพระเจ้า เราพูดกับพระเจ้าเมื่อเราภาวนา อย่าลืมความจริงประการนี้เด็ดขาดนะครับ

• แต่ในความเป็นจริงการภาวนาของเราคริสตชนด้วย บ่อยครั้ง อย่างที่พ่อได้เกริ่นแต่ต้น เรา “แซ่ขอ” มากเกินไป เราขอ ขอ มากเกินไป...

• พ่อมีประสบการณ์เช่นเดียวกับพี่น้องครับ
o พ่อก็ขอนะ ขอแล้วขออีก ตั้งแต่จาพ่อป่วยหนัก พี่ดำป่วยหนัก ทั้งสองโอกาสที่ผ่านมา และโอกาสอื่นๆ ที่แสนลำบากกายใจ พ่อก็ภาวนา ขอให้หาย ขอให้ได้รับความปลอดภัย พ่อไม่อยากให้จาหรือพี่ดำตายจากไปเลยจริงๆ พ่อรู้ว่า ชีวิตที่สุดต้องจากไป แต่พ่อก็ขอ ขอ ขอ เหมือนกัน...
o พ่อได้เรียนรู้ พ่อได้ขอพระเจ้า และทีละเล็กที่ละน้อย พ่อก็ค่อยเรียนรู้ที่จะยอมกับพระเจ้า ยอมให้ “พระประสงค์จงสำเร็จ” ไปในชีวิตของจา พ่อได้อยู่ต่อหน้าความเจ็บป่วยของจา และต่อหน้าความตายที่กำลังพรากเราจากกันไป... พ่อเห็นความเจ็บปวด ความทรมาน และพ่อก็ค่อยๆยอมรับที่จะสรรเสริญพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้า และภาวนาร่วมกับจาให้ท่านค่อยๆผ่านชีวิตนี้ไป ไม่ง่าย แต่เราก็ต้องผ่านไปให้ได้สักวันหนึ่งเช่นกันทุกคน.. ยากไหม ยากนะครับ ยากมาก แต่ก็มันคือธรรมชาติและทางผ่าน...

• ในเวลาที่จากเจ็บหนัก...เวลานั้นพ่อจำได้ว่า พ่อนิ่งกับพระเจ้า และเฝ้าดูจาอย่างใกล้ชิดเป็นแรมเดือน พ่อวิ่งไปหาทุกวัน (พี่ดำก็ไม่ต่างกัน) ระยะสุดท้าย พ่อปล่อยวาง และขอพระเจ้าโปรดให้เวลานี้ผ่านไปให้จงได้... สงสารครับ เจ็บปวดในหัวใจจริงๆ แต่ก็กำลังเรียนรู้ที่จะภาวนาด้วย พ่อเรียนรู้ที่จะ...

• สรรเสริญพระเจ้า
o แม้ในยามทุกข์แสนระทมของจา ของครอบครัว ของพี่น้องทุกคน พ่อสรรเสริญพระเจ้าอย่างเงียบ ขอสรรเสริญพระองค์ที่พระองค์ก็สิ้นพระชนม์เช่นกัน ทางนี้และทรมานกว่านี้เพราะทรงเป็นพระเจ้าสูงสุดปราศจากความตาย แต่ทรงยอมรับความตายเพื่อเรา...ทรงร้องเรียกพระบิดาจนขาดใจสิ้นพระชนม์เช่นกัน

• ขอบคุณพระเจ้า
o สำหรับชีวิตของจาและของทุกคนในยามแสนยาก แต่ก็ขอขอบพระคุณพระองค์จริงๆที่ชีวิตของจาได้ดำเนินมาถึงแปดสิบเจ็ดปีกว่า และกำลังจบลง ณ เวลานั้นที่กำลังจะจบ พ่อก็ขอบคุณพระเจ้าอย่างเงียบ เศร้าลึกๆเพราะความรักที่อัดแน่น แต่พระเจ้าก็ทรงอยู่ในความยากลำบากนั้น และก็ทรงเป็นการขอบคุณของพ่ออยู่เสมอ

• ขอโทษพระองค์
o ขอโทษแทนความอ่อนแอทุกอย่างของจาที่มีมาในชีวิต ตามประสามนุษย์ที่อ่อนแอและมีบาป พ่อขอโทษพระองค์แทนจา ขอรับพระคุณการุณย์ครบบริบูรณ์ยกโทษบาปของจา.. พ่อรู้และยอมรับว่า เราคนยาป เราต้องการพระเมตตา และพ่ออยากขอโทษพระองค์เสมอ และขอโทษในคำภาวนานั้น

• วอนขอพระองค์
o ขอให้จาของพ่อได้รับความบรรเทาจากความเจ็บปวด ขอให้จาได้หายถ้าพระองค์ต้องการ อย่างไรก็ยอม ขอทรงช่วยเหลือและบรรเทาด้วย... พ่อรู้ว่าจะขอให้รอดนั้นคงง่ายเพราะธรรมชาติที่อ่อนแอของร่างกายและความตายที่กำลังมาถึง... เวลานั้นพ่อขอ ขอให้พระเจ้าช่วย และขอให้เวลานี้สำหรับพี่น้องหลายคนหลายคครอบครัวที่กำลังเผชิญ ให้ได้รับรักจากพระช่วยให้ผ่านเวลาแสนยากเข็ญนี้ไปด้วย...

• ที่สุด พ่อคิดว่า การภาวนา ก็สมบูรณ์เพราะเราได้สรรเสริญพระเจ้า เราได้ขอบพระคุณ เราได้ขอโทษ และเราได้วอนขอ... และเหนืออื่นใด้ พระเจ้าคือเป้าหมายไม่ใช่เรา....

• พี่น้องที่รัก... การภาวนามีจุดหมายสูงสุดที่ “ความสัมพันธ์กับพระเจ้า” คือ “เราได้สนทนากับพระเจ้าและได้มีความสุขที่ได้สรรเสริญ ขอบคุณ ขอโทษและวอนขอพระองค์” พระเยซูเจ้าสอนเราให้ภาวนาด้วยคำภาวนาที่สุดยอดเช่นนี้ คือ “ข้าแต่พระบิดา” เป็นคำภาวนาที่งดงามที่สุด สัมพันธ์กับพระเจ้า และให้พระองค์สำคัญที่สุดในชีวิตเรา เราสวดบ่อยๆ “ข้าแต่พระบิดา” แต่วันนี้เราแยกแยะดูดีๆ ครับ
o สรรเสริญพระเจ้า ด้วยการสรรเสริญ 4 สรรเสริญ... ดังนี้
1. ข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย พระองค์สถิตในสวรรค์
2. พระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะ
3. พระอาณาจักรจงมาถึง
4. พระประสงค์จงสำเร็จในแผ่นดิน เหมือนในสวรรค์
o และเราก็วิงวอนขอ 3 คำขอ จากพระองค์
1. โปรดประทานอาหารประจำวันแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายในวันนี้
2. โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้า เหมือนข้าพเจ้าให้อภัยแก่ผู้อื่น
3. โปรดช่วยข้าพเจ้าไม่ให้แพ้การผจญ แต่โปรดช่วยให้พ้นจากความชั่วร้ายเทอญ

• หัวใจสำคัญของการสรรเสริญคือพระเจ้าพระบิดาเอง.. และสิ่งที่อันที่จริงคือการวอนขอในการสรรเสริญคือ ขอพระประสงค์จงสำเร็จ กล่าวง่ายๆคือ “ตามใจพระองค์ ไม่ตามใจเรา” พ่อวิงวอนขอพระเจ้าด้วยเสมอ ยอมรับว่า “แล้วแต่พระองค์ คือ พระประสงค์จงสำเร็จ” นั่นเอง...

• พระเยซูเจ้าตรัสชัดเจน “เพราะพระบิดาของท่านทรงทราบแล้วว่าท่านต้องการอะไร ก่อนที่ท่านจะขอเสียอีก”
o พ่อยอมรับและอยากให้เรายอมรับในการภาวนา เพราะการยอมรับ คือ การเริ่มต้นสนทนาและสร้างความสัมพันธ์กับพระเจ้าครับ
o พ่อยอมละครับ ให้พระเจ้าพระบิดาประทานตามพระประสงค์ของพระองค์ เราขอได้ เราวิงวอนได้ แต่เราอย่าบังคับพระเจ้าให้ตามใจเราเลยนะ
o พระเจ้าเป็นบิดา พระองค์ทรงทราบดีว่าอะไรที่ดีสำหรับเรา... แม้ต่อหน้าความตาย พระองค์ก็ทราบว่า “ความตาย” ในที่สุด ก็เป็นการผ่านธรรมชาติที่รู้ตายของเรานี่นา... เดินความพระประสงค์ของพระองค์กันให้มาก ก็ดีนะครับ

• การภาวนา เรียกพระเจ้าว่า “พระบิดา” ลงท้าย ด้วยการ “ให้อภัย” พ่อยอมรับจริงๆ พ่อแม่เดียวกัน ทะเลาะกัน ไม่ให้อภัยกัน เกลียดกัน เข้าใจได้ยากจริงๆ ยิ่งพี่น้องคลานตามกันมา ทะเลาะกันบ้าง โกรธกันบ้างไม่แปลก แต่การเกลียดกัน ไม่ให้อภัย ไม่คืนดีกัน เข้าใจยากจริงๆ พ่อว่ามันฝืนธรรมชาตินะครับ หรือเราฝืนกันจนชิน... ไม่หรอกครับ... พระเจ้าพระบิดาของเรา เราพี่น้องกัน จะเกลียดแค้นกันตลอดไปได้อย่างไร....

• พ่อสรุปครับ ถ้าเราจะเป็นคริสตชนจริงๆ ถ้าเราจะเป็นลูกพระจริงๆ ให้อภัยและคืนดีกันเถิดนะครับ.. อย่าทำเสียชื่อพ่อคือพระบิดาเจ้าของเราเลยนะครับ
o “เพราะถ้าท่านให้อภัยผู้ทำความผิด พระบิดาของท่านผู้สถิตในสวรรค์ ก็จะประทานอภัยแก่ท่านด้วย แต่ถ้าท่านไม่ให้อภัยผู้ทำความผิด พระบิดาของท่านก็จะไม่ประทานอภัยแก่ท่านเช่นเดียวกัน”
o พี่น้องที่รัก... พ่อคิดว่า การขอ “ช่วยให้เราพ้นจากความชั่วร้าย” พ่อมั่นใจว่า ความชั่วร้ายจริงของเรามนุษย์คือการไม่ยอมให้อภัยซึ่งกันและกัน... ยอมพระเจ้ากันเถอะนะครับ มันขัดแย้งมาก ถ้าเราจะภาวนาสรรเสริญพระเจ้า แต่เราจะตะแบงต่อไป ไม่ให้อภัยกันต่อไป... แล้วพระเจ้าจะให้อภัยแก่เราได้อย่างไร... สวดภาวนาได้จริงๆ ต้องสามารถเสียใจ ขอโทษ และให้อภัยได้จริงๆเท่านั้นนะครับ
o ขอพระเจ้าอวยพรให้เราเป็นลูกพระบิดา และให้เราเป็นพี่น้องกันจริงๆ นะครับ ภาวนาเยอะ ต้องให้อภัยได้จริงครับ รักได้จริงครับ...